Κολίγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Το αρχείο Mnimosino_sto_kileler.jpg αφαιρέθηκε αφού διαγράφηκε στα Commons από τον INeverCry με αιτία: Per c:Commons:Deletion requests/Files uploaded by Γυμνάσιο Βαθέος Αυλίδας |
Yobot (συζήτηση | συνεισφορές) μ Διόρθωση συντακτικών λαθών του κώδικα με τη χρήση AWB (11457) |
||
Γραμμή 4:
=== Η ζωή των κολίγων επί Τουρκοκρατίας ===
Οι κολίγοι, οι οποίοι ήταν ακτήμονες γεωργοί ελληνικής καταγωγής, καλλιεργούσαν τα τούρκικα [[
=== Συνθήκες ζωής των κολίγων ===
Μετά την προσάρτηση της [[Θεσσαλία]]ς στην [[Ελλάδα]] το [[1881]], η γη της περιοχής άλλαξε χέρια ιδιοκτησίας και από τους Τούρκους τσιφλικάδες πέρασε στους [[Έλληνες]] οι οποίοι πολύ συχνά αποδεικνύονταν χειρότεροι των προκατόχων τους.<ref name=":0" /> Αιτία συνέχισης της ίδιας πολιτικής στον τομέα της γεωργίας από τον τότε πρωθυπουργό της [[Ελλάδα]]ς [[Χαρίλαος Τρικούπης|Χαρίλαο Τρικούπη]] ήταν η ιδιότητα των νέων αγοραστών των κτημάτων. Το γεγονός ότι τα [[τσιφλίκι]]α προσέλκυαν τους [[Έλληνες]] του εξωτερικού να επενδύσουν τα χρήματά τους, ενίσχυε την [[οικονομία]] της χώρας και αποτέλεσε τον λόγο διατήρησης των κτημάτων στα χέρια των γαιοκτημόνων. Η διαφορά ήταν ότι πλέον αφαιρέθηκαν από τους κολίγους τα ελάχιστα δικαιώματα που επί [[Τουρκοκρατία]]ς είχαν.<ref name=":2">{{Cite book|title = Ιστορία Του Ελληνικού Έθνους τόμος 1 Δ "Το θεσσαλικό πρόβλημα"|last = |first = |publisher = Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.|year = 1977|isbn = |location = |pages = 69-72}}</ref>
Οι συνθήκες ζωής των κολίγων, μετά την προσάρτηση της [[Θεσσαλία]]ς και της [[Άρτα]]ς υπήρξαν χειρότερες από αυτές των προγόνων τους επί [[Τουρκοκρατία
Οι κολίγοι κατοικούσαν σε [[Τρώγλη|τρώγλες]], δεν είχαν [[ιατροφαρμακευτική περίθαλψη]] με αποτέλεσμα να πεθαίνουν από ασθένειες όπως η [[ελονοσία]] και δε μορφώνονταν. Κάθε φορά που ο αφέντης του τσιφλικιού τους επισκεπτόταν επισήμως, οι κολίγοι σύρονταν γονυπετείς (στα γόνατα), χτυπούσαν το χώμα με το μέτωπό τους τρεις φορές και φιλούσαν το αριστερό του πόδι. Οι πιέσεις, η εξαθλίωση και οι ταπεινώσεις που δέχονταν ήταν αφόρητες. Οι αφέντες είχαν το δικαίωμα τιμωρίας με [[μαστίγιο]] κάθε φορά που αποφάσιζαν ότι ένας από αυτούς επιδείκνυε ανυπακοή.<ref name=":0" /><ref>{{Cite book|title = Ένα δέντρο στην αυλή μας|last = Κλίαφα|first = Μαρούλα|publisher = |year = 1996|isbn = |location = |pages = 189-191}}</ref>
Γραμμή 65:
</gallery><nowiki/>
| |||