Μουράτ Β΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 33:
}}
 
Ο '''Μουράτ Β΄''' ([[1403]] - [[3 Φεβρουαρίου]] [[1451]]) ([[τουρκικάΤουρκική γλώσσα|τουρκ.τουρκικά]]: ''II. Murat'', [[Οθωμανική Τουρκική Γλώσσα|Οθ.Οθωμανικά τουρκτουρκικά]]: مراد ثانى) ήταν σουλτάνος της [[Οθωμανική αυτοκρατορία|Οθωμανικής αυτοκρατορίας]] ([[1421]]-[[1451]]). Νίκησε τους Ούγγρους και τους [[Πολωνοί|Πολωνούς]] στη [[Μάχη της Βάρνας]].
 
Στις [[29 Μαρτίου]] του [[1430]] ο Μουράτ Β΄, μετά από τριήμερη πολιορκία , καταλαμβάνει τη [[Θεσσαλονίκη]].
Γραμμή 42:
* Γενί Χατούν
* Χατιτζέ Χαλιμέ Χατούν
* Χιουμά Χατούν, μητέρα του [[Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής|Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ]]
* Μεριέμ Χατούν
==Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 15ου αιώνα==
Γραμμή 58:
 
Στην πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ο άπειρος Ιωάννης αποφάσισε να στηρίξει τον Μουσταφά, πείθοντας και τον πατέρα του Μανουήλ Η.<ref>Warren T. Treadgold (1997). "25.The end of byzantine intepedence". [http://books.google.com/books?id=nYbnr5XVbzUC&pg=PA969&dq=late+byzantine&hl=en&ei=Ql2pTcPOKISaOrvKoMoJ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=8&ved=0CFQQ6AEwBzgK#v=onepage&q&f=false A history of the Byzantine state and society]. Stanford Univerity Press. σελ. 791. ISBN 0-804-72630-2 {{en}}</ref> Ο Μουσταφά παίρνοντας με το μέρος του τμήμα του τουρκικού πληθυσμού κατέλαβε την [[Καλλίπολη]], την Αδριανούπολη και κινήθηκε προς την παλιά πρωτεύουσα, [[Προύσα]].<ref name="Treadgold ο.π">Treadgold ο.π.</ref>
 
Κοντά στην [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] συγκρούστηκε με το Μουράτ και ηττήθηκε. Λίγο αργότερα ο Μουράτ τον αιχμαλώτισε και τον θανάτωσε.<ref>Καστελλάν σελ. 104</ref>
 
Γραμμή 73 ⟶ 74 :
Και ενώ στη Δύση βρίσκονταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις της ένωσης, στην Αδριανούπολη ο Μουράτ προχωρούσε σε αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό. Προώθησε σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις προσήλυτους, κάτι που προκάλεσε την αντίδραση των παραδοσιακών μουσουλμανικών οικογενειών της αυτοκρατορίας. Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο πλευρές σημάδεψε όλη την περίοδο βασιλείας του Μουράτ.<ref>Babinger σελ. 15</ref>
 
Τη χρονιά που πραγματοποιήθηκε η Ένωση πέθανε ο Σιγισμούνδος της Ουγγαρίας και ο θρόνος πέρασε στον [[Αλβέρτος Β΄ της Γερμανίας|Αλβέρτο]]. Ο Μουράτ, με τη βοήθεια των υποτελών του, Μπράνκοβιτς και [[Βλαντ Β΄ Ντρακούλ|Βλαντ Β΄]] πρίγκηπα της Βαλαχίας, εκμεταλλευόμενος την αλλαγή της κατάστασης εξαπέλυσε επίθεση στα εδάφη της Ουγγαρίας. Ταυτόχρονα μια οθωμανική δύναμη εισέβαλε στην Τρανσυλβανία, καταστρέφοντας και λεηλατώντας πόλεις.<ref>Babinger σελ. 16</ref> Το επόμενο έτος το [[Σμεντέρεβο]], πρωτεύουσα του Δεσποτάτου της Σερβίας, καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς.<ref>Babinger σελ. 17</ref> Ο Αλβέρτος το 1439 πέθανε ξαφνικά και ξέσπασαν συγκρούσεις για τη διαδοχή του. Τα τουρκικά στρατεύματα, οδηγούμενα από τον Μουράτ, εκμεταλλευόμενα την αναστάτωση που δημιουργήθηκε πολιόρκησαν το Βελιγράδι από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο του 1440 δίχως όμως να μπορέσουν να το καταλάβουν.<ref>{{cite book|author = Kenneth Meyer Setton|title = The Papacy and the Levant, 1204-1571: The fifteenth century|chapter= 2.Martin V and Eugenius IV, Constance and Ferrara - Florence, Opposition to Murad II|publisher = The American Philosophical Society|url=|year= 1978|pages= 58|isbn =0-871-69127-2
}} {{en}}</ref> Το 1440 επίσης, η [[Δημοκρατία της Ραγκούσα]] αναγκάζεται να συμφωνήσει στην πληρωμή ετήσιου φόρου στην Αδριανούπολη με αντάλλαγμα οι έμποροί της να έχουν το δικαίωμα να διατηρούν ελεύθερες εμπορικές σχέσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.<ref>Babinger σελ. 20</ref>
 
==Αντίσταση από τον Ουνιάδη. Εκστρατεία του Βλάντισλαβ==
Το 1440, μετά το θάνατο του Αλβέρτου, το στέμμα της Ουγγαρίας πέρασε στον [[Βλάντισλαβ Γ' της Βάρνας|Βλάντισλαβ]] της Πολωνίας, ο οποίος τοποθέτησε τον [[Ουνιάδης Κορβίνος Ιωάννης|Ιωάννη Ουνιάδη]] διοικητή του Βελιγραδίου και [[Βοεβόδας|Βοεβόδα]] της [[Τρανσυλβανία]]ς.<ref>[http://www.newadvent.org/cathen/07564b.htm János Hunyady] Καθολική εγκυκλοπαίδεια {{en}}</ref> Ο έμπειρος Ούγγρος στρατιωτικός, τα επόμενα δύο έτη, προχώρησε σε επιθέσεις εναντίον των τουρκικών δυνάμεων στις περιοχές της σημερινής Σερβίας, προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες (bab 20). Οι στρατιωτικές επιτυχίες του οδήγησαν την Ουγγαρία να μη δεχτεί την πρόταση του Μουράτ που ζητούσε την παράδοση του Βελιγραδίου ή την καταβολή ετήσιου φόρου με αντάλλαγμα ειρήνη.<ref>Babinger σελ. 21</ref> Στη Δυτική Ευρώπη ενισχύθηκε η ιδέα ενός ''Ιερού Πολέμου.''(<ref name="Babinger ο.π"/> Όμως, η εγκύκλιος του Πάπα Ευγένιου προς τα χριστιανικά κράτη με την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια για εκστρατεία εναντίον των Οθωμανών δεν έφερε τα απαιτούμενα αποτελέσματα αφού θετικά ανταποκρίθηκαν μόνο η Ουγγαρία, [[Πολωνία]], [[Βλαχία]] και [[Βουργουνδία]], οι οποίες απειλούνταν άμεσα από τους Οθωμανούς.<ref>Setton σελ. 75</ref>
 
Παρά την ψυχρή αντιμετώπιση από τις Δυτικές δυνάμεις, ο Βλάντισλαβ συγκεντρώνει στρατό αποτελούμενο από 25.000 άντρες με στρατιωτικό διοικητή τον Ουνιάδη στους οποίους συμπεριλαμβάνονται 8.000 Σέρβοι υπό την ηγεσία του Μπράνκοβιτς.<ref>Καστελλαν σελ. 109</ref><ref>Setton σελ. 76</ref> Η σταυροφορία ξεκίνησε από τη [[Βουδαπέστη|Βούδα]] τον Ιούλιο του 1443<ref>Babinger σελ. 24</ref> όταν ο Μουράτ είχε επιστρέψει στην Αδριανούπολη, έχοντας μόλις αντιμετωπίσει τον ηγεμόνα του [[Καραμάν]], Ιμπραήμ Μπέη. Στην πρώτη σύγκρουση που έλαβε χώρα κοντά στη [[Νις]] το Νοέμβριο του 1443 οι σταυροφόροι επιβλήθηκαν των Οθωμανών και στη συνέχεια κατέλαβαν τη [[Σόφια]]. Η προέλασή τους όμως προς την Αδριανούπολη και την Κωνσταντινούπολη συνάντησε δυσκολίες, αφενός μεν γιατί οι Τούρκοι τοποθέτησαν εμπόδια στη διαδρομή αφετέρου γιατί ο χειμώνας έκανε τη διαδρομή πιο δύσκολη.<ref>Setton σελ. 77</ref> Η αντίσταση των οθωμανικών στρατευμάτων έγινε όλο και πιο αποφασιστική. Τελικά οι σταυροφόροι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και έφτασαν στη Βούδα το Φεβρουάριο του 1444.<ref>Setton ο.π.</ref> Αυτό ήταν το τέλος της εκστρατείας που στα χρονικά της Ουγγαρίας έμεινε γνωστή ως [[Μακρά Εκστρατεία]].<ref>Babinger σελ. 26</ref>
Γραμμή 84 ⟶ 85 :
 
==Δεύτερη εκστρατεία του Βλάντισλαβ. Αλλαγές στο θρόνο. Επιδρομή στην Πελοπόννησο==
Ο Βλάντισλαβ, είτε γιατί δεν είχε υπογράψει τη συμφωνία του Σέγκεντ,<ref>Babinger σελ. 32</ref> είτε γιατί πείστηκε από τον εκπρόσωπο του Πάπα, [[Καρδινάλιος|Καρδινάλιο]] Τσεζαρίνι ν'να αθετήσει τον όρκο του,<ref>Καστελλάν σελ. 111</ref><ref>Setton σελ. 78</ref> ετοιμάστηκε για νέα εκστρατεία. Τότε ο [[Μεγάλος Βεζίρης]] [[Τσανταρλή Χαλίλ Πασάς|Χαλίλ Πασάς]], ζήτησε από τον Μουράτ ν΄ αναλάβει και πάλι τη διοίκηση του οθωμανικού κράτους όπως και έγινε.<ref name="Καστελλάν ο.π"/> Δίχως τη συμμετοχή των Σέρβων του Μπράνκοβιτς, που αποτελούσαν το ένα τρίτο περίπου της δύναμης της προηγούμενης εκστρατείας του στα Βαλκάνια, και με τον Ουνιάδη δίπλα του, ο Βλάντισλαβ φτάνει έξω από τη [[Βάρνα]] όπου και συναντά τις οθωμανικές δυνάμεις του Μουράτ. Στις [[10 Νοεμβρίου]] 1444 οι δύο στρατοί ήρθαν αντιμέτωποι. Στη [[Μάχη της Βάρνας|μάχη]] που ακολούθησε οι αριθμητικά πολλαπλάσιες οθωμανικές δυνάμεις <ref>Setton σελ. 89</ref><ref>Καστελλαν ο.π.</ref> υπερίσχυσαν και ο Βλάντισλαβ έχασε τη ζωή του.<ref>Babinger σελ. 38-39</ref>
 
Μετά την νίκη του στη Βάρνα ο Μουράτ παραιτήθηκε για δεύτερη φορά. Εγκατέλειψε την Αδριανούπολη και αφού πέρασε κάποιο διάστημα στην Προύσα, εγκαταστάθηκε στη Μανίσα.<ref>Setton σελ. 94</ref> Ο Χαλίλ Πασάς, μη εμπιστευόμενος τις ικανότητες του διαδόχου του Μουράτ, Μωάμεθ, τον πείθει και πάλι να επιστρέψει στο θρόνο.<ref>Setton .ο.π</ref> Ο Μωάμεθ εξακολούθησε να φέρει τον τίτλο του σουλτάνου, όμως η εξουσία παρέμενε στα χέρια του Μουράτ.<ref name="Καστελλάν σελ. 112">Καστελλάν σελ. 112</ref> Με την επάνοδό του στην εξουσία αποφασίζει να κινηθεί εναντίον του Δεσποτάτου του Μωριά και να καταστείλει την εξέγερση στην Αλβανία.<ref>Babinger σελ. 47</ref> Έτσι το φθινόπωρο του [[1446]] στις [[Σέρρες]] συγκέντρωσε μεγάλη στρατιωτική δύναμη και κατευθύνθηκε προς τη νότια Ελλάδα.<ref>Babinger σελ. 49</ref> Χωρίς να συναντήσει αντίσταση έφτασε στον Ισθμό της Κορίνθου και στις [[13 Δεκεμβρίου]] 1446 το πυροβολικό του κατέστρεψε το Εξαμίλι.<ref>Setton σελ. 95</ref> Στη συνέχεια ο οθωμανικός στρατός εισέβαλλε στην Πελοπόννησο, καταλαμβάνοντας πόλεις και προκαλώντας καταστροφές. Αφού αποχώρησε από τα εδάφη της Πελοποννήσου, με λάφυρα και με πλήθος σκλάβων, ήρθε σε συμφωνία με τους δύο δεσπότες του Μοριά. Βάσει της συμφωνίας, το Δεσποτάτο θα παρέμενε υπό την εξουσία των Παλαιολόγων με αντάλλαγμα καταβολή φόρου.<ref>Babinger σελ. 50</ref>