Μενοίκιο όρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

νεκροδόχος λάρναξ ἀθανάτου φθιμένου.<ref>[https://books.google.gr/books?hl=el&id=WWhKAAAAYAAJ&focus=searchwithinvolume&q=%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD "Αι Σέρραι μετά των προαστείων, τα περί τας Σέρρας και η Μονή Ιωάννου του Προδρόμου", 1894, σελ. 91)]</ref>

Με την άφιξη των προσφύγων από την [[Μικρά Ασία]], μετά το [[1922]], κατασκευάστηκαν και τα τελευταία χωριά της περιοχής. Επίσης υπήρχαν και οικισμοί με ανθρώπους Βουλγαρικής καταγωγής οι πληθυσμοί των οποίων όμως μειώθηκαν μετά το τέλος του [[Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος|Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου]], ενώ εγκαταλείφθηκαν τελείως με το τέλος του [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου]]. Κατά την διάρκεια του [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|Ελληνικού Εμφυλίου]], το βουνό υπήρξε κρυσφήγετο των ανταρτών της περιοχής. Σήμερα, τόσο στο [[νομός Σερρών|νομό Σερρών]] όσο και στο [[νομός Δράμας|νομό Δράμας]], υπάρχουν πολλοί οικισμοί με πλούσια λαϊκή και μακεδονίτικη παράδοση. Το βουνό είχε αρκετά ονόματα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο [[Ηρόδοτος]] το ονόμαζε Δύσωρο ενώ οι Τούρκοι το έλεγαν Μποζ-νταγ που θα πει “Γκρίζο βουνό”. Παραφθορά της τουρκικής αυτής ονομασίας αποτελούν τα "Μπόζντακας" και "Μπόζντας", ονόματα με τα οποία ήταν γνωστό το βουνό στους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής κατά την τουρκοκρατία και τα οποία συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται αρκετά συχνά μέχρι και σε σήμερα. Το όνομα Μενοίκιο αναφέρεται για πρώτη φορά τα βυζαντινά χρόνια και είναι το όνομα που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.