|
[[αρχείο:Dimitrios_Kampouroglou.JPG|thumb|right|250px|Σκίτσο του Δημήτριου Καμπούρογλου από περιοδικό του 1889]]
Ο '''Δημήτριος Καμπούρογλου''' ([[14 Οκτωβρίου]] [[1852]]<ref>Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.24</ref>-[[21 Φεβρουαρίου]] [[1942]]<ref name=siakkis/>) ήταν ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, δικηγόρος, ποιητής και μέλος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]].
==Βιογραφία==
Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] και ήταν γιος του [[Γρηγόριος Καμπούρογλου|Γρηγορίου Καμπούρογλου]], ιδρυτή της Εθνικής σκηνής, και της λογίας Μαριάννας Σωτηριανού - Γέροντα, κόρης του [[Άγγελος Γέροντας|Άγγελου Γέροντα]]. Βαφτίστηκε από τον αυλάρχη του [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]], Π. Νοταρά<ref>Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.25</ref>. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και το [[1877]] αναγορεύτηκε διδάκτωρδιδάκτορας.
Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση. Από το [[1873]] έως το [[1881]] αναλαμβάνει την αρχισυνταξία της «[[Εφημερίς (εφημερίδα Αθήνας)|Εφημερίδος]]», του εκδότη [[Δημήτριος Κορομηλάς|Δημήτριου Κορομηλά]]. To [[1881]] διαφωνώντας με τον Κορομηλά, αποχωρεί απο την αρχισυνταξία της εφημερίδας και ιδρύει τη δική του εφημερίδα, που την ονομάζει «[[Νέα Εφημερίς]]» ενώ το 1882 υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της [[Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος|Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος]].<ref>Αικατερίνη Δερμιτζάκη, ''Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος: ίδρυση, συλλεκτική πολιτική και άλλες δράσεις (1882-1926)'', 2013, σελ. 219 - 221.</ref>
Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση. Από το
[[1873]] έως το [[1881]] αναλαμβάνει την αρχισυνταξία της «[[Εφημερίς (εφημερίδα Αθήνας)|Εφημερίδος]]», του εκδότη [[Δημήτριος Κορομηλάς|Δημήτριου Κορομηλά]]. To [[1881]] διαφωνώντας με τον Κορομηλά, αποχωρεί απο την αρχισυνταξία της εφημερίδας και ιδρύει τη δική του εφημερίδα, που την ονομάζει «[[Νέα Εφημερίς]]». Την περίοδο [[1884]]-[[1886]] ήταν διευθυντής του περιοδικού «[[Εβδομάς (περιοδικό)|Εβδομάς]]». Το [[1891]] προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε επιμελητής των χειρογράφων της [[Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος|Εθνικής Βιβλιοθήκης]]. Την περίοδο [[1904]]-[[1917]] διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, αλλά το 1917 με τον νόμο περί άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παύθηκε από τη θέση του. Το [[1923]] τιμήθηκε από την πολιτεία με το αριστείο γραμμάτων. Το [[1927]] έγινε το πρώτο δια εκλογής μέλος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας των Αθηνών]] και την περίοδο [[1934]]-[[1935]] χρημάτισε πρόεδρος της Ακαδημίας.Στις αρχές του [[1942]] ασθένησε με πνευμονία, στις 10 Φεβρουαρίου υπέστη ένα ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 21 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς πέθανε.<ref>Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.185</ref> Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Μαράτου από το[[1884]]<ref name="siakkis">Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.54</ref> και είχε τρία παιδιά: Τον Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη. Στις [[19 Απριλίου]] του [[1939]] έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στην πλατεία ''Φιλομούσου Εταιρείας'' στην [[Πλάκα]].
Στις αρχές του [[1942]] ασθένησε με πνευμονία, στις 10 Φεβρουαρίου υπέστη ένα ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 21 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς πέθανε.<ref>Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.185</ref>
Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Μαράτου από το[[1884]]<ref name=siakkis>Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.54</ref> και είχε τρία παιδιά: Τον Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη. Στις [[19 Απριλίου]] του [[1939]] έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στην πλατεία ''Φιλομούσου Εταιρείας'' στην [[Πλάκα]].
==Συγγραφικό έργο==
|
