Δυτική Φραγκία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Δυτική Φραγκία εκτεινόταν πιο νότια από τη σύγχρονη Γαλλία, αλλά δεν εκτινότανεκτεινόταν τόσο ανατολικά και δεν περιελάμβανε την [[Λωρραίνη (Δουκάτο)|Λωρραίνη]] και την [[Βασίλειο της Αρλ|Προβηγκία]]. Η εξουσία του βασιλιά της Δυτικής Φραγκίας ήταν μόλις αισθητή στη [[Δουκάτο της Βρετάνης|Βρετάνη]] και την [[Πριγκιπάτο της Καταλονίας|Καταλονία]] (το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας σήμερα στην Ισπανία). Αρχικά οι βασιλιάδες της Δυτικής Φραγκίας εκλέγονταν από κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες, και για μισό αιώνα από 888 ως το 936 διαλέγονταν εναλλάξ από τους [[Δυναστεία των Καρολιδών|Καρολίδες]] και τους [[Δυναστεία των Ροβερτιανών|Ροβερτιανούς]]<ref name="Lewis 1965, 179–80">Lewis 1965, 179–80.</ref>.

Από το θάνατο του [[Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας|Πεπίνου Α΄]] το Δεκέμβριο του 838, ο γιος του [[Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας|Πεπίνος Β΄]] αναγνωρίστηκε ως βασιλιάς από την αριστοκρατία της Ακουϊτανίας, αν και η διαδοχή αυτή δεν αναγνωρίστηκε από τον αυτοκράτορα. Ο Κάρολος ο Φαλακρός ήταν σε πόλεμο με τον Πεπίνος Β΄ από την αρχή της βασιλιάς το το 840, και η Συνθήκη του Βερντέν αγνόησε τον διεκδικητή της [[Ακουιτανία]]ς Πεπίνο, και την παραχώρησε στον Κάρολο<ref>''AF'' a. 843: ''Karolus Aquitaniam, quasi ad partem regni sui iure pertinentem, affectans ...'' ("Ο Κάρολος ήθελε την Ακουιτανία, καθώς ανήκε στο βασίλειό του").</ref>. Κατά συνέπεια τον Ιούνιο του 845 μετά από πολλέ στρατιωτικές ήττες, ο Κάρολος υπέγραψε την Συνθήκη του Μπενουά-σουρ-Λουάρ (Benoît-sur-Loire) και αναγνώρισε την εξουσία του ανιψιού του. Η συμφωνία αυτή διήρκησεδιήρκεσε μέχρι τις 25 Μάρτιου 848, όταν οι βαρόνοι της Ακουϊτανίας αναγνώρισαν τον Κάρολο ως βασιλιά. Από κει και πέρα τα στρατεύματα του Κάρολου είχαν το πάνω χέρι, και μέχρι το 849 είχαν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της Ακουϊτανίας<ref>Coupland 1989, 200–202.</ref>. Τον Μάιο ο Κάρολος στέφθηκε "Βασιλιάς των Φράγκων και των Ακουϊτανών" στην [[Ορλεάνη]]. Τη στέψη έκανε ο αρχιεπίσκοπος Wenilo της Σεν, και περιελάμβανε την πρώτη περίπτωση χρίσματος βασιλιά στη Δυτική Φραγκία. Η ιδέα να χριστεί ο Κάρολος μπορεί να ήταν του αρχιεπίσκοπου Hincmar της Ρεμς, ο οποίος είχε δημιουργήσει όχι λιγότερες από τέσσερα λειτουργικά τυπικά, ''ordines'', για βασιλική στέψη. Μέχρι τη Σύνοδο του Quierzy (858), ο Hincmar ισχυριζόταν ότι ο Κάρολος είχε χριστεί για όλο το Φραγκικό Βασίλειο<ref>Nelson 1977, 137–38.</ref>.