Διονύσιος Στεφάνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στις [[13 Νοεμβρίου]] [[1835]] στην [[Ζάκυνθος|Ζάκυνθο]] και ήταν γιος του [[Παναγιώτης - Μαρίνος Στεφάνου|Παναγιώτη - Μαρίνου Στεφάνου]], ιατρού και βουλευτή στην ιονική βουλή. Φοίτησε στην σχολή Παπαδόπουλου στην [[Αθήνα]] και σπούδασε νομικά στο [[Παρίσι]].<ref name="Βόγλη">Βόγλη Ελπίδα, ''Έργα και Ημέραι Ελληνικών Οικογενειών, 1750 - 1940'', εκδόσεις Ε.Λ.Ι.Α., Αθήνα 2005, σελ.220</ref> Προσελήφθη στο δικαστικό σώμα διοριζόμενος το [[1865]] πρωτοδίκης, το [[1868]] εφέτης και το [[1873]] αεροπαγίτης.<ref name="ΕΛΙΑ"/> Το [[1888]] ανέλαβε δικαστικός σύμβουλος του υπουργείου οικονομικών και λίγο αργότερα προήχθη σε πρόεδρο του νομικού συμβουλίου.<ref name="ΕΛΙΑ"/> Το [[1890]] παραιτήθηκε από το δικαστικό σώμα ύστερα από παρότρυνση<ref name="Βόγλη1"/> του [[Χαρίλαος Τρικούπης|Χαρίλαου Τρικούπη]] και έθεσε υποψηφιότητα στη περιφέρεια της [[Ζάκυνθος|Ζακύνθου]] για τις βουλευτικές εκλογές του ίδιου έτους, στις οποίες και εξελέγη. Από τότε επανεκλεγόταν σχεδόν αδιάκοπα μέχρι τα τέλη του [[1910]]. Στην [[Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1893|κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη]] διετέλεσε υπουργός<ref name="Βόγλη1"/> δικαιοσύνης και εξωτερικών συγχρόνως([[1893]] - [[1895]])<ref>Στο (στο Υπουργείο Εξωτερικών από 12/01/1895-31/05/1895) <ref name="makry66">Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.66</ref> ενώ στην [[Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη 1905|κυβέρνηση Θεοτόκη]] υπουργός δικαιοσύνης ([[1908]] - [[1909]]). Το ίδιο έτος ανέλαβε διευθυντής<ref name="Βόγλη1"/> του πολιτικού γραφείου του [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας|Βασιλιά Γεωργίου Α΄]], θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και το [[1911]], οπότε και παραιτήθηκε.<ref name="ΕΛΙΑ"/> Το [[1916]] του προτάθηκε από τον Βασιλιά ο σχηματισμός κυβέρνησης, πρόταση όμως την οποία απέρριψε λόγω της κακής του υγείας.<ref name="Βόγλη1">Βόγλη Ελπίδα, ''Έργα και Ημέραι Ελληνικών Οικογενειών, 1750 - 1940'', εκδόσεις Ε.Λ.Ι.Α., Αθήνα 2005, σελ.238 - 239</ref>

Υπήρξε σπουδαίος νομικώς διατελώντας νομικός σύμβολος στο [[Υπουργείο Εξωτερικών (Ελλάδα)|υπουργείο εξωτερικών]] ([[1883]]), αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Διεθνή Επιτροπή Αποζημιώσεων Αιγύπτου καθώς και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπίας στην [[Κωνσταντινούπολη]] για τις διαπραγματεύσεις μετά την ήττα του [[1897]] μαζί με τον [[Νικόλαος Μαυροκορδάτος|Νικόλαο Μαυροκορδάτο]].<ref name="ΕΛΙΑ">[www.elia.org.gr/EntryImages%5C1%5CΣΤΕΦΑΝΟΥ,%20ΟΙΚ.rtf Αρχείο οικογένειας Στεφάνου], από την επίσημη ιστοσελίδα του Ε.Λ.Ι.Α.</ref> Επίσης είχε αναλάβει την νομική επίλυση της ελληνορουμανικής διαφοράς με θέμα την κληρονομιά του Ζάππα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος<ref name="Βόγλη1"/> και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Εταιρίας, Μέγας Διδάσκαλος της [[Μεγάλη Στοά|Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος]] την περίοδο [[1905]] - [[1907]] και είχε τιμηθεί με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Σωτήρος. Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο αποτελούμενο από μελέτες και άρθρα νομικού περιεχομένου.<ref name="ΕΛΙΑ"/> Είχε συγγράψει και έναν οδηγό των προξενικών και διπλωματικών υπαλλήλων.<ref>Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.66<name="makry66"/ref>