Τάκος Μακρής

Ο Δημήτριος (Τάκος) Μακρής (1910 - 1985) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, κορυφαίος υπουργός στην πρώτη οκταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και γενικός διευθυντής του κόμματος της ΕΡΕ.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε το 1910 στη Φλώρινα, γιος του δικηγόρου Κωνσταντίνου Μακρή από το Μοναστήρι (σημερινά Μπίτολα στην ΠΓΔΜ), βενιζελικών πολιτικών πεποιθήσεων, που είχε βλάχικη καταγωγή και είχε συμμετάσχει στο Μακεδονικό αγώνα.

Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, αλλά καταξιώθηκε ως δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη, της οποίας ήταν μόνιμος κάτοικος από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 μέχρι την κάθοδό του στην πολιτική το 1956.

Ως δικηγόρος συνδέθηκε φιλικά με τον Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος του πρότεινε να κατέβει υποψήφιος με την ΕΡΕ στις εκλογές του 1956. Ο Μακρής δέχτηκε, κατήλθε στην πολιτική και διετέλεσε βουλευτής Φλώρινας με την ΕΡΕ από το 1956 ως το 1967, και μεταπολιτευτικά με τη Νέα Δημοκρατία από το 1974 ως το 1977. Επίσης ο Καραμανλής τον είχε ορίσει και γενικό διευθυντή του κόμματος της ΕΡΕ.

Διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών συνεχώς από το 1956 ως το 1961 (με εξαίρεση τις προεκλογικές περιόδους όπου τότε αναλάμβαναν υπηρεσιακές κυβερνήσεις), έχοντας υπό τον έλεγχό του και τα σώματα ασφαλείας, Χωροφυλακή και Αστυνομία Πόλεων. Την περίοδο 1961 - 1963 ήταν υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως. Το 1958, για λογαριασμό του Καραμανλή, διαπραγματεύτηκε με τους Σοφοκλή Βενιζέλο και Γεώργιο Παπανδρέου το εκλογικό σύστημα που σκοπό είχε να μειώσει τη δύναμη της Αριστεράς (ΕΔΑ).

Πέθανε το 1985, σε ηλικία 75 ετών.

Υπόθεση Μέρτεν

• Κύριο λήμμα: Υπόθεση Μέρτεν

Την περίοδο του σκανδάλου Μέρτεν Τάκος Μακρής κατονομάστηκε ως συνεργάτης των Ναζί στη Θεσσαλονίκη κατά την περίοδο της Κατοχής από τον Μαξ Μέρτεν, τέως υψηλόβαθμο ναζιστή αξιωματούχο που συνελήφθη στην Ελλάδα και τελικά αποφυλακίστηκε και απελάθηκε μετά από πολιτικές πιέσεις της Δυτικής Γερμανίας.

Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1960, η γερμανική εφημερίδα Ηχώ του Αμβούργου και το περιοδικό Der Spiegel δημοσίευσαν αφηγήσεις του Μαξ Μέρτεν, σύμφωνα με τις οποίες ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτριος Μακρής και η σύζυγός του Μακρή Δοξούλα Λεοντίδου ήταν «έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών Κατοχής και για τις πολύτιμες πληροφορίες που είχαν δώσει, σχετικά με την Αντίσταση, πήραν ανταμοιβή από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης».

Αυτές οι δηλώσεις προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της ελληνικής πρεσβείας, με τον Έλληνα πρέσβη να προβαίνει σε ανακοίνωση όπου διέψευδε όλους τους ισχυρισμούς του Μέρτεν. Ο ίδιος ο Μαξ Μέρτεν αρνήθηκε να καταθέσει στα γερμανικά δικαστήρια σχετικά με τα όσα καταμαρτυρούσε στις συνεντεύξεις του στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Τάκο Μακρή, δηλώνοντας ότι δεν εμπιστεύεται τη γερμανική δικαιοσύνη.

Στις 10 Νοεμβρίου του 1961 ο Μέρτεν καταδικάστηκε από την ελληνική δικαιοσύνη ερήμην σε τετραετή φυλάκιση και χρηματική καταβολή 70.000 δραχμών ως ένοχος συκοφαντικής δυσφήμησης.

Πηγές

• Νικόλαος Μέρτζος, Αρμάνοι: Οι Βλάχοι, (2000)
• Ιστορικό Λεύκωμα 1961, Καθημερινή (1997)