Βέδες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πρώτη συλλογή ή ''Σαμχίτα (Saṃhitā)'' τέτοιων ύμνων, από τους οποίους ο αρχιερέας (''hotṛ'') αντλούσε το περιεχόμενο για τα αναγνώσματα, είναι η ''Ριγκβέδα ([http://en.wikipedia.org/wiki/Rigveda Rigveda])''. Μερικά ιερά κείμενα, πιθανότατα αρχαιότερης προέλευσης από τους ύμνους, αναγινώσκοταν από τον υπεύθυνο για τη φωτιά της θυσίας και την τέλεση της ιεροτελεστίας ιερέα (''[http://en.wikipedia.org/wiki/Vedic_priesthood adhvaryu]''). Αυτά τα κείμενα (''[http://en.wikipedia.org/wiki/Mantra μάντρα]'') και οι στίχοι συγκεντρώθηκαν σε συλλογές και είναι γνωστές ως ''Γιαγουρβέδα ([http://en.wikipedia.org/wiki/Yajurveda Yajurveda])''. Μια τρίτη ομάδα ιερέων με επικεφαλής έναν «ψάλτη» (''[http://en.wikipedia.org/wiki/Udg%C4%81t%E1%B9%9B udgātr]'') εκτελούσαν μελωδικά αναγνώσματα που συνδέοταν με στίχους τα οποία, αν και προέρχοταν σχεδόν στο συνολό τους από τη Ριγκβέδα, συγκεντρώθηκαν σε ιδιαίτερη συλλογή, τη ''[http://en.wikipedia.org/wiki/Samaveda Σάμα Βέδα]''.

 

 

Το πλήρες σώμα της βεδικής γραμματείας, δηλαδή οι συλλογές και τα υπομνήματα των συλλογών (Βραχμάνες, Αρανυάκες, Ουπανισάδες), θεωρήθηκαν θείο άκουσμα (''[http://en.wikipedia.org/wiki/%C5%9Aruti Śruti]''). Η όλη γραμματεία φαίνεται ότι διασώθηκε προφορικά, παρά το γεγονός ότι αναπτύχθηκαν και χειρόγραφα για την ενίσχυση της μνήμης. Ακόμη και σήμερα μερικά τμήματα από τις συλλογές αυτές, ιδιαίτερα των τριών αρχαιότερων ''Βεδών'', αναγινώσκονται στις Ινδίες με τονικό και ρυθμικό ύφος, που παραδόθηκε από αρχαιότερους χρόνους.