Πριγκιπάτο της Αντιόχειας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αντικατάσταση της Image:Crusaderstates.jpeg με την Image:Map_Crusader_states_ca._1100.jpg (από τον CommonsDelinker επειδή: File renamed: [[:commons:COM:FR#reason |
Yobot (συζήτηση | συνεισφορές) μ Διόρθωση συντακτικών λαθών του κώδικα με τη χρήση AWB (11457) |
||
Γραμμή 8:
=== Η κατάληψη της Αντιόχειας ===
Απέναντι στις δυσκολίες που παρουσιάζονταν για την [[
Μόλις είχαν εισέλθει στην πόλη, οι Σταυροφόροι βρέθηκαν, με την σειρά τους, στην θέση του πολιορκημένου, καθώς βρέθηκαν να πολιορκούνται από στράτευμα [[Σελτζουκίδες|Σελτζουκίδων]] το οποίο επεχείρησε να ανακαταλάβει την πόλη. Η ανακάλυψη της Αγίας Λόγχης έδωσε στους Σταυροφόρους το απαραίτητο κουράγιο ώστε να απωθήσουν τον στρατό αυτό. Ο Βοημούνδος κατέστη, τότε, αδιαμφισβήτητος κύριος της πόλης και αρνούμενος τον βυζαντινό τίτλο του ''Δούκα της Αντιόχειας'', αυτοανακυρήχτηκε ''Πρίγκιπας της Αντιόχειας'', σηματοδοτώντας, έτσι, την ανεξαρτητοποίησή του απέναντι στο [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζάντιο]].
Γραμμή 23:
=== Το Πριγκιπάτο, μεταξύ Βυζαντίου και Αρμενίας ===
Μετά την πτώση της [[Σανλιούρφα|Έδεσσας]] το [[1144]], η Αντιόχεια δέχτηκε την επίθεση του [[Νουρ αντ-Ντιν]]. Δεχόμενο μικρή βοήθεια από την [[Β΄ Σταυροφορία]], το μεγαλύτερο μέρος του ανατολικού τμήματος του Πριγκιπάτου χάθηκε και ο Ραϊμόνδος σκοτώθηκε στην [[μάχη του Ινάμπ]] το [[1149]]. Ο [[Βαλδουίνος Γ΄ της Ιερουσαλήμ]] ανέλαβε καθήκοντα αντιβασιλέα στο όνομα της χήρας του Ραϊμόνδου, μέχρι το [[1153]] όταν και αυτή παντρεύτηκε τον [[Ρενώ ντε Σατιγιόν]]. Ο Ρενώ ενεπλάκη αμέσως σε πολεμική σύγκρουση με το Βυζάντιο, λεηλατώντας την βυζαντινή κτήση της Κύπρου. Δέχτηκε επίθεση το [[1158]] από τον [[Μανουήλ Α΄ Κομνηνός|Μανουήλ Α΄]] και υποχρεώθηκε σε συνθηκολόγηση και αναγνώριση της ανωτερότητας του αντιπάλου του.
Ο Ρενώ πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Μουσουλμάνους το [[1160]] και η αντιβασιλεία ανατέθηκε στον [[Κατάλογος Λατίνων Πατριαρχών Αντιόχειας|Πατριάρχη της Αντιόχειας]] (ο Ρενώ δεν απελευθερώθηκε παρά μόνο το [[1176]], και δεν επέστρεψε ποτέ στην Αντιόχεια). Ο Μανουήλ νυμφεύθηκε την [[Μαρία της Αντιόχειας (1145-1182)|Μαρία]], κόρη του Ραϊμόνδου και της Κωνσταντίας. Το [[1163]], ο [[Βοημούνδος Γ΄ της Αντιόχειας|Βοημούνδος Γ΄]] διαδέχτηκε την μητέρα του, αιχμαλωτίστηκε, όμως, κι αυτός λίγο καιρό αργότερα και τα νερά του [[Ορόντης ποταμός|ποταμού Ορόντη]] έγιναν τα οριστικά σύνορα μεταξύ του Χαλεπιού και της Αντιόχειας. Ο Βοημούνδος επέστρεψε το [[1165]] και νυμφεύθηκε μια νύφη του Μανουήλ Α΄, ενώ επέτρεψε, επίσης, την εγκατάσταση στην πόλη [[Πατριαρχείο Αντιόχειας|Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη]].
Γραμμή 43:
===Ανεξαρτησία===
*Από όλα τα φραγκικά κράτη της Ανατολής, μόνο το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας δεν ήταν υποτελές στο [[Βασίλειο της Ιερουσαλήμ]]<ref name="ecp">[[Ελιζαμπέτ Κρουζέ-Παβάν|Élisabeth Crouzet-Pavan]], ''Le Mystère des rois de Jérusalem (1099-1187)'', Albin Michel, 2013, p. 246.</ref> : ο Πρίγκιπας της Αντιόχειας δεν υποχρεούνταν να ορκίζεται πίστη στον Βασιλιά της Ιερουσαλήμ και διέθετε πλήρη αυτονομία. Όσον αφορά τις σχέσεις του Πριγκιπάτου με την Κωνσταντινούπολη, η κατάσταση ήταν σχετικά απλή. Ο Βοημούνδος του Τάραντα το [[1108]] (Συνθήκη της Δεάβολης) είχε τελικώς αναγνωρίσει τον εαυτό του ως υποτελή στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα. Όμως ο Τανκρέδος, ο οποίος ήταν αντιβασιλέας μέχρι την ενηλικίωση του [[Βοημούνδος Β΄ της Αντιόχειας|Βοημούνδου Β΄]], δεν υπέκυψε στις απαιτήσεις των Βυζαντινών. Θα πρέπει να φτάσει η εκστρατεία του [[1137]], υπό την ηγεσία του [[Ιωάννης Β΄ Κομνηνός|Ιωάννη Β΄ Κομνηνού]], για να αναγνωρίσει ο Πρίγκιπας της Αντιόχειας την βυζαντινή κυριαρχία.
*Ωστόσο, αν και το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας δεν αποτελούσε τμήμα του Βασιλείου, συνέβαινε, ορισμένες φορές, να κυβερνάται από τον Βασιλιά της Ιερουσαλήμ όταν ο Πρίγκιπάς του έλειπε<ref name="ecp" />{{,}}<ref group=Note>
=== Υποτελή φέουδα ===
Γραμμή 65:
{{ενσωμάτωση κειμένου|fr|Principauté d'Antioche}}
[[Κατηγορία:Σταυροφορικά κράτη|Αντιοχεια]]
[[Κατηγορία:Ιστορία της Τουρκίας|Αντιοχειας Πριγκιπατο]]
| |||
