Αλαγονία (αρχαία πόλη): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αν τώρα ληφθεί υπ’όψιν ότι στη θέση της αρχαίας Γερηνίας βρίσκεται σήμερα το χωριό Κάμπος του τέως δήμου Αβίας, τότε η αρχαία Αλαγονία, που απείχε από τη Γερηνία τριάντα στάδια (πέντε χιλιόμετρα) προς τα μεσόγεια, πρέπει ασφαλώς να τοποθετηθεί στη θέση που βρίσκεται σήμερα το χωριό Κέντρον (πρώην Γαϊτσές) του τέως Δήμου Αβίας. Σύμφωνα με τα παραπάνω η αρχαία πόλη Αλαγονία βρισκόταν έξω από τα όρια του τέως δήμου Αλαγονίας που φέρει το όνομα της.

==== Δενθαλιάτις ====

==== Ρωμαίοι ====

Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος που έζησε το πρώτο μ.Χ. αιώνα στα χρονικά του (Tacitus Annales Βιβλίο IV κεφ.43) γράφει σε μετάφραση από τα Λατινικά τα εξής, που έγιναν κατά τον καθορισμό των συνόρων Μεσσηνίας και Λακωνίας επί αυτοκράτορος της Ρώμης Τιβερίου (14 - 37 μ.Χ.). Ακούσθησαν μετά ταύτα οι πρέσβεις των Λακαιδεμονίων και των Μεσσηνίων για το δίκαιο του Ναού της Λιμνάτιδας Αρτέμιδος……. Οι Μεσσήνιοι αντίθετα προβάλανε την αρχαία διανομή της Πελοποννήσου μεταξύ των απογόνων του Ηρακλή και ότι παρεχωρήθει στο βασιλέα τους η [[Δενθαλιάτιδα Χώρα|Δενθαλιάτις Χώρα]] στην οποία βρισκόταν αυτό το ιερό.

Για το ιερό της '''Λιμνάτιδος Αρτέμιδος''' ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος '''Στράβων''' (εγεννήθη το 65 π.Χ.) στο τέταρτο κεφάλαιο των '''«Γεωγραφικών»''' του γράφει τα εξής: ''«Το δε εν Λίμναις της Αρτέμιδος ιερόν εφ’ ω Μεσσήνιος περί τας παρθένους υβρίσαι δοκούσι τας αφιγμένας απί την θυσίαν εν μεθορίοις εστί της Λακωνικής και της Μεσσηνίας όπου κοινήν συνετέλουν πανήγυριν και θυσίας αμφότεροι μετά δε την ύβριν ου διδόντων δίκας των Μεσσηνίων συστήναι φασί του πολέμου».'' Το κείμενο αυτό σε μετάφραση έχει ως εξής: Το δε '''ιερό της Αρτέμιδος''' που είναι στις '''Λίμνες''' όπου οι '''Μεσσήνιοι''' φέρονται ότι προσέβαλαν (εβίασαν) τις παρθένες των '''Σπαρτιατών''' που είχαν έρθει για την εορτή βρίσκεται στα σύνορα της '''Λακωνικής''' και της '''Μεσσηνίας''' όπου και οι δύο τελούσαν κοινό πανηγύρι και προσέφεραν κοινή λατρεία. Ύστερα όμως από την προσβολή επειδή οι '''Μεσσήνιοι''' δεν τιμωρούντο, λένε ότι άρχισαν τον πόλεμο.

Η αρχαία Δενθελιάτις, στην αρχή ανήκε στους Μεσσηνίους αλλά λόγω της στρατιωτικής της θέσεως ήταν πάντοτε το μήλον της έριδος μεταξύ των '''Μεσσηνίων''' και των '''Λακώνων'''. Τέλος με απόφαση του αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριου αποδόθηκε η Δενθελιάτις οριστικά στους Μεσσήνιους μαζί με τις '''Φαρές''' και τη '''Θουρία''', τις οποίες ο προκάτοχος του '''Τιβέριου''' αυτοκράτορας '''Οκταβιανός Αύγουστος''' είχε προηγουμένως παραχωρήσει στους '''Σπαρτιάτες''' επειδή ήταν σύμμαχοι και είχαν συμπολεμήσει με αυτόν στο '''Ακτιο''' εναντίον του '''Αντωνίου'''. Τότε επί '''Τιβέριου''' αυτοκράτορος ετέθησαν και τα όρια (όροι) που ήταν λίθινες τετράγωνες στήλες και καθόριζαν τα σύνορα '''Μεσσηνίων''' και '''Λακώνων'''.

Στην αγροτική περιοχή του σημερινού χωριού [[Αλαγονία]] (πρώην '''Σίτσοβα''') και σε ύψος χιλίων πεντακοσίων μέτρων μέσα σε δασώδη περιοχή του [[Ταΰγετος|Ταϋγέτου]] υπάρχει η τοποθεσία που και σήμερα ονομάζεται '''«γραμμένη πέτρα»''' όπως δε λέει η παράδοση βρισκότανε εκεί μία πέτρινη στήλη που έγραφε στην Ανατολική πλευρά ('''''επί τάδε Λακωνία''''') στη δε δυτική ('''''επί τάδε Μεσσηνία''''') τη στήλη αυτή όπως ίσως και άλλες παρόμοιες, φαίνεται ότι κατέστρεψαν απλοϊκοί ποιμένες ή γεωργοί γιατί νόμιζαν ότι θα έβρισκαν κρυμμένο θησαυρό κάτω από τις σκαλιστές πέτρες.

 

Με την πάροδο του χρόνου με την επίδραση της χριστιανικής θρησκείας και κυρίως με την ευεργετική επίδραση που είχε για τους Σλάβους η επικοινωνία και επιμειξία τους με τους Έλληνες κατοίκους των γειτονικών περιοχών, με τους οποίους ανέπτυξαν διάφορες σχέσεις, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές κ. λ. π. οι Σλάβοι των παραπάνω χωριών άρχισαν να αποκτούν Ελληνική συνείδηση να μιλάνε την Ελληνική γλώσσα και έτσι να εμφανίζονται σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής σαν Έλληνες. Με αυτόν τον τρόπο μετά τον εκχριστιανισμό συνετελέσθη και ο εξελληνισμός αυτών.

 

Την εποχή της Τουρκοκρατίας τα παραπάνω έξι χωριά διατήρησαν το καθένα χωριστά το Σλαβικό του όνομα π.χ. Σίτσοβα, Τσερνίτσα κ.λ.π., όλα όμως μαζί ονομάστηκαν «πισίνα χωριά», ή «πισινοχώρια» γιατί τα χωριά αυτά σε σχέση με το Μιστρά, που ήτανε το διοικητικό κέντρο της περιοχής ήταν χτισμένα στο δυτικό (πισινό) μέρος του Ταϋγέτου ενώ ο Μιστράς ήτανε χτισμένος στο ανατολικό (μπροστινό) μέρους του Ταϋγέτου. Στα πισινά χωριά κατά τους χρόνους της δουλείας δεν κατοικήσανε ποτέ Τούρκοι και έτσι ο πληθυσμός τους ήτανε πάντοτε καθαρά ελληνικός.

Το έτος 1645 οι Τούρκοι επετέθησαν εναντίον των Ενετών που κατείχαν την Κρήτη και κατέλαβαν τα Χανιά.<br>

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι ντόπιοι, που όπως είπαμε παραπάνω είχαν γίνει τελείως Έλληνες, οι Κρητικοί πρόσφυγες και οι έποικοι από άλλα μέρη είχαν την ίδια Εθνική συνείδηση μιλούσαν την ίδια γλώσσα πίστευαν στην ίδια θρησκεία και είχαν πλήρη επιμειξία μεταξύ τους ώστε σύντομα αποτέλεσαν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο ελληνικό σύνολο που είχαν μόνο τις συνηθισμένες πνευματικές οικονομικές και κοινωνικές διαφορές που είναι φυσικό να παρουσιάζονται μεταξύ των ατόμων και των οικογενειών μιας κοινωνίας.

 

Στην καλλιέργεια και ανάπτυξη αυτής της Εθνικής ενότητας συντέλεσε και η λειτουργία της Σχολής του Γένους στη θέση «Μελέ». Η σχολή του Μελέ ιδρύθηκε τον δέκατο όγδοο αιώνα στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που είναι κοντά στο χωριό Τσερνίτσα (νυν Αρτεμισία).

Σ’ αυτήν δίδαξαν τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική ιδέα της απελευθερώσεως του Γένους μεγάλοι διδάσκαλοι κατά κανόνα κληρικοί και μαθητές της Σχολής υπήρξαν μεγάλες μορφές των Αγώνων του 1821.

Το θαυμάσιο εκείνο διδακτήριο λειτούργησε από το 1857 μέχρι το 1902 όπου κατεστράφη από πυρκαγιά.

 

Στα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 η περιοχή των πισινών χωριών λόγω της μορφολογίας του εδάφους και τις απουσίας των Τούρκων εχρησιμοποιήθει σαν ασφαλές ορμητήριο για τον αγώνα εναντίον των Τούρκων και οι πισινοχωρίτες πρόθυμοι έτρεξαν στον αγώνα με άξιους οπλαρχηγούς μεταξύ των οποίων ήταν και ο Γεώργιος Βασιλάκης από τη Σίτσοβα που προήχθη σε χιλίαρχο το 1825 και δολοφονήθηκε στη Σίτσοβα το1828.

Ιδιαίτερη σημασία είχε το ιερό μοναστήρι του Μαρδακίου που βρισκότανε στον μέσο του δρόμου που ξεκίναγε από τα χωριά της Αρκαδίας πέρναγε από τα πισινά χωριά και κατέληγε στα χωριά της Μάνης. Έτσι το μοναστήρι του Μαρδακίου εχρησιμοποιήθη πολλές φορές σαν τόπος συγκεντρώσεως των μεγάλων οπλαρχηγών Κολοκοτρώνη, Παπαφλέσσα Κεφάλα κ.λ.π. οι οποίοι συσκέπτοντο σε αυτό και έπαιρναν τις μεγάλες αποφάσεις. Έτσι συνήλθαν εκεί στις 18 Μαρτίου 1821 οι οπλαρχηγοί και αποφάσισαν να πάρουν την Καλαμάτα, πράγμα που έγινε στις 23 Μαρτίου 1821.