Ζαγόρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

To 17o αιώνα συμπεριελήφθησαν στο Κοινόν των Ζαγορισίων και τα χωριά του Δυτικού Ζαγορίου, έτσι ώστε από το 1678 ο συνολικός αριθμός χωριών στο Ζαγόρι είχε αυξηθεί σε 60. Κατά το 18ο αιώνα το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού ανέβηκε κατακόρυφα, με την ίδρυση σχολείων και βιβλιοθηκών σε κάθε χωριό. Η ευημερία της περιοχής και η πνευματική άνθηση του τόπου συνεχίστηκε με την ίδρυση σχολείων τόσο αρρένων όσο και θηλέων, κατασκευάστηκαν [[μύλος|μύλοι]] για να αλέθουν καλαμπόκι, περίτεχνα κατασκευασμένες βρύσες (κρήνες) και πετρόχτηστα ''γιοφύρια'' που είναι διάσπαρτα στην περιοχή. Η παραδοσιακή ιατρική άνθησε με τη μορφή των " γιατρών το Βίκου", που συγκέντρωναν βότανα για τα σκευάσματά τους από το [[Φαράγγι του Βίκου]]. Η αυξανόμενη ευημερία βοηθούμενη από προνόμια, που είχαν αποκτήσει [[Φαναριώτες]] καταγόμενοι από το Ζαγόρι, και δωρεές από ομογενείς, επέτρεψαν την ανέγερση αρκετών σχολείων, που μερικά επιβιώνουν ακόμη, όπως η ''Κοινή Σχολή Ελληνικών Μαθημάτων'' στο [[Μονοδένδρι]] από τους αδελφούς [[Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης|Μάνθο και Γεώργιο Ριζάρη]] (1835). Οι αδελφοί ίδρυσαν επίσης τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή στην Αθήνα (1844), ενόσω το ίδιο το ζαγόρι ήταν ακόμη υπό Οθωμανική κυριαρχία. Οι αδελφοί Ιωάννης και Δημήτριος Αναγνωστόπουλος από το [[Δίλοφο]] ίδρυσαν την ''Αναγνωστοπούλειο'' στη γενέτειρά τους και συνέβαλαν στις δαπάνες για τη [[Ζωσιμαία Σχολή]] στα [[Ιωάννινα]]. Ο Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος από το [[Πάπιγκο]] έχτισε εκεί την ''Καλλίνειο Σχολή'' και στην [[Κόνιτσα την]] ''Αναγνωστοπούλειο Σχολή''. Ως συνέπεια των πολλών αυτών σχολείων η Ελληνική γλώσσα διατηρήθηκε στην περιοχή.