Ερυθρές Ταξιαρχίες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
επέκταση |
→Παρακμή: Ντοζιέρ και τέλος |
||
Γραμμή 21:
== Παρακμή ==
To 1979 και 1980, οι ιταλικές αρχές προέβηκαν σε μεγάλο αριθμό συλλήψεων ηγετικών στελεχών και μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών. To 1980 κρατήθηκαν 12.000 ακροαριστεροί μαχητές, ενώ 300 κατέφυγαν στη Γαλλία και 200 στη Νότια Αμερική σε σύνολο 600 που έφυγαν από την Ιταλία.<ref>{{fr}} [http://sebastien.schifres.free.fr/italie.htm On the Autonomia Operaia movement], Mémoire de maîtrise (Μάστερ, now M1), [[Πανεπιστήμιο του Παρισιού X: Ναντέρ]], 2004</ref> To 1980, ψηφίστηκε ένας νόμος ο οποίος προέβλεπε μειωμένες ποινές για όσους τρομοκράτες συνεργάζονται με την αστυνομία. Ο πιο γνωστός από αυτός ήταν ο Παρίτζο Πέτσι, αρχηγό των Ερυθρών Ταξιαρχιών στο Τορίνο. Ο Πέτσι έδωσε πληροφορίες στην αστυνομία σχετικά με κρυψώνες, γιάφκες και οδήγησε στη σύλληψη αρκετών τρομοκρατών, παρά τις τρεις δολοφονίες νομικών.<ref name=Ciment2015/> Ως αντίποινα, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δολοφόνησαν τον αδελφό του, Ρομπέρτο, το 1981, το οποίο ήταν άλλο ένα πλήγμα στη δημόσια εικόνα της οργάνωσης.<ref>{{cite book|last=Gardner|first=Robert C. Meade, Jr.; foreword by Richard N.|title=The Red Brigades: the story of Italian terrorism|year=1990|publisher=St. Martin's Press|location=New York|isbn=978-0-312-03593-8|edition=1. publ.}}</ref> Παράλληλα, μετά την δολοφονία του Άλντο Μόρο, άρχισαν να παρατηρούνται διαφωνίες εντός της οργάνωσης, με αποτέλεσμα αυτή να διασπαστεί στα τρία περίπου το 1981, με κύρια διάδοχη ομάδα την Ερυθρές Ταξιαρχίες - Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα (BR-PCC).<ref name=Ciment2015/>
Παρά τις συλλήψεις, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες συνέχισαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Τις 17 Δεκεμβρίου 1981, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απήγαγαν τον στρατηγό Τζέιμς Λι Ντόζιερ στη [[Βερόνα]]. Εκεί τη χρονική περίοδο, ο Ντόζιερ ήταν αναπληρωτής επικεφαλής του προσωπικού για την επιμελητεία και διοίκηση του [[ΝΑΤΟ]] στη νότια Ευρώπη. Όμως, η σύλληψη Τζοβάνι Σεντσάνι τις 9 Ιανουαρίου 1982 στη Ρώμη αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα στην οργάνωση και πολλές φιλόδοξες επιθέσεις διακόπηκαν. Οι ιταλικές αρχές, με τη βοήθεια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, κατάφεραν να εντοπίσουν το κρυσφύγετο όπου κρατούνταν ο Ντόζιερ και μετά από έφοδο στις 11:36 το πρωί της 28ης Ιανουαρίου 1982 απελευθέρωσαν το Ντόζιερ και συνέλαβαν τους ανθρώπους που τον φρουρούσαν.<ref name=Ciment2015/><ref>[http://www.sansimera.gr/articles/396 Ερυθρές Ταξιαρχίες εναντίον ΗΠΑ] sansimera.gr</ref> Τους μήνες που ακολούθησαν την απαγωγή του Ντόζιερ οι ιταλικές αρχές, με τη βοήθεια πληροφοριοδοτών, προχώρησαν σε περισσότερες από 200 συλλήψεις τρομοκρατών. Ένας από αυτούς, ο Αντόνιο Σαβάστα, έδωσε στις αρχές τα ονόματα και κρησφύγετα τουλάχιστον 100 μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών.<ref name="Norwritz"/>
Ο μεγάλος αριθμός συλλήψεων και οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν στα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών οδήγησαν σε μια σταθερή πτωτική πορεία της οργάνωσης, η οποία, αν και πραγματοποίησε αρκετά βίαια χτυπήματα, αυτά ήταν πολύ λιγότερα από πριν.<ref name="Norwritz"/> Ένα από αυτά ήταν η δολοφονία του αμερικανού διπλωμάτη Λίμον Χαντ τις 15 Φεβρουαρίου 1984, του πρώην δημάρχου Φλωρεντίας Λάντο Κόντι το Φεβρουάριο ρου 1986, του στρατηγού Λίτσιο Τζορτζέρι το Μάρτιο του 1986 και τις 16 Απριλίου 1988 τον Ιταλό γερουσιαστή και συμβούλου των Χριστιανοδημοκρατών Ρομπέρτο Ρουφίλι στο [[Φορλί]], η οποία ήταν η τελευταία δολοφονία που πραγματοποίησαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες<ref name=Ciment2015/>.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες διαλύθηκαν το 1988, όταν οι BR-PCC ανακοίνωσαν ότι σταματούν τον ένοπλο αγώνα.<ref name=Stanford/>
== Παραπομπές ==
| |||