Παρμενίων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Στο πλευρό του Φιλίππου και στο προσκήνιο της Ιστορίας εμφανίζεται για πρώτη φορά περίπου το [[359 π.Χ.]]. Πριν από αυτό το έτος τίποτα δεν είναι γνωστό για τη ζωή του. Ήταν η εποχή που ο Φίλιππος σαν αντιβασιλέας και κηδεμόνας του ανιψιού του [[Αμύντας Δ' της Μακεδονίας|Αμύντα]] αγωνιζόταν να διασώσει ότι μπορούσε από τις επιδρομές των [[Ιλλυριοί|Ιλλυρίων]],των [[Παίονες|Παιόνων]] και των [[Θράκες|Θρακών]] στην [[Μακεδονία]] καθώς και να θωρακιστεί από την αυξανόμενη διείσδυση στη Μακεδονία των Ελλήνων του Νότου ([[Αρχαία Αθήνα|Αθήνα]], [[Αρχαία Θήβα|Θήβα]], κλπ) και των αποικιών τους ([[Όλυνθος Χαλκιδικής|Όλυνθος]] και υπόλοιπη [[Χαλκιδική]], [[Αμφίπολη]], [[Μεθώνη Πιερίας|Μεθώνη]], κλπ). Ο Παρμενίων γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη του Φιλίππου και έγινε ο πιο σημαντικός στρατηγός του. Ο Φίλιππος συνήθιζε να λέει: ''Δεν καταλαβαίνω τους Αθηναίους. Αυτοί εκλέγουν δέκα στρατηγούς με κλήρωση. Εγώ έχω μόνο έναν, τον Παρμενίωνα.'' Ο Παρμενίων νίκησε πολλές φορές τους αντιπάλους της Μακεδονίας στην Ευρώπη.

 

Το [[336 π.Χ.]] μετά το συνέδριο της Κορίνθου, ο Φίλιππος αποφάσισε να στείλει αυτόν και το στρατηγό [[Άτταλος ο Μακεδών|Άτταλο]] στην [[Μικρά Ασία]] για να προετοιμάσουν το έδαφος για την Ελληνική εισβολή επικεφαλής 10.000 ανδρών. Την ίδια χρονιά ο Φίλιππος δολοφονήθηκε και ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο θρόνο. Ο Άτταλος επειδή υποστήριξε τους ανταγωνιστές του Αλέξανδρου, κατ'εντολή του ιδίου δολοφονήθηκε και έτσι ο Παρμενίων έμεινε μόνος αρχηγός του στρατεύματος στην Μικρά Ασία. Αρχικά είχε κάποιες επιτυχίες, αλλά μετά την αντεπίθεση του Περσικού στρατού υπό τον Ρόδιο Μέμνονα, αναγκάστηκε να περιοριστεί στην περιοχή του Ελλησπόντου για να διασφαλίσει ασφαλή δίοδο για το κυρίως στράτευμα που θα ακολουθούσε.

Την άνοιξη του [[334 π.Χ.]] ο Αλέξανδρος αποβιβάστηκε με 35.000 περίπου στρατιώτες στην Ασία και ο Παρμενίων τον συνάντησε στην [[Τρωάδα]]. Μαζί κατευθύνθηκαν στο [[Γρανικός ποταμός|Γρανικό]] ποταμό, όπου έγινε η πρώτη μεγάλη σύγκρουση της εκστρατείας στην Ασία. Όταν έφτασαν κοντά στο στρατό των Περσών για αναγνώριση ο Παρμενίων συνέστησε στον Αλέξανδρο να περιμένουν την επόμενη μέρα για να επιτεθούν γιατί οι άνδρες ήταν κατάκοποι.Ο Αλέξανδρος όμως αποφάσισε να επιτεθεί για να εκμεταλλευθεί το γεγονός ότι ο ήλιος ήταν στα μάτια των Περσών και το ότι είχαν τοποθετήσει το ιππικό ως αμυντικό όπλο. Η [[μάχη του Γρανικού|μάχη]] έληξε με νίκη των Ελλήνων συμμάχων. Μετά από αυτή τη μάχη ο Αλέξανδρος κινήθηκε προς το νότο και κυρίευσε τις [[Σάρδεις]]. Από εκεί συνέχισε προς το νότο, ενώ ο Παρμενίων προς τα ανατολικά, και το εσωτερικό της Μικράς Ασίας όπου κυρίευσε το [[Γόρδιο]]. Εκεί ξανασυναντήθηκαν με τον Αλέξανδρο τον χειμώνα του [[334 π.Χ.|334]]/[[333 π.Χ.]].

 

 

Το [[332 π.Χ.]] ο στρατός κυρίευσε, μετά από πολιορκία, την [[Τύρος|Τύρο]] και τη [[Γάζα]] και έφτασε στην [[Αρχαία Αίγυπτος|Αίγυπτο]] όπου ο Αλέξανδρος έγινε δεκτός από τους Αιγυπτίους σαν ελευθερωτής. Εκεί, ο μικρότερος γιος του Παρμενίωνα, ο Έκτορας πνίγηκε κολυμπώντας στο [[Νείλος|Νείλο]]. Το [[331 π.Χ.]], ο Ελληνικός στρατός συναντήθηκε και πάλι με τον Περσικό για την τελευταία και την πιο σκληρή αναμέτρησή τους στα [[Γαυγάμηλα]], κοντά στην πόλη [[Ερμπίλ]], στο σημερινό [[Ιράκ]]. Εκεί και πάλι στο πολεμικό συμβούλιο που έγινε πριν τη μάχη ο Παρμενίων υποστήριξε ότι δεν έπρεπε να επιτεθούν αμέσως πριν ξεκουραστούν οι στρατιώτες και γίνει αναγνώριση του εδάφους, καθώς σίγουρα οι Πέρσες θα είχαν διαμορφώσει κατάλληλα το πεδίο της μάχης με παγίδες και εμπόδια, τα οποία σίγουρα θα ήταν επιζήμια για το στράτευμα και για την έκβαση της μάχης αν τα ανακάλυπταν την ώρα της μάχης. Αυτή τη φορά ο Αλέξανδρος άκουσε τον Παρμενίωνα και περίμενε. Τη νύχτα πριν τη μάχη ο Παρμενίων πρότεινε στον Αλέξανδρο κάνουν νυχτερινή αιφνιδιαστική επίθεση στο στρατόπεδο των Περσών, αλλά ο Αλέξανδρος αρνήθηκε. Στην [[μάχη των Γαυγαμήλων]] ο Παρμενίων ήταν διοικητής της αριστερής πτέρυγας του στρατεύματος. Όμως απέτυχε να συγχρονισθεί με την κίνηση του υπόλοιπου στρατού, και το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να αντέξει ενάντια στις επιθέσεις του Περσικού ιππικού. Σε αυτή την μάχη ήταν περίπου 70 ετών.