Λαυρεωτικό ζήτημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 7:
 
== Επανεκμετάλλευση μεταλλείων Λαυρίου ==
Τα μεταλλεία του Λαυρίου γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση στην αρχαία εποχή της [[Αθηναϊκή δημοκρατία|Αθηναϊκής Δημοκρατίας]] και λειτούργησαν μέχρι και τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το ενδιαφέρον γι'αυτά επανήλθε την δεκαετία του 1860, όταν ο μεταλλειολόγος [[Ανδρέας Κορδέλλας]], ως εμπειρογνώμονας του ελληνικού κράτοςκράτους, συνέταξε ειδική έκθεση σχετικά με την επαναλειτουργία των λατομείων ύστερα από αίτηση που είχε υποβάλει προς τις αρμόδιες υπηρεσίες ο [[Γεώργιος Παχής]]<ref name="Μαρκουλής">Μαρκουλής Αθ., [http://www.ltp.ntua.gr/uploads/V2/gj/V2gjwiSE8FPqe2qvb30dMg/markouli.pdf Η πορεία της γαλλικής εταιρείας μεταλλείων Λαυρίου στο πέρασμα του χρόνου], Ιούνιος 2008, από την ιστοσελίδα του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου</ref> που ήθελε να δημιουργήσει μεταλλεία. Στην έκθεση αυτή ο Κορδέλλας μεταξύ άλλων αποφαινόταν<ref name="Μαρκουλής"/> πως η εκμετάλλευση των μεταλλείων θα μπορούσε να είναι επικερδής γι'αυτό και θα έπρεπε να παραμείνει στην κυριότητα του ελληνικού κράτους. Ο Παχύς συνέχισε τις προσπάθειες για χορήγηση άδειας πλην όμως το υπουργείο τον ενημέρωσε<ref name="Μαρκουλής"/> ότι οι εκτάσεις ανήκαν στην κοινότητα της Κερατέας, στην οποία έπρεπε να απευθυνθεί.
 
Την ίδια περίοδο ο [[Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης]] έλαβε γνώση{{Ref_label|I|i|none}} σχετικά με τα μεταλλεύματα του Λαυρίου. Γι'αυτό το λόγο επισκέφθηκε την Ελλάδα όπου ήρθε σε επαφή με τον Ανδρέα Κορδέλλα, ο οποίος και τον έπεισε να αναζητήσει τα απαραίτητα κεφάλαια προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα μεταλλεύματα [[άργυρος|αργυρούχου]] [[μόλυβδος|μολύβδου]], αλλά και τα υπολείμματα από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις, όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας του στη [[Σαρδηνία]]. Έχοντας δείγματα μεταλλευμάτων ταξίδεψε στην [[Μασσαλία]], όπου ήρθε σε επαφή, μέσω του γάμου<ref name="Χρήστου">Χρήστου Χρύσανθος, ''Το αρχοντικό της Αγροτικής Τράπεζας'', [[ATEbank|Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας]], Αθήνα 1995, σελ.16</ref> του με την Clemence Leboyl, με την τράπεζα Roux de Fraissinet και Σια, η οποία και αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το έργο, δεδομένου ότι ήταν ήδη μέτοχος σε παρόμοιο έργο στην [[Καρθαγένη]] της Ισπανίας, έργο στο οποίο είχε συμμετάσχει με τη συνδρομή του Ιλαρίωνα Ρου (Hilarion Roux), γιου του Ιωσήφ Ρου (Joseph Roux)<ref>[http://books.google.gr/books?id=eX0IjN3Qjd4C&lpg=PA249&dq=Hilarion%20Roux&pg=PA248#v=onepage&q=Hilarion%20Roux&f=false Banking and Finance in the Mediterranean: A Historical Perspective, 2012], σελ. 248</ref>, μετόχων της τράπεζας, συνεργάτη στη Μασσαλία των [[Ρόθτσιλντς|Rothschilds]] οι οποίοι με τη σειρά τους ήδη συμμετείχαν σε χυτήρια αργύρου στην Ισπανία<ref>[http://books.google.gr/books?id=eX0IjN3Qjd4C&lpg=PA249&dq=Hilarion%20Roux&pg=PA250#v=onepage&q=Hilarion%20Roux&f=false Banking and Finance in the Mediterranean: A Historical Perspective, 2012], σελ. 250</ref>, τα οποία αργότερα μετατράπηκαν σε χυτήρια μολύβδου. Ο Ιλαρίων Ρου είχε λοιπόν σημαντική δραστηριότητα σε μεταλλουργίες μολύβδου στη Μεσόγειο<ref>Espace industriel et stratégie personnelle : Hilarion Roux et la construction d’une Méditerranée du plomb, Gérard Chastagnaret, σελ. 269-287 στο Construire des mondes. Elites et espaces en Méditerranée (XVIe-XXe siècle), Paul Aubert, Gérard Chastagnaret, Olivier Raveux, Publ. de l'université de Provence, Aix-en-Provence, Γαλλία, 2005, ISBN 2-85399-596-8</ref>.