Θέμα Χαρσιανού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Το κάστρο==

 

Διαδραμάτισε στρατηγικότατο ρόλο στην άμυνα της Μικράς Ασίας κατά τους [[Αραβοβυζαντινοί πόλεμοι|Αραβοβυζαντινούς πολέμους]], καθώς ήταν το διοικητικό κέντρο κρίσιμων συνοριακών περιοχών με [[Αρμένιοι|Αρμενίους]] και Άραβες, ενώ ήλεγχε δύο μεγάλες στρατιωτικές αρτηρίες: αυτή που συνέδεε την [[Κωνσταντινούπολη]], μέσω Άγκυρας, με τη [[Σεβάστεια]] (ή την [[Τεφρική]]) και τη Μελιτηνή (σημ. [[Μαλάτεια]]) μέσω Μαλανδάρων.<ref name=geographica>Potache 1981, [http://books.google.gr/books?id=1Xv8qhDO9rUC&lpg=PA115&ots=gLCQE9SnKH&dq=Akdagmadeni%20Region&hl=el&pg=PA107#v=onepage&q&f=false σσ.107-117].</ref> Έτσι το φρούριο του Χαρσιανού, μαζί με άλλα φρούρια που σήμερα είναι ερειπωμένα, στα περίχωρα της Ακνταγμαντενί και κοντά στα ορυχεία σιδήρου και μολύβδου του Τσαλχαλή και Νουσρατλή, προστάτευε τη μεγάλη στρατιωτική οδό Άγκυρας-Σεβάστειας, τη δευτερεύουσα οδό που διέσχιζε την περιοχή του Ακντάγ Μαντενί αλλά και τα ορυχεία. Το ενδιαφέρον των Σελτζούκων Τούρκων για τα ορυχεία πιστοποιεί επιγραφή, της περιόδου του [[Σελτζούκοι του Ρουμ|Σελτζούκου]] σουλτάνου [[Καϊχοσρόης Β΄|Καϊχοσρόη Β΄]] (1236-1246), η οποία βρέθηκε στο Μουσαλιμκαλεσί και αναφέρει πως χτίστηκε (ίσως επισκευάστηκε) φρούριο. Το κάστρο καταλήφθηκε το 730 από τους [[Άραβες]], στη συνέχεια ανακτήθηκε από τους [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινούς]] και από τότε υπέστη πολλές αραβικές επιθέσεις χωρίς να καταληφθεί. Τέτοιες επιθέσεις έγιναν από τον χαλίφη [[Αλ-Μαμούν]] το 831 (ηττήθηκε, έξω από το κάστρο, από τον αυτοκράτορα [[Θεόφιλος (αυτοκράτορας)|Θεόφιλο]]) και από τον Αμπού Σαΐντ το 843 και το 845.<ref name=geographica/>