Βίλχελμ Κανάρις: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις [[5 Ιανουαρίου]] του [[1935]] ο ναύαρχος Κανάρις σε ηλικία 47 ετών διορίζεται επικεφαλής της Διεύθυνσης Κατασκοπείας και αντικατασκοπίας (Abwehr), που στεγάζονταν στο μέγαρο αρ. 74-76 της παραλίας Τίρπιτς του [[Βερολίνο|Βερολίνου]], πολύ κοντά στο γερμανικό Υπουργείο των Στρατιωτικών. Όπως είναι φυσικό, από τη νευραλγική εκείνη θέση ο Κανάρις όχι μόνο βρέθηκε πολύ κοντά στις μυστικές διαπραγματεύσεις, κυρίως μεταξύ Αγγλων και Γερμανών, για τον ρόλο που μπορούσε να παίξει ο [[Χίτλερ]] στην [[Ευρώπη]] αλλά αποκαλύφθηκε πως και ο ίδιος υπήρξε το κύριο πρόσωπο αυτών των δραστηριοτήτων. Τα γεγονότα αυτά αποσιωπήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά σήμερα υπάρχουν αρκετές πηγές που το επιβεβαιώνουν (Βλέπε το : "Hitler's Spy Chief: The Wilhelm Canaris Mystery" by Richard Bassett, London 2007) ότι οι Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες ευνόησαν το Ναζιστικό κίνημα, με σκοπό να αντιτάξουν μια πολιτική δύναμη ανάσχεσης του Κομμουνισμού, τόσο για κοινωνικούς λόγους όσο και για την αντιμετώπιση του [[Ιωσήφ Στάλιν]], ο οποίος ήλεγχε τα κινήματα που δρούσαν μέσα στις χώρες εκείνες. Η θέση του Κανάρις, αλλά και η γνωριμία του από παλιά με άτομα στις Αγγλικές Μυστικές Υπηρεσίες, όπως και οι προσωπικές του πεποιθήσεις απέναντι στον Κομμουνισμό, τον έφεραν σε θέση του 'αρχιτέκτονα' εκείνων των μυστικών διαβουλεύσεων, γεγονός που μεταπολεμικά κανείς από τους νικητές δεν θα ήθελε να ακούγεται. Το [[1936]] είναι ο κύριος μοχλός πίσω από την γερμανική επέμβαση στην Ισπανία υπέρ του [[Φρανθίσκο Φράνκο]], της οποίας τις διπλωματικές λεπτομέρειες αναλαμβάνει προσωπικά ο ίδιος, βοηθούμενος και από τα εξαίρετα ισπανικά που μιλούσε. Το [[1938]], ωστόσο, υποπίπτουν στην αντίληψή του τα εγκλήματα που διαπράττουν οι φαιοχίτωνες της [[SA]] και τα [[SS]] και, τόσο ο ίδιος, όσο και μια ομάδα αξιωματικών, αντιλαμβάνονται ότι το Ναζιστικό κίνημα έχει ίδιες βλέψεις για το μέλλον του, οι οποίες δεν συμβαδίζουν με την κλασική παραδοσιακή άρχουσα γερμανική τάξη. Οι νεότερες πηγές αποκαλύπτουν ότι ο Κανάρις χρησιμοποιήθηκε τότε ως σύνδεσμος μεταξύ μικρού αριθμού Γερμανών στρατηγών και πολιτικών για να μεταφέρει αυτές τις ανησυχίες στην Αγγλική κυβέρνηση. Η συνάντηση έγινε στην [[Σεβίλλη]], στην οποία παραβρέθηκε ο Κανάρις με αφορμή τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, με πράκτορες της Αγγλικής ΜΙ6, οι οποίοι ήρθαν από το [[Γιβραλτάρ]]. Τελικά, η υπογραφή της [[Συνθήκη του Μονάχου|Συνθήκης του Μονάχου]] επέδρασε ως πολύ ισχυρό πλήγμα κατά της αντιχιτλερικής αυτής ομάδας, επειδή με την πράξη εκείνη ο Χίτλερ όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά και ικανοποιήθηκε για τις απαιτήσεις του, ουσιαστικά ως ανταμοιβή για τον πόλεμο κατά των αριστερών στην [[Ισπανία]] και για την εξολόθρευση των κομμουνιστών στην Γερμανία και την Αυστρία, και φάνταζε ήδη ως εξαίρετος ηγέτης στην γερμανική κοινή γνώμη. Από τότε ο Κανάρις γίνεται πολύ επιφυλακτικός, αλλά αποκτά ακόμα και επικίνδυνους ανταγωνιστές, ειδικά μάλιστα τον, ως τότε "πνευματικό του παιδί", [[Ράινχαρντ Χάιντριχ]], ο οποίος, ουσιαστικά, τον παρακολουθούσε και ήθελε να τον υπερκεράσει, ενώ διατηρούσε αρμονικότατες σχέσεις με τον [[Χίμλερ]], ο οποίος γνωρίζει για τις συναντήσεις του Κανάρις με τους Άγγλους, πράγμα που, στα μάτια τους, τον καθιστά κατ' αρχήν ύποπτο.