Βασίλειο των Βησιγότθων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο όρος '''Βησιγοτθικό Βασίλειο''' περιγράφει το βασίλειο που ιδρύθηκε από τον [[Βάλια]] το 414 στην ρωμαϊκή επαρχία της [[Ακουιτανία (ρωμαϊκή επαρχία)|Ακιτανίας]], αρχικά ως [[Φοιδεράτοι|φοϊδεράτο]] της [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] με κέντρο την σημερινή [[Τουλούζη]]<ref>Davies 2012: 32.</ref> κι έπειτα ως ανεξάρτητο κράτος. Έφτασε να ελέγχει μια ευρύτατη περιοχή της Δυτικής Ευρώπης που περιελάμβανε τη σημερινή νότια [[Γαλλία]] και τα δύο τρίτα της [[Ιβηρική χερσόνησος|Ιβηρικής χερσονήσου]]. Μετά τη ήττα από τους [[Φράγκοι|Φράγκους]] στο [[Μάχη του Βουϊγιέ|Βουϊγιέ]] το 507, περιορίστηκε στην Ιβηρική χερσόνησο όπου, εν μέσω ενός διαρκούς αγώνα εναντίον των εσωτερικών εριδών (αντιπαλότητα ισπανορωμαίων χριστιανών - [[Αρειανισμός|αρειανικής]] βησιγοτθικής ελίτ) και των εξωτερικών εχθρών ([[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινών]], [[Σουηβικό Βασίλειο|Σουηβών]]) κατάφερε να εγκαταστήσει ένα λειτουργικό κράτος που κατέρευσε το 711 από την εισβολή [[Μαυριτανοί|μαυριτανικών]] και αραβικών στρατευμάτων του [[Χαλιφάτο των Ομεϋαδών|Χαλιφάτου της Δαμασκού]].

 

 

Κατά το δεύτερο τρίτο του 5^ου αιώνα, η δυτικορωμαϊκή εξουσία είχε περιοριστεί στην [[Ταρακωνική (ρωμαϊκή επαρχία)|Ταρακωνική]]. Οι [[Αλανοί]], κυριαρχούσαν στο κέντρο και το νότο και οι [[Σουηβοί]] στη βορειοαδυτική γωνία. Το 456, ο νέος βησιγότθος ηγεμόνας κατανίκησε τον σουηβικό στρατό αλλά, λόγω εσωτερικών αδυναμιών, απέτυχε να εξαφανίσει το βασίλειό τους. Από τότε και μέχρι το 585 οι δύο γερμανικές φυλές θα συμβίωναν στην Ιβηρική· η μεν συγκεντρωμένη στη σημερινή [[Γαλικία (Ισπανία)|Γαλικία]] και βόρεια [[Πορτογαλία]], οι δε ως κυρίαρχοι της υπόλοιπης. Τα [[Κανταβρικά όρη]] και η σημερινή [[Χώρα των Βάσκων (αυτόνομη κοινότητα)|χώρα των Βάσκων]] απέφυγαν την επιβολή της βησιγοτθικής εξουσίας.<ref name=":0">López και Davalillo 2000: 77.</ref> Συνολικά δεν πρέπει να αριθμούσαν πάνω από 250.000, ένα αρκετά μικρό μέγεθος σε σχέση με τα 5 με 6 εκατομμύρια ισπανορωμαίων.<ref>López και Davalillo 2000: 74.</ref>

 

Ο νεότερος αδερφός του Θεοδωρίχου Β΄, Ευαρίχος, τον διαδέχθηκε εν μέσω εσωτερικής αναρχίας. Βασίλεψε από το 466 μέχρι το 484. Σταδιακά ενσωμάτωσε αρκετές τέως ρωμαϊκές επαρχίες: το 472 την Ταραγωνική και το 474 την Προβηγκία. Θεωρείται ο συντάκτης του λεγόμενου Κώδικα του Ευαρίχου, του πρώτου γραπτού γερμανικού νομοθετικού έργου που λειτούργησε ως γέφυρα μεταξύ του ρωμαϊκoύ και του πρώιμο μεσαιωνικό δίκαιο.<ref name=":1">López και Davalillo 2000: 76.</ref> Με τον θάνατό του, η παρακμάζουσα [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] απέσυρε την ονομαστική εξουσία που ασκούσε στο Βασίλειο, που από εκείνη τη στιγμή θεωρείται πλήρως ανεξάρτητο.<ref>Davies 2012: 38.</ref>

Ο Αμαλάριχος, σύζυγος της φράγκας πριγκίπισσας Χλοθίλδης, βασίλεψε για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Με τη δολοφονία του το 531, εξαφανίστηκε ο οίκος που είχε ιδρύσει ο Θεοδώριχος Α΄ το 419 και που αναγόταν μέχρι τον Αλάριχο Α΄.<ref>Collins 2004: 42.</ref> Έκτοτε η διαδοχή στην θρόνο άλλαξε μορφή: η ανάδειξη του μονάρχη μέσω εκλογής του από την αριστοκρατία του βασιλείου έφερε σε δεύτερη μοίρα την δυναστική διαδοχή, που εφαρμόστηκε μονάχα σε περιόδους αστάθειας.<ref>Collins 2004: 46.</ref>

 

 

=== Το Βασίλειο του Τολέδο ===

 

 

 

Περιόρισε την παρουσία των βυζαντινών στο σημερινό [[Αλγκάρβε]], σηματοδοτώντας ουσιαστικά την εξαφάνιση της Επαρχίας της Σπανίας, που θα ολοκληρωνόταν επί Σουϊντίλα (623-631).<ref>López και Davalillo 2000: 79.</ref> Η οριστική ένωση των δύο κυρίαρχων πληθυσμιακών ομάδων του βασιλείου θεωρείται ότι επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ρεκεσβίντου, με το ''Liber Judiciorum'' (‘Βιβλίων των Κρίσεων’, 654), έναν νομικό κώδικα που ίσχυε σε όλη την ιβηρο-βησιγοτθική επικράτεια για όλους τους υπηκόους του βασιλείου ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής.<ref name=":3" />

Το Βησιγοτθικό Βασίλειο έπεσε θύμα μιας από τις πολλές μαυριτανικής επιθέσεις που είχε αρχίσει να δέχεται η Ιβηρική ήδη από το 680. Μετά από μια πρώτη, διερευνητική επέμβαση του ομεϊάδη κυβερνήτη της βόρειας Αφρικής το 710, Ταρίφ μπεν Μαλούκ, τον επόμενο χρόνο ο Ταρίκ μπεν Ζιγιάντ απεβίβασε 12.000 στρατιώτες αραβικής και βερβερικής προέλευσης. Ο τελευταίος βησιγότθος μονάρχης, Ροδερίχος, υπέστη μια καταστρεπτική ήττα στη μάχη του ποταμού Γουαδαλέτε. Ο θάνατός του άφησε ανοικτό το δρόμο των μουσουλμάνων που τον Οκτώβριο του ίδιου έτους κατέλαβαν το Τολέδο. Η πορεία τους συνεχίστηκε προς το βορά· τον επόμενο χρόνο ο στρατηγός Μούζα μπεν Νουσαΐρ ενίσχυσε αριθμητικά το μουσουλμανικό στρατό με την εκ νέου απόβαση 18.000 στρατιωτών. Η κατάλυση του Βασιλείου του Τολέδο ολοκληρώθηκε το 725, με την κατάκτηση της Σεπτιμανίας.<ref>López και Davalillo 2000: 84.</ref>

 

 

== Διοίκηση ==

 

Collins 2004:

 

== Παραπομπές ==

 

== Βιβλιογραφία ==