Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (Γερμανία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αμέσως μετά την κατάρρευση της [[δικτατορία]]ς των [[Ναζί]] στο τέλος του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]], η ανάγκη για μια νέα πολιτική τάξη στη [[Γερμανία]] ήταν άμεση. Ταυτόχρονες αλλά ακόμη άσχετες συναντήσεις άρχισαν να πραγματοποιούνται σε όλη τη Γερμανία, κάθε μία με σκοπό τον σχεδιασμό ενός “Χριστιανοδημοκρατικού“χριστιανοδημοκρατικού κόμματοςκόμματος”.” Η “Christlich-Demokratische Union” ιδρύθηκε στο [[Βερολίνο]] στις 26 Ιουνίου 1945, και στην [[Ρηνανία]] και [[Βεστφαλία]] τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.

Τα ιδρυτικά μέλη του CDU αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη του καθολικού [[Κόμμα του Κέντρου (Γερμανία)|Κόμματος του Κέντρου]], του [[Γερμανικό Δημοκρατικό Κόμμα|Γερμανικού Δημοκρατικού Κόμματος]], του [[Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα|Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος]], και του [[Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα|Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος]]. Πολλά από αυτά τα άτομα, συμπεριλαμβανομένου του ιδρυτή του CDU-Berlin [[Αντρέας Χέρμες]] και του μελλοντικού καγκελάριου της Γερμανίας [[Κόνραντ Αντενάουερ]], φυλακίσθηκαν για την ανάμειξησυμμετοχή στην [[Γερμανική Αντίσταση]] κατά την δικτατορία των Ναζί.

Ένα από τα μαθήματα που πάρθηκαν από την αποτυχία της [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης|Δημοκρατίας της Βαϊμάρης]] ήταν η διχόνοια μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων που τελικά οδήγησε στην άνοδο του [[Ναζιστικό κόμμα|Ναζιστικού κόμματοςΚόμματος]]. Ήταν λοιπόν κομβικής σημασίας να δημιουργηθεί ένα ενωμένο κόμμα Χριστιανοδημοκρατών – μια Χριστιανοδημοκρατική ''Ένωση''. Το αποτέλεσμα αυτών των συναντήσεων ήταν η ίδρυση ενός διομολογιακού ([[Καθολικισμός|Καθολικό]] και [[Προτεσταντισμός|Προτεσταντικό]] ταυτόχρονα) κόμματος επηρεασμένου βαθιά από την πολιτική παράδοση του [[φιλελεύθερος συντηρητισμός|φιλελεύθερου συντηρητισμού]]. Το CDU βίωσε σημαντική επιτυχία κερδίζοντας την υποστήριξη από την περίοδο της δημιουργίας του στο Βερολίνο στις 26 Ιουνίου 1945 μέχρι την πρώτη του [[πολιτκήπολιτική σύνοδος|σύνοδο]] στις 21 Οκτωβρίου 1950, στην οποία ο καγκελάριος Αντενάουερ ονομάσθηκε πρώτος Πρόεδρος του κόμματος.

Η CDU ήταν το κυρίαρχο κόμμα για τις πρώτες δεκαετίες μετά την εγκαθίδρυση της [[Δυτική Γερμανία|Δυτικής Γερμανίας]] το 1949. Ο Κόνραντ Αντενάουερ παρέμεινε ο ηγέτης του κόμματος μέχρι το 1963, οπότε τον αντικατέστησε ο πρώην υπουργός οικονομικών [[Λούντβιχ Έρχαρντ]]. Καθώς το [[Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (Γερμανία)|Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα]] (FDP) αποσύρθηκε από τον κυβερνώντα συνασπισμό το 1966 εξαιτίας διαφωνιών στην οικονομική πολιτική, ο Έρχαρντ αναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Συνεπώς, ένας [[μεγάλος συνασπισμός]] με το [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας]] (SPD) πήρε την εξουσία υπό τον Καγκελάριο της CDU [[Κουρτ Γκέοργκ ΚίσινγκερΚίζινγκερ]].

Το SPD γρήγορα κέρδισε δημοτικότητα και πέτυχε να δημιουργήσει έναν [[κοινωνικός-φιλελεύθεροςσοσιαλφιλελεύθερος συνασπισμός|σοσιαλφιλελεύθερο συνασπισμό]] με το FDP μετά τις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 1969|ομοσπονδιακές κλογέςεκλογές του 1969]], αναγκάζοντας το CDU να αφήσει την εξουσία για πρώτη φορά στνστην ιστορία του. Το CDU συνέχισε στο ρόλο του ως [[Αντπολίτευσηαντιπολίτευση]] μέχρι το 1982, όταν η αποχώρηση του FDP από τον συνασπισμό με το SPD επέτρεψε στο CDU να επανακτήσει την εξουσία. Ο Πρόεδρος του CDU [[Χέλμουτ Κολ]] έγινε ο νέος Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας και ο συνασπισμός του επιβεβαιώθηκε στις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 1983|ομοσπονδιακές εκλογές του 1983]]. Η λαϊκή υποστήριξη για το έργο του συνασπισμού στην διαδικασία της [[Γερμανική επανένωση|Γερμανικής επανένωσης]] επαναλήφθηκε στις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 1990|ομοσπονδιακές εκλογές του 1990]], στις οποίες ο κυβερνών συνασπισμός CDU-FDP βίωσε μια καθαρή νίκη.

Μετά την [[Die Wende|κατάρρευση]] της [[Ανατολική Γερμανία|Ανατολικογερμανικής]]ανατολικογερμανικής κυβέρνησης]] το 1989, ο Κολ – υποστηριζόμενος από τις κυβερνήσεις της [[Γαλλία]]ς, του [[Ηνωμένο ΒΑσίλειοΒασίλειο|Ηνωμένου Βασιλείου]], και των [[Ηνωμένες ΠλολιτείεςΠολιτείες|Ηνωμένων Πολιτειών]] – ζήτησαν την [[Γερμανικήγερμανική επανένωση]]. Στις 3 Οκτωβρίου 1990, η Γερμανική ΛαϊκήΛαοκρατική Δημοκρατία (GDRΛΔΓ) καταργήθηκε και το έδαφοςέδαφός της επαναπροσαρτήθηκε από τη Δυτική Γερμανία. Το [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (Ανατολική Γερμανία)|Ανατολικογερμανικό CDU]] συγχωνεύθηκε με το Δυτικό του ομόλογο, και διεξάχθησανδιεξήχθησαν εκλογές για την επανενωθείσα χώρα. Αν και ο Κολ επανεκλέχθηκε, το κόμμα άρχισε να χάνει πολλή από την δημοτικότητά του εξαιτίας μιας οικονομικής ύφεσης στην πρώην ΛΔΓ και αύξησε τους φόρους στα δυτικά. Το CDU , παρόλα αυτά, μπόρεσε να κερδίσει τις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 1994|ομοσπονδιακές εκλογές του 1994]] με μικρή διαφορά εξαιτίας της οικονομικής ανάκαμψης.

Ο Χέλμουτ Κολ υπηρέτησε ως Πρόεδροςπρόεδρος έως την εκλογική ήττα του κόμματος το 1998, όταν τον διαδέχθηκε ο [[Βόλφγκανγκ Σόιμπλε]]· ο Σόιμπλε παραιτήθηκε στις αρχές του 2000 ως αποτέλεσμα του [[σκάνδαλο εισφορών του CDU 1999|οικονομικού σκανδάλου]] του κόμματος και αντικαταστάθηκε από την [[Άνγκελα Μέρκελ]], η οποία παραμένει ηγέτης του CDU έως σήμερα. Στις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 1998|ομοσπονδιακές εκλογές του 1998]], το CDU κέρδισε 28.4% και η CSU 6.7% των εθικώνεθνικών ψήφων, που ήταν το χαμηλότερο αποτέλεσμα για το CDU/CSU από το 1949. Έτσι, ένας [[Κόκκινη-πράσινηΚοκκινοπράσινη συμμαχία|Κόκκινος-Πράσινοςκοκκινοπράσινος συνασπισμός]] υπό την ηγεσία του Γκέρχαρντ Σρέντερ πήρε την εξουσία μέχρι το 2005. Το 2002, η CDU και η CSU πέτυχαν λίγο υψηλότερα ποσοστά – 29.5% και 9.0%, αντίστοιχα – αλλά ακόμη του έλειπε η πλειοψηφία που χρειαζόταν για μια κυβέρνηση συνασπισμού CDU-FDP.

Οι πρόωρες εκλογές του 2005 αποφασίσθηκαν αφότου το CDU κατάφερε στο κυβερνών SPD ένα καίριο πλήγμα, κερδίζοντας περισσότερες από δέκα πολιτειακές εκλογές στα κρατίδια, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν σαρωτικές. Ο προκύψας [[μεγάλος συνασπισμός]] μεταξύ του CDU/CSU και του SDP αντιμετώπισε μια σοβαρή πρόκληση που προερχόταν από την απαίτηση αμφότερων των κομμάτων για την καγκελαρία. Μετά από τρεις εβδομάδες διαπραγματεύσεων, όμως, τα δύο κόμματα έφθασαν σε συμφωνία οπότε το CDU έλαβε την καγκελαρία ενώ SPD διατήρησε 8 από τις 16 έδρες στην κυβέρνηση και μια πλειοψηφία των πιο σημαντικών κυβερνητικών θέσεων.<ref>{{cite news| url=http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4325600.stm | work=BBC News | title=Merkel named as German chancellor | date=October 10, 2005 | accessdate=April 1, 2010}}</ref><ref>{{cite news| url=http://edition.cnn.com/2005/WORLD/europe/10/13/germany.government.ap/ | work=CNN}} {{Dead link|date=September 2010|bot=RjwilmsiBot}}</ref> Η συμφωνία συνασπισμού εγκρκιθηκεεγκρίθηκε κι από τα δύο κόμματα σε κομματικά συνέδρια στις 14 Νοεμβρίου .<ref>{{cite news| url=http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4434812.stm | work=BBC News | title=German parties back new coalition | date=November 14, 2005 | accessdate=April 1, 2010}}</ref> Η Μέρκελ ορίστηκε ως η πρώτη γυναίκα Καγκελάριος από την πλειψηφίαπλειοψηφία των αντιπροσώπων.(397 έναντι 217) στη νεοσυσταθείσα γερμανικηγερμανική Βουλή στις 22 Νοεμβρίου .<ref>{{cite news| url=http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4458430.stm | work=BBC News | title=Merkel becomes German chancellor | date=November 22, 2005 | accessdate=April 1, 2010}}</ref>

Αν και το CDU/CSU έχασε την υποστήριξηψήφους στις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 2009|ομοσπονδιακές εκλογές του 2009]], το FDP έζησε τοντο καλύτερο κύκλο εκλογώναποτέλεσμα στην ιστορία του, επιτρέποντας έκτοτε έναν συνασπισμό CDU/CSU-FDP. Αυτό σηματοδότησε την πρώτη αλλαγή του εταίρου του συνασπισμού από έναν Καγκελάριο στη Γερμανικήγερμανική ιστορία.