Εκστρατεία στη Σικελία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Dgolitsis (συζήτηση | συνεισφορές)
μ .
Dgolitsis (συζήτηση | συνεισφορές)
μ .
Γραμμή 35:
Με τον όρο '''Εκστρατεία στη Σικελία''' εννοούμε την εκστρατεία των [[Αρχαία Αθήνα|Αθηναίων]] στη [[Σικελία]], η οποία ξεκίνησε το 415 π.Χ και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 413 π.Χ, στα πλαίσια του [[Πελοποννησιακός Πόλεμος|Πελοποννησιακού Πολέμου]]. Στόχος της εκστρατείας ήταν η κατάλυση της ηγεμονίας των [[Συρακούσες|Συρακουσών]] στη Σικελία, την οποία οι Αθηναίοι ήθελαν να καταστήσουν ορμητήριο κατά των ελληνικών πόλεων της Κάτω Ιταλίας. Παρά τη μεγάλη εκστρατευτική δύναμη, καθώς και τις ενισχύσεις που έλαβαν κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοι τους υπέστησαν καταστροφική ήττα από τα στρατεύματα των Συρακουσίων και των συμμάχων τους. Κύριος λόγος της αποτυχίας ήταν η προδοσία του [[Αλκιβιάδης|Αλκιβιάδη]], ο οποίος έπεισε τους Σπαρτιάτες να στείλουν τον [[Γύλιππος|Γύλιππο]] να ηγηθεί των Συρακουσίων. Ο Γύλιππος κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο στράτευμα και πέτυχε σημαντικές νίκες στη ξηρά και στη θάλασσα, αναγκάζοντας τους Αθηναίους να παραδοθούν.
 
Η εκστρατεία στη Σικελία υπήρξε η σημαντικότερη απ' όλες τις ελληνικές πολεμικές επιχειρήσεις του Πελοποννησιακού Πολέμου και απέφερε δόξα στους νικητές, ενώ οι ηττημένοι υπέστησαν ολοκληρωτική πανωλεθρία.<ref>Θουκυδίδης (μετάφραση), Ζ.87 (β)</ref>Ο Θουκυδίδης γράφει με ουδέτερο γένος «''οὐδὲν [έστι] ὅ,τι οὐκ ἀπώλετο''»(:δεν έμεινε τίποτε που να μη χαθεί)<ref>[[ Νικόλαος Σκουτερόπουλος], Θουκυδίδη Ιστορία, σ. 105, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2011 ISBN 978-960-435-402-3]</ref> και όχι «οὐδείς έστι».<ref>Θουκυδίδης, [[s:Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου/Ζ|Ζ LΧΧΧVΙΙ]]</ref> Το ότι χάθηκαν σχεδόν όλοι οι Αθηναίοι είναι γεγονός. Με το στρατό παγιδευμένο «ἐν ταῖς λιθοτομίαις», περισσότεροι από 40.000 Αθηναίοι,<ref>Γεώργιος Ράπτης, [[Λυσίας]], Οι υπερασπιστικοί του λόγοι, σ. 351, εκδ. Ζήτρος 2002 ISBN 960-7760-79-4 </ref> μέσα σε πελώρια νταμάρια σε βουνά της Σικελίας κοντά στον [[ΆνατοςΆναπος|ΆνατοΆναπο]] ποταμό, πτώματα και ζωντανοί μαζί καθώς διψούν τρέχουν όλοι μαζί να πιουν από το θολωμένο με το αίμα των συντρόφων τους νερό του Άναπου ποταμού, που κοκκίνιζε γιατί λίγο νωρίτερα οι Συρακούσιοι έσφαζαν Αθηναίους στις όχθες του.
 
== Προηγούμενες συγκρούσεις ==