Μιχάλης Τόμπρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 6:
Το [[1919]] άρχισε να διδάσκει [[γλυπτική]] στην Αρχιτεκτονική Σχολή του [[Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο|Πολυτεχνείου]]<ref>Παυλόπουλος, Δημήτριος (1997), σελ. 29.</ref>, αλλά το [[1923]] αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω αντιδράσεων που προκάλεσε η στάση του κατά της ίδρυσης του [[Πολεμικό Μουσείο|Πολεμικού Μουσείου]]<ref>[http://www.gallery.asfa.gr/professors/site/Teachers/t_docpage?doc=/documents/kathigites/mi3c7alis-tompros «Μιχάλης Τόμπρος», www.gallery.asfa.gr.] (Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2009.)</ref>. Την περίοδο από το [[1925]] ως [[1928]] έζησε στο Παρίσι. Με παρέμβαση του [[Ιωάννης Μεταξάς|μεταξικού καθεστώτος]], διορίσθηκε καθηγητής της [[γλυπτική|γλυπτικής]] στην [[Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών]] το [[1938]]<ref>[http://www.kathimerini.gr/4Dcgi/4dcgi/_w_articles_kathglobal_8_09/01/2005_1283625 Ε. Δ. Ματθιόπουλος, «4η Αυγούστου και εικαστικές τέχνες»], εφημ. ''Η Καθημερινή'', 9 Ιανουαρίου 2005.</ref> και την ίδια χρονιά, πάλι με την υποστήριξη της δικτατορίας του [[Ιωάννης Μεταξάς|Μεταξά]], εκπροσώπησε την [[Ελλάδα]] στην Μπιενάλε της [[Βενετία|Βενετίας]]. Τον Νοέμβριο του 1940, σε συνεννόηση με τη διεύθυνση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείο Αθηνών επέβλεψε τη μεταφορά των αρχαιολογικών εκθεμάτων του μουσείου ενώ το Μάιο του [[1943]], αποσπάστηκε στη διεύθυνση Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας.<ref name=":0">Παυλόπουλος, Δημήτριος (1997), σελ. 33.</ref>
==Η δράση του στην περίοδο της Κατοχής==
Ο Τόμπρος κατηγορήθηκε για τη δράση του τόσο από τη θέση του διευθυντή Καλών Τεχνών, όσο και για τη συνεργασία του με το φασιστικό-προπαγανδιστικό ελληνόφωνο περιοδικό των Ιταλών ''Κουαδρίβιο'', όπου δημοσίευσε ένα κολακευτικό άρθρο για τη σημασία της Ρώμης ως ''πνευματικού κέντρου'' ισάξιου του Μονάχου και του Παρσιού, στο οποίο οι Έλληνες καλλιτέχνες στηρίχτηκαν. Η συνεργασία του Τόμπρου με το περιοδικό, πιθανώς αποσκοπούσε στην κατάληψη της θέσης του Διευθυντή Καλών Τεχνών τον Απρίλιο του 1943. Ο Τόμπρος δεν είχε κανένα προγραμματισμό για τα ζητήματα των Καλών τεχνών. Το καλοκαίρι του 1944 αρνήθηκε να παραιτηθεί, ακόμα και όταν του το ζήτησαν πιεστικά εαμίτες καλλιτέχνες (Απάρτης, Κοντόπουλος,Φέρτης, Σακελλαρίδης). Στη συνέχεια οι Απάρτης και Μακρής ζήτησαν να διαγραφεί από το Καλλιτεχνικό Επιμελητήριο, αλλά κατόρθωσε να αθωωθεί. «Κατέληξε όμως, αν και πρώην φιλελεύθερος αντιβασιλικός, να στήνει ανδριάντες της Φρειδερίκης».<ref>Ευγένιος Ματθιόπουλος, «Οι εικαστικές τέχνες στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1940-1944», Ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα, τομ. Γ2 εκδ. Βιβλιόραμα,(2007), σελ.287-288</ref>
==Μετά την απελευθέρωση==
Παράλληλα, εκδήλωσε σημαντικό ενδιαφέρον για τα προβλήματα του κλάδου των γλυπτών ενώ σε δικές του ενέργειες<ref name=":0" /> στηρίχτηκε ο νόμος 1863/1944 που οδήγησε στην ίδρυση του [[Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος|Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Ελλάδος]].<ref>{{Cite web|url = http://www.elsyn.gr/elsyn/files/ekthesi_eikastikon.pdf|title = ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ,ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ &
| |||