Ελευθέριος Βενιζέλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ελευθέριος K. Βενιζέλος''' ([[Μουρνιές Χανίων]], [[23 Αυγούστου]] του [[1864]] – [[Παρίσι]], [[18 Μαρτίου]] του [[1936]]) ήταν Έλληνας πολιτικόςΠολιτικός που διετέλεσε πρωθυπουργόςΠρωθυπουργός της [[Κρητική Πολιτεία|Κρητικής Πολιτείας]] και εφτάεπτά φορές πρωθυπουργόςΠρωθυπουργός της [[Ελλάδα]]ς. Ως πολιτικόςΠολιτικός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο Κρητικό ζήτημαΖήτημα καθώς και στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας από το [[1910]] μέχρι καιέως τον θάνατό του.

Οργάνωσε την Ε[[Επανάσταση του Θερίσου|επανάστασηπανάσταση στο Θέρισο]] και το 1910 ανέλαβε την πρωθυπουργία της Κρητικής Πολιτείας, την οποία εγκατέλειψε λίγους μήνες αργότερα για να αναλάβει την πρωθυπουργία στην Ελλάδα κατόπιν προσκλήσεως του [[Στρατιωτικός Σύνδεσμος|Στρατιωτικού Συνδέσμου]]. Από την έναρξη του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], τάχθηκε υπέρ της [[Αντάντ]] διαφωνώντας ανοιχτά με την στάση του Βασιλιά. Λόγω αυτής της διαφωνίας, αν και είχε εκλεγεί πρωθυπουργόςΠρωθυπουργός εκδιώχθηκε με απόφαση του [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Βασιλιά Κωνσταντίνου του Α΄]] δημιουργώντας τα γεγονότα του [[Εθνικός Διχασμός|Εθνικού Διχασμού]].<ref>{{Cite book|title = Η Εθνική Τραγωδία|last = Ζολώτα|first = Αναστασίου Π.|publisher = |year = 1995|isbn = |location = Αθήνα, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίας Διοικήσεως|pages = 3-80}}</ref> Επέστρεψε στην πρωθυπουργία την περίοδο [[1917]] - [[1920]] αλλά εγκατέλειψε την Ελλάδα μετά την ήττα του στις εκλογέςΕκλογές του Νοεμβρίου του 1920. Επέστρεψε το 1924 για λίγους μήνες και το 1928 εξελέγη πρωθυπουργόςπάλι Πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1935 έγινε για τελευταία φορά πρωθυπουργόςΠρωθυπουργός και τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου μετά την [[Κίνημα 1ης Μαρτίου 1935|απόπειρα πραξικοπήματος]] κατέφυγε στο [[Παρίσι]], όπου και πέθανεαπεβίωσε.

Ως πρωθυπουργόςΠρωθυπουργός της Ελλάδας επέφερε μεταρρυθμίσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς του κράτους με κύριο σκοπό την οργάνωση της χώρας στα πρότυπα αστικού κράτους. Παράλληλα οργάνωσε αξιόμαχο στρατό, τον οποίο εκμεταλλεύθηκε στις πολεμικές συρράξεις, διπλασιάζοντας την εδαφική έκταση της Ελλάδας.

Γεννήθηκε στις [[Μουρνιές Χανίων]] στις [[23 Αυγούστου]] του [[1864]] και ήταν το πέμπτο παιδί{{Ref_label|I|i|none}} του Κυριάκου Βενιζέλου{{Ref_label|II|ii|none}}, εμπόρου, και της Στυλιανής Πλουμιδάκη από το [[Θέρισο Χανίων|Θέρισο]]. Μεγάλωσε στα Χανιά αλλά λόγω διώξεων του πατέρα του από την οθωμανική διοίκηση πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στα Κύθηρα και την [[Ερμούπολη]]. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές<ref>[[#Μακρ|Μακράκη]], σελ. 168.</ref> του στα [[Χανιά]], στο λύκειο Αντωνιάδη στην [[Αθήνα]] και στο δημόσιοΔημόσιο γυμνάσιοΓυμνάσιο Αρρένων Σύρου στην Ερμούπολη, απ´όπου αποφοίτησε, και εργάστηκε στο κατάστημα του πατέρα του. Αν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πρόθεση να συνεχίσει τις σπουδές του, ο πατέρας του επέλεξε να τον τοποθετήσει στο κατάστημά του με σκοπό να το αναλάβει. Ύστερα από παρέμβαση του τότε γενικού προξένου της Ελλάδας στα Χανιά, [[Γεώργιος Ζυγομαλάς|Γεωργίου Ζυγομαλά]], ο Κυριάκος πείστηκε να τον στείλει στην Αθήνα για ανώτερες σπουδές. Το 1881 εγγράφηκε στη [[Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]], απ´όπου αποφοίτησε<ref>[[#Μακρ|Μακράκη]], σελίδες 143–144.</ref> το 1887. Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκλεγεί δις εφέτης, άνοιξε δικηγορικό γραφείο καταφέρνοντας σε μικρό χρονικό διάστημα να διακριθεί. Το 1888 ανέλαβε<ref>[[#Μακρ|Μακράκη]], σελ. 195.</ref> μαζί με τους Χαράλαμπο Πωλογεωργάκη, [[Κωνσταντίνος Φούμης|Κωνσταντίνου Φούμη]] και Ιάκωβο Μοάτσο την αρχισυνταξία και την έκδοση της εφημερίδας "[[Λευκά Όρη (εφημερίδα)|Λευκά Όρη]]", η οποία ανήκε στον γαμπρόγαμβρό του, [[Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης|Κωνσταντίνο Μητσοτάκη]]. Από αυτήν αποχώρησε λίγους μήνες αργότερα για προσωπικούς λόγους.

Το 1889 σε νεαρή ηλικία αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα ως αντιπρόσωπος της περιφέρειας Κυδωνίας στις εκλογέςΕκλογές για την κρητικήΚρητική βουλήΒουλή, στις οποίες και εξελέγη<ref>[[#Μακρ|Μακράκη]], σελ. 234.</ref> με το κόμμαΚόμμα των Φιλελευθέρων. Στις ίδιες εκλογές εξελέγησαν και αρκετοί συνεργάτες του από την εφημερίδα σχηματίζοντας μια άτυπη ομάδα που έγινε γνωστή<ref name="Μακρ233">[[#Μακρ|Μακράκη]], σελ. 233.</ref> με το όνομα ''Λευκορίτες''. Λόγω της τεταμένης πολιτικής κατάστασης που επικρατούσε στην Κρήτη με την επανάσταση μέρους των πληθυσμών της Κρήτης, στις αρχές Οκτωβρίου του 1889 ο Βενιζέλος με στενούς συνεργάτες και φίλους διέφυγε, με την βοήθεια του Άγγλου προξένου Bilioti, στην Αθήνα. Έναν μήνα αργότερα ο Σακίρ Πασά ανέστειλε τα κυριότερα προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στους Χριστιανούς με την [[Σύμβαση της Χαλέπας]] και άλλαξε τις διατάξεις για την εκλογή αντιπροσώπων στη βουλήΒουλή. Ο Βενιζέλος τάχθηκε<ref>[[#Gibb|Gibbons]], σελ. 44.</ref> υπερ της αποχής από τις εκλογέςΕκλογές μέχρι να αρθούν οι αυθαιρεσίες της οθωμανικής διοίκησης. Μετά την χορήγηση αμνηστίας, ο Βενιζέλος επέστρεψε στα Χανιά, όπου και παντρεύτηκενυμφεύθηκε το [[1890]] με την Μαρία Ελευθερίου - Κατελούζου, επιλέγοντας να κατοικήσουν στο [[Οικία - Μουσείο Ελευθερίου Βενιζέλου|οικογενειακό σπίτι της Χαλέπας]]. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινε εκτός πολιτικής απασχολούμενος από την οικογένεια και την δουλειά. Το [[1895]] συνεργάστηκε με την εφημερίδα "Αυγή", του Κωνσταντίνου Φούμη και του Ιωάννη Καψάλη. Στην επανάστασηΕπανάσταση που ξέσπασε λίγο αργότερα υπό την καθοδήγηση της Επιτροπής, πρόεδροςΠρόεδρος της οποίας ήταν ο [[Μανούσος Κούνδουρος]], και με κύριο αίτημα την αυτονομία, ο Βενιζέλος αντιτάχθηκε καθώς θεωρούσε ότι οι περιστάσεις δεν ευνοούσαν τέτοιου είδους κινήσεις.<ref>[[#Μακρ|Μακράκη]], σελ. 303.</ref> Για την στάση του αυτή κατηγορήθηκε από συντηρητικούς που ζήτησαν να προσαχθεί σε δίκη.<ref>[[#Dakin|Dakin]], σελ. 229.</ref>