Βασίλειο των Βησιγότθων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
JSion (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
JSion (συζήτηση | συνεισφορές) |
||
Γραμμή 48:
Ο πρώτος μετά τον Βάλια μονάρχης ήταν ο [[Θεοδώριχος Α΄]] (419-451). Ήταν αυτός που τον Ιούνιο του 451, με τη συνδρομή του ρωμαίου στρατηγού [[Φλάβιος Αέτιος|Φλάβιου Αέτιου]] νίκησε τα [[Ούννοι|ουννικά]] στρατεύματα του [[Αττίλας|Αττίλα]] στα [[Μάχη των Εθνών|Καταλαυνικά Πεδία]]. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Θορισμούνδος που με τη σειρά του δολοφονήθηκε από τον αδερφό του, Θεοδώριχο Β΄.<ref>Davies 2012: 35.</ref> Επί βασιλείας του πραγματοποιήθηκε η μερική κατάκτηση της Ιβηρικής, υπό την πρόφαση της διατήρησης της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Κατά το δεύτερο τρίτο του 5<sup>ου</sup> αιώνα, η δυτικορωμαϊκή εξουσία είχε περιοριστεί στην [[Ταρακωνική (ρωμαϊκή επαρχία)|Ταρακωνική]]. Οι [[Αλανοί]], κυριαρχούσαν στο κέντρο και το νότο και οι [[Σουηβοί]] στη βορειοαδυτική γωνία. Το 456, ο νέος βησιγότθος ηγεμόνας κατανίκησε τον σουηβικό στρατό αλλά, λόγω εσωτερικών αδυναμιών, απέτυχε να εξαφανίσει το βασίλειό τους. Από τότε και μέχρι το 585 οι δύο γερμανικές φυλές θα συμβίωναν στην Ιβηρική· η μεν συγκεντρωμένη στη σημερινή [[Γαλικία (Ισπανία)|Γαλικία]] και βόρεια [[Πορτογαλία]], οι δε ως κυρίαρχοι της υπόλοιπης. Τα [[Κανταβρικά όρη]] και η σημερινή [[Χώρα των Βάσκων (αυτόνομη κοινότητα)|χώρα των Βάσκων]] απέφυγαν την επιβολή της βησιγοτθικής εξουσίας.<ref name=":0">López και Davalillo 2000: 77.</ref> Συνολικά οι Βησιγότθοι δεν πρέπει να αριθμούσαν πάνω από
Ο νεότερος αδερφός του Θεοδωρίχου Β΄, Ευαρίχος, τον διαδέχθηκε εν μέσω εσωτερικής αναρχίας. Βασίλεψε από το 466 μέχρι το 484. Σταδιακά ενσωμάτωσε αρκετές τέως ρωμαϊκές επαρχίες: το 472 την [[Ταρακωνική]] και το 474 την [[Προβηγκία]]. Θεωρείται ο συντάκτης του λεγόμενου Κώδικα του Ευαρίχου, του πρώτου γραπτού γερμανικού νομοθετικού έργου που λειτούργησε ως γέφυρα μεταξύ του ρωμαϊκoύ και του πρώιμο μεσαιωνικό δίκαιο.<ref name=":1">López και Davalillo 2000: 76.</ref> Με τον θάνατό του, η παρακμάζουσα [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] απέσυρε την ονομαστική εξουσία που ασκούσε στο Βασίλειο, που από εκείνη τη στιγμή θεωρείται πλήρως ανεξάρτητο.<ref>Davies 2012: 38.</ref>
Γραμμή 70:
Ο διάδοχος του Λεοβιγίλδου, Ρικαρίδος, ασπάστηκε τον [[Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας|νικαιϊκό]] χριστιανισμό το 589<ref name=":2" /> με τη λεγόμενη Γ΄ Σύνοδο του Τολέδο.<ref>López και Davalillo 2000: 81.</ref> Ως αποτέλεσμα, η εκκλησία του βασιλείου άρχισε να εμπλέκεται ενεργά στη δημόσια ζωή.<ref name=":2" /> Ο μονάρχης έλαβε τον τίτλο του προστάτη της Εκκλησίας, όποτε και χαρακτηρίστηκε, βάσει των βυζαντινών προτύπων, ''orthodoxus rex''. Ο Σισηβούτος διέταξε το 612 τον διωγμό του αρειανισμού και την επιβολή του επίσημου χριστιανισμού σε όλους του κατοίκους του βασιλείου.<ref name=":3">Cantarino 1999: 50.</ref> Ο ίδιος θεωρείται ο πιο καλλιεργημένος από τους βησιγότθους μονάρχες της Ιβηρικής· στην εποχή του έδρασε ο σημαντικότερος διανοούμενος της βησιγοτθικής εποχής, [[Ισίδωρος της Σεβίλλης]] (570-636).
Περιόρισε την παρουσία των βυζαντινών στο σημερινό [[Αλγκάρβε]], σηματοδοτώντας ουσιαστικά την εξαφάνιση της [[Επαρχία της Σπανίας|Επαρχίας της Σπανίας]], που θα ολοκληρωνόταν επί Σουϊντίλα (623-631).<ref>López και Davalillo 2000: 79.</ref>
Από τα μέσα ήδη του 7ου αιώνα μάλλον είναι πολύ πιθανή η ύπαρξη μιας κοινής γοτθικής ταυτότητας για το σύνολο των ελίτ της Ιβηρικής.<ref name=":5" /> Η ισπανορωμαϊκή ταυτότητα είχε μάλλον ατονίσει λόγω της απόστασης που χώριζε πλέον χρονικά το βασίλειο του Τολέδο από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αντίστοιχα είχαν εξαφανιστεί και τα ρωμαϊκά ονόματα με τα βησιγοτθικά να είναι αυτά που επιβίωσαν ακόμη και της μουσουλμανικής κατάκτησης.<ref>Collins 2004: 243.</ref> Παρότι η επικράτεια του βασιλείου συνέχισε να αποκαλείται Ιβηρία (Hispania), οι κάτοικοί του ονομαζόταν αποκλειστικά Γότθοι.<ref>Collins 2004: 246.</ref>
=== Η μουσουλμανική κατάκτηση ===
Γραμμή 78 ⟶ 80 :
== Διοίκηση ==
Η διοικητική οργάνωση του βησιγοτθικού βασιλείου πήρε την οριστική της μορφή επί Λεοβιγίλδου και Ριχάρδου.<ref name=":4">López και Davalillo 2000: 80.</ref> Η βησιγοτθική εξουσία απλωνόταν σε όλη την Ιβηρική και τη Σεπτιμανία· έξω από τον έλεγχό της βρίσκονταν οι Βαλεαρίδες νήσοι που ανήκαν στους Βυζαντινούς μέχρι την κατάκτησή τους από τους Μαυριτανούς. Στο κράτος του Λεοβιγίλδου ανήκε και η σημερινή Θέουτα. Όσον αφορά την εκκλησιαστική δομή, επί Βησιγότθων παρέμεινε ίδια με αυτή που είχαν επιβάλει στη ρωμαϊκή Ιβηρία οι αυτοκράτορες [[Θεοδόσιος Α΄|Θεοδόσιος]] και [[Κωνσταντίνος Α΄|Κωνσταντίνος]].<ref>López και Davalillo 2000: 81.</ref> Οι επαρχίες ήταν οι εξής:<ref name=":4" />
{| class="wikitable"
!Επαρχία
Γραμμή 111 ⟶ 113 :
== Τέχνη ==
Η αρχιτεκτονική της περιόδου αυτής παρουσιάζει μια συνέχεια των σχεδίων της επαρχιακής αρχιτεκτονικής των ρωμαϊκών χρόνων που συνδυάζεται με μια σταδιακά αυξανούμενη βυζαντινή επιρροή. Ο διάκοσμος των εκκλησιών ακολουθεί φυτικά μοτίβα. Εν τούτοις, τα μοναδικά αρχαιολογικά κατάλοιπα βησιγοτθικής αρχιτεκτονικής περιορίζονται σε δύο χώρους, την εκκλησία της Αγίας Λουκίας του Τρανπάλ και της Αγίας Μαρίας του Μέλκε στην σημερινή [[Καστίλλη-Λα Μάντσα|Καστίλη-Λα Μάντσα]]. Σπάνια αποτυπώνονται ανθρώπινες μορφές, που μάλλον αποδίδονται σε βυζαντινή επιρροή.<ref>Cantarino 1999: 52.</ref> Ιδιαίτερη ανάπτυξη είχε η αργυροχρυσοχοΐα.
== Κατάλογος των βησιγότθων και οστρογότθων μοναρχών των δύο βασιλείων ==
| |||