Ο '''Μαρίνος Καλλιγάς'''(1906-1985) ήταν [[Έλληνας]] βυζαντινολόγος του 20ού αιώνα.
==Βιογραφία==
Γεννήθηκε στην Αθήνα το [[1906]]. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, αποφοιτώντας το [[1928]] από τη [[Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική Σχολή]]. Σπουδάζει στη συνέχεια ιστορία της Βυζαντινής τέχνης στην Γερμανία, από το [[1930]] έως το [[1933]]. Ήταν διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου [[Πανεπιστήμιο του Βύρτσμπουργκ|Πανεπιστημίου Βίρτσμπουργκ]] με διατριβή ''Die Hagia Sofia von Thessalonike''. Διετέλεσε επιμελητής της έδρας της Ιστορίας της Τέχνης του [[Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο|Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου]] το [[1941]], έφορος αρχαιοτήτων το [[1942]], διευθυντής της [[Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος|Εθνικής Πινακοθήκης]] από το [[1949]] μέχρι το [[1969]],<ref>Μετά από υπόδειξη του [[Χρήστος Καρούζος|Χρήστου Καρούζου]] στον τότε [[Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων|Υπουργό Παιδείας]] [[Κωνσταντίνος Τσάτσος|Κωνσταντίνο Τσάτσο]] τοποθετήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη. Ευγένιος Ματθιόπουλος, «Η θεωρία της "ελληνικότητας" του Μαρίνου Καλλιγά», Ιστορικά, τομ.25, τ/χ. 49,( Δεκέμβριος 2008),σελ.335-336</ref> υφηγητής της [[Βυζαντινή αρχαιολογία|Βυζαντινής αρχαιολογίας]] στο [[Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης]] το [[1946]], Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας το [[1951]] και το [[1957]]-[[1958]]. Διετέλεσε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Βυζαντινών Μελετών, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης, της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Επιτροπής Εκθέσεων Εξωτερικού, της Επιτροπής για την [[Μπιενάλε της Βενετίας]], της Επιτροπής Τεχνοκριτικών του Υπουργείου Παιδείας, πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Επιτροπής Μουσείων (I.C.O.M.), μέλος της διοικητικής επιτροπής του [[Μουσείο Μπενάκη|Μουσείου Μπενάκη]]. Έκανε ανασκαφές στον Ναό της Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη και δημοσίευσε μελέτη για τα ευρήματα.
Από το [[1941]] δημοσιεύει τεχνοκριτικές στο [[Το Βήμα|Ελεύθερον Βήμα]] και στο περιοδικό ''Ζυγος''.
