Αλμπέρ Καμύ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

To [[1935]], ξεκινά το ''L' Envers et l' Endroit'', που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας (le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι, που αργότερα ([[1937]]) μετονομάζει σε «Θέατρο της Ομάδας». Στο μεσοδιάστημα, εγκαταλείπει το [[Κομμουνιστικό κόμμα Γαλλίας|κομμουνιστικό κόμμα]] δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα ''Front populaire'' (Λαϊκό μέτωπο), του [[Πασκάλ Πιά]] (Pascal Pia). Η έρευνα που κάνει ''Μιζέρια της Καμπυλίας'' θα συναντήσει αντιδράσεις. Το [[1940]], η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο [[Παρίσι]] και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα ''Paris-Soir''. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον ''Ξένο'' (L' Étranger, 1942) και το δοκίμιο ''Ο μύθος του Σίσυφου'' (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» – ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα ''Η παρεξήγηση'' (Le Malentendu) και ''Καλιγούλας'' (Caligula, 1944). Το [[1943]] προσλαμβάνεται ως εκδότης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας ''Combat''(Μάχη), που συγκέντρωσε μερικές από τις σημαντικότερες υπογραφές Γάλλων αριστερών διανοουμένων, όταν ο Π. Πια κλήθηκε να προσφέρει από άλλες θέσεις στη [[Γαλλική Αντίσταση]]. Το [[1947]], διαφωνώντας με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας, ο Καμύ την εγκαταλείπει. Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, την ''Πανούκλα'' ([[1947]]), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: ''L' État de siège'' (1948), ''Οι δίκαιοι'' (1949) και ''Ο επαναστατημένος άνθρωπος'' (L' Homme révolté) (1951).

{{Quote box

}}

Το [[1952]] έρχεται σε ρήξη με τον [[Ζαν Πωλ Σαρτρ]] με τη δημοσίευση στο περιοδικό ''Μοντέρνοι καιροί'' (Les Temps modernes) του άρθρου από τον Ανρί Ζανσόν (Henri Jeanson) που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική». Το [[1956]], στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Εκδίδει την ''Πτώση'' (La Chute), ένα απαισιόδοξο βιβλίο. Το [[1957]] τιμάται με το [[Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας]] για το σύνολο του έργου του.

 

<center> <gallery>

</gallery></center>

 

*''La Chute'' («Η πτώση», 1956) ― ελλην. μετάφρ. Λ.Πολενάκης, <small>«ΑΓΚΥΡΑ»</small> και Ιω.Ευθυμιάδου, <small>«ΓΡΑΜΜΑΤΑ»</small>

*''La Mort heureuse'' («Ο ευτυχισμένος θάνατος» - πρόδρομο έργο του ''Ξένου'', γράφτηκε το 1936-1938, εκδόθηκε μετά θάνατον το 1970) ― ελλην. μετάφρ. Ν.Κυριακοπούλου, <small>«ΒΙΠΕΡ»</small>

 

=== Διηγήματα ===

*''L'Homme révolté'' («Ο επαναστατημένος άνθρωπος», 1951) ― ελλην. μετάφρ. Τζούλια Τσακίρη, <small>«ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗΣ»</small>

*''L'Été'' («Το καλοκαίρι», δοκίμιο, 1954)

*''Carnets Ι, ΙΙ, ΙΙΙ'' (Σημειωματάρια 1935-1942 [1962], 1942-1951 [1964], 1951-1959 [1989]

*''Reflections on the Guillotine'' (Σκέψεις για τη λαιμητόμο, 1957)

* [http://www.camus-society.com/ Albert Camus Society UK]

* [http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1957/ NobelPrize.org]

 

{{Βραβευμένοι με Νόμπελ Λογοτεχνίας 1951–1975}}

{{Authority control}}

 

[[Κατηγορία:Γάλλοι φιλόσοφοι]]

[[Κατηγορία:Φιλόσοφοι του 20ου αιώνα]]