Βιντσέντσο Μαρία Κορονέλλι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

O '''Βιντσένζο Μαρία Κορονέλλι''' ([[ιταλικά]]: ''Vincenzo Maria Coronelli'', 16 Αυγούστου 1650 – 9 Δεκεμβρίου 1718) ήταν [[Φραγκισκανοί|Φραγκισκανός]] [[μοναχός]], [[κοσμογράφος]], [[Χαρτογραφία|χαρτογράφος]], [[εκδότης]] και [[εγκυκλοπαιδιστής]], κυρίως γνωστός για τους [[Άτλας (χαρτογραφία)|γεωγραφικούς άτλαντες]] και τις [[ΥδρόγειοςΥδρόγειοι του Κορονέλλι|υδρόγειες σφαίρες]] που κατασκεύαζε.<ref>{{Cite web|url = http://el.travelogues.gr/travelogue.php?view=173&creator=961916&tag=13596|title = CORONELLI, Vincenzo - Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη|date = |accessdate = |website = |publisher = |last = |first = }}</ref> Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη [[Βενετία]].

Λίγο πριν από το 1678, ο Κορονέλλι άρχισε να εργάζεται ως [[γεωγράφος]] και του ανατέθηκε η κατασκευή μιας ομάδας [[Υδρόγειοι του Κορονέλλι|επίγειων και ουράνιων υδρόγειων]] για τον [[Ρανούτσιο Β΄ Φαρνέζε]] (''Ranuccio II Farnese'') τον [[Δούκας|δούκα]] της [[Πάρμα]]. Κάθε μια από τις άρτια κατασκευασμένες σφαίρες ήταν 5 πόδια (1.524 μέτρα) σε διάμετρο, ενώ ο Φαρνέζε εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που διόρισε τον Κορονέλλι ως [[θεολόγος|θεολόγο]] της αυλής του.<ref>{{fr}}“Le Hall des Globes: Exposition permanente des Globes de Coronelli à la BnF,” press release, (Paris: Bibliothèque nationale de France, 2006), 6-7.</ref><ref>{{it}}{{cite book |title= Libro dei Globi|last= Coronelli|first= Vincenzo |authorlink= |coauthors= |year= 1693|publisher= |location= Venice |isbn= |pages= v}}</ref><ref>{{en}}James Lawrence Fuchs, “Vincenzo Coronelli and the Organization of Knowledge: The Twilight of Seventeenth-Century Encyclopedism” (Ph.D. dissertation, University of Chicago, 1983), 4-7.</ref><ref>{{it}}Ermano Armao, Vincenzo Coronelli, Cenni Sull’uomo e la Sua Vita (Firenze: Bibliopolis, 1944), 1-16ff.</ref> Από εκεί και πέρα η φήμη του Κορονέλλι ως θεολόγου αυξήθηκε με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου το 1699 έγινε ο Γενικός Πατέρας της τάξης των [[Φραγκισκανοί|Φραγκισκανών]].<ref>{{en}}[http://www.old-church-galleries.com/biog_19_CORONELLI.asp Old Church Galleries]</ref>[[Image:Coronelli globe terrestre.jpg|thumb|left|Η επίγεια υδρόγειος που κατασκεύασε ο Κορονέλλι για τον [[Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας]]|150x150px]]Το 1681, ο καρδινάλιος [[Σεζάρ ντ'Εστρέ]] (''César d'Estrées''), φίλος και σύμβουλος του [[Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΔ΄]] της [[Βασίλειο της Γαλλίας|Γαλλίας]] και πρεσβευτής του στη [[Ρώμη]], έχοντας δει τις υδρόγειους του Κορονέλλι, επικοινώνησε μαζί του και τον κάλεσε στο [[Παρίσι]] για να κατασκευάσει δύο υδρογείυος για τον βασιλιά. Ο Κορονέλλι πήγε στο Παρίσι και παρέμεινε εκεί για δύο χρόνια. Κάθε μια από τις υδρογείους του αποτελούνταν από ξύλινα λυγισμένα δοκάρια με ύψος περίπου στα 10 πόδια (περίπου 3 μέτρα) και μήκος 4 ίντσες (10.16 εκατοστά). Το ξύλο καλύπτονταν από γύψο πάχους μιας ίντσας (2.5 εκατοστά), και κατόπιν καλύπτονταν με ένα στρώμα ενός σκληρού ακατέργαστου υφάσματος. Αυτό με τη σειρά του τυλίγονταν με ένα επιπλέον στρώμα από λεπτότερα υφάσματα υψηλής ποιότητας τα οποία εξυπηρετούσαν ως το κύριο υπόβαθρο για τις απεικοινίσεις της υδρογείου.<ref>{{fr}}Monique Pelletier, “Les Globes de Louis XIV: les Sources françaises de l’oeuvre de Coronelli,” Imago Mundi 34 (1982): 78.</ref>

Οι [[Υδρόγειοι του Κορονέλλι|συγκεκριμένες υδρόγειοι]], έχουν διάμετρο 3 μέτρα και 84 εκατοστά, και ζυγίζουν περίπου 2 τόνους η μια, και σήμερα εκθέτονται στην [[Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας]] στο Παρίσι.<ref>{{fr}}Monique Pelletier, “Les Globes de Louis XIV: les Sources françaises de l’oeuvre de Coronelli,” Imago Mundi 34 (1982): 78.</ref> Οι υδρόγειοι αναπαριστούν τις πιο πρόσφατες εξελίξεις και πληροφορίες σχετικά με τις εξερευνήσεις ανά τον κόσμο της εποχής του Κορονέλλι, ιδιαίτερα αυτές των γαλλικών εξερευνήσεων στη [[βόρεια Αμερική]], και συγκεκριμένα τις εξερευνήσεις του [[Ρενέ-Ρομπέρ Καβελιέ]] (''René-Robert Cavelier'').<ref>{{en}}{{cite journal |last1 = Tucker|first1 = Gene Rhea|year = 2008|title = Coronelli’s Texan Mississippi: A Reinterpretation of the ''America Settentrionale'' of 1688|journal = Terrae Incognitae|volume = 40|pages = 82–101}}</ref>