Καύσιμο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ένα μεγάλο πλήθος ουσιών φυσικής ή τεχνητής προέλευσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν καύσιμα, αλλά μόνο ένας ορισμένος αριθμός από αυτές έχουν πρακτική αξία από τεχνική άποψη για παραγωγή ενέργειας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να γίνει κατανοητή αυτή η λεπτή διαφορά είναι τα μέταλλα: τα μέταλλα δεν καίγονται (εκτός από το [[μαγνήσιο]]), όμως κάποια μέταλλα κάτω από ορισμένες συνθήκες ενώνονται με το οξυγόνο πολύ εύκολα. Έτσι π.χ. ο [[σίδηρος]] όταν είναι σε λεπτό διαμερισμό καίγεται και αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε εύκολα κατά το κόψιμο μιας σιδηρόβεργας με ένα τροχό. Η παραγόμενη θερμότητα από αυτού του είδους τις καύσεις δεν είναι τεχνικά εκμεταλλεύσιμη.

 

 

Η ανάπτυξη της [[πυρηνική φυσική|πυρηνικής φυσικής]] και συνακόλουθα της [[πυρηνική τεχνολογία|πυρηνικής τεχνολογίας]], έχει διευρύνει την έννοια των καυσίμων περιλαμβάνοντας σε αυτά και ουσίες για τις οποίες η παραγόμενη θερμότητα δεν προέρχεται από καύση, αλλά από [[πυρηνικές αντιδράσεις]], δηλαδή διεργασίες που γίνονται σε [[άτομο (φυσική)|ατομικό]] επίπεδο στους [[πυρήνας (φυσική)|πυρήνες]] των [[μόριο (φυσική)|μορίων]] των ουσιών αυτών.

Εργαστηριακά η θερμαντική ικανότητα των καυσίμων προσδιορίζεται με ειδικά όργανα καλούμενα [[θερμιδόμετρο|θερμιδόμετρα]] που υφίστανται αντίστοιχα για στερεά, υγρά και αέρια καύσιμα. Τα πλέον σε χρήση τέτοια θερμιδόμετρα είναι το ερμιδόμετρο ή βόμβα Μάλερ, το θερμιδόμετρο Μπερτελό και το θερμιδόμετρο Γιούνκερ.

{{βικιλεξικό}}