Ζαγόρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

===Βυζαντινή περίοδος===

[[File:Epirus 1230-1251 hu.svg|thumb|The [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]] (πράσινο) από το 1230 μέχρι το 1251.]]

Το πέρασμα των Σλάβων κατά την πρώιμη [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινή]] περίοδο πιστοποιείται από πολλά τοπωνύμια και την ίδια άλλωστε την ονομασία της περιοχής. Υπό τη [[Βυζαντινή αυτοκρατορία]] το Ζαγόρι προσείλκυε κατά καιρούς ομάδες στρατιωτών, που έχτιζαν χωριά και εγκαθίσταντο εκεί. Χρηματοδοτήθηκε η ίδρυση πολλών μοναστηριών, όπως η Μονή Βουτσάς κοντά στο χωριό Γρεβενίτι και η Μονή της Μεταμόρφωσης [[Κλειδωνιά Ιωαννίνων|Κλειδωνιά]], που ιδρύθηκαν τον 7ο αιώνα από το Βυζαντινό Αυτοκράτορα [[Κωνσταντίνος Δ΄|Κωνσταντίνο Δ΄ τον Πωγωνάτο]], και η Μονή Αγίου Ιωάννη Ρογκοβού, κοντά στο χωριό [[Τσεπέλοβο Ιωαννίνων|Τσεπέλοβο]], που ιδρύθηκε το 1208 από την αδελφή του Αυτοκράτορα [[Ρωμανός Γ΄ Αργυρός|Ρωμανού Γ΄ Αργυρού]].

Στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινή εποχή]], δεν μνημονεύεται σε κάποιο χρονικό ότι η περιοχή υπέστη καταστροφές από κάποιο κατακτητή. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Τουρκοκρατία: το δύσβατο έδαφος πρόσφερε ασφάλεια στον πληθυσμό. Στην πραγματικότητα, από το 1430 που οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] κατέκτησαν την Ήπειρο, με την [[συνθήκη του Βοϊνίκου]], εγκαθιδρύθηκε ένα ειδικό καθεστώς μεταξύ του «Κοινού του Ζαγορίου» και των [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικών αρχών]], και αποδίδονταν κάποιος φόρος ως αντάλλαγμα για την μερική αυτονομία της περιοχής. Η είσοδος τουρκικών στρατευμάτων γίνονταν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Τα 14 χωριά του Ζαγορίου η ύπαρξη των οποίων χρονολογούνται από το 912 μ.Χ., (τα υπόλοιπα ιδρύθηκαν αργότερα), από τον 16ο αιώνα γνώρισαν σταδιακά εμπορική και οικονομική άνθιση, καθώς η γη και τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν κατασχέθηκαν ποτέ από τις τουρκικές αρχές. Αυτή η κατάσταση ευνοούσε και τους Τούρκους, εφόσον το Ζαγόρι δεν ήταν εστία επαναστάσεων και αναταραχών.