Αίολος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 5.55.223.41 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρήστη... |
||
Γραμμή 4:
[[Αρχείο:Yakovlev Eoles.jpg|right|thumb|Αίολος, πίνακας του Alexandre Jacovleff]]
Ο '''Αίολος''', στην [[ελληνική μυθολογία]], ήταν ο διορισμένος από τον Δία ταμίας των [[άνεμος|ανέμων]].
Ο Αίολος κρατούσε τους ανέμους μέσα στον ασκό του και τους άφηνε μετά από εντολή του [[Δίας (μυθολογία)|Δία]]. Ήταν γιος του Ιππότη, όπως λέει ο [[Όμηρος]]. Γι' αυτό λεγόταν Ιπποτάδης. Ζούσε στη νήσο [[Αιολία (ομηρική)|Αιολία]], που είχε χάλκινα τείχη<ref>[http://www.hellasres.gr/Greek/aiolos/prosopopoieiseis.htm Ελληνικός Σύνδεσμος Ηλεκτροπαραγωγών Από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας]</ref>. Το νησί αυτό πιστευόταν ότι ήταν η Στρογγύλη, το σημερινό [[Στρόμπολι]] <ref>[[Στράβων]] 1.2.11</ref>, εξ ου και η ονομασία ''[[Αιολίδες Νήσοι]]'' για τα σύμπλεγμα που ανήκει το Στρόμπολι.
Ζούσε στο νησί μαζί με την γυναίκα του [[Αμφιθέα]]. Είχε έξι γιους και έξι κόρες, που προσωποποιούσαν τους ανέμους. Οι γιοι τους δυνατούς ανέμους, οι θυγατέρες τους ήπιους (τις αύρες).
Σύμφωνα με μεταγενέστερη εκδοχή του μύθου, ο Αίλος ήταν γιος του Ποσειδώνα και της [[Άρνη (μυθολογία)|Άρνης]]. Με τη μητέρα του και τον αδελφό του Βοιωτό
Ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του πήγε στην Αιολία, όπου ο Αίολος τους φιλοξένησε ένα μήνα. Όταν ζήτησε τη βοήθεια του Αιόλου για να αναχωρήσει, αυτός έκλεισε όλους τους ανέμους σε ένα ασκί και άφησε μόνο τον ούριο Ζέφυρο να πνέει ευνοϊκά γι' αυτούς.
Με τη βοήθεια του Ζέφυρου ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του έφτασαν πολύ κοντά στην [[Ιθάκη]]. Αλλά κάποια στιγμή που ο Οδυσσέας αποκοιμήθηκε, οι σύντροφοί
Ξέσπασε θύελλα η οποία έστειλε τον Οδυσσέα πίσω στο νησί του Αιόλου, ο οποίος όμως δεν δέχτηκε να τον βοήθησει και πάλι, τιμωρώντας τον για την ασέβεια των συντρόφων του <ref>Αἰολίην δ' ἐς νῆσον ἀφικόμεθ'· ἔνθα δ' ἔναιεν Αἴολος Ἱπποτάδης, φίλος ἀθανάτοισι θεοῖσι, πλωτῇ ἐνὶ νήσῳ· πᾶσαν δέ τέ μιν πέρι τεῖχος χάλκεον ἄρρηκτον, λισσὴ δ' ἀναδέδρομε πέτρη. [...] ὣς εἰπὼν ἀπέπεμπε δόμων βαρέα στενάχοντα. ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ· τείρετο δ' ἀνδρῶν θυμὸς ὑπ' εἰρεσίης ἀλεγεινῆς ἡμετέρῃ ματίῃ, ἐπεὶ οὐκέτι φαίνετο πομπή.[[s:Οδύσσεια/κ|Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία Κ΄, 1-79]]</ref>.
Οι Έλληνες θεωρούσαν τον Αίολο ταμία των ανέμων, όχι θεό τους. Γι' αυτό δεν είχε ιερά, ούτε γίνονταν θυσίες προς τιμήν του. Θεό τον θεωρούσαν οι Ρωμαίοι. Ο Βιργίλιος στην «Αινειάδα» τον αναφέρει ως βασιλιά που κατοικεί σε ένα άντρο, όπου είναι φυλακισμένοι οι άνεμοι, σ' αυτόν δε καταφεύγει η Ήρα όταν αποφασίζει να καταστρέψει τα καράβια των Τρώων.<br>
Μία από τις κόρες του Αιόλου ήταν η [[Αλκυόνη (μυθολογία)|Αλκυόνη]] η οποία σχετίζεται με τον μύθο των [[Αλκυονίδες ημέρες|Αλκυονίδων ημερών]].
Η Αλκυόνη ερωτεύτηκε τον [[Κύηκας|Κύηκα]] και ζούσαν ευτυχισμένοι, αλλά μια μέρα ο Κύηκας πνίγηκε ψαρεύοντας και η Αλκυόνη από τον πόνο της έπεσε στα βράχια και σκοτώθηκε.
| |||