Εκστρατεία στη Σικελία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ . |
μ μκδρθ. |
||
Γραμμή 35:
Με τον όρο '''Εκστρατεία στη Σικελία''' εννοούμε την εκστρατεία των [[Αρχαία Αθήνα|Αθηναίων]] στη [[Σικελία]], η οποία ξεκίνησε το 415 π.Χ και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 413 π.Χ, στα πλαίσια του [[Πελοποννησιακός Πόλεμος|Πελοποννησιακού Πολέμου]]. Στόχος της εκστρατείας ήταν η κατάλυση της ηγεμονίας των [[Συρακούσες|Συρακουσών]] στη Σικελία, την οποία οι Αθηναίοι ήθελαν να καταστήσουν ορμητήριο κατά των ελληνικών πόλεων της Κάτω Ιταλίας. Παρά τη μεγάλη εκστρατευτική δύναμη, καθώς και τις ενισχύσεις που έλαβαν κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοι τους υπέστησαν καταστροφική ήττα από τα στρατεύματα των Συρακουσίων και των συμμάχων τους. Κύριος λόγος της αποτυχίας ήταν η προδοσία του [[Αλκιβιάδης|Αλκιβιάδη]], ο οποίος έπεισε τους Σπαρτιάτες να στείλουν τον [[Γύλιππος|Γύλιππο]] να ηγηθεί των Συρακουσίων. Ο Γύλιππος κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο στράτευμα και πέτυχε σημαντικές νίκες στη ξηρά και στη θάλασσα, αναγκάζοντας τους Αθηναίους να παραδοθούν.
Η εκστρατεία στη Σικελία υπήρξε η σημαντικότερη απ' όλες τις ελληνικές πολεμικές επιχειρήσεις του Πελοποννησιακού Πολέμου και απέφερε δόξα στους νικητές, ενώ οι ηττημένοι υπέστησαν ολοκληρωτική πανωλεθρία.<ref>Θουκυδίδης (μετάφραση), Ζ.87 (β)</ref>Ο Θουκυδίδης γράφει με ουδέτερο γένος «''οὐδὲν [έστι] ὅ,τι οὐκ ἀπώλετο''»(:δεν έμεινε τίποτε που να μη χαθεί)<ref>[[ Νικόλαος Σκουτερόπουλος]], Θουκυδίδη Ιστορία, σ. 105, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2011 ISBN 978-960-435-402-3]</ref> και όχι «οὐδείς έστι».<ref>Θουκυδίδης, [[s:Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου/Ζ|Ζ LΧΧΧVΙΙ]]</ref> Το ότι χάθηκαν σχεδόν όλοι οι Αθηναίοι είναι γεγονός. Με το στρατό παγιδευμένο «ἐν ταῖς λιθοτομίαις», περισσότεροι από 40.000 Αθηναίοι,<ref>Γεώργιος Ράπτης, [[Λυσίας]], Οι υπερασπιστικοί του λόγοι, σ. 351, εκδ. Ζήτρος 2002 ISBN 960-7760-79-4 </ref> μέσα σε πελώρια νταμάρια σε βουνά της Σικελίας κοντά στον [[Άναπος|Άναπο]] ποταμό, πτώματα και ζωντανοί μαζί καθώς διψούν τρέχουν όλοι μαζί να πιουν από το θολωμένο με το αίμα των συντρόφων τους νερό του Άναπου ποταμού, που κοκκίνιζε γιατί λίγο νωρίτερα οι Συρακούσιοι έσφαζαν Αθηναίους στις όχθες του.
== Προηγούμενες συγκρούσεις ==
Γραμμή 140:
==Επακόλουθα==
[[File:Thukydides.jpg|
Μετά τη μάχη, οι Συρακούσιοι συγκέντρωσαν όσο το δυνατόν περισσότερους αιχμαλώτους, τους οποίους έστειλαν στα λατομεία. Από την άλλη, ο Δημοσθένης και ο Νικίας εκτελέστηκαν, παρά τις αντιρρήσεις του Γύλιππου που ήθελε να μεταφέρει τους δύο στρατηγούς στη Σπάρτη<ref>Πλούταρχος, Νικίας 28</ref> - ο Θουκυδίδης παρατηρεί πως ο Γύλιππος ήθελε έτσι να αυξήσει το γόητρο του, καθώς ο Δημοσθένης ήταν ο χειρότερος εχθρός της Σπάρτης μετά τη μάχη στην Πύλο και στη Σφακτηρία, ενώ ο Νικίας είχε κερδίσει την εύνοια των Λακεδαιμονίων για την απόλυση των αιχμαλώτων της μάχης αυτής και της ειρήνης που πρότεινε. Ωστόσο, οι Συρακούσιοι και οι Κορίνθιοι εξέφρασαν φόβους πως οι δύο αιχμάλωτοι θα εξαγόραζαν την ελευθερία τους και θα προκαλούσαν περισσότερα προβλήματα στο μέλλον. Στην περιγραφή των γεγονότων, ο Θουκυδίδης εκφράζει λύπη για τον θάνατο του Νικία, τον οποίο θεωρούσε άνθρωπο του καθήκοντος και δηλώνει πως δεν άξιζε τέτοιο τέλος<ref>Θουκυδίδης (μετάφραση), Ζ.86</ref>. Όσον αφορά τους αιχμαλώτους, οι Συρακούσιοι τους είχαν κακομεταχειριστεί στην αρχή, δίνοντας τους ελάχιστη ποσότητα σιτίου και νερού και τοποθετώντας τους σε στενούς και βαθείς λάκκους, αυξάνωντας έτσι τις ασθένειες, ενώ τους νεκρούς τους τοποθετούσαν τον ένα πάνω στο άλλο, προκαλώντας τρομερή δυσοσμία. Μετά, οι Συρακούσιοι πούλησαν αρκετούς αιχμαλώτους ως δούλους, με εξαίρεση τους Αθηναίους και τους Έλληνες της Σικελίας και της Ιταλίας. Ο ακριβής αριθμός των αιχμαλώτων είναι άγνωστος, ωστόσο, ο Θουκυδίδης υπολογίζει πως δεν ήσαν λιγότεροι των 7.000 ανδρών<ref>Θουκυδίδης (μετάφραση), Ζ.87</ref>. Οι Αθηναίοι, όταν έμαθαν για την καταστροφή στη Σικελία, για αρκετό καιρό δυσπιστούσαν παρά τις αναφορές των στρατιωτών που είχαν γλιτώσει. Όταν, όμως, επιβεβαίωσαν την είδηση, οι Αθηναίοι κινήθηκαν κατά των ρητόρων και των μαντείων: οι Αθηναίοι θεωρούσαν τους ρήτορες υπεύθυνους καθώς τους είχαν ωθήσει να αναλάβουν την εκστρατεία, ενώ οι μάντεις κατηγορήθηκαν για ψευδείς χρησμούς περί νίκης των Αθηναίων. Η πόλη των Αθηνών αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, καθώς επίσης και έλλειψη νεαρών στρατιωτών. Οι Αθηναίων ήσαν σίγουροι πως οι Συρακούσιοι και οι Πελοποννήσιοι θα εκμεταλλευτούν την πανωλεθρία τους στη Σικελία και θα επιτεθούν εναντίον της πόλης τους, γι' αυτό και άρχισαν να εξοπλίζουν νέο στόλο<ref>Θουκυδίδης (μετάφραση), Η.1</ref>. Στον αντίποδα, η είδηση της πανωλεθρίας των Αθηναίων στη Σικελία προκάλεσε ενθουσιασμό στους Σπαρτιάτες, οι οποίοι θεώρησαν πως θα μπορούσαν να πετύχουν γρήγορη νίκη και να γίνουν ηγεμόνες της Ελλάδος<ref>Θουκυδίδης (μετάφραση), Η.2</ref>. Ωστόσο, ο πόλεμος συνεχίστηκε για ακόμα 9 χρόνια και έληξε μετά την ήττα των Αθηναίων στη [[ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς]] και την κατάληψη της πόλης από τους Σπαρτιάτες<ref>[[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Β'/II|Ελληνικά (Ξενοφώντας), Βιβλίον Β, κεφ. 2]]</ref>.
| |||