Βισάλτες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ clean up με τη χρήση AWB
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{συγχώνευση|Βισαλτία}}
{{πηγές|24|11|2009}}
Οι '''Βισάλτες''' ήταν αρχαίος θρακικός λαός της [[Μακεδονία]]ς, ο οποίος κατοικούσε, σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, ανάμεσα στο βουνό [[Βερτίσκος|Βερτίσκο]] και τον ποταμό [[Στρυμόνας|Στρυμόνα]]. Από τα αρχαϊκά ακόμη χρόνια εκμεταλλεύτηκαν τα αργυρωχεία του Δυσώρου και έκοψαν αργυρά νομίσματα με την ελληνική επιγραφή «ΒΙΣΑΛΤΙΚΟΝ» (=βισαλτικών εθνών ή μετάλλων άργυρος) ή «ΒΙΣΑΛΤΙΚΟΣ» (=Βισαλτικός άργυρος). Στα μυθικά χρόνια η εξουσία τους εκτεινόταν στα νότια ως τη [[Χαλκιδική]] (Σιθωνία, Παλλήνη και Ακτή), όπου μαρτυρούνται (από τον Θουκυδίδη) υπολείμματά τους ως την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου. Ανατολικά πάλι έφτασαν να καταλάβουν, με τον βασιλιά τους Νάρι (ή Όναρι), την πόλη Καρδία της Θρακικής Χερσονήσου. Στους ιστορικούς χρόνους μαρτυρείται (από τον Λίβιο και τον Λυκόφρονα) η επέκτασή τους, για κάποια χρονικά διαστήματα, μέχρι το Νέστο ποταμό. Στην εποχή της εκστρατείας του Ξέρξη, σύμφωνα με μαρτυρία του Ηρόδοτου, οι Βισάλτες ήταν πολιτικά ενωμένοι με τους Κρηστωνίους, κάτω από κοινό βασιλιά. Στον Πελοποννησιακό πόλεμο οι κάτοικοι ορισμένων βισαλτικών πόλεων αναφέρονται ως φίλοι και σύμμαχοι των εμπολέμων (Αθηναίων και Σπαρτιατών). Φημίζονταν μάλιστα τόσο πολύ για τη γενναιότητά τους, ώστε ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας Περσέας στη μάχη της Πύδνας (το 168 π.Χ.) έχασε κάθε ελπίδα για τη νίκη, μόνο όταν πια εγκαταλείφτηκε και από τους Βισάλτες, τους «γενναιότατους άνδρες» (fortissimos viros), όπως τους χαρακτηρίζει ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος.<ref>Δ. Κ. Σαμσάρης, Ιστορική γεωγραφία της Ανατολικής Μακεδονίας κατά την αρχαιότητα, Θεσσαλονίκη 1976 (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών), σ. 54-56</ref>
 
Οι '''Βισάλτες''' ήταν αρχαίος [[Έλληνες|ελληνικός]] λαός της ανατολικής [[Μακεδονία|Μακεδονίας]], που έζησε στα δυτικά του ποταμού [[Στρυμόνας|Στρυμόνα]], Θρακικής καταγωγής. Ο [[Ηρόδοτος]] αναφέρει για την περιοχή «Ειη δέ Παιονίη επί τω Στρυμόνι ποταμώ πεπολισσμένη» (Ηροδ Υ,13).
 
Ο [[Βισάλτης]] ήταν γιος του [[Ήλιος (μυθολογία)|Ήλιου]] και της [[Γη (μυθολογία)|Γης]], από τον οποίο πήρε και το όνομά της η χώρα. Πατέρας της [[Θεοφανώ]]ς, η οποία με μορφή προβάτου, συνέλαβε από τον [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|Ποσειδώνα]], που και αυτός είχε πάρει μορφή κριαριού, τον κριό που έδωσε το χρυσόμαλλο δέρας των [[Αργοναύτες|Αργοναυτών]]. Γι’ αυτό η Θεοφανώ λέγεται και Βισαλτίς. Ο λαός αυτός, εκτός από τον Ηρόδοτο, αναφέρεται και από τον [[Θουκυδίδης|Θουκυδίδη]], τον Διόδωρο, τον [[Πλίνιος ο Πρεσβύτερος|Πλίνιο]] και τον [[Πλούταρχος|Πλούταρχο]].
 
Γραμμή 9 ⟶ 8 :
 
Δύο είναι οι κεντρικοί πόλοι γύρω από τους οποίους στρέφεται η ζωή των Βισαλτών και η προσπάθειά τους προς την πρόοδο και την πολιτιστική ανάπτυξη. Ο Στρυμόνας που λατρευόταν ως θεός, θεωρούνταν θεϊκό δώρο και το λίκνο των [[Μαινάδες|Μαινάδων]] το [[Παγγαίο]], αποτελεί το κέντρο της αινιγματικής λατρείας του Διονύσου. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα που συνέθεταν το χρώμα της κοινωνικής ζωής των Βισαλτών, ήταν ότι παρείχαν ελευθερία στις γυναίκες πριν από το γάμο, ενώ απαιτούσαν πίστη από αυτές όταν τις παντρεύονταν. Εκτός από αυτό, είχαν τη συνήθεια να πουλούν ως δούλους τα παιδιά τους και να εξαγοράζουν τις γυναίκες τους με πολλά χρήματα από τους γονείς τους. Χρησιμοποιούσαν πολύ τον οίνο που ήταν το ιερό ποτό του θεού [[Διόνυσος|Διονύσου]]. Καλλιεργούσαν τα αμπέλια και τα δημητριακά ενώ ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, την υλοτομία καθώς και την εξόρυξη χρυσού και αργύρου από τα ορυχεία, που τους έκανε πολύ πλούσιους. Πολύ διαδεδομένη ήταν και η καλλιέργεια της ελιάς.
 
== Παραπομπές ==
{{παραπομπές}}
 
 
==Βισαλτία==