Αιτωλείς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 10:
Λάτρευαν τον [[Απόλλων]]α, ως θεό της ήμερης φύσης και την [[Άρτεμις|Άρτεμη]] ως θεά της άγριας φύσης, αντίστοιχα. Λάτρευαν ακόμη την [[Αθηνά]] όχι ως θεά της σοφίας, αλλά δίνοντας έμφαση στο στοιχείο του πολέμου – μια θεά δηλαδή αντίβαρο του θεού Άρη. Αποκαλούσαν τον Απόλλωνα και την Άρτεμη «Λαφρίους θεούς», δηλαδή προστάτες των λαφύρων και της λείας από τον πόλεμο. Επίσης, λάτρευαν τον Ηρακλή, τον ποταμό Αχελώο και τον Βάκχο. Στον Θέρμο, περιοχή βόρεια της Τριχωνίδας λίμνης, υπήρχε μετά τον 7ο αιώνα, ιερό του «Θέρμιου» Απόλλωνα, το οποίο έγινε κατά την εποχή του Κοινού της Αιτωλίας σπουδαίο θρησκευτικό και κέντρο.<ref name=Lam/>
Οι πιο παλαιοί κάτοικοι της Αιτωλίας που μας είναι γνωστοί ήταν οι Κουρήτες, οι οποίοι οφείλουν το όνομά τους στο κοντινό βουνό Κούριο, είτε για να ξεχωρίζουν από τους Ακαρνάνες, που ονομάζονταν έτσι γιατί είχαν τα κεφάλια άκουρα, δηλαδή ακούρευτα. Ύστερα ακολούθησαν μετακινήσεις πληθυσμών. Πραγματοποιήθηκε η εγκατάσταση των Ιώνων με αρχηγό τον Κέφαλο, εγγονό του Ξούθου. Αργότερα, γίνεται και η αντίστοιχη εγκατάσταση των Επειών με επικεφαλής τον Αιτωλό, γιο του βασιλιά Ενδυμίωνος. Ο Αιτωλός απέκτησε δύο γιους, τον Καλυδώνα και τον Πλευρώνα. Τον τελευταίο διαδέχτηκε στο θρόνο αρχικά ο γιος του Αγήνωρ, έπειτα ο Πορθάων και τέλος οι γιοι του Άγριος, Μέλας και Οινέας. Τελευταίος βασιλιάς της Αιτωλίας είναι ο Όξυλος. Ο αιτωλικός λαός υπήρξε μεν πολυάριθμος, αλλά κυρίως πολεμικός και οι κάτοικοι ζούσαν σε μικρούς οικισμούς, χωρίς τείχη. Οι πόλεις τους βρίσκονταν σε μεγάλη απόσταση η μία από την άλλη, χωρίς κάποια από αυτές να παρουσιάζει αξιοσημείωτη ανάπτυξη.<ref>''
Οι Αιτωλοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στους [[Περσικοί Πόλεμοι|Περσικούς Πολέμους]]. Το 426 π.Χ. με επικεφαλής τον Αιγίτιο, νίκησαν τους Αθηναίους και τους συμμάχους τους, που είχαν στραφεί εναντίον της Αποδωτίας και της Οφιονείας, υπό την στρατηγία του Δημοσθένη. Απέτυχαν όμως να ανακτήσουν τη Ναύπακτο, που είχαν εν τω μεταξύ καταλάβει οι Κορίνθιοι με την ενίσχυση των Αθηναίων. Στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου οι Αιτωλοί παίρνουν μέρος ως μισθοφόροι των Αθηναίων στη [[σικελική εκστρατεία]].<ref name=Lam/>
| |||