Βασίλειο των Βησιγότθων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Ο Glorious 93 μετακίνησε τη σελίδα Βησιγοτθικό βασίλειο στη Βησιγοτθικό Βασίλειο: καλύτερο
JSion (συζήτηση | συνεισφορές)
επανέρχομαι σύντομα
Γραμμή 1:
Ο όρος '''Βησιγοτθικό Βασίλειο''' περιγράφει το βασίλειο που ιδρύθηκε από τον [[Βάλια]] το 414 στην ρωμαϊκή επαρχία της [[Ακουιτανία (ρωμαϊκή επαρχία)|Ακιτανίας]], αρχικά ως [[Φοιδεράτοι|φοϊδεράτο]] της [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] με κέντρο την σημερινή [[Τουλούζη]]<ref>Davies 2012: 32.</ref> κι έπειτα ως ανεξάρτητο κράτος. Έφτασε να ελέγχει μια ευρύτατη περιοχή της Δυτικής Ευρώπης που περιελάμβανε τη σημερινή νότια [[Γαλλία]] και τα δύο τρίτα της [[Ιβηρική χερσόνησος|Ιβηρικής χερσονήσου]]. Μετά τη ήττα από τους [[Φράγκοι|Φράγκους]] στο [[Μάχη του Βουϊγιέ|Βουϊγιέ]] το 507, περιορίστηκε στην Ιβηρική χερσόνησο όπου, εν μέσω ενός διαρκούς αγώνα εναντίον των εσωτερικών εριδών (αντιπαλότητα ισπανορωμαίων χριστιανών - [[Αρειανισμός|αρειανικής]] βησιγοτθικής ελίτ) και των εξωτερικών εχθρών ([[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινών]], [[Σουηβικό Βασίλειο|Σουηβών]]) κατάφερε να εγκαταστήσει ένα λειτουργικό κράτος που κατέρευσε το 711 από την εισβολή [[Μαυριτανοί|μαυριτανικών]] και αραβικών στρατευμάτων του [[Χαλιφάτο των Ομεϋαδών|Χαλιφάτου της ΒυρηττούΔαμασκού]].
 
== Ιστορία ==
 
=== Το Βασίλειο της Τουλούζης ===
Οι Βησιγότθοι το 415 κατέκτησαν προσωρινά τη [[Βαρκελώνη]] καιυπό την ηγεσία του Αταούλφου που είχε νυμφευθεί την ετεροθαλή αδελφή του αυτοκράτορα Ονόριου Γκάλια Πλακίντια. τρίαΤρία χρόνια μετά, με την αποτυχία του περάσματος των στενών του [[Γιβραλτάρ]], κάτω από την καθοδήγηση του Βάλια, υπέγραψαν με την [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αυτοκρατορία]] μια συμφωνία βάσει της οποίας μετατρέπονταν σε [[φοιδεράτοι]] της. Βάσει αυτής εγκαταστάθηκαν στην Ακιτανία και έθεσαν την έδρα τους στην τότε [[Τουλούζ|Παλάντια Τολόζα]]· άλλη σημαντική πόλη του πρώτου αυτού πυρήνα του βασιλείου τους ήταν τα [[Μπορντό|Βουρδίγαλα]].
 
Οι νίκες του Βάλια στην Ιβηρική εναντίον των Αλανών και των Βανδάλων δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη σημασία πέραν της ισχυροποίησης της αυτοκρατορίκής εξουσίας κατά μήκος της μεσογειακής ακτής που τότε εκπροσωπείτο από τον Κωνστάντιο, τον ''Magister Militum'' της Ταρακωνικής. Αντίθετα, οι Ρωμαίοι κοιτούσαν με ανησυχία την διαρκώς αυξανόμενη πολεμική δραστηριότητα των λεγόμενων ''Βagaudae'' στα βόρεια του ποταμού [[Λίγηρας|Λίγηρα]]. Για την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Βησιγότθοι θα έπαιζαν τον ρόλο του αναχώματος εναντίον τους.<ref>Collins 2004: 28.</ref>
Ο πρώτος μετά τον Βάλια μονάρχης ήταν ο [[Θεοδώριχος Α΄]] (419-415). Ήταν αυτός που τον Ιούνιο του 451, με τη συνδρομή του ρωμαίου στρατηγού [[Φλάβιος Αέτιος|Φλάβιου Αέτιου]] νίκησε τα [[Ούννοι|ουννικά]] στρατεύματα του [[Αττίλας|Αττίλα]] στα [[Μάχη των Εθνών|Καταλαυνικά Πεδία]]. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Θορισμούνδος που με τη σειρά του δολοφονήθηκε από τον αδερφό του, Θεοδώριχο Β΄.<ref>Davies 2012: 35.</ref> Επί βασιλείας του πραγματοποιήθηκε η μερική κατάκτηση της Ιβηρικής, υπό την πρόφαση της διατήρησης της αυτοκρατορικής εξουσίας. Το 456, κατανίκησε τον σουηβικό στρατό αλλά, λόγω εσωτερικών αδυναμιών, απέτυχε να εξαφανίσει το βασίλειό τους. Από τότε και μέχρι το 585 οι δύο γερμανικές φυλές θα συμβίωναν στην Ιβηρική· η μεν κατέχοντας τη βορειοδυτική της γωνία (χονδρικά τη σημερινή Γαλικία και βόρεια Πορτογαλία), οι μεν ως κυρίαρχοι της υπόλοιπης. Τα Κανταβρικά όρη και η σημερινή χώρα των Βάσκων θα απέφευγαν επίσης την επιβολή της βησιγοτθικής εξουσίας.<ref name=":0">López και Davalillo 2000: 77.</ref> Συνολικά δεν πρέπει να αριθμούσαν πάνω από 250.000, ένα αρκετά μικρό μέγεθος σε σχέση με τα 5 με 6 εκατομμύρια ισπανορωμαίων.<ref>López και Davalillo 2000: 74.</ref>
 
Ο πρώτος μετά τον Βάλια μονάρχης ήταν ο [[Θεοδώριχος Α΄]] (419-415451). Ήταν αυτός που τον Ιούνιο του 451, με τη συνδρομή του ρωμαίου στρατηγού [[Φλάβιος Αέτιος|Φλάβιου Αέτιου]] νίκησε τα [[Ούννοι|ουννικά]] στρατεύματα του [[Αττίλας|Αττίλα]] στα [[Μάχη των Εθνών|Καταλαυνικά Πεδία]]. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Θορισμούνδος που με τη σειρά του δολοφονήθηκε από τον αδερφό του, Θεοδώριχο Β΄.<ref>Davies 2012: 35.</ref> Επί βασιλείας του πραγματοποιήθηκε η μερική κατάκτηση της Ιβηρικής, υπό την πρόφαση της διατήρησης της αυτοκρατορικής εξουσίας. Το 456, κατανίκησε τον σουηβικό στρατό αλλά, λόγω εσωτερικών αδυναμιών, απέτυχε να εξαφανίσει το βασίλειό τους. Από τότε και μέχρι το 585 οι δύο γερμανικές φυλές θα συμβίωναν στην Ιβηρική· η μεν κατέχοντας τη βορειοδυτική της γωνία (χονδρικά τη σημερινή Γαλικία και βόρεια Πορτογαλία), οι μεν ως κυρίαρχοι της υπόλοιπης. Τα Κανταβρικά όρη και η σημερινή χώρα των Βάσκων θα απέφευγαν επίσης την επιβολή της βησιγοτθικής εξουσίας.<ref name=":0">López και Davalillo 2000: 77.</ref> Συνολικά δεν πρέπει να αριθμούσαν πάνω από 250.000, ένα αρκετά μικρό μέγεθος σε σχέση με τα 5 με 6 εκατομμύρια ισπανορωμαίων.<ref>López και Davalillo 2000: 74.</ref>
 
Κατά το δεύτερο τρίτο του 5<sup>ου</sup> αιώνα, η δυτικορωμαϊκή εξουσία είχε περιοριστεί στην [[Ταρακωνική (ρωμαϊκή επαρχία)|Ταρακωνική]]. Οι [[Αλανοί]], κυριαρχούσαν στο κέντρο και το νότο και οι [[Σουηβοί]] στη βορειοαδυτική γωνία. Το 456, ο νέος βησιγότθος ηγεμόνας κατανίκησε τον σουηβικό στρατό αλλά, λόγω εσωτερικών αδυναμιών, απέτυχε να εξαφανίσει το βασίλειό τους. Από τότε και μέχρι το 585 οι δύο γερμανικές φυλές θα συμβίωναν στην Ιβηρική· η μεν συγκεντρωμένη στη σημερινή [[Γαλικία (Ισπανία)|Γαλικία]] και βόρεια [[Πορτογαλία]], οι δε ως κυρίαρχοι της υπόλοιπης. Τα [[Κανταβρικά όρη]] και η σημερινή [[Χώρα των Βάσκων (αυτόνομη κοινότητα)|χώρα των Βάσκων]] απέφυγαν την επιβολή της βησιγοτθικής εξουσίας.<ref name=":0">López και Davalillo 2000: 77.</ref> Συνολικά δεν πρέπει να αριθμούσαν πάνω από 250.000, ένα αρκετά μικρό μέγεθος σε σχέση με τα 5 με 6 εκατομμύρια ισπανορωμαίων.<ref>López και Davalillo 2000: 74.</ref>
{| class="wikitable"
!Όνομα
!Περίοδος βασιλείας
|-
|Αλάριχος Α΄
|395–410
|-
|Αταούλφος
|410–415
|-
|Βάλια
|415–419
|-
|Θεοδώριχος Α΄
|419–451
|-
|Θουρισμούνδος
|451-453
|-
|Θεοδώριχος Β΄
|453-466
|-
|Ευάριχος
|466-485
|-
|Αλάριχος Β΄
|485-507
|-
|Γεσαλέιχο
|507-511
|-
|Αμαλάριχος
|507-531
|}
 
Ο νεότερος αδερφός του Θεοδωρίχου Β΄, Ευαρίχος, τον διαδέχθηκε εν μέσω εσωτερικής αναρχίας. Βασίλεψε από το 466 μέχρι το 484. Σταδιακά ενσωμάτωσε αρκετές τέως ρωμαϊκές επαρχίες: το 472 την Ταραγωνική και το 474 την Προβηγκία. Θεωρείται ο συντάκτης του λεγόμενου Κώδικα του Ευαρίχου, του πρώτου γραπτού γερμανικού νομοθετικού έργου που λειτούργησε ως γέφυρα μεταξύ του ρωμαϊκoύ και του πρώιμο μεσαιωνικό δίκαιο.<ref name=":1">López και Davalillo 2000: 76.</ref> Με τον θάνατό του, η παρακμάζουσα [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] απέσυρε την ονομαστική εξουσία που ασκούσε στο Βασίλειο, που από εκείνη τη στιγμή θεωρείται πλήρως ανεξάρτητο.<ref>Davies 2012: 38.</ref>
 
==== Η Οστρογοτθική παρένθεση ====
<nowiki> </nowiki>Ο γιος του Ευαρίχου, Αλάριχος Β΄ υπέστη σημαντική για το μέλλον του βασιλείου ήττα το 507 στο [[Μάχη του Βουιγιέ|Βουιγιέ]] από τον φράγκο ηγεμόνα, [[Κλόβις]]. Η φραγκική επίθεση περιόρισε τα σύνορά του στα [[Πυρηναία]], αν και η παραλιακή ζώνη της Ναρμπόν διατηρήθηκε. Η απουσία ηγεμόνα για τα εναπομείναντα βησιγοτθικά εδάφη έδωσε την ευκαιρία στον [[Οστρογότθοι|οστρογότθο]] βασιλιά στην Ιταλία, [[Θεοδώριχος ο Μέγας|Θεοδώριχο]] να ασκήσειεπιβληθεί στο Βασίλειο. Αφότου εξουδετέρωσε τον Γεσαλείχο (507-511) που είχε εναντιωθεί στην οστρογοτθική επιρροή και είχε αναζητήσει την βοήθεια των Βανδάλων της νότιας Αφρικής, επέβαλε μια μορφή αντιβασιλείας για δεκαενιάδεκαπέντε χρόνια (507511-526) στο όνομα του Αμαλάριχου, γιου του Αλάριχου Β΄ και ανιψιού του. ΚαθόρισεΟ τοοστρογότθος διττόηγεμόνας σύστημαέθεσε τις βάσεις του διττού συστήματος λειτουργίας του βασιλείου: οι ισπανορωμαίοι θα αναλάμβαναν την λειτουργία του κράτους και οι Βησιγότθοι τον στρατό.<ref name=":0" /> Εν τούτοις, οι εσωτερικές έριδες και η απουσία ισχυρής κεντρικής εξουσίας δυσκόλεψαν την ομαλή λειτουργία του βασιλείουΒασιλείου.<ref name=":0" /> Η τύποις πανγοτθική πολιτική του Θεοδώριχου κατέρευσε με τον θάνατό του το 526 και την ανάκτηση από την πλευρά της [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] του [[Ιουστινιανός Α´|Ιουστινιανού Α΄]] σημαντικού μέρους των τέως αυτοκρατορικών εδαφών στην Ιταλία.<ref>Davies 2012: 42.</ref>
 
Ο Αμαλάριχος, σύζυγος της φράγκας πριγκίπισσας Χλοθίλδης, βασίλεψε για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Με τη δολοφονία του το 531, εξαφανίστηκε ο οίκος που είχε ιδρύσει ο Θεοδώριχος Α΄ το 419 και που αναγόταν μέχρι τον Αλάριχο Α΄.<ref>Collins 2004: 42.</ref> Έκτοτε η διαδοχή στην θρόνο άλλαξε μορφή: η ανάδειξη του μονάρχη μέσω εκλογής του από την αριστοκρατία του βασιλείου έφερε σε δεύτερη μοίρα την δυναστική διαδοχή, που εφαρμόστηκε μονάχα σε περιόδους αστάθειας.<ref>Collins 2004: 46.</ref>
 
Τον διαδέχθηκε ο οστρογότθος κυβερνήτης της Ιβηρίας επί Θεοδώριχου, Θεύδις (531-548). Έχασε τον έλεγχο της σημερινής Θέουτα από τους βυζαντινούς το 531 και αντιμετώπισε μια μεγάλη φραγκική εισβολή στην Ταρακωνική το 541. Ο ίδιος ήταν παντρεμένος με μια ισπανορωμαία αριστροκράτισσα, ένα γεγονός που αποδεικνύει την σχετικότητα της θεωρίας περί αυστηρού διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων που συμβίωναν στην Ιβηρική.<ref>Collins 2004: 43.</ref>
 
=== Το Βασίλειο του Τολέδο ===
Η Βυζαντινή επέμβαση. Ο πρώτος ανεξάρτητος βασιλέας του περιορισμένου στην Ιβηρική Βησιγοτθικού Βασιλείου, γνωστότερο ως Βασίλειο του Τολέδο, υπήρξε ο Αθαναχίλδος. Έδρασε αποτελεσματικά σε επίπεδο διοίκησης και περιφερειακής πολιτικής, όπου λειτούργησε ως σύμμαχος του [[Ιουστινιανός Α´|Ιουστινιανού Α]]΄. Αυτή η συμμαχία απέφερε στους βυζαντινούς τη νότια ιβηρική χερσόνησο, την [[επαρχία της Σπανίας]].<ref name=":2">Cantarino 1999: 49</ref>
 
<nowiki> </nowiki>Ο γιος του, Λεοβίγιλδος, υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους βησιγότθους μονάρχες. Βασίλεψε μεταξύ 572 και 583 Περιόρισε τη δράση των [[Φράγκοι|Φράγκων]] στη Σεπτιμανία, ανέκτησε την [[Κόρδοβα|Κορδούη]] από τους Βυζαντινούς το 572 και το 585<ref>López και Davalillo 2000: 78.</ref>, νίκησε τους [[Σουηβοί|Σουηβούς]] και ενσωμάτωσε οριστικά το έδαφός τους στο Βησιγοτθικό Βασίλειο.<ref>López και Davalillo 2000: 75.</ref> Υιοθέτησε το τυπικό των βυζαντινών αυτοκρατόρων για την αυλή του και έκοψε νομίσματα με την μορφή του.<ref name=":2" /> Η προσπάθεια επιβολής του βησιγοτθικού [[Αρειανισμός|αρειανισμού]] στους ισπανορωμαίους προκάλεσε την εξέγερσή τους. Ο γιος του, Ερμενεγίλδος, που είχε υιοθετήσει το δόγμα της Νίκαιας, ηγήθηκε της εξέγερσης που κατέληξε σε ήττα των εξεγερμένων και τον θάνατο του ηγέτη τους.<ref name=":2" />
Γραμμή 61 ⟶ 104 :
== Τέχνη ==
Η αρχιτεκτονική της περιόδου αυτής παρουσιάζει μια συνέχεια των σχεδίων της επαρχιακής αρχιτεκτονικής των ρωμαϊκών χρόνων που συνδυάζεται με μια σταδιακά αυξανούμενη βυζαντινή επιρροή. Ο διάκοσμος των εκκλησιών ακολουθεί φυτικά μοτίβα. Σπάνια αποτυπώνονται ανθρώπινες μορφές, που μάλλον αποδίδονται σε βυζαντινή επιρροή.<ref>Cantarino 1999: 52.</ref> Ιδιαίτερη ανάπτυξη είχε η αργυροχρυσοχοΐα.
 
Collins 2004:
 
== Παραπομπές ==
Γραμμή 69 ⟶ 114 :
* Davies, Simon (2012), ''Vanished Kingdoms: The Rise and Fall of States and Nations''. Penguin.
* López, Julio και Larrea, Davalillo (2000), ''Atlas histórico de España y Portugal'', Sintesis, Μαδρίτη.
* Collins, Roger (2004), ''Visigothic Spain 409-711''. Blackwell, Malden, Οξφόρδη, Carlton.
[[Κατηγορία:Βησιγότθοι]]
[[Κατηγορία:Ιστορία της Ισπανίας]]