Δεύτερη Σερβική Εξέγερση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την ήττα των Σέρβων κατά την ''[[Πρώτη Σερβική εξέγερση]]'', η [[Σερβία]] επέστρεψε στο καθεστώς του πρώην πασαλικίου,του καθεστώτος που ίσχυε δηλαδή μέχρι του 1801. Οι Τούρκοι επανακατέλαβαν τις πολεις και τα φρούρια. Ο Χουρσίτ πασάς χορήγησε αμνηστεία ενώ τελικά επανήλθε και η αυτοδιοίκηση των τοπικών αρχόντων: των ναχιών. Όμως η κατάσταση φαινόταν να επιδεινώνεται καθώς η τουρκική διοίκηση αποσύντίθετοαποσυντίθετο, νέοι βαρείς φόροι επιβάλονταν, η πανώλη ενέσκυψεενέσκηψε και οι ληστείες και οι λεηλασίες μάστιζαν τον ντόπιο αγροτικό πληθυσμό<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.52-53</ref>.

Πολλοί από τους πρόσφυγες επανέκαμψαν στην [[Σερβία]]. Στο Μοναστήρι Φενέκα,στο Σρεμ, συγκροτήθηκε μυστική επιτροπή με σκοπό την προώθηση του ''Σερβικού ζητήματος'' στις ξένες κυβερνήσεις. Έτσι αρχές Μαΐου 1814 η επιτροπή απήυθηνεαπηύθηνε έκκληση προς τον [[Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας|Τσάρο Αλέξανδρο]] να αναλάβει υπό την προστασία του τον Σερβικό λαό. Ακολούθησε η αποστολή του Ματθαίου Νενάντοβιτς, πρωθιερέως στη Βιέννη με σκοπό να συναντήσει τον Ρώσο ηγεμόνα. Αρωγός του στάθηκε ο [[Ιωάννης Καποδίστριας]] ο οποίος με υπόμνημά του είχε εισηγηθεί την απόκτηση εκ μέρους της Σερβίας αυτόνομου καθεστώτος<ref>Ιωάννης Α. Παπαδριανός, Ο Καποδίστριας και το Σερβικό ζήτημα [http://argolikivivliothiki.gr/2012/02/19/obrenovic/]</ref>. Τον Ιανουάριο του 1815 ο αυτοκράτωρ της Αυστρίας δέχθηκε του Σέρβους αντιπροσώπους και υποσχέθηκε να παρέμβει στην Πύλη με σκοπό την κατάπαυση των διωγμών των κατοίκων της Σερβίας<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.55</ref>.

Από τα μέσα του Απριλίου του 1815 άρχισαν να εκδηλώνονται ταραχές στις επαρχίες της Σερβίας:στην επαρχία Βαλίεβο και την περιοχή της Γκρούζας. Στο [[Συνέλευση του Τάκοβι|Τάκοβο μεταξύ 11 και 23 Απριλίου 1815 πραγματοποιήθηκε συνέλευση του λαού και των ηγετών του]]. Επί κεφαλής της εξέγερσης τέθηκε ο [[Μίλος Ομπρένοβιτς]]. Προς ενθάρρυνση των περιοχών που δύσταζανδίσταζαν διεδίδοντο φανταστικές πληροφορίες σχετικά με βοήθεια του Αυστριακού αυτοκράτορα και περί επικείμενης άφιξης του [[Καραγιώργης Πέτροβιτς|Καραγιώργη]] με χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.58-59</ref>.

Σε Ρούντνικ και Παλέζ σημειώνονται οι πρώτες επιτυχίες εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα ανεφοδιασμού από την Αυστρία, και αποκόπτωντας το σύνδεσμο των Τούρκων μεταξύ Βελιγραδίου και Σαμπάτς. Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες των Σέρβων επανασταστών εναλλάσσονταν. Σε Τσατσάκ οι Σέρβοι έτρεψαν σε άτακτο φυγή του Τούρκους. Ο [[Μίλος Ομπρένοβιτς]] διάιρεσεδιαίρεσε τα στρατεύματά του σε τριατρία τμήματα και τα κατηύθηνε σε Ούζιτσε, Σόκολ και Καράνοβατς. Ο βεζύρης του Βελιγραδίου αναγκάσθηκε να κλεισθεί μέσα στο φρούριο της πόλης: ολόκληρο το πασαλίκι του Βελιγραδίου είχε απελευθερωθεί.<ref>D. Djordjevic, Ιστορία της Σερβίας 1800-1918, μτφρ. Νικόλαος Παπαρρόδος, εκδ.Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη, 1970, σελ.59</ref>.