Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σε ηλικία είκοσι ετών ακολούθησε τον ηγεμόνα [[Κωνσταντίνος Υψηλάντης|Κωνσταντίνο Υψηλάντη]] στη [[Μολδαβία]]<ref>Βάλτερ Πούχνερ, «Κορακιστικά», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ. 421</ref>. Λόγο αργότερα, ο θείος του, [[Αλέξανδρος Ν. Σούτσος|Αλέξανδρος Σούτσος]] που διαδέχτηκε τον Υψηλάντη διόρισε τον Ιάκωβο επιτετραμμένο του επί την [[Υψηλή Πύλη]]. Με τον Ρωσικό πόλεμο όμως ο Ιακωβάκης έμεινε εκτός πραγμάτων, μέχρι που ο ηγεμόνας [[Ιωάννης Γεώργιος Καρατζάς|Ιωάννης Καρατζάς]] τον επανέφερε στη [[Βλαχία]] και τον ανέβασε διαδοχικά στο αξίωμα του «μεγάλου ποστελνίκου» ή πρωθυπουργού της Βλαχίας (Premier Ministre des Hospodars de Valachie)(1812-1818)<ref>Βάλτερ Πούχνερ, «Κορακιστικά», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.421</ref>. Μετά από έξι χρόνια ο Καρατζάς αποχώρησε και ο Ρίζος διορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταφραστής του μεγάλου διερμηνέα. Το 1819 ακολούθησε και πάλι τον ηγεμόνα [[Μιχαήλ Σούτσος|Μιχαήλ Σούτσο]] στη Μολδαβία, όπου και έμεινε μέχρι την έναρξη της Ελληνικής επανάστασης. Εκεί μυείται στη [[Φιλική Εταιρεία]] και μετά την αποτυχία του Υψηλάντη στη Μολδαβία ο Ρίζος καταφεύγει στη Βεσσαραβία , το 1822 -1825 στην [[Πίζα]] το 1826-1827 στη Γενεύη . Στη Γενεύη ο Ρίζος ανέλαβε να διδάξει την ιστορία της νεοελληνικής φιλολογίας. Εκεί έγραψε την περίφημη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως μέχρι το 1825». Στη Γενεύη γνωρίστηκε με τον [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]], ο οποίος τον έφερε μαζί του στην Ελλάδα ως προσωπικό του σύμβουλο το 1828.<ref>Βάλτερ Πούχνερ, «Κορακιστικά», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ. 421-422</ref>

 

 

Στον Ρίζο Νερουλό οφείλεται ο πρώτος καταρτισμός της ανώτερης παιδείας, η ίδρυση του [[Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου]] και η σύσταση της [[Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία|Αρχαιολογικής Εταιρείας]], της οποίας και διετέλεσε επί πολλά έτη πρόεδρος, όντας και ο πρώτος πρόεδρός την με την ίδρυσή της το 1837. Επίσης, το 1836 συνέβαλε στην ίδρυση της [[Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία|Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας]]<ref>[http://www.archetai.gr/site/content.php?sel=132 Η ίδρυση της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας], archetai.gr Βάλτερ Πούχνερ, «Κορακιστικά», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.421</ref>

Ήταν επίσης ένας από τους δέκα πρώτους Νομάρχες της Ελλάδας: Το 1833 διορίστηκε Νομάρχης Κυκλάδων<ref>[http://www.drama.gr/nomarxia.php?do=ota_2 Απόφαση της 23 Απριλίου/8 Μαΐου του 1833] «Περί διορισμού των νομαρχών δια τους δέκα νομάρχες του βασιλείου της Ελλάδος»:[[Φραγκίσκος Μαύρος]] (Αργολίδος και Κορινθίας), [[Γεώργιος Γλαράκης]] (Αχαΐας και Ήλιδος), [[Δημήτριος Χρηστίδης]] (Μεσσηνίας), [[Κωνσταντίνος Ζωγράφος]] (Αρκαδίας), [[Ανδρέας Π. Μεταξάς]] (Λακωνίας), [[Αναγνώστης Μοναρχίδης]] (Ακαρνανίας και Αιτωλίας ), [[Ιωάννης Αμβροσιάδης]] (Φωκίδος και Λοκρίδος), [[Μιχαήλ Σχινάς|Μ. Σχινάς]] (Αττικής και Βοιωτίας), [[Γεώργιος Αινιάν]] (Εύβοιας), και Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός (Κυκλάδων)</ref>.

 

 

==Συγγραφικό-λογοτεχνικό έργο==