Εμφύλιος Πόλεμος του Ελ Σαλβαδόρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 49:
Η καταστολή συνεχίστηκε μετά την ορκωμοσία του Προέδρου Ρομέρο, οπότε η νέακυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας και ανέστειλε πολιτικές ελευθερίες. Στην ύπαιθρο, η αγροτική ελίτ οργανώθηκε και χρηματοδότησε "ομάδες θανάτου", όπως τη διαβόητη "Ένοπλες Δυνάμεις του Ρεγαλάδο" (FAR) υπό την ηγεσία του Έκτορ Ρεγαλάδο, γαιοκτήμονα και οδοντίατρου. Ενώ οι "ομάδες θανάτου" ήταν αρχικώς αυτόνομες από τον Σαλβαδοριανό Στρατό και αποτελούντο από πολίτες (π.χ. οι FAR είχαν προκύψει από μια ομάδα Προσκόπων), σύντομα ανέλαβε την καθοδήγησή τους η στρατιωτική μυστική υπηρεσία "Ανσεσάλ" (ANSESAL), υπό τη διεύθυνση του ταγματάρχη [[Ρομπέρτο Ντ' Ωμπουισόν]], με αποτέλεσμα οι συγκεκριμένες ομάδες να αποτελέσουν κρίσιμο και σημαντικό τμήμα του κρατικού μηχανισμού καταστολής, δολοφονώντας χιλιάδες συνδικαλιστές, ακτιβιστές, φοιτητές, μαθητές, καθηγητές και δασκάλους ύποπτους για υποστήριξη προς την Αριστερά. Η "Χριστιανική Νομική Υποστήριξη" (Socorro Jurídico Cristiano), ένα γραφείο νομικής βοήθειας μέσα στην Καθολική Αρχιεπισκοπή του Ελ Σαλβαδόρ και η σημαντικότερη ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, ανέφερε την εκτέλεση 687 πολιτών από τις κυβερνητικές δυνάμεις το 1978. Το 1979, ο αριθμός των καταγεγραμμένων εκτελέσεων ανέβηκε στις 1.796. Η καταστολή οδήγησε πολλούς στην Καθολική Εκκλησία να αποκηρύξουν την κυβέρνηση, η οποία αντέδρασε με καταστολή του Κλήρου.
==Πραξικόπημα, καταστολή και αντίσταση: 1979-1981==
Με τις εντάσεις να διογκώνονται και τη χώρα στα όρια της ανταρσίας, η στρατιωτική κυβέρνηση (JRG) ανέτρεψε τον Πρόεδρο της χώρας, τον στρατηγό Ουμπέρτο Ρομέρο με πραξικόπημα στις 15 Οκτωβρίου 1979. Οι Η.Π.Α. είδαν το πραξικόπημα ως ευτυχές γεγονός, δεδομένης της πρόσφατης ανατροπής του καθεστώτος Σομόζα στη Νικαράγουα, και προσέφερε στη χούντα μεγάλη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια: το 1980 μόνο, οι Η.Π.Α. διένειμαν 5,7 εκατομμύρια δολάρια στο Στρατό του Ελ Σαλβαδόρ, ώστε να προλάβει με κάθε κόστος μια "άλλη Νικαράγουα". Επιθυμούσανα οικοδομήσει μια λαϊκή εικόνα, η χούντα εφήρμοσε μια μεταρρύθμιση στη γη, πουπεριόριζε τους γιαοκτήμονς σε εκατό εκ΄ταρια μάξιμουμ,εθνικοποίησε τις τράπεζες, το εμπόριο του καφέ, και τις βιομηχανίες ζάχαρης, προγραμματίζοντας εκλογές για τον Φεβρουάριο το 1982, ενώ αφόπλισε και διέλυσε την παραστατιωτική ιδιωτική "ομάδα θανάτου" ORDEN την 6η Νοεμβρίου 1979. Παρόλα αυτά, τα μέτρα αντιμετώπισαν ισχυρήαντίσταση από τη στρατιωτική ελίτ και την ελί των πλουσίων, που επέτυχαν στην πραγματικότητα να αναβάλουν την εφαρμογή τους. Αυτό πυροδότησε αυξημένες διαμαρτυρίες και διαδηώσεις από την Αριστερά, απαιτώντας η κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις ανησυχίες των περιθωριοποιημένων.
Στις 3 Ιανουαρίου 1980 και τα τρία πολιτικά μέλη της χούντας παραιτήθηκαν, μαζί με 10 από τους 11 υπουργούς της. Στις 22 Ιανουαρίου 1980, η Σαλβαδοριανή Εθνική Φρουρά επιτέθηκε σε μια μαζική ειρηνική διαδήλωση, σκοτώνοντας περίπου 50 άτονα ξαιθ τραυματίζοντας εκατοντάδες. Στις 6 Φεβρουαρίου, ο πρέσβης των Η.Π.Α. Φρανκ Ντιβάιν ενημέρωσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι η Άκρα Δεξιά εξόπλιζε τον εαυτό της και ετοιμαζόταν για μια αντιπαράθεση στην οποία περίμενε καθαρά την συμμαχία της στρατιωτικής κυβέρνησης. Ο Χοσέ Ναπολεόν Ντουάρτε έγινε μέλος της χούντας λίγο αργότερα, στις 9 Μαρτίου 1980, γεγονός που οδήγησε σε μια εντατικοποίηση των δραστηριοτήτων των "ομάδων θανάτου" και της κυβερνητικής καταστολής.
| |||