Μπάμπης Κοτρίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ εισαγωγή στατιστικών στοιχείων
μ προσθήκη στοιχείων
Γραμμή 12:
| θέση = Μέσος
| περίοδοςνέων1 =1945-1947
| ομάδανέων1 =Ολυμπιακός Πειραιώς
| περίοδος1= 1947-1961 | ομάδα1= Ολυμπιακός Πειραιώς | συμμετοχές1=223 | γκολ1=48
| συνολικέςσυμμετοχές =
Γραμμή 24:
== Σταδιοδρομία ==
=== Σε συλλογικό επίπεδο ===
Γεννήθηκε στη [[Δραπετσώνα]], ωστόσο αργότερα η οικογένειά του μετακόμισε στην [[Καλλιθέα Αττικής|Καλλιθέα]], όπου και μεγάλωσε. Ξεκίνησε ως αθλητής στίβου με τον Πανιώνιο στα 400 μέτρα εμπόδια, όμως τον είδε τυχαία σε μια αλάνα να παίζει ποδόσφαιρο ο Γιώργος Μαλευρής και τον πήγε αρχικά να δοκιμαστεί στην [[Α.Ε.Κ (ποδόσφαιρο)|ΑΕΚ]], η οποία τον απέρριψε και στη συνέχεια στον Ολυμπιακό, όπου και έβγαλε δελτίο.
 
ΞεκίνησεΟ επονομαζόμενος ''Ψηλός'' υπέγραψε δελτίο το 1945,<ref name="προφίλ">''"H ιστορία του Ολυμπιακού"'', Γιώργος Αλεξανδρής-Ηλίας Λέκκας, ''Εκδόσεις Γ.Χ Αλεξανδρή'', Αθήνα 1996, τόμ. Α', σελ. 124</ref> ξεκινώντας από τη δεύτερη ομάδα και παράλληλα συνέχισε στον στίβο του Πανιώνιου. Το 1946 έγινε μέλος της εθνικής ομάδας στίβου στο [[άλμα εις ύψος]], αλλά εγκατέλειψε τον στίβο μετά από παρότρυνση των αδελφών Χέλμη, που ήταν προπονητές τότε του Ολυμπιακού, επιστρέφοντας στο ποδόσφαιρο. Πραγματοποίησε την παρθενική του συμμετοχή με την α' ομάδα στις 17 Σεπτεμβρίου 1947, αγωνιζόμενος από το 46' κατά το εντός έδρας φιλικό 5-0 επί της Βικτώρια Αθηνών,<ref>''"H ιστορία του Ολυμπιακού"'', Γιώργος Αλεξανδρής-Ηλίας Λέκκας, ''Εκδόσεις Γό.Χ Αλεξανδρή'', Αθήνα 1996, τόμ. Α'π, σελ. 108 και 110</ref> ενώ σε επίσημη αναμέτρηση έλαβε μέρος 16 μήνες αργότερα. Αντίπαλος υπήρξε ο [[Παναθλητικός Όμιλος Καλλιθέας Έσπερος|Έσπερος Καλλιθέας]] στο [[Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης|Ποδηλατοδρόμιο]] και τη νίκη [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1948-49#Α΄ Προημιτελική φάση (16)|κυπέλλου]] με 3-1 της 30ης Ιανουαρίου 1949,<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 124 και 115</ref> μόλις 8 ημέρες έπειτα το αντίστοιχο ντεμπούτο του [[Ηλίας Ρωσίδης|Ηλία Ρωσίδη]],<ref>''"Αυτός είναι ο Ολυμπιακός • Η ένδοξη ιστορία του δημοφιλούς συλλόγου"'', Πάνος Μακρίδης - [[Βαγγέλης Φουντουκίδης|Ευάγγελος Φουντουκίδης]], έκδοση εφημ. ''«ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ»'', Αθήναι 1957, σελ. 73</ref> με τον οποίον θα εγκαταλείψουν σχεδόν ταυτόχρονα την ενεργό δράση έχοντας ενδιάμεσα διαγράψει πολυετή πορεία στην ομάδα, χριστεί [[αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας|αρχηγοί]] της και διεθνείς. Στο ίδιο γήπεδο ο Κοτρίδης σημείωσε το πρώτο του [[Γκολ (ποδόσφαιρο)|τέρμα]],<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 118-119</ref> όταν οι ''Ερυθρόλευκοι'' έκαμψαν 2-1 την αντίσταση του [[Αργοναύτης Πειραιά|Αργοναύτη]] για το πρωτάθλημα της [[Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1948-49#Α΄ Κατηγορία|ΕΠΣ Πειραιώς]] στις 16 Απριλίου, χάρις σε δύο δικά του (5' και 60') και παρά την επάνοδο (για 70 ημέρες και τελευταία φορά) του δεινότατου σκόρερ [[Γιάννης Βάζος|Γιάννη Βάζου]].<ref>Μακρίδης-Φουντουκίδης, ό.π, 74-75</ref>
 
Στη βασική 11άδα καθιερώθηκε την επόμενη αγωνιστική περίοδο 1949-50 ως [[Θέσεις ποδοσφαίρου#Αμυντικά χαφ (δεξιό RWB και αριστερό LWB)|αριστερός μέσος]] (με το [[Διονύσης Μινάρδος|Διονύση Μινάρδο]] στην αντίθετη πλευρά του γηπέδου), κατόπιν της αποχώρησης του 37χρονου Γιώργου Βαγιακάκου. Η αειθαλής παρουσία του προκατόχου, επέτρεψε μόνομόνον έπειτα ταστα 21 του την κατάληψη της θέσης, την οποία πάντως διατήρησε έως την –προχωρημένη για τότε παίκτη– ηλικία των 32. Υπήρξε αναντικατάστατο στέλεχος στον Ολυμπιακό σε όλο το εξαιρετικά επιτυχημένο διάστημα του '50, διατελώντας παράλληλα από τους αρχηγούς της ομάδας.<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 181</ref> Αγωνίστηκε βασικός επί 11 συναπτές περιόδους, με την τελευταία να αποτελείπρόκειται για την 1959-60 εναρκτήρια της [[Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών#Α΄ Εθνική κατηγορία|Α' Εθνικής κατηγορίας]], όντας εκ των λίγων ποδοσφαιριστών που "ένωσαν" την πρώτη μεταπολεμική 15ετία με τον πλέον σύγχρονο μισό αιώνα του [[ελληνικό ποδόσφαιρο|ελληνικού ποδοσφαίρου]]. Ολοκλήρωσε τη σταδιοδρομία του την επόμενη 1960-61, συμπληρώνοντας 259 επίσημες συμμετοχές, ως εξής:<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 746</ref>
{{Quote box | width=33% | align=left |... αναδείχτηκε σε μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Παίκτης με θαυμάσιο κοντρόλ, καλή ντρίμπλα, φοβερή αντοχή και "ολυμπιακό σθένος", ήταν πολλές φορές μια ομάδα μόνος του.<ref name="προφίλ"/>}}
* 113 στο πρωτάθλημα Ελλάδας (24 τέρματα)
* 44 στο κύπελλο (10)
* 2{{0}}44 στο κύπελλο Πρωταθλητριών (010)
* {{0}}{{0}}2 στο [[ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ|κύπελλο Πρωταθλητριών]] (0)
* 100 στο πειραϊκό πρωτάθλημα (24)
και 160 σε φιλικά με ελληνικές ή ξένες ομάδες (τουλάχιστον 22 τέρματα).<ref>''"Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου"'', Στάθης Αρβανίτης, ''Εκδόσεις Καστανιώτη'', Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 34 και 80</ref>
 
Ειδικά για το διάστημα 1946-1959 και πριν την έναρξη της Α' κατηγορίας, αποτελεί τον τρίτο των [[Πειραιάς|Πειραιωτών]] σε εμφανίσεις πρωταθλήματος (85 – Ρωσίδης 97, [[Θανάσης Κίνλεϊ|Σούλης Κίνλεϊ]] 89) και τον δεύτερο σκόρερ τους (23 γκολ με [[Θανάσης Μπέμπης|Θανάση Μπέμπη]], [[Θέμης Μουστακλής|Θέμη Μουστακλή]] και [[Γιάννης Ιωάννου (ποδοσφαιριστής)|Γιάννη Ιωάννου]] – 33 ο [[Ηλίας Υφαντής]]).<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 202 και 200</ref> Ο Στάθης Αρβανίτης, ερευνητής της ιστορίας του Ολυμπιακού, τον καταγράφει να μην έχει απουσιάσει σε αγώνα της διοργάνωσης για πάνω από 4,5 χρόνια (1954-1959), ρεκόρ που υπερβαίνουν μόνον τα 7,5 του Ρωσίδη,<ref>σε σύγκριση με τους αντίστοιχα 67 και 79 συνεχόμενους αγώνες των δύο, αρκετοί μεταγενέστεροι έχουν να παρουσιάσουν περισσότερους (αποκορύφωμα οι 129 του [[Χρήστος Ζαντέρογλου|Χρήστου Ζαντέρογλου]] μεταξύ 1966 και 1969, απόλυτο ρεκόρ για το ανώτατο ελληνικό επίπεδο πρωταθλημάτων), αλλά σε μικρότερες περιόδους και αποτέλεσμα βεβαίως του μεγαλύτερου πλήθους συναντήσεων ανά ετήσια διοργάνωση [Αρβανίτης, ό.π, σελ. 268]</ref> ενώ τον συγκαταλέγει στην πλέον αντιπροσωπευτική ερυθρόλευκη 11άδα για την εποχή 1950-1960.<ref>σε σύστημα 3-2-5 (εντός παρένθεσης η θητεία τους για την Ανδρών Ελλάδας ως παίκτες του Ολυμπιακού, 1948-1967):<br />
[[Σάββας Θεοδωρίδης|Θεοδωρίδης]] (12, [[Αρχείο:Captain sports.svg|8px|Αρχηγός]] 2) – [[Ηλίας Ρωσίδης|Ρωσίδης]] (29, [[Αρχείο:Captain sports.svg|8px|Αρχηγός]] 17), [[Θανάσης Κίνλεϊ|Κίνλεϊ]] (5), [[Ανδρέας Μουράτης|Μουράτης]] † (16/1 γκολ, [[Αρχείο:Captain sports.svg|8px|Αρχηγός]] 2) – [[Κώστας Πολυχρονίου|Πολυχρονίου]] (27, [[Αρχείο:Captain sports.svg|8px|Αρχηγός]] 15), Κοτρίδης † (18/1) – [[Γιάννης Ιωάννου (ποδοσφαιριστής)|Ιωάννου]] (3), [[Γιώργος Δαρίβας|Δαρίβας]] (16/4), [[Ηλίας Υφαντής|Υφαντής]] (7/2), [[Θανάσης Μπέμπης|Μπέμπης]] (15, [[Αρχείο:Captain sports.svg|8px|Αρχηγός]] 7), [[Μπάμπης Δρόσος|Δρόσος †]] (8).<br />
[Αρβανίτης, ό.π, σελ. 21 και 45]</ref>
 
Το τελευταίο γκολ σε επίσημη συνάντηση πέτυχε στις 18 Δεκεμβρίου 1960, ανοίγοντας το σκορ (πέναλτι) για το εντός έδρας 3-1 επί της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, ενώ η επόμενη αγωνιστική τη 15η Ιανουαρίου και το 0-0 του [[Στάδιο Νέας Σμύρνης|σταδίου Ν. Σμύρνης]] με τον Πανιώνιο υπήρξε η καταληκτική εμφάνιση της 12χρονης παρουσίας του σε επίπεδο διοργανώσεων<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 220-222</ref> (συμπτωματικά και στις δύο περιπτώσεις, εναντίον σωματείων που μέσω διαφορετικού τρόπου είχε σχετιστεί ως νεαρός αθλητής). Για τελευταία φορά με την ερυθρόλευκη φανέλα και μάλιστα ως αρχηγός, αγωνίστηκε κατά τη νίκη 2-1 με αντίπαλο τη [[Βραζιλία|βραζιλιάνικη]] [[Σάντος Φουτεμπόλ Κλούμπε|Σάντος]] (και τον [[Πελέ]]),<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 124 και 214</ref> όπου στο ταραχώδες εκείνο φιλικό της 4ης Ιουλίου 1961 "συνέβαλε" για το αριθμητικό πλεονέκτημα υπέρ των Πειραιωτών από τις αρχές της επανάληψης: