Πιερ-Πωλ Πρυντόν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Πιερ-Πωλ Πρυντόν''' (Pierre-Paul Prud’hon, [[4 Απριλίου]] [[1758]] – [[16 Φεβρουαρίου]] [[1823]]) ήταν [[Γαλλία|Γάλλος]] [[ζωγραφική|ζωγράφος]], θεωρούμενος ως ένας από τους προδρόμους του Ρομαντισμού στη Γαλλία. Είναι κυρίως γνωστός για τις αλληγορικές μυθολογικές συνθέσεις, τα γυναικεία γυμνά και τις εκλεπτυσμένες προσωπογραφίες του.

 

Ο Πρυντόν γεννήθηκε στο [[Κλυνύ]] (Cluny) της Γαλλίας και ξεκίνησε αρχικά τις σπουδές του στη σχολή σχεδίου της [[Ντιζόν]] (Dijon). Σε ηλικία 26 ετών πήγε στη Ρώμη για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του. Κατά την παραμονή του στη [[Ρώμη]] (1781 – 1787), δέχτηκε την επίδραση του [[Λεονάρντο ντα Βίντσι]] και του [[Κορέτζιο]]. Μετά την επιστροφή του στο [[Παρίσι]], τελειοποίησε τις σπουδές του και το 1784 κέρδισε το [[Βραβείο της Ρώμης]] (Prix de Rome). Δέχτηκε πολλές παραγγελίες για τη διακόσμηση ιδιωτικών μεγάρων πλούσιων Παριζιάνων και απέκτησε μεγάλη αναγνώριση στην Αυλή του Ναπολέοντα.

Ο Πρυντόν επηρεάστηκε από το κίνημα του νεοκλασικισμού, που κυριαρχούσε στην εποχή του, αλλά ανέπτυξε ένα προσωπικό ύφος που διακρίνεται για το συναισθηματικό ρομαντισμό του. Απολάμβανε ιδιαίτερης εκτίμησης από καλλιτέχνες και συγγραφείς, όπως τους [[Σταντάλ]], [[Ευγένιος Ντελακρουά|Ντελακρουά]], Μιλέ και [[Σαρλ Μπωντλαίρ|Μπωντλαίρ]]. Στο Σαλόν του 1817 παρουσίασε το έργο του «Η Ανδρομάχη θρηνεί τη μοίρα του Αστυάνακτα», που εκτίναξε τη φήμη του στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού.

Στη γόνιμη αυτή περίοδο της ζωής του, ο Πρυντόν ερωτεύτηκε παράφορα τη μαθήτριά του Κονστάνς Μάγερ, η οποία αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια του το 1821. Η προσωπογραφία της «Κονστάνς Μάγερ» (Συλλογή Σχεδίων του Λούβρου) είναι ένα από τα αριστουργήματά του. Ο Πρυντόν ήταν έξοχος προσωπογράφος. Στα πιο γνωστά πορτρέτα του συγκαταλέγονται οι προσωπογραφίες: «Λουί Αντουάν Σαιν-Ζυστ» (1793, Μουσείο Καλών Τεχνών, [[Λυών]]), «Ο Κύριος Ζωρζ Αντονύ» (1796, Μουσείο Καλών Τεχνών, Ντιζόν), «Ο Ρούτζερ Γιαν Σίμελπένικ με τη σύζυγο και τα παιδιά του» (1801/1802, Βασιλικό Μουσείο του [[Άμστερνταμ]]). Ο πίνακάς του όμως με το «Πορτρέτο της Αυτοκράτειρας Ιωσηφίνας» (1805, [[Μουσείο του Λούβρου]]), που συγκαταλέγεται στα πιο έξοχα έργα του και στο οποίο απεικονίζει την Ιωσηφίνα όχι ως αυτοκράτειρα, αλλά ως μιαν όμορφη και ελκυστική γυναίκα, έδωσε αφορμή σε σχόλια ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της.

Η μεγάλης κλίμακας σύνθεσή του «Η Δικαιοσύνη και η Θεία Δίκη καταδιώκοντας το Έγκλημα» (1808, Λούβρο), μαζί με το πορτρέτο της Ιωσηφίνας, θεωρείται ως το αριστούργημά του. Τα αλληγορικά και μυθολογικά θέματα: «Η αρπαγή της Ψυχής», «Η Άρτεμις ικετεύει τον Δία», «Το Λουτρό της Αφροδίτης ή Η Αθωότητα» (Λούβρο), «Η Αθωότητα επιλέγει τον Έρωτα από τον Πλούτο» (1804, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη) και «Αφροδίτη και Άδωνις» (περ. 1800, [[Συλλογή Ουάλας]], Λονδίνο) είναι μερικά άλλα από τα αριστουργήματά του, που διακρίνονται για την ηδυπάθειά τους και προαναγγέλλουν τους [[Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ|Ενγκρ]] και [[Τεοντόρ Σασεριώ|Σασεριώ]].