Κομμουνισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''κομμουνισμός''' ως έννοια σχετίζεται με μια μορφή [[κοινωνία]]ς η οποία θα λειτουργεί [[άμεση δημοκρατία|αμεσοδημοκρατικά]] και αποκεντρωμένα, χωρίς [[κράτος]] ή διακριτές [[κοινωνική τάξη|κοινωνικές τάξεις]]. Ο κομμουνισμός θεωρείται η ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης του [[Σοσιαλισμός|σοσιαλισμού]].<ref>[http://www.jstor.org/pss/149650 Sherman, Howard. ''The Economics of Pure Communism'']</ref><ref>[http://www.1911encyclopedia.org/Anarchism Άρθρο του αναρχοκομμουνιστή Πιοτρ Κροπότκιν στην Encyclopedia Britannica (1911)]</ref><ref>[http://www.acrewoods.net/politics/ideologies/marxism-and-the-problem-of-the-state ''Marxism and the Problem of State'']: «How can we move to a stateless society? We must first overcome the 'illusory community of equals' (Bonefeld, 2002: 130), created by an abstract, formal equality in law and democratic elections, to establish a socialist state concerned with material equality. To achieve this, the working class would have to overcome the division between the members of civil society and their political representatives. Marx saw a model for this transition in the Paris Commune of 1871, which was governed by councillors elected by universal suffrage who were subject to recall at short notice... ...With this set-up, the state would inevitably wither away because those in positions of power would no longer be privileged in relation to the rest of society (Mandel, 2004, Pierson, 1986: 23).''»</ref><ref>Price, Wayne. ''The abolition of the state: Anarchist and Marxist perspectives, AuthorHouse, 2007</ref> Στον κομμουνισμό, η ύπαρξη του κράτους ως μηχανισμού παγίωσης της εξουσίας της άρχουσας τάξης, όπως και οι ίδιες οι κοινωνικές τάξεις είναι πλέον περιττά.<ref>Μαρξ, Ένγκελς: Κριτική των προγραμμάτων Γκότα και Ερφούρτης</ref> Το ταξικό και εξουσιαστικό δίπολο όλων των προηγούμενων ταξικών κοινωνιών (άρχουσα τάξη και καταπιεζόμενες τάξεις) παύει να υφίσταται και η κοινωνία-οικονομία οργανώνεται πάνω στη βάση των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών.

Η εργασία στον κομμουνισμό είναι αντιληπτή όχι ως καταπιεστική ανάγκη αλλά ως μία ευκαιρία δημιουργικής εκδίπλωσης των ικανοτήτων του ατόμου και δεν διαχωρίζεται από τον ελεύθερο χρόνο. Τούτο εξηγείται ως εξής: Στον κομμουνισμό δεν υφίσταται κοινωνικές τάξεις, ούτε και κράτος. Η οικονομία της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι οργανωμένη με βάση τον ελεύθερα συνεταιρισμένο παραγωγό και όχι το ταξικό/εξουσιαστικό δίπολο: άρχουσα τάξη/καταπιεζόμενη τάξη! Το φαινόμενο της [[φτώχεια]]ς έχει εξαλειφθεί καθώς οι πόροι και τα παραγόμενα αγαθά κατανέμονται ως απαιτείται, ενώ η οικονομική [[παραγωγικότητα]] είναι μεγιστοποιημένη αφού στην αταξική και χωρίς κράτος κομμουνιστική κοινωνία, δεν εμφανίζονται οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού μα και κάθε ταξικής κοινωνίας.

Στον κομμουνισμό οι έννοιες της πολιτικής και της δημοκρατίας θα έχουν χάσει τη σημασία τους, αφού προηγουμένως, μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση, θα έχει εμφανιστεί αυτή η πραγματικά δημοκρατική κοινωνία της εργατικής εξουσίας, η [[δικτατορία του προλεταριάτου]], στην οποία σταδιακά οι τάξεις και το κράτος θα εξαφανιστούν και πλέον η παραγωγική μονάδα θα είναι ο ελεύθερα συνεταιρισμένος παραγωγός.<ref>[http://www.ucl.ac.uk/laws/jurisprudence/jurisprudence-review/content/jr_demarco_2000.pdf ''Marxism and Democracy: Apex and Abrogation'']: «We are considering here a fundamentally different society from the one in which we live; so different that it is hard for those brought up to believe in the egoistic individual to even contemplate. We are considering a society where people fish in the morning and criticise after lunch, where work is not seen as an unfortunate necessity in order to live, but, through its ability to unleash the creativity of the individual, the main reason for life. Work and leisure are no longer separate parts of the day. Productivity has risen to such a high level that there is a surplus of wealth, enough and more for every member of society. Individual differences between members of society are recognised so that those more able to produce wealth do so and those with the most need (e.g. where they have larger families or where disability prevents them from the same level of productive labour) are rewarded to the extent they require. Distribution is voluntary because of the abundance of wealth and the organisation of society. It is a vision where each will take the amount of product he needs, no more and no less. Hence it is a society where a state, regulating the differences between people and organising distribution, is no longer necessary.»</ref> Στη λενινιστική θεωρία και πρακτική η δικτατορία του προλεταριάτου ονομάζεται «σοσιαλιστικό κράτος» και ερμηνεύεται ως ένας πλήρης, συγκεντρωτικός κρατικός μηχανισμός κυβερνώμενος από το λενινιστικό [[πολιτικό κόμμα]], το οποίο καθοδήγησε νωρίτερα την εργατική τάξη προς την [[επανάσταση]]. Οι [[ελευθεριακός μαρξισμός|ελευθεριακοί μαρξιστές]] ερμηνεύουν ωστόσο διαφορετικά την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου και συνήθως δεν δίνουν έμφαση στον ρόλο των πολιτικών κομμάτων, ενώ οι αναρχοκομμουνιστές απορρίπτουν τελείως μία τέτοια μεταβατική φάση για το πέρασμα στην αταξική και ακρατική κομμουνιστική κοινωνία<ref>Όχι όμως και οι [[αναρχοκολεκτιβισμός|αναρχοκολεκτιβιστές]], οι οποίοι πρεσβεύουν την πλήρη κατάργηση του κράτους μετεπαναστατικά αλλά τη διατήρηση χρήματος και μισθολογικού συστήματος για μία μεταβατική χρονική περίοδο.</ref> και κάθε τύπο [[κοινοβούλιο|κοινοβουλευτικής]] - κομματικής δραστηριοποίησης στο πλαίσιο ενός [[αστική τάξη|αστικού]] κράτους.