Εξέγερση του Πέτρου Δελεάνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με μεγαλύτερο στρατό ο Δελεάνος συνέχισε να προχωρά προς τα νότια, νίκησε μάλιστα τον βυζαντινό αυτοκράτορα [[Μιχαήλ Δ΄ ο Παφλαγών|Μιχαήλ Δ΄]] στη [[Θεσσαλονίκη]]<ref>М. Аttаlеiаtes, ib. p. 9</ref>. Ένας από τους διοικητές του Μιχαήλ, ο [[Μανουήλ Ίβατς]], πιθανόν γιος του βογιάρου [[Σαμουήλ Ίβατς]]<ref>Златарски, В. ''История на България'', p. 758</ref> αυτομόλησε στον Δελεάνο<ref>Skyl.-Cedr., p. 529</ref>. Μετά τη νίκη των εξεγερμένων στρατευμάτων υπό τον βοεβόδα Καβκάν, που κατέλαβε το Δυρράχιο στην [[Αδριατική θάλασσα]] και κάποιες δυνάμεις του διείσδυσαν βαθιά στη [[Θεσσαλία]] φθάνοντας μέχρι την [[Κόρινθος|Κόρινθο]]. Η σημερινή [[Αλβανία]], [[Ήπειρος]] και το μεγαλύτερο μέρος της [[Μακεδονία]]ς κατακτήθηκαν. Άλλος στρατός των επαναστατών υπό την ηγεσία του Αντίμ βάδισε βαθιά στο νότο και νίκησε το βυζαντινό διοικητή [[Αλακάσιος|Αλακάσιο]] στην [[Μάχη της Θήβας]] στην [[Βοιωτία]]. Μετά την είδηση ​​της βουλγαρικής επιτυχίας ο βυζαντινός πληθυσμός της [[Αθήνα]]ς και του [[Πειραιά]] επαναστάτησαν αλλά γρήγορα η επανάσταση καταστάλθηκε από τους Νορμανδούς μισθοφόρους<ref>Hopf, ''Geschichte Griechenlands im Mittelalter'' (German: ''History of Greece in the Middles Ages'') (Ersch — Gruber, 85), p. 147</ref>. Οι αποφασιστικές ενέργειες των ανταρτών προκάλεσαν σοβαρή ανησυχία στην Κωνσταντινούπολη, όπου τα σχέδια για τη σύνθλιψη της εξέγερσης ήταν βιαστικά.

 

 

Ο Δελεάνος καλωσόρισε θερμά τον ξάδελφό του, αν και ήξερε ότι μπορεί να είναι ένας πιθανός υποψήφιος για το στέμμα. Του έδωσε 40.000 στρατό για να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη , αλλά απέτυχε, αφού επιτέθηκε. Η ήττα κόστισε 15.000 νεκρούς και ο [[Αλουσιάνος|Αλούσιος]] εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης κι έκτοτε δεν ασχολήθηκε πάλι με την επανάσταση.