Τζον Στιούαρτ Μιλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
συλλογική μετάφραση από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών |
συλλογική μετάφραση από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών |
||
Γραμμή 202:
| isbn=1-57766-381-0
| page=172}}</ref>. Όπως συνέβη και με τον «Πλούτο των Εθνών» του [[Άνταμ Σμιθ]] σε προηγούμενη περίοδο, οι «Αρχές» του Μιλ κυριάρχησαν στη διδασκαλία των οικονομικών. Απετέλεσαν το καθιερωμένο σύγγραμμα του [[Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης|Πανεπιστημίου της Οξφόρδης]] μέχρι το [[1919]], οπότε και αντικαταστάθηκαν από τις «Αρχές Οικονομίας» του Μάρσαλ.
====Οικονομική Δημοκρατία====
Ο Μίλλ προωθούσε την [[οικονομική δημοκρατία]] αντί του [[Καπιταλισμός|καπιταλισμού]], υπό την έννοια της αντικατάστασης των καπιταλιστικών επιχειρήσεων από εργατικές ενώσεις. Συγκεκριμένα λέει:
{{απόσπασμα|Η μορφή της ένωσης ωστόσο, η οποία αν η ανθρωπότητα συνεχίσει να βελτιώνεται, θα πρέπει να είναι αναμενόμενο εν τέλει να υπερισχύσει, δεν είναι μια που θα μπορεί να υπάρχει μεταξύ ενός καπιταλιστή στο ρόλο του αρχηγού, και των εργατών και υπαλλήλων που δεν έχουν λόγο στην διοίκηση, αλλά στην ένωση των εργατών υπό όρους ισότητας, κατέχοντας από κοινού το κεφάλαιο με το οποίο συνεχίζουν τις εργασίες τους, και εργαζόμενοι υπό εκλεγμένες και διοικήσεις με δυνατότητα καθαίρεσης και ανάκλησης από αυτούς<ref> Αρχές Πολιτικής Οικονομίας με εφαρμογές στην Κοινωνική Φιλοσοφία, IV.7.21 [http://www.econlib.org/library/Mill/mlP62.html#anchor_c60 John Stuart Mill: Political Economy, IV.7.21]</ref>.}}
====Πολιτική Δημοκρατία====
Στο κύριο έργο του Μιλ για την πολιτική δημοκρατία, ''Σκέψεις για το Αντιπροσωπευτικό Σύστημα Διακυβέρνησης'', αυτός αμύνεται δυο θεμελιωδών αρχών, αυτές της μεγάλης συμμετοχής των πολιτών και της μεγάλης ικανότητας των κυβερνώντων<ref>Thompson, Dennis. ''John Stuart Mill and Representative Government''. Princeton University Press, 1976. ISBN 978-0691021874</ref>. Οι δυο αυτές αρχές είναι προφανώς σε σύγκρουση, και για αυτό μερικοί μελετητές τον έχουν χαρακτηρίσει ως ελιτιστή δημοκράτη<ref>Letwin, Shirley. ''The Pursuit of Certainty''. Cambridge University Press, 1965 (σελ. 306). ISBN 978-0865971943</ref>, ενώ κάποιοι άλλοι ως έναν από τους πρώτους υποστηρικτές της μαζικής συμμετοχής των πολιτών στην δημοκρατία<ref>Pateman, Carole. ''Participation and Democratic Theory''. Cambridge University Press, 1970 (σελ. 28). ISBN 978-0521290043</ref>. Σε κάποιο σημείο φαίνεται να υπερασπίζεται το σύστημα της μερικής ψήφου, στην οποία μερικοί πιο ικανοί πολίτες έχουν περισσότερες ψήφους (μια άποψη που έπειτα αποκήρυξε). Ωστόσο στο κεφάλαιο 3 παρουσιάζει μια από τις καλύτερες επιχειρηματολογίες για την αξία της συμμετοχής όλων των πολιτών. Πίστευε πως η ανικανότητα των μαζών μπορούσε εν τέλει να ξεπεραστεί αν τους δινόταν η ευκαιρία να πάρουν μέρος στην πολιτική, ειδικά στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ο Μιλ είναι ένας από τους λίγους πολιτικούς φιλόσοφους που υπηρέτησαν ως εκλεγμένοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Στα τρία χρόνια στο Κοινοβούλιο, ήταν πιο πρόθυμος να συμβιβαστεί, σε σχέση με αυτό που θα περίμενε κάποιος διαβάζοντας τις «ριζοσπαστικές» του θέσεις μέσω των γραπτών του<ref>Thompson, Dennis. "Mill in Parliament: When Should a Philosopher Compromise?" στο ''J.S. Mill's Political Thought'', eds. N. Urbinati και A. Zakaras (Cambridge University Press, 2007), σελ. 166–99. ISBN 978-0521677561</ref>.
====Το περιβάλλον====
Ο Μιλ επέδειξε μια πρωτοπόρα διορατικότητα σχετικά με την αξία του φυσικού περιβάλλοντος - ειδικά στο IV βιβλίο του, στο κεφάλαιο VI των «''Αρχών της Πολιτικής Οικονομίας''»: «Σχετικά με την Στάσιμη Κατάσταση»<ref>[http://www.efm.bris.ac.uk/het/mill/book4/bk4ch06 ''The Principles of Political Economy'', Βιβλίο 4, Κεφάλαιο VI.]</ref><ref>{{cite web |url=http://www.sciencedirect.com/science/article/B6VDY-4DG3DFP-1/2/d74b62bf0315ae52a3e60f698eae5ca5 |title=''The early history of modern ecological economics'' Inge Røpke στο ''Ecological Economics'' Τόμος 50, Τεύχη 3–4, 1 Οκτωβρίου 2004|accessdate=8 Αυγούστου 2008}}</ref> στο οποίο ο Μιλ αναγνώρισε τον πλούτο πέρα από τα αγαθά, και επιχειρηματολόγησε πως το λογικό συμπέρασμα της αέναης ανάπτυξης ήταν καταστρεπτική για το περιβάλλον και μείωνε την ποιότητα της ζωής. Αυτός συμπέρανε πως η στάσιμη κατάσταση μπορεί να ήταν προτιμότερη της αέναης οικονομικής ανάπτυξης.
{{απόσπασμα|Δεν μπορώ, λοιπόν, να θεωρήσω την στάσιμη κατάσταση του κεφαλαίου και του πλούτου βάση της αντιπάθειας εναντίων της, που τόσο γενικευμένα εκφράστηκε από πολιτικούς οικονομολόγους των παλαιότερων σχολών.}}
{{απόσπασμα|Αν η γη πρέπει να απολέσει τόσο μεγάλο μερίδιο από την χάρη της, μια χάρη που οφείλετε σε πράγματα τα οποία η απεριόριστη αύξηση του πλούτου και του πληθυσμού θα ξεριζώσει από αυτήν, απλά και μόνο για να μπορέσει να υποστηρίξει έναν μεγαλύτερο, μα όχι πιο ευτυχισμένο πληθυσμό, πραγματικά ελπίζω, για χάρη των επόμενων γενεών, πως θα είναι φρόνιμοι να μείνουν στάσιμοι, προτού η ανάγκη τους αναγκάσει να γίνουν.}}
== Έργα ==
| |||