Βασίλειο της Παμπλόνα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
JSion (συζήτηση | συνεισφορές) Νέα σελίδα: Το '''Βασίλειο της Παμπλόνα''' ήταν ένα μεσαιωνικό βασίλειο της δυτικής Ευρώπης που από την ίδρυσ... |
JSion (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 7:
Μια νέα δυναστεία, που φέρει το όνομα ενός αγνώστου πιθανού γενάρχη, Χιμένο, ανέβηκε στην εξουσία με τον Σάντσο Γκαρθές Α΄ το 905. Στην εποχή του κατακτήθηκε η [[Νάχερα]] από τους Μπανου-Κάσι, το δεύτερο σημαντικότερο αστικό κέντρο του βασιλείου ενώ συνολικά στράφηκε προς το γειτονικό και ισχυρό [[Βασίλειο της Λεόν]]. Έναν αιώνα αργότερα, ο Σάντσο Γ΄ εκμεταλεύτηκε τις εσωτερικές έριδες του Βασιλείου της Λεόν και την διάσπαση του Χαλιφάτου της Κόρδοβα και ανέδειξε το Βασίλειο της Παμπλόνα στον ουσιαστικό επικυρίαρχο του συνόλου των χριστιανικών βασιλείων της Ιβηρικής και της [[Γασκώνη|Γασκωνίας]].<ref>Collins 2012: 213.</ref> Με τον θάνατό του το 1025 έληξε η σύντομη αυτή πολιτική ηγεμονία της Παμπλόνα με τα επιμέρους βασίλεια να μοιράζονται στους απογόνους του.
Κύριος διάδοχός του ήταν ο γιος του Γκαρθία Γ΄, που κληρονόμησε τον θρόνο της Παμπλόνα και την ονομαστική υποταγή της κομητείας της Αραγόνας, που αποδόθηκε στον Ραμίρο, πρώτο μονάρχη του νεότευκτου [[Βασίλειο της Αραγονίας|Βασιλείου της Αραγόνας]]. Στα δυτικά, ο Φερδινάνδος, ετεροθαλής αδερφός του Γκαρθία, κληρονόμησε την [[κομητεία της Καστίλης|Κομητεία της Καστίλης]]. Σύντομα όμως, μετά τη νίκη του στη μάχη του Ταμαρόν εναντίον του βασιλιά της Λεόν Βερμούδου Γ΄, έγινε βασιλιάς της. Το νέο κύρος του Φερδινάνδου Α΄ της Λεόν και η φεουδαρχική διαφορά των δύο γύρω από την επικυριαρχία στην Κομητεία της Καστίλης, κατέληξε στην ήττα και τον θάνατο του παμπλονέζου μονάρχη στη μάχη της Αταπουέρκα το 1054.<ref name=":0">Miranda García, Fermín (1993). «Del apogeo a la crisis». ''Historia Ilustrada de Navarra''. Pamplona: Diario de Navarra. σελ. 86.</ref>
Νέος βασιλιάς της Παμπλόνα ανακηρρύχθηκε από τον Φερδινάνδο ο γιος του αποθανούντος, Σάντσο Δ΄. Ο διάδοχος του [[Ραμίρο Α΄ της Αραγωνίας|Ραμίρο Α΄ της Αραγόνας]], Σάντσο Α΄, αδιαφόρησε για την υποταγή της Αραγόνας στην Παμπλόνα και προσέφερε το 1068 το βασίλειό του στον Πάπα. Ο δύσκολος χαρακτήρας του παμπλονέζου βασιλιά επέφερε τον Ιούνιο του 1076 τη δολοφονία του από τον αδερφό του. Τα δύο γειτονικά βασίλεια έδραξαν την ευκαιρία και διαμοίρασαν το τέως Βασίλειο της Παμπλόνα: η σημερινή αυτόνομη κοινότητα της [[Χώρα των Βάσκων (αυτόνομη κοινότητα)|Χώρας των Βάσκων]] πέρασαν υπό την κυριαρχία του Αλφόνσου Στ΄ της Λεόν και των [[Δουκάτο του Άρο|δούκων του Άρο]] και η Παμπλόνα με τα υπόλοιπα εδάφη υποτάχθησαν, με τη συνεργασία των ντόπιων ευγενών, στην Αραγόνα.<ref name=":0" />
Οι αραγονέζοι μονάρχες, που ήλεγχαν τον αυθεντικό πυρήνα του τέως Βασιλείου της Παμπλόνα προχώρησαν τα νότια σύνορά του εις βάρος κυρίως των μουσουλμανικών βασιλείου τάιφα της [[Σαραγόσα]] και της [[Τουδέλα]]. Ο [[Αλφόνσο Α΄ της Αραγωνίας|Αλφόνσο Α΄ «ο Μαχητής» της Αραγόνας]], που χρησιμοποίησε πολλάκις τα παμπλονικά στρατεύματα στις κατακτήσεις του, κατέκτησε τη μελλοντικά ναβαρική πόλη της Τουδέλα τον Φεβρουάριο του 1119. Μεταξύ 1130-1131, αφού είχε σιγουρέψει την κατοχή των βασκικών περιοχών από την πλευρά του, έφτασε στο σημείο να πολιορκήσει ανεπιτυχώς την [[Μπαγιόν]] που βρισκόταν σε αγγλικά χέρια. Ο θάνατος του άτεκνου Αλφόνσου Α΄ έφερε, μετά από πενήντα χρόνια την διάσπαση του κοινού βασιλείου: στην Αραγόνα νέος βασιλιάς ορίστηκε ο τέως μοναχός Ραμίρο Α΄ και στην Παμπλόνα ο Σάντσο Στ΄. Ο τελευταίος, αν και αρχικά είχε αναγκαστεί να δηλώσει υποτελής του Βασιλείου της Καστίλης, εκμεταλευόμενος την ανηλικότητα του μελλοντικού Αλφόνσου Θ΄ της Καστίλης, έσπασε τα δεσμά υποτέλειας και ανακηρύχθηκε επίσημα βασιλιάς της Ναβάρρας (Rex Navarre).
== Δείτε επίσης ==
* [[Βασίλειο της Ναβάρρας]]
== Παραπομπές ==
| |||