Πριγκιπάτο της Αντιόχειας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

=== Οι πρώτες δεκαετίες ===

Στις 13 Ιουνίου 1098, τα σταυροφορικά στρατεύματα ξαναπήραν τον δρόμο τους με κατεύθυνση την Ιερουσαλήμ, με εξαίρεση τον Βοημούνδο, ο οποίος έπρεπε, πλέον, να ασχοληθεί με το φέουδό του, αν όχι να το επεκτείνει. Ωστόσο, πιάστηκε αιχμάλωτος το [[1100]] και ο ανιψιός του [[Τανκρέδος της Ωτβίλ (επίτροπος της Αντιόχειας)|Τανκρέδος]] ανέλαβε επίτροπος και μεγάλωσε την επικράτεια του κράτους, καταλαμβάνοντας τις πόλεις της [[Ταρσός|Ταρσού]] και της [[Λαοδίκεια η Πάραλος|Λαοδίκειας]] από την [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]]. Ο Βοημούνδος αφέθηκε ελεύθερος το [[1103]], και άφησε την θέση του επιτρόπου στον Τανκρέδο ώστε να ζητήσει ενισχύσεις στην Ιταλία. Χρησιμοποίησε τα στρατεύματά του για να επιτεθεί στο Βυζάντιο το [[1107]] και ηττήθηκε στο [[Μάχη του Δυρραχίου (1107)|Δυρράχιο]] και υποχρεώθηκε από τον [[Αλέξιος Α΄ Κομνηνός|Αλέξιο Α΄ Κομνηνό]] να υπογράψει την [[Συνθήκη της Δεάβολης]] στην οποία αναγνώριζε την Αντιόχεια ως κράτος υποτελές στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία έως τον θάνατο του Βοημούνδου, ενώ δεχόταν την επιστροφή στο Βυζάντιο των κατακτημένων από τους Σταυροφόρους εδαφών μετά το πέρασμά τους από την Κωνσταντινούπολη το 1097. Ο Βοημούνδος επιτέθηκε, επίσης, στο [[Χαλέπι]] με τους [[Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ|Βαλδουίνο Α΄ της Ιερουσαλήμ]] και [[Ζοσλέν Α΄ της Έδεσσας]], και όταν ο Βαλδουίνος και ο Ζοσλέν πιάστηκαν αιχμάλωτοι, ο Τανκρέδος ανέλαβε και χρέη επιτρόπου στην Έδεσσα. Ο Βοημούνδος άφησε για μια ακόμη φορά την θέση του επιτρόπου στον Τανκρέδο για να ξαναγυρίσει στην Ιταλία, όπου και πέθανε το [[1111]].