Μέγαρο Πρόκες - Όστεν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 34:
Το μέγαρο του Πρόκες - Όστεν στην ελληνική πρωτεύουσα, που στέγαζε και την αυστριακή πρεσβεία, ήταν ένα γνωστό σαλόνι της εποχής που συγκέντρωνε με πρωτοβουλία του την κοινωνική, πολιτική και καλλιτεχνική αφρόκρεμα της νεοσύστατης πρωτεύουσας<ref name="lifo">[http://www.lifo.gr/mag/features/497 Τα φαντάσματα της Αθήνας], www.lifo.gr, 13.3.2008</ref>, ένα «πνευματικό και κοσμικό σαλόνι» της εποχής<ref name="diamantia" />, «εστία της πνευματικής ζωής της πόλης»<ref name=":3" />.
Ο Άντον Πρόκες-Όστεν και η σύζυγός του [[Ιρένε Κίζεβέττερ του Βίσενμπρουν|Ιρένε]] (Irene Kiesewetter von Wiesenbrunn) δέχονταν χρόνο με το χρόνο επισκέπτες από την Ευρώπη, προσφέροντας ένα ζωντανό σαλόνι «σα να βρίσκονταν στη Ρώμη ή τη Βιέννη και όχι στην Ελλάδα»<ref>[http://choregia.jimdo.com/app/download/9510466699/Choregia4.pdf?t=1399481181], Bertsch, 2005, σελ. 85</ref> Η Ιρένε Πρόκες-Όστεν, κόρη του Αυστριακού ιστορικού της μουσικής [[Raphael Georg Kiesewetter]], συνήθως έπαιζε μουσική κάθε Τρίτη και αναφέρεται επανειλημμένα από όσους έγραφαν για τα ταξίδια τους στην Αθήνα ως η ψυχή του σπιτιού<ref name=":4">[http://choregia.jimdo.com/app/download/9510466699/Choregia4.pdf?t=1399481181], Bertsch, 2005, σελ. 86</ref>. Το θαυμασμό τους για την κοινωνική ζωή του Μεγάρου Πρόκες-Όστεν εξέφρασαν στις αναμνήσεις πολυάριθμοι επισκέπτες του, περιηγητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες, διπλωμάτες ανάμεσα στους οποίους, ενδεικτικά, οι: [[Karl Gustav Fiedler]], ο οποίος ταξίδευε στην Ελλάδα για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης βλέποντας ένα σημαντικό χώρο συνάντησης στο κτίριο που ήταν σαν παλάτι, διακοσμημένο με έργα τέχνης, τον Johann Craigher Nicolaus ο οποίος ανέφερε στις ταξιδιωτικές αναμνήσεις του ότι η κοινωνική ζωή της Αθήνας θα ήταν φτωχή χωρίς τη βίλα Πρόκες-Όστεν και ο συγγραφέας [[Χανς Κρίστιαν Άντερσεν]], ο οποίος έγραψε μια γλαφυρότατη περιγραφή για το μέγαρο του Πρόκες - Όστεν<ref>Χανς Κρίστιαν Άντερσεν " Οδοιπορικό στην Ελλάδα", Εκδόσεις "ΕΣΤΙΑ", Αθήνα (χ.χρ.)</ref>:
<blockquote>
Γραμμή 41:
==Επόμενοι ιδιοκτήτες==
Την περίοδο 1848 - 1850 στο Μέγαρο έμεινε ο [[Νικόλαος Δούμπας]] και ο αδερφός του, Μιχαήλ, σταλμένοι από τον πατέρα τους [[Στέργιος Δούμπας|Στέργιο Δούμπα]], για να κρατηθούν μακριά από την επαναστατική κίνηση της εποχής στη Βιέννη ή όπως αναφέρεται για να βελτιώσουν τα ελληνικά τους<ref name=":4" />.
Το κτίριο αγόρασε το 1854 η Ελένη Τοσίτσα, σύζυγος του εθνικού ευεργέτη [[Μιχαήλ Τοσίτσας|Μιχαήλ Τοσίτσα]] και το 1887 έγινε ιδιοκτησία της Ανδρομάχης Σλήμαν-Μελά, κόρης του [[Ερρίκος Σλήμαν|Ερρίκου Σλήμαν]] και μετέπειτα συζύγου του πολιτικού [[Λέων Μ. Μελάς|Λέοντα Μελά]]<ref name="kathm2"/>. Λειτούργησε και ως [[Υποθηκοφυλακείο]] Αθηνών, Ωδείο Λόπνερ και από το 1919 μέχρι το 1971 λειτούργησε ως έδρα του [[Ελληνικό Ωδείο|Ελληνικού Ωδείου]].<ref name=":0">{{Cite web|url = http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=104185|title = Ο Παλαμάς δεν μένει πια εδώ|date = 25/10/1998|accessdate = 12/4//2015|website = tovima.gr|publisher = ΤΟ ΒΗΜΑ|last = |first = }}</ref>
| |||