Βικιπαίδεια

Βίκτωρ Ουγκώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μ Ο Glorious 93 μετακίνησε τη σελίδα Βίκτωρ Ουγκώ στη Βικτόρ Ουγκώ
μ clean up, αντικατέστησε: Βίκτωρ Ουγκώ → Βικτόρ Ουγκώ (13) με τη χρήση AWB
Γραμμή 1:
{{χωρίς παραπομπές|30|11|2014}}
{{Πληροφορίες συγγραφέα
|όνομα = ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ
|εικόνα = Victor hugo.jpg
|λεζάντα = Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ το 1884
|ημερομηνία γέννησης = [[26 Φεβρουαρίου]] [[1802]]
|τόπος γέννησης = [[Μπεζανσόν]], [[Γαλλία]]
Γραμμή 18:
}}
 
Ο '''ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ''' ([[γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]: ''Victor Marie Vicomte Hugo'') ([[26 Φεβρουαρίου]] [[1802]] – [[22 Μαΐου]] [[1885]]) ήταν [[Γαλλία|Γάλλος]] [[μυθιστόρημα|μυθιστοριογράφος]], [[ποίηση|ποιητής]] και [[δράμα|δραματουργός]], ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού [[Ρομαντισμός|ρομαντισμού]].
 
Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα [[λατινική γλώσσα|λατινικά]] καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του ''Lettre à une femme'' (Γράμμα σε μία γυναίκα): ''"Je ne sais plus mon nom, je m'appelle Patrie!"'' (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος και μυθοπλάστης μιας ριζικά νέας εποχής.
Γραμμή 25:
 
=== Παιδική ηλικία και νεότητα ===
[[Αρχείο:Hugo-child.jpg|thumb|left|160px|Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ σε παιδική ηλικία.]]
Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1802 στην πόλη [[Μπεζανσόν]] του Νομού Φρανς-Κοντέ (Franche-Comté) της ανατολικής Γαλλίας και ήταν ο νεότερος γιος του Ιωσήφ Ουγκώ και της Σοφί Τρεμπισέ. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός (έγινε στρατηγός της Αυτοκρατορίας το [[1809]]) του [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]] και ιδεολογικά τοποθετημένος στους δημοκρατικούς ενώ θρησκευτικά δήλωνε [[αθεϊσμός|αθεϊστής]]. Στο άλλο άκρο η μητέρα του, προερχόμενη από παλιά αριστοκρατική οικογένεια, ήταν φιλομοναρχική και ευσεβής [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|ρωμαιοκαθολική]]. [[Αρχείο:General joseph hugo.jpg|thumb|right|150px|Ο στρατηγός Ιωσήφ Λεοπόλδος Σιγισβέρτος Ουγκώ]]
 
Ως αποτέλεσμα της ασυμφωνίας πεποιθήσεων του ζεύγους Ουγκώ ήρθε το [[1803]] ο σύντομος χωρισμός του και η μετακίνηση της Σοφί και των παιδιών στο [[Παρίσι]]. Το [[1807]] η οικογένεια επανενώθηκε για δύο χρόνια με την απόφαση της Σοφί να μεταβεί στην [[Ιταλία]], όπου ο σύζυγός της υπηρετούσε ως κυβερνήτης επαρχίας. Το [[1809]] φεύγουν πάλι και παραμένουν για δύο χρόνια στην κωμόπολη [[Φεγιαντίν]] (Feuillantines). Όμως η πτώση του [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]] στέρησε την οικογένεια Ουγκώ από την άνετη και πλούσια ζωή. Ο πατέρας, που είχε φτάσει τον βαθμό του κόμητος, τέθηκε υπό περιορισμό στο Μπλουά και του περιόρισαν το εισόδημα μόλις σε 40 λίρες το χρόνο. Η οριστική διάσταση των γονιών του Βίκτωρα φτάνει το [[1813]], οπότε και εγκαθίστανται με τη μητέρα του οριστικά στο [[Παρίσι]], όπου μόλις που τα έβγαζαν πέρα με τα λίγα χρήματα που είχαν. Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ διέμεινε από το [[1815]] έως το [[1818]] στο οικοτροφείο ''Pension Cordier'' ενώ παρακολουθούσε μαθήματα στο περίφημο Κολλέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου (''Collège Louis-le Grand'').
 
Από πολύ νωρίς ξεκίνησε να γράφει ποιήματα και να μεταφράζει κλασσικούς [[Λατίνοι|Λατίνους]] ποιητές όπως ο [[Βιργίλιος]]. Η πρώιμη φιλοδοξία του τον έσπρωξε να γράψει σε ηλικία μόλις 14 ετών σε μία εφημερίδα της εποχής: ''"Je veux être Chateaubriand ou rien"'' (Επιθυμώ να γίνω ή Σατωβριάνδος ή τίποτα). Στα [[1817]] βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία για κάποιο ποίημά του και το 1819 βραβεύτηκε από τα Ανθεστήρια της [[Τουλούζη]]ς (''Académie des Jeux floraux de Toulouse''). Ο Σατωβριάνδος αποκάλεσε τον Ουγκώ "εξαιρετική φυσιογνωμία", προφητεύοντας έτσι το μεγάλο μέλλον του νεαρού συγγραφέα. Αυτά τα γεγονότα έπεισαν τον πατέρα του να τον αφήσει να αφιερωθεί στη λογοτεχνία παρά τα σχέδιά του να φοιτήσει ο γιος του στην Πολυτεχνική Σχολή. Λίγο καιρό αργότερα θα εγκαταλείψει και τις σπουδές του στη Νομική Σχολή. Άλλωστε τα βραβεία ποιήσεως που κέρδισε, του έδωσαν θάρρος να συνεχίσει.
Γραμμή 47:
 
=== Από την καταξίωση στην εξορία ===
Παρόλες τις ποιητικές του δάφνες, τα οικονομικά του Ουγκώ δεν ήταν πολύ ανθηρά μέχρι που καταπιάστηκε με το δράμα. Η περίοδος των ετών [[1830]] έως [[1843]] αποτελεί διάστημα καταξίωσης του Γάλλου λογοτέχνη με πλούσια παραγωγή έργων. Το 1830 ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία το θεατρικό του έργο ''Ερνάνης'' (Hernani), του οποίου η έκδοση τού έφερε πολλά κέρδη. Λίγο αργότερα, το [[1831]], κυκλοφορεί το διάσημο μυθιστόρημά του ''Η Παναγία των Παρισίων'' (Notre-Dame de Paris), που σύντομα μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και τον έκανε ακόμα πιο πλούσιο. Παράλληλα δημοσιεύει έργα λυρικής ποίησης, εμπνευσμένα από το ειδύλλιό του με τη Ζυλιέτ Ντρουέ. Στα [[1841]], έπειτα από δύο άκαρπες υποψηφιότητες, εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας (''Académie française''). [[Αρχείο:Auguste de Chatillon - Victor Hugo et son fils.jpg|thumb|right|140px|Ο Ουγκώ με την κόρη του Λεοπολδίνη]] [[Αρχείο:Romanticism-Hugo.jpg|thumb|left|250px|Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ (όρθιος αριστερά) και άλλοι εκπρόσωποι του κινήματος του Ρομαντισμού σε φανταστική απεικόνιση]]
 
Η ζωή του, εντούτοις, θα σημαδευτεί μέχρι τέλους από μία προσωπική τραγωδία, το θάνατο από πνιγμό της νεόνυμφης κόρης του Λεοπολδίνης (''Léopoldine'') και του συζύγου της Καρόλου Βακερί (''Charles Vacquerie'') στις [[4 Σεπτεμβρίου]] [[1843]]. Ο Ουγκώ εκείνες τις μέρες βρισκόταν σε ταξίδι στα [[Πυρηναία]] και πληροφορήθηκε το γεγονός διαβάζοντας τυχαία κάποια εφημερίδα. Η καταλυτική επίδρασή του συμβάντος πάνω του φάνηκε από το ότι δεν δημοσίευσε κανένα έργο του τουλάχιστον για μία δεκαετία.
Γραμμή 70:
Το [[1859]] ο Ναπολέων Γ’ προσφέρει αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους αλλά ο Ουγκώ αρνείται να επιστρέψει μην επιθυμώντας να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση έναντι του μονάρχη. Το [[1863]] κυκλοφορεί μία βιογραφία του από τη γυναίκα του Αδέλα, η οποία πέθανε πέντε χρόνια αργότερα. Το ξέσπασμα του [[Γαλλοπρωσικός Πόλεμος|Γαλλοπρωσικού Πολέμου]] τον οδηγεί στην επιστροφή του στη Γαλλία τον Αύγουστο του [[1870]], λίγο μετά την ανακήρυξη της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Η είσοδός του στο [[Παρίσι]] υπήρξε θριαμβευτική. Η φήμη του ήταν ήδη παγκόσμια. Οι ικανότητές του δεν είχαν αδυνατίσει από την ηλικία του. Ως βουλευτής της Εθνοσυνέλευσης ψηφίζει κατά της ειρήνης και αμέσως παραιτείται. Ακολουθούν η πολιορκία των Παρισίων και η ήττα της Γαλλίας. Ο Ουγκώ απομακρύνεται και πάλι από την πατρίδα του το [[1871]] κατά τη διάρκεια της επικράτησης της [[Παρισινή Κομμούνα|Παρισινής Κομμούνας]] και παραμένει στις Βρυξέλλες και το [[Λουξεμβούργο]]. Το ίδιο έτος πεθαίνει ο γιος του Κάρολος (''Charles'') και το επόμενο η κόρη του Αδέλα εισάγεται στο άσυλο ψυχικά ασθενών Saint-Mandé. Στα δύο προηγούμενα οικογενειακά δράματα προστίθεται το [[1873]] και ο θάνατος του γιου του Φραγκίσκου – Βίκτωρα (''François-Victor'').[[Αρχείο:Hugo, Victor (1802-1885) - par Felix Nadar (1820-1910).jpg|thumb|right|230px|Ο Ουγκώ στο νεκρικό κρεβάτι, φωτογραφημένος από τον Félix Nadar]]
 
Στις [[30 Ιανουαρίου]] [[1876]] ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ ονομάζεται ισόβιος Γερουσιαστής από τη Γαλλική Δημοκρατία. Την τελευταία αυτή πολιτική περίοδο της ζωής του γίνεται το είδωλο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο ίδιος είναι πλέον οπαδός ενός ουτοπικού σοσιαλισμού πιστεύοντας στην κοινωνική συμφιλίωση και την ειρηνική επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, σε σχέση με την επαναστατική βία. Θεωρεί ότι ο ατομικός δρόμος προς την ηθική τελείωση, προς την καλοσύνη οδηγεί στη "σωτηρία" του ατόμου και της κοινωνίας.
 
Το Φεβρουάριο του [[1881]] οργανώνεται ένας πανεθνικός εορτασμός προκειμένου να τιμηθεί η είσοδός του στην ένατη δεκαετία της ζωής του. Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν την [[25 Φεβρουαρίου|25η Φεβρουαρίου]] με την απόδοση ενός βάζου Σεβρών, παραδοσιακού δώρου προς ηγεμόνες και την [[27 Φεβρουαρίου|27η Φεβρουαρίου]] πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του μία από τις μεγαλύτερες παρελάσεις στη γαλλική ιστορία, όπου τον επευφήμησαν 600.000 συμπατριώτες του.
 
Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ πέθανε στις 22 Μαΐου 1885 σε ηλικία 83 ετών έχοντας λάβει εν ζωή σπάνια δόξα για πνευματικό δημιουργό. Στη Γαλλία κηρύχθηκε εθνικό πένθος και μία νύχτα η σορός του έμεινε με τιμητική φρουρά κάτω από την [[Αψίδα του Θριάμβου]], ταιριαστή τιμή στον μεγάλο άνδρα των Γαλλικών Γραμμάτων. Την ημέρα της κηδείας του ([[1 Ιουνίου|1η Ιουνίου]]) περίπου 2.000.000 άνθρωποι συνόδευσαν τον επιφανή νεκρό από την Αψίδα του Θριάμβου στο [[Πάνθεον (Παρίσι)|Πάνθεον]], το οποίο ορίστηκε ως τελευταία του κατοικία.
 
== Το έργο του ==
Γραμμή 121:
Ο Ουγκώ κράτησε τη ζωγραφική του δημιουργία μακριά από τη δημοσιότητα, φοβούμενος ότι θα επισκίαζε το λογοτεχνικό του έργο. Εντούτοις, απολάμβανε να μοιράζεται τα σχέδιά του με την οικογένεια και τους φίλους του, συχνά υπό μορφή περίτεχνων χειροποίητων καρτών επικοινωνίας, πολλές από τις οποίες δίνονταν ως δώρα στους επισκέπτες όταν ήταν εξόριστος.
 
== Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ και η Ελλάδα ==
Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα υπήρξε από τους πλέον όψιμους Ευρωπαίους διανοούμενους, που έλαβαν φιλελληνική στάση. Παρότι, όμως, εισέρχεται αργά στον κύκλο των φιλελλήνων παραμένει ο συνεπέστερος των υποστηρικτών του νεότευκτου ελληνικού κράτους.[[Αρχείο:Hugo-Death-Kleiw.jpg|thumb|left|180px|Η ελληνόφωνη εφημερίδα ''Κλειώ'' της [[Τεργέστη]]ς αποδίδει φόρο τιμής στο Βίκτωρα Ουγκώ στο φύλλο της [[13 Ιουνίου|13ης Ιουνίου]] 1885.]]
 
Οι πρώτες του ποιητικές αναφορές σχετικά με τον αγώνα των Ελλήνων εμφανίζονται το 1826 με τη δημοσίευση στο γαλλικό Τύπο του ποιήματος ''Τα Κεφάλια του Σαραγιού'' (Les têtes du serail), εμπνευσμένου από την [[Έξοδος του Μεσολογγίου|Έξοδο του Μεσολογγίου]], όπου εμφανίζονται μεταξύ των 6000 κεφαλών, που είχαν αποσταλεί στο σαράγι να συνομιλούν μεταξύ τους τα τρία κεφάλια του [[Μάρκος Μπότσαρης|Μάρκου Μπότσαρη]], του [[Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ|Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ]] και του [[Κωνσταντίνος Κανάρης|Κωνσταντίνου Κανάρη]]. Το 1827 συνθέτει τα ποιήματα ''Ναβαρίνο'' (Navarin) και ''Ενθουσιασμός'' (Enthousiasme) και την επόμενη χρονιά τα ''Κανάρης'' (Canaris), ''Λαζάρα'' (Lazzara) καθώς και το περίφημο ''Ελληνόπουλο'' (L' enfant). Όλα τα παραπάνω ποιήματα περιελήφθησαν στη συλλογή ''Τα Ανατολίτικα''.
Γραμμή 256:
== Βιβλιογραφία ==
* Despina Provata, Victor Hugo en Grèce (1842-1902). Thèse de doctorat, Université de Sorbonne – Paris IV. Paris, 1995
* [[Άννα Ταμπάκη]] - Δέσποινα Προβατά (επιμ.), ''ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ (1802-1885): ο ρομαντικός συγγραφέας, ο οραματιστής στοχαστής, ο φιλέλληνας. 100 χρόνια από το θάνατό του'', σειρά «Eπιστήμης Kοινωνία», Eιδικές Mορφωτικές Eκδηλώσεις, [[Αθήνα]], Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, [[2002]] ISBN 960-7998-13-8
* Αφιέρωμα: E-Iστορικά "Bίκτωρ Oυγκό, 1802-1885", εφ. Eλευθεροτυπία, τχ. της 12ης Σεπτεμβρίου 2002
* [[Άννα Ταμπάκη]], "Bίκτωρ Oυγκό. O άνθρωπος και συγγραφέας στη δίνη ενός αιώνα", στο ένθετο E-Iστορικά "Bίκτωρ Oυγκό, 1802-1885", εφ. Eλευθεροτυπία, τχ. της 12ης Σεπτεμβρίου 2002, σσ. 6-14
* John Andrew Frey, ''A Victor Hugo Encyclopedia'', Εκδ. Greenwood Press, [[1999]] ISBN 0-313-29896-3
* ''Ο ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ και η Ελλάδα / Victor Hugo et la Grece'' , Επιλογή - επιμέλεια κειμένων: Δημήτρης Παντελοδήμος, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο Κάουφμαν, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών 2002 ISBN 960-7256-77-8
* David Falkayn, ''Guide to the Life, Times, and Works of Victor Hugo'', University Press of the Pacific, [[2001]] ISBN 0-89875-465-8
* Besson Andre, ''Victor Hugo: vie d’un geant'', Παρίσι, Εκδ. France-Empire, 2001 ISBN 2-7048-0915-1
Γραμμή 277:
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
{{βικιφθέγματα|ΒίκτωρΒικτόρ Ουγκώ}}
{{commonscat}}
* [http://www.victorhugo.gg/fr/default.aspx Επίσημη Ιστοσελίδα για το Β. Ουγκώ στο Guernesey]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Βίκτωρ_Ουγκώ"