Θυλακίνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
{{Taxobox
| name = Θυλακίνος
| fossil_range = Πρώιμη [[Πλειόκαινος εποχή|Πλειόκαινη]] έως [[Ολόκαινος εποχή|Ολόκαινη]]
| status = EX
| extinct = 1936
| status_system = iucn3.1
| status_ref =
| image = Thylacinus.jpg
| image_width = 300px
| image_caption = Θυλακίνοι στη [[Ουάσινγκτον]] το 1906
| regnum = [[Ζώα]]
| phylum = [[Χορδωτά]]
| classis = [[Θηλαστικό|Θηλαστικά]]
| infraclassis = [[Μαρσιποφόρα]]
| ordo = [[Δασυουρόμορφα]]
| familia = †[[Θυλακινίδες]]
| genus = †''Θυλακίνος''
| species = [[extinction|†]]'''''T. cynocephalus'''''
| binomial = ''Thylacinus cynocephalus'' '''(Θυλακίνος ο κυνοκέφαλος)'''
| binomial_authority = ([[George Prideaux Robert Harris|Harris]], 1808)
|synonyms=
* ''Didelphis cynocephala'' <small>Harris, 1808</small>
* ''Dasyurus cynocephalus'' <small>Geoffroy, 1810</small>}}
'''Θυλακίνος '''([[Διωνυμική ονοματολογία|διωνυμική ονομασία]]: ''Thylacinus cynocephalus'', ''ετυμολογία: αρχαιοελληνικό θύλαξ, σύγχρονο θύλακας'') ονομάζεται το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο [[μαρσιποφόρο]] της σύγχρονης εποχής.{{Ref_label|I|i|none}} Είναι επίσης γνωστό και ως '''Τίγρη της Τασμανίας''' λόγω των λωρίδων στο πίσω μέρος της πλάτης του, ή και ως '''Λύκος της Τασμανίας'''.<ref>Άλλες ιστορικές ονομασίες είναι: ''μαρσιποφόρος λύκος'', ''ύαινα'', ''λυκοζέβρα'', ''καγκουροζέβρα'', ''ζέβρα οπόσουμ'', ''μαρσιποφόρα τίγρη'', ''Τασμανικός μαρσιποφόρος λύκος'', και ''ύαινα οπόσουμ''.</ref> Ζούσε στην ηπειρωτική [[Αυστραλία]], [[Τασμανία]], και [[Νέα Γουινέα]], και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ό αιώνα. Ήταν το τελευταίο μέλος της [[οικογένεια (βιολογία)|οικογενείας]] των [[Θυλακινίδες|Θυλακινιδών]] (''Thylacinidae''), ενώ δείγματα άλλων μελών της οικογενείας αυτής έχουν βρεθεί σε απολιθώματα που χρονολογούνται ως και από την πρώιμη [[Μειόκαινος εποχή|Μειόκαινο εποχή]].
Ο θυλακίνος είχε γίνει εξαιρετικά σπάνιος ή είχε εξαφανιστεί εντελώς στην ηπειρωτική Αυστραλία πριν τον Βρετανικό εποικισμό της ηπείρου, αλλά κατάφερε να επιζήσει στο νησί της Τασμανίας μαζί με τα άλλα ενδημικά είδη, συμπεριλαμβανομένου του [[Διάβολος της Τασμανίας|διάβολου της Τασμανίας]]. Το εντατικό κυνήγι το οποίο ενθαρρυνόταν και από επικηρύξεις για την θανάτωση των ζώων αυτών, θεωρείται γενικά πως είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση του, αλλά πιθανώς να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντέλεσαν στην εξαφάνιση του, όπως η εισαγωγή [[Σκύλος|σκύλων]] από τους βρετανούς άποικους, και η γενικότερη ανθρώπινη παρουσία στον βιότοπό του. Παρά την επίσημη κατηγοριοποίηση του ως εξαφανισμένου, εξακολουθούν να αναφέρονται σποραδικές εμφανίσεις του, αν και ουδεμία έχει αποδειχτεί αδιαμφισβήτητα.
Τα διαθέσιμα στοιχεία από την εποχή που μελετήθηκε το ζώο αυτό, αναφέρουν πως ήταν ένα σχετικά ντροπαλό, νυκτόβιο πλάσμα, με μέγεθος περίπου όσο ενός μεσαίου/μεγάλου σκύλου. Η ουρά του ήταν δύσκαμπτη, διέθετε [[Μάρσιπος|μάρσιπο]], αρκετά παρόμοιου με του [[καγκουρό]] -ο οποίος όμως εμφανιζόταν και στα αρσενικά πέρα από τα θηλυκά-, και είχε μια σειρά από σκούρες λωρίδες στο πίσω μέρος του σώματός του, που θύμιζαν τις λωρίδες της [[τίγρη]]ς.
Όπως οι τίγρεις και οι λύκοι του Βορείου Ημισφαιρίου, είδη από τα οποία και απέκτησε δύο από τις κοινές ονομασίες του, ο θυλακίνος ήταν αρπακτικό στην κορυφή της [[τροφική αλυσίδα|τροφικής αλυσίδας]]. Ως μαρσιποφόρο, δε σχετίζεται στενά με τα θηλαστικά αυτά που διαθέτουν [[Πλακούντας|πλακούντα]], αλλά λόγω της συγκλίνουσας εξέλιξης που απέκτησαν στο κοινό τους περιβάλλον, μοιράζεται κάποια στοιχεία της μορφής και των προσαρμογών τους. Τα κοντινότερα συγγενικά του αρτίγονα [[είδος|είδη]] θεωρούνται, είτε ο διάβολος της Τασμανίας είτε το [[Νούμπατ]]. Ο θυλακίνος είναι μαζί με το [[Οπόσουμ του νερού]] τα μόνα μαρσιποφόρα τα οποία διαθέτουν μάρσιπο και στα δύο φύλα. Το αρσενικό διέθετε μάρσιπο ο οποίος χρησίμευε ως προστατευτική θήκη που κάλυπτε τα εξωτερικά όργανα αναπαραγωγής του, καθώς έτρεχε μέσα στην άγρια βλάστηση. Ο θυλακίνος έχει περιγραφεί ως εξαιρετικά ικανός θηρευτής, λόγω της ικανότητάς του να επιζεί και να κυνηγάει την λεία του σε εξαιρετικά αραιοκατοικημένες περιοχές.<ref name="Paddle">[[#Paddle|Paddle (2000)]]</ref>
Ο θυλακίνος είναι ένα από τα υποψήφια είδη για [[κλωνοποίηση]] καθώς και άλλα εγχειρήματα της μοριακής επιστήμης, μια και εξαφανίστηκε σχετικά πρόσφατα και διασώζονται πολλά καλοδιατηρημένα δείγματά του.<ref>[http://www.smithsonianmag.com/science-nature/True_or_False_Extinction_Is_Forever.html True or False? Extinction Is Forever] smithsonianmag.com</ref>
== Εξέλιξη ==
[[File:Beutelwolf fg01.jpg|left|upright|thumb|Τα κρανία του θυλακίνου (αριστερά) και του λύκου, είναι παρόμοια, αν και τα δύο είδη έχουν αρκετά μακρινή συγγένεια. Υπάρχουν μελέτες οι οποίες δείχνουν πως το κρανίο της [[Κόκκινη αλεπού|κόκκινης αλεπούς]] (''Vulpes vulpes)'', εμφανίζει ακόμα περισσότερες ομοιότητες με αυτό του θυλακίνου.<ref>{{cite journal|journal=Australian Journal of Zoology|volume=34|issue=2|year=1986|pages=109–117|title=Comparison of Skull Shape in Marsupial and Placental Carnivores|author=Werdelin, L. |doi=10.1071/ZO9860109}}</ref>]]
Ο σύγχρονος θυλακίνος εμφανίστηκε περίπου πριν από τέσσερα εκατομμύρια έτη. Τα είδη της οικογένειας [[Θυλακινίδες]] χρονολογούνται από την αρχή της [[Μειόκαινη|Μειόκαινης περιόδου]]. Από τη δεκαετία του 1990, έχουν ανακαλυφθεί τουλάχιστον επτά απολίθωματα στην [[Αυστραλία]], και συγκεκριμένα στην περιοχή του βορειοανατολικού [[Κουίνσλαντ]].<ref name="AM2">{{cite web|url=http://www.amonline.net.au/fossil_sites/riversleigh.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060614005704/http://www.amonline.net.au/fossil_sites/riversleigh.htm|archivedate=14 June 2006|title=Riversleigh|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="AM3">{{cite web|url=http://www.amonline.net.au/thylacine/08.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20090602070740/http://www.amonline.net.au/thylacine/08.htm|archivedate=2 June 2009|title= Is there a fossil Thylacine?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Ο [[θυλακίνος του Ντίκσον]] (''Nimbacinus dicksoni'') είναι το παλαιότερο των επτά ειδών που έχουν ανακαλυφθεί, και χρονολογείται στα 23 εκατομμύρια έτη πριν. Το θυλακινοειδές αυτό, ήταν αρκετά μικρότερο σε σχέση με τους πιο πρόσφατους συγγενείς του.<ref name="LK1">{{cite web|url=http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet22.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20060319063950/http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet22.htm|archivedate=19 March 2006|title=Lost Kingdoms: Dickson's Thylacine (''Nimbacinus dicksoni'')|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Το μεγαλύτερο είδος, ο [[θυλακίνος ο ισχυρός]] (''Thylacinus potens''), είχε μέγεθος [[λύκος|λύκου]] και ήταν το μόνο είδος της οικογενείας που επέζησε ως τα τέλη της Μειόκαινης περιόδου.<ref name="LK2">{{cite web|url=http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet38.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20050325033506/http://www.lostkingdoms.com/facts/factsheet38.htm|archivedate=25 March 2005|title=Lost Kingdoms: Powerful Thylacine (''Thylacinus potens'')|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Στα τέλη της [[Πλειστόκαινο]]υ και αρχές της [[Ολόκαινος εποχή|Ολόκαινου]], ο σύγχρονος θυλακίνος εκτιμάται πως είχε εξαπλωθεί σε όλη την Αυστραλία και Νέα Γουινέα, αν και οι πληθυσμοί του δεν ήταν ποτέ μεγάλοι.<ref name="Dingo">{{cite journal|journal=The Holocene|title= Causes of extinction of vertebrates during the Holocene of mainland Australia: arrival of the dingo, or human impact?|author1=Johnson, C. N. |author2=Wroe, S. |volume=13|issue=6|date=November 2003|pages=941–948 | doi = 10.1191/0959683603hl682fa}}</ref>
Ένα παράδειγμα της συγκλίνουσας εξέλιξης της με άλλα είδη, είναι οι πολλές ομοιότητες που εμφανίζει ο θυλακίνος με τα μέλη των [[Κυνίδες|Κυνιδών]] του Βορείου Ημισφαιρίου, όπως, κοφτερά δόντια, δυνατά σαγόνια, βάδιση στα δάκτυλα (δακτυλοβάμονα ζώα) και γενική ομοιότητα σωματότυπου. Μια και ο θυλακίνος κατελάμβανε τον ίδιο, περίπου, [[οικοθέση|οικολογικό θώκο]] με τους σκύλους, ανέπτυξε πολλά ίδια χαρακτηριστικά, παρόλα αυτά όμως, δεν έχει καμία συγγένεια με αυτούς.<ref name="PWS2">{{cite web|url=http://www.parks.tas.gov.au/factsheets/threatened_species/Thylacine.pdf|title=Threatened Species: Thylacine – Tasmanian tiger, ''Thylacinus cynocephalus''|publisher=Parks and Wildlife Service, Tasmania|date=December 2003| accessdate =22 November 2006|format=PDF| archiveurl = http://web.archive.org/web/20061002050127/http://www.parks.tas.gov.au/factsheets/threatened_species/Thylacine.pdf| archivedate = 2 October 2006}}</ref>
== Ανακάλυψη και ταξινόμηση ==
[[File:Thylacine rock art at Ubirr.jpg|thumb|[[Ζωγραφική σπηλαίου]] η οποία απεικονίζει θυλακίνο, στο [[Ουμπίρρ]] (Ubirr), [[Εθνικό Πάρκο Κακαντού]], [[Αυστραλία]]]]
Έχουν ανακαλυφθεί πολυάριθμες αναπαραστάσεις και εγχαράξεις σε βράχους του θυλακίνου σε δείγματα παλαιολιθικής τέχνης τα οποία χρονολογούνται τουλάχιστον από το 1000 π.Χ..<ref name="rockart">{{cite web|url=http://www.abc.net.au/science/news/ancient/AncientRepublish_1265476.htm|title=Rock art shows attempts to save thylacine|author=Salleh, Anna |publisher=ABC Science Online|date=15 December 2004| accessdate =21 November 2006}}</ref> Πετρόγλυφες απεικονίσεις του θυλακίνου υπάρχουν στην περιφέρεια [[Ντάμπιερ Ροκ Αρτ]] (''Dampier Rock Art'') της χερσονήσου [[Μπάραπ]] (''Burrup'') <nowiki/>στη δυτική [[Αυστραλία]].
Κατά την άφιξη των πρώτων Ευρωπαίων εξερευνητών τον 17ο αιώνα, το ζώο είχε ήδη εξαφανιστεί από την ηπειρωτική Αυστραλία, ενώ είχε γίνει σπάνιο και στην [[Τασμανία]]. Είναι πιθανό πως οι Ευρωπαίοι το πρωτοσυνάντησαν το 1642 όταν ο [[Άμπελ Τάσμαν]] έφτασε στην Τασμανία την οποία και ονόμασε από το επώνυμο του. Η εξερευνητική αποστολή που αποβιβάστηκε, ανέφερε πως είδε τα χνάρια άγριων ζώων με νύχια σαν της τίγρης.<ref name="REMP">Rembrants. D. (1682) , (6), 179–86. Quoted in [[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref> Το 1772, ο [[Μαρκ Ζοσέφ Μαριόν ντυ Φρέσν]] (Marc-Joseph Marion du Fresne), έφτασε στη περιοχή με το πλοίο του, το ''Μασκαρέν'' (''Mascarin'') και όπως ανέφερε είδε μια «τιγρόγατα».<ref name="ROTHP">Roth, H. L. (1891), London. Truslove and Shirley. [[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref> Δεν μπορεί όμως να υπάρξει απόλυτη ταυτοποίηση με τον θυλακίνο από την περιγραφή αυτή, μια και μπορεί να πρόκειται για τον [[στικτός δασύουρος|στικτό δασύουρο]] (''Dasyurus maculatus''), ένα σαρκοβόρο μαρσιποφόρο σε μέγεθος γάτας το οποίο περιγράφεται με παρόμοιο τρόπο.
Η πρώτη αδιαμφισβήτη συνάντηση του θυλακίνου με τους Ευρωπαίους εξερευνητές, έγινε από τους Γάλλους στις 13 Μαΐου του 1792, όπως προκύπτει από τις σημειώσεις στο ημερολόγιο του φυσιοδίφη [[Ζακ Λαμπιγιαρντιέρ]] (Jacques Labillardière), στην εξερευνητική αποστολή υπό τον γάλλο αξιωματικό [[Ντ' Αντρεκαστό]]. (D'Entrecasteaux). Το 1805, ο [[Γουίλλιαμ Πάτερσον]] ο οποίος ήταν υποδιοικητής της Τασμανίας, έστειλε μια λεπτομερή αναφορά προς έκδοση από την εφημερίδα [[Σίντνεϊ Γκαζέττ]] (''Sydney Gazette)''.<ref name="LTT1">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 3.</ref>
[[File:Didelphis cynocephala and Didelphis ursina, 1808.jpg|upright|thumb|left|Ο [[διάβολος της Τασμανίας]] (κορυφή), και ο θυλακίνος, είχαν ταξινομηθεί ως [[Δίδελφυς]] (''Didelphis)'', από την αρχική περιγραφή του Χάρις, το 1808. Η σχετική απεικόνιση είναι η αρχαιότερη γνωστή μη ιθαγενής απεικόνιση του θυλακίνου. ]]
Η πρώτη επιστημονική περιγραφή έγινε από τον Αναπληρωτή Γενικό Επιθεωρητή της Τασμανίας, [[Τζορτζ Χάρις|Τζώρτζ Χάρις]] το 1808, πέντε χρόνια μετά την πρώτη εποίκηση του νησιού.<ref name=museum>{{cite web |url=http://www.museum.vic.gov.au/infosheets/10283.pdf |format=PDF |title=Information sheet: Thylacine ''Thylacinus cynocephalus'' |publisher=Victoria Museum |date=April 2005 | accessdate =21 November 2006|archiveurl = http://web.archive.org/web/20061109214310/http://www.museum.vic.gov.au/infosheets/10283.pdf |archivedate = 9 November 2006|deadurl=yes}}</ref><ref name="AFD">{{cite web |url=http://www.environment.gov.au/biodiversity/abrs/online-resources/fauna/afd/taxa/Thylacinus_cynocephalus |title=''Thylacinus cynocephalus'' (Harris, 1808) |date=9 October 2008 |work=Australian Faunal Directory |publisher=Australian Biological Resources Study}}</ref> Ο Χάρις αρχικά ταξινόμησε τον θυλακίνο στο γένος [[Δίδελφυς]] (''Didelphis)'', το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον [[Κάρολος Λινναίος|Λινναίο]] για τα αμερικανικά [[οπόσουμ]], περιγράφοντάς τον ως ''Δίδελφυς η κυνοκέφαλος'' (''Didelphis cynocephala), «οπόσουμ με κεφαλή σκύλου».
Η διαπίστωση πως τα αυστραλιανά μαρσιποφόρα ήταν θεμελιωδώς διαφορετικά από τα έως τότε γνωστά θηλαστικά, οδήγησε στην καθιέρωση του σύγχρονου συστήματος ταξινόμησης, και το 1796, ο [[Ετιέν Ζοφρουά ντε Σεν Ιλέρ]] δημιούργησε το γένος [[Δασύουρος]] όπου και τοποθέτησε τον θυλακίνο το 1810. Για να αποσαφηνίσει την μείξη της ελληνικής και λατινικής ονοματολογίας, το όνομα του είδους αλλάχτηκε σε ''κυνοκέφαλος'' (''cynocephalus)''. Το 1824, απέκτησε το δικό του [[γένος (βιολογία)|γένος]], ''Θυλακίνος'' (''Thylacinus)'', από τον [[Κούνρααντ Γιάκομπ Τέμμινκ]] (''Coenraad Jacob Temminck'').<ref name="LTT2">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 5.</ref> Το κοινό του όνομα, θυλακίνος, προέρχεται απευθείας από το όνομα του γένους του, το οποίο ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη ''θύλακος'' (''thýlakos''), η οποία υποδηλώνει τον θύλακα των [[μαρσιποφόρα|μαρσιποφόρων]].<ref name="OED">{{cite book|title=The Concise Oxford Dictionary of English Etymology|editor=Hoad, T. F. |year=1986|location=Oxford|publisher=Oxford University Press|isbn = 978-0-19-863120-0}}</ref>{{Ref label|A|a|none}}
Αρκετές μελέτες, υποστηρίζουν πως ο θυλακίνος είναι μια βασική φυλογενετική ομάδα της τάξης των [[Δασυουρόμορφα|Δασυουρομόρφων]], και ο [[διάβολος της Τασμανίας]] είναι ο κοντινότερος συγγενής του. Παρόλα αυτά, έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό [[Τζένομ Ρισέρτς]] (''Genome Research''), τον Ιανουάριο του 2009, υποστηρίζει πως το [[νούμπατ]] (numbat) αποτελεί φυλογενετικά μια πιο βασική ομάδα από τον διάβολο της Τασμανίας και είναι πιο στενά σχετιζόμενο με τον θυλακίνο.<ref name="GR1">{{cite journal |title=The mitochondrial genome sequence of the Tasmanian tiger (''Thylacinus cynocephalus'') |journal=Genome Res. |volume=19 |issue=2 |pages=213–20 |date=February 2009 |pmid=19139089 |pmc=2652203 |doi=10.1101/gr.082628.108}}</ref>
=== Περιγραφή και ανατομική ===
Οι περιγραφές του θυλακίνου ποικίλλουν, καθώς τα διασωζόμενα στοιχεία περιορίζονται σε ταριχευμένα ζώα, απολιθώματα, δέρματα και σκελετούς, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ταινίες του ζώου σε αιχμαλωσία, και μαρτυρίες από παρατηρήσεις στο πεδίο.
[[File:ThylacineOslo.jpg|thumb|Δείγμα στο μουσείο του Όσλο, που δείχνει τον χρωματισμό του ζώου]]
Ο θυλακίνος υπήρξε ο μεγαλύτερος θηρευτής της Αυστραλίας έως 3500 έτη πριν,<ref>{{cite doi|10.1371/journal.pone.0034877}}</ref> και έμοιαζε με μεγάλο, κοντότριχο σκύλο με δύσκαμπτη ουρά η οποία εκτεινόταν ομαλά από το κυρίως σώμα όπως στο [[καγκουρό]]. Πολλοί ευρωπαίοι άποικοι τον συνέκριναν με την [[ύαινα]], λόγω της ασυνήθιστης στάσης και γενικής συμπεριφοράς του.<ref name="PWS2" /><nowiki> </nowiki>Το καστανοκίτρινο τρίχωμα είχε από 13 έως 21 ευδιάκριτες σκούρες λωρίδες στη ράχη, τους πίσω γλουτούς και την βάση της ουράς της, κάτι που τού έδωσε το παρατσούκλι ''τίγρη''. Οι λωρίδες ήταν πιο έντονες στα νεαρά άτομα, και ξεθώριαζαν όσο το ζώο μεγάλωνε σε ηλικία.<ref name="ABRS">{{cite web|url=http://www.deh.gov.au/biodiversity/abrs/publications/fauna-of-australia/pubs/volume1b/20-ind.pdf|archiveurl=https://web.archive.org/web/20090108143156/http://www.deh.gov.au/biodiversity/abrs/publications/fauna-of-australia/pubs/volume1b/20-ind.pdf|archivedate=2009-01-08|title=Fauna of Australia chap.20 vol.1b|author=Dixon, Joan |publisher=Australian Biological Resources Study (ABRS)| accessdate =22 November 2006|format=PDF}}</ref> Μια από τις λωρίδες επεκτεινόταν προς τα κάτω στο εξωτερικό σημείο των πίσω μηρών, το τρίχωμα του ήταν πυκνό και απαλό, μέχρι 15 χιλιοστά σε μήκος, και στα νεαρά μέλη η κορυφή της ουράς διέθετε λοφίο. Τα στρογγυλά, ανασηκωμένα αυτιά τους είχαν περίπου 8 εκατοστά μήκος και ήταν καλυμμένα με απαλό τρίχωμα.<ref name="AM1">{{cite web|url=http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archiveurl=http://web.archive.org/web/20091024073340/http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archivedate=24 October 2009|title=Australia's Thylacine: What did the Thylacine look like?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Ο χρωματισμός τους διαφοροποιούνταν από ανοικτό έως σκοτεινό καφετί χρώμα, και η κοιλιά τους ήταν ανοικτόχρωμη κρεμ.<ref name="UTAS">{{cite web|url=http://www.zoo.utas.edu.au/tfprofiles/tasanimals/Thylacine2.htm|title=Profile – Thylacine|author=Guiler, Eric |publisher=Zoology Department, University of Tasmania|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref>
Ο ενήλικος θυλακίνος είχε μήκος από 1 έως 1.3 μέτρα ενώ, συνυπολογιζομένης της ουράς, έφθανε τα 1.5 έως 1.65 μέτρα.<ref name="PI">{{cite book|title=Tasmania's Threatened Fauna Handbook|author=Bryant, Sally and Jackson, Jean; Threatened Species Unit, Parks and Wildlife Service, Tasmania|publisher=Bryant and Jackson|year=1999|pages=190–193|isbn= 978-0-7246-6223-4}}</ref> Το ύψος τους ήταν περίπου 60 εκατοστά έως τον ώμο, και ζύγιζαν από 20 έως 30 κιλά.<ref name="PI" /> Υπήρχε μικρός [[φυλετικός διμορφισμός]], με τα αρσενικά μεγαλύτερα από τα θηλυκά κατά μέσον όρο.<ref name="FA">{{cite journal|journal=Ecology|volume=78|author=Jones, Menna |page=2569|title=Character displacement in Australian dasyurid carnivores: size relationships and prey size patterns |doi=10.1890/0012-9658(1997)078[2569:CDIADC]2.0.CO;2|year=1997|issue=8}}</ref>
[[File:Thylacine footage compilation.ogv|thumb|left|Όλες οι γνωστές αυστραλιανές καταγραφές ζωντανών θυλακίνων, βιντεοσκοπημένων στον [[Ζωολογικός κήπος του Χόμπαρτ|ζωολογικό κήπο του Χόμπαρτ]] (Hobart), [[Τασμανία]], το 1911, 1928, και 1933. Υπάρχουν άλλες δύο περιπτώσεις στιγμιοτύπων, από τον [[Ζωολογικός κήπος του Λονδίνου|ζωολογικό κήπο του Λονδίνου]]]]
Το θηλυκό είχε θύλακο με τέσσερις [[μαστικός αδένας|μαστικούς αδένες]], αλλά σε αντίθεση με άλλα μαρσιποφόρα, ο θύλακος είχε το άνοιγμα στο πίσω μέρος του σώματος του. Τα αρσενικά διέθεταν ειδικό [[όσχεο|θύλακο οσχέου]], μοναδικό δομικό στοιχείο ανάμεσα στα μαρσιποφόρα της Αυστραλίας,<ref>Τα μόνα άλλα μαρσιποφόρα εκτός Αυστραλίας που έχουν αυτή την ιδιότητα είναι τα ''οπόσουμ του νερού'', στην Κεντρική και Λατινική Αμερική.</ref> μέσα στον οποίο μπορούσαν να αποσύρουν το όσχεό τους.<ref name="ABRS" />
Ο θυλακίνος μπορούσε να ανοίγει τις γνάθους του υπό ασυνήθιστη γωνία, που έφθανε τις 120 μοίρες.<ref name="APTTR">{{cite web|url=http://animal.discovery.com/news/afp/20031020/thylacine.html|archiveurl=https://web.archive.org/web/20121008035435/http://animal.discovery.com/news/afp/20031020/thylacine.html|archivedate=2012-10-08|title=Extinct Thylacine May Live Again|author=AFP|publisher=Discovery Channel|date=21 October 2003| accessdate =28 November 2007}}</ref> Η ικανότητα αυτή φαίνεται μερικώς στην βιντεοσκόπηση του [[Ντέιβιντ Φλέι]] (''David Fleay''), σε ένα άτομο σε αιχμαλωσία, το 1933. Τα σαγόνια του ήταν καλοσχηματισμένα αλλά αδύναμα, ενώ διέθετε 46 δόντια.<ref name="AM1" /><ref name="Jaws"/>
[[File:Thylacine-footprint.png|thumb|Τα αποτυπώματα του θυλακίνου είναι αρκετά χαρακτηριστικά και ξεχωρίζουν από τα άλλα ντόπια και εισηγμένα είδη.]]
Τα αποτυπώματα του θυλακίνου μπορούσαν εύκολα να ξεχωρίσουν από άλλα γηγενή ή εισηγμένα είδη ζώων, μια και σε αντίθεση με τις αλεπούδες, γάτες, σκύλους, [[φασκωλόμυς|φασκωλόμυες]] (''γουόμπατ''), ή τους διαβόλους της Τασμανίας, οι θυλακίνοι διέθεταν στα μπροστινά πέλματα, πολύ μεγάλο πίσω «μαξιλαράκι» και τέσσερα διακριτά μπροστινά, σχεδόν σε ευθεία γραμμή.<ref name="tasparks">{{cite web|url=http://www.parks.tas.gov.au/wildlife/mammals/thylacin.html|title=Wildlife of Tasmania: Mammals of Tasmania: Thylacine, or Tasmanian tiger, ''Thylacinus cynocephalus'' |publisher=Parks and Wildlife Service, Tasmania|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref> Τα πίσω πόδια ήταν παρόμοια με τα μπροστινά αλλά διέθεταν τέσσερα δάχτυλα αντί για πέντε. Τα νύχια τους παρέμεναν εκτεθειμένα, ως μή-συσταλτά (δεν αποτραβιούντουσαν στο εσωτερικό του ποδιού).<ref name="ABRS" />
Οι αρχικές επιστημονικές έρευνες υπέθεσαν ότι, ο θυλακίνος διέθετε πολύ οξεία όσφρηση την οποία χρησιμοποιούσε για να ανιχνεύει τη λεία του,<ref name="tasparks" /> αλλά μετέπειτα ανάλυση της δομής του εγκεφάλου του αποκάλυψε πως οι ''οσφρητικοί βολβοί'' ήταν υποανεπτυγμένοι, έτσι είναι πιο πιθανό πως βασιζόταν στην όραση και την ακοή για το κυνήγι του.<ref name="ABRS" /> Μερικοί παρατηρητές περιέγραψαν πως ανέδιδε μια δυνατή και ξεχωριστή μυρωδιά, άλλοι περιέγραψαν μια ελαφριά, καθαρή, οσμή ζώου, και κάποιοι άλλοι ανέφεραν την απουσία οσμής. Είναι όμως πιθανό, πως ο θυλακίνος ανέδιδε οσμή όταν ένιωθε εξιταρισμένος, όπως κάνει και ο κοντινός συγγενής του, ο διάβολος της Τασμανίας.<ref name="P49">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 49.</ref>
Ο θυλακίνος περιγράφεται πως είχε ένα δύσκαμπτο και κάπως αδέξιο βηματισμό, με συνέπεια να μη μπορεί να αναπτύξει μεγάλες ταχύτητες κατά το τρέξιμό του. Μπορούσε επίσης να εκτελέσει άλμα στηριζόμενος στα δύο πίσω πόδια, με τρόπο παρόμοιο του [[καγκουρό]], κάτι το οποίο αναφέρεται πως συνέβη αρκετές φορές σε αιχμαλωτισμένα άτομα.<ref name="ABRS" /> Έχει υποτεθεί πως, η συγκεκριμένη κίνηση εφαρμοζόταν για να αυξηθεί η επιτάχυνση του ζώου, όταν αυτό αιφνιδιαζόταν, καθώς και πως ήταν ικανό να σταθεί στα δύο πίσω πόδια του για σύντομη χρονική περίοδο.<ref name="TA">{{cite web|url=http://portal.archives.tas.gov.au/menu.aspx?detail=1&type=i&id=1084|title=Tasmanian Tiger|publisher=Archives Office of Tasmania|year=1930| accessdate =27 November 2006}}</ref>
=== Περιβάλλον και συμπεριφορά ===
[[File:Thylacine pouch.jpg|thumb|Μια από τις δύο γνωστές φωτογραφίες θυλακίνου με διογκωμένο θύλακo στον οποίο κουβαλούν τα νεογνά τους. [[Ζωολογικός κήπος της Αδελαΐδας]], 1889]]
Λίγα είναι γνωστά σχετικά με τη συμπεριφορά ή το περιβάλλον του θυλακίνου. Έχουν γίνει κάποιες παρατηρήσεις του ζώου σε συνθήκες αιχμαλωσίας, αλλά τα στοιχεία που περιγράφουν τη συμπεριφορά του στη φύση είναι ανέκδοτα και περιορισμένα. Οι περισσότερες παρατηρήσεις έγιναν κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ το ζώο είναι από τη φύση του νυκτόβιο είδος. Οι παρατηρήσεις αυτές, οι οποίες έγιναν τον 20ό αιώνα, ενδέχεται να ατυπικές και μη αξιολογίσιμες, καθώς ο θυλακίνος βρισκόταν ήδη υπό τις συνθήκες οι οποίες θα οδηγούσαν σύντομα στην εξαφάνιση του. Μερικά από τα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς του, έχουν υιοθετηθεί από την παρατήρηση του κοντινού του συγγενή, του διαβόλου της Τασμανίας.
Οι παρατηρητές του ζώου στη φύση και σε αιχμαλωσία, αναφέρουν πως γρύλιζε και έκανε συριστικούς ήχους όταν εκνευριζόταν, συχνά συνδυάζοντας τους ήχους αυτούς με απειλητικό άνοιγμα του στόματος. Όταν κυνηγούσε, συνήθιζε να αρθρώνει σειρά από ταχέως επαναλαμβανόμενα «λαρυγγώδη, βηχώδη γαυγίσματα» -τα οποία έχουν περιγραφεί ως ''γιπ-γιάπ'', ''κάι-γιπ'', ή ''χοπ-χοπ-χοπ'', πιθανώς προς επικοινωνία με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης. Επίσης είχε ένα μακρόσυρτο ένρινο ουρλιαχτό, πιθανώς για επικοινωνία εξ αποστάσεως, και ένα χαμηλό ρουθουνιστό ήχο για επικοινωνία μεταξύ μελών της αγέλης.<ref name="P6566">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 65–66.</ref>
[[File:Thylacine cubs.jpg|thumb|left|Οικογένεια θυλακινών στον [[ζωολογικός κήπος της Μπομαρί|ζωολογικό κήπο της Μπομαρί]] (Beaumaris) στο [[Χόμπαρτ]], 1909]]
[[File:Thylacines.jpg|thumb|left|Ακόμη μία φωτογραφία της οικογένειας (1910) στον ίδιο ζωολογικό κήπο]]
Ο θυλακίνος πιθανώς προτιμούσε τα ξηρά δάση με δέντρα ευκαλύπτων, τους υγρότοπους, και τα λιβάδια της ηπειρωτικής Αυστραλίας.<ref name="tasparks" /> Οι ζωγραφιές σπηλαίων από τους ντόπιους ιθαγενείς υποδηλώνουν πως ζούσε σε όλη την ηπειρωτική [[Αυστραλία]] και τη [[Νέα Γουινέα]]. Τα αποδεικτικά στοιχεία της ύπαρξης του ζώου προέρχονται από ένα αφυδατωμένο πτώμα το οποίο ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά στην [[πεδιάδα του Νούλαρμπορ]] (''Nullarbor Plain'') στη [[Δυτική Αυστραλία]] το 1990, και η χρονολόγηση με άνθρακα αποκάλυψε πως είχε ηλικία 3.300 ετών.<ref name="nma">{{cite web|url=http://www.nma.gov.au/media/media_releases_by_year/2004/2004_06_16|title=Mummified thylacine has national message|publisher=National Museum of Australia, Canberra|date=16 June 2004| accessdate =21 November 2006}}</ref>
Στην [[Τασμανία]] φέρεται να προτιμούσε τις δασώδεις εκτάσεις στις ηπειρωτικές και παράκτιες τοποθεσίες του νησιού, οι οποίες εν καιρώ χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα από τους Βρετανούς αποίκους για την εκτροφή και βόσκηση των ζώων τους.<ref name="AML">{{cite web|url=http://amonline.net.au/thylacine/04.htm|archiveurl=http://web.archive.org/web/20090602010849/http://amonline.net.au/thylacine/04.htm|archivedate=2 June 2009|title=Australia's Thylacine: Where did the Thylacine live?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Οι λωρίδες στην ράχη τους, ενδέχεται να παρείχαν καμουφλάζ μέσα στις δασικές εκτάσεις,<ref name="ABRS" /> αλλά μπορεί και να χρησίμευαν ως στοιχείο αλληλοαναγνώρισης.<ref name="P4243">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 42–43.</ref> Το εύρος περιοχής κινήσεων του ζώου ήταν ανάμεσα στα 40 με 80 τετραγωνικά χιλιόμετρα,<ref name="UTAS" /> και φαίνεται πως παρέμενε στη ζώνη εύρους της περιοχής του χωρίς να εδαφικό. Ομάδες οι οποίες ήταν πολύ μεγάλες για να αποτελούν οικογένεια, μερικές φορές παρατηρούνταν μαζί.<ref name="P3839">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 38–39.</ref>
Ο θυλακίνος κυνηγούσε κατά τη νύκτα και σε συνθήκες [[Λυκόφως|λυκόφωτος]], περνώντας την ημέρα του σε μικρές σπηλιές ή κοίλους κορμούς δέντρων, και σε φωλιές κλαδιών, φλοιών και φύλλων. Έτεινε να υποχωρεί προς τους λόφους και το δάσος για καταφύγιο κατά τη διάρκεια της ημέρας και κυνηγούσε στους ανοικτούς θαμνότοπους τη νύκτα. Οι πρώτοι παρατηρητές αναφέρουν πως το ζώο ήταν χαρακτηριστικά ντροπαλό και μυστικοπαθές, έχοντας αντίληψη της παρουσίας των ανθρώπων και αποφεύγοντας την επαφή μαζί τους, αν και περιστασιακά εκδήλωνε χαρακτηριστικά περιέργειας και εξέτασης.<ref name="sight">{{Cite journal | last = Heberle | first = G. | year = 1977 | journal=Sunday Telegraph Sydney | page = 46 | title= Reports of alleged thylacine sightings in Western Australia| url = http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~gregheberle/AdobePDF/Thylacine/ThylacinePaper2004-P1-5.pdf | format = w}}</ref> Κατά τον καιρό των πρώτων επαφών με ανθρώπους, είχε στιγματιστεί ως άγριο και επικίνδυνο θηλαστικό, πιθανώς για τα ζώα των ντόπιων κτηνοτρόφων.<ref>[http://www.australiangeographic.com.au/journal/largest-private-collection-of-tasmanian-tigers-on-display.htm/ Tasmanian tigers brough to life], Australian Geographic, 24 February 2011.</ref>
Υπάρχουν στοιχεία πως η αναπαραγωγή μπορούσε να πραγματοποιηθεί, σε μερικές περιπτώσεις, όλο το έτος (στοιχεία από νεκρά δείγματα αναφέρουν πως βρίσκονταν νεογνά στους θυλάκους τους όλες τις εποχές του χρόνου), αν και η κορύφωση της αναπαραγωγής τους φαίνεται να συνέβαινε τον χειμώνα και την άνοιξη.<ref name="ABRS" /> Γεννούσαν έως και 4 κουτάβια ανά φωλιά, συνήθως 2-3, που τα μετέφεραν μέσα στον θύλακό τους έως και τρείς μήνες, προστατεύοντας τα μέχρι να φτάσουν τουλάχιστον στο μισό μέγεθος ενός ενήλικα. Κάθε νεογέννητο ήταν άτριχο και τυφλό, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να αφήσει τον θύλακο οριστικά, ήταν πλέον πλήρως ανεπτυγμένο.<ref name="ABRS" /> Από εκεί και πέρα, τα μικρά παρέμεναν στην φωλιά ενώ η μητέρα τους κυνηγούσε για τροφή.<ref name="P60">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 60.</ref> Οι θυλακίνοι αναπαρήχθησαν επιτυχημένα σε συνθήκες αιχμαλωσίας μόνο μία (1) φορά, στον [[Ζωολογικός κήπος της Μελβούρνης|ζωολογικό κήπο της Μελβούρνης]], το 1899.<ref name="P228231">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 228–231.</ref> Το προσδόκιμο ζωής τους στη φύση εκτιμάται πως ήταν 5 έως 7 έτη, αν και άτομα που βρίσκονταν σε αιχμαλωσία επέζησαν ως και 9 έτη.<ref name="tasparks" />
=== Διατροφικές συνήθειες ===
[[File:Beutelwolfskelett brehm.png|thumb|Τα αποτελέσματα της ανάλυσης του σκελετού του θυλακίνου, υποδηλώνουν πως όταν κυνηγούσε βασίζονταν περισσότερο στην αντοχή της παρά την ταχύτητα της κατά τη διάρκεια του κυνηγιού.]]
Αν και υπάρχουν μεθόδοι οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ταυτοποιήσουν διαιτολόγιο και τις διατροφικές συνήθειες του θυλακίνου, τα ευρήματα και οι διάφορες θεωρίες συζητούνται έντονα.<ref name="autogenerated1">{{cite doi|10.1111/j.1469-7998.2011.00844.x}}</ref>
Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2011, αναφέρει πως τα οδοντικά και βιοχημικά στοιχεία δείχνουν ότι το ζώο ήταν υπερσαρκοφάγο, το οποίο κατανάλωνε μόνο σάρκα από [[σπονδυλωτά]].<ref name="autogenerated1" /> Ο θυλακίνος ήταν αποκλειστικά σαρκοφάγα, και το στομάχι του ήταν μυώδες, και μπορούσε να διογκωθεί επιτρέποντας στο ζώο να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες τροφής με τη μία, πιθανή προσαρμογή για να ανταπεξέρχεται το ζώο στις μεγάλες περιόδους που θα περνούσε αποτυγχάνοντας στο κυνήγι ή/και όταν η τροφή ήταν δυσεύρετη.<ref name="ABRS" /> Η σκελετική ανάλυση και οι παρατηρήσεις του ζώου σε αιχμαλωσία, προτείνουν πως προτιμούσε να απομονώνει 1 ζώο από το κοπάδι και να το καταδιώκει, μέχρι αυτό να εξουθενωθεί. Μερικές μελέτες συμπεραίνουν πως το ζώο μπορεί να κυνηγούσε διαχωρισμένο σε μικρές ομάδες, με την κύρια ομάδα να κατευθύνει τον όγκο της λείας προς την τοποθεσία όπου, οι μικρότερες ανέμεναν έχοντας στήσει την ενέδρα τους.<ref name="museum" /> Οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν παγίδες, το έχουν χαρακτηρίσει ως ''αρπακτικό ενέδρας''.<ref name="ABRS" />
Η λεία του θυλακίνου πιστεύεται πως περιελάμβανε [[καγκουρό]], [[γουαλλάμπι]] (''wallabi'', είδος μικρού καγκουρό), [[φασκωλόμυς|φασκωλόμυες]] (''γουόμπατ''), και πτηνά και μικρά ζώα όπως τα [[ποτόρου]] (''potoroo'') και τα [[οπόσουμ]]. Ένα ζώο που μπορεί, επίσης, να συμπεριλαμβανόταν στη λεία του ήταν το, κάποτε, κοινό -εξαφανισμένο σήμερα- [[Έμου της Τασμανίας]].<ref>Μερικοί συγγραφείς υποθέτουν πως το σαγόνι ήταν εξειδικευμένο για το κυνήγι των Έμου έτσι ώστε είτε να σπάει το λαιμό του, είτε να κόβει την καρωτίδα.</ref> Το έμου ήταν ένα μεγάλο πουλί χωρίς φτερά, το οποίο μοιραζόταν το ίδιο περιβάλλον με τον θυλακίνο και κυνηγήθηκε μέχρι την τελική του εξαφάνιση το 1850, πιθανώς συμπίπτοντας με τη μείωση του πληθυσμού τοό θυλακίνου.<ref name="P81">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 81.</ref> Επίσης, τα [[ντίνγκο]] και οι [[αλεπού]]δες έχουν παρατηρηθεί πως κυνηγούσαν τα έμου.<ref>{{cite journal | doi = 10.1071/WR99030 | title = Trends in the numbers of red kangaroos and emus on either side of the South Australian dingo fence: evidence for predator regulation? | journal=Wildlife Research | volume = 27 | issue = 3 | pages = 269–276 | year = 2000}}</ref><ref>{{cite web | url = http://www.blueplanetbiomes.org/emu.htm | title = Emu|accessdate =19 September 2006}}</ref>
Οι ευρωπαίοι άποικοι πίστευαν πως ο θυλακίνος επιτίθετο στα [[Πρόβατο|πρόβατα]] και [[Όρνιθα|πουλερικά]] των κτηνοτρόφων και γεωργών.<ref name="P79">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 79–138.</ref> Κατά τον 20ό αιώνα, ο θυλακίνος συχνά χαρακτηρίζονταν ως ''πότης αίματος'', και η δοξασία αυτή φαίνεται να προέρχεται από μία μόνο δευτερογενή αφήγηση<ref>Smith, Geoffrey Watkins (1909)
[http://www.worldcat.org/title/naturalist-in-tasmania/oclc/504699783 "A Naturalist in Tasmania."]. Clarendon Press: Oxford.</ref><ref>[http://www.winchestercollegeatwar.com/archive/geoffrey-watkins-smith/ "Smith, Geoffrey Watkins"]. ''winchestercollegeatwar.com''.</ref><ref>[http://worldwarzoogardener1939.wordpress.com/2013/09/ "September | 2013 | Worldwarzoogardener1939's Blog"]. worldwarzoogardener1939.''wordpress.com''.</ref> ενός βοσκού προς ένα δημοσιογράφο σε συνάντηση που έγινε στην καλύβα του πρώτου.<ref name="P2935">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 29–35.</ref> Σε συνθήκες αιχμαλωσίας, οι θυλακίνοι τρέφονταν με ευρεία ποικιλία τροφών, όπως νεκρούς [[λαγός|λαγούς]] και γουαλλάμπι, καθώς και [[βόδι|βοδινό]], [[αρνί]], [[άλογο]] και, περιστασιακά, πουλερικά.<ref name="P96">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 96.</ref> Ο φυσιοδίφης της Τασμανίας, [[Μάικλ Σάρλαντ]] (''Michael Sharland''), δημοσίευσε ένα άρθρο το 1957 δηλώνοντας πως ένα άτομο σε αιχμαλωσία απέφυγε να τραφεί με ένα νεκρό γουαλλάμπι που του προσφέρθηκε, και αργότερα αρνήθηκε επίσης να σκοτώσει ένα ζωντανό γουαλλάμπι για να τραφεί. Παρόλα αυτά, μεταπείστηκε να το φάει όταν μύρισε το αίμα ενός γουαλλάμπι που μόλις είχε σφαχτεί και τοποθετήθηκε μπροστά από τη μύτη του.<ref name="P32">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 32.</ref>
Το 2011, μελέτη του [[Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας|Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας]] η οποία εφήρμοσε εξελιγμένες τεχνικές αναπαράστασης και προσομοίωσης με τη χρήση ηλεκτονικών υπολογιστών, ανέφερε πως οι θυλακίνοι είχαν αναπάντεχα αδύναμα σαγόνια. Τα αρπακτικά συνήθως κυνηγούν λεία η οποία βρίσκεται ως και τα δικά τους επίπεδα μεγέθους, αλλά ένα ενήλικο άτομο γύρω στα 30 κιλά βρέθηκε πως δε θα ήταν ικανό να κυνηγήσει λεία μεγαλύτερη από 5 κιλά. Έτσι οι αναλυτές αυτοί, θεωρούν πως οι θυλακίνοι έτρωγαν μόνο μικρά ζώα όπως τα [[μπάντικουτ]] (''bandicoots'') και τα [[οπόσουμ]], ζώα με τα οποία επίσης τρέφονταν ο [[διάβολος της Τασμανίας]] και η [[δασύουρος τίγρη]]. Ένας τέτοιος βαθμός εξειδίκευσης πιθανώς έκανε τον θυλακίνο ευάλωτο απέναντι στις μικρές διαταραχές του οικοσυστήματος.<ref name="Jaws">[http://www.sciencedaily.com/releases/2011/08/110831210058.htm "Tasmanian Tiger's Jaw Was Too Small to Attack Sheep, Study Shows"]. ''Science Daily''. 1 September 2011.</ref><ref>[http://www.abc.net.au/science/articles/2011/09/01/3307455.htm "Tasmanian tiger was no sheep killer"]. ''ABC Science''. 1 September 2011.</ref>
Αν και ο [[λύκος|γκρίζος λύκος]] θεωρείται συχνά ως ζώο αντίστοιχο με τον θυλακίνο, πρόσφατη έρευνα προτείνει πως ήταν περισσότερο θηρευτής ενέδρας παρά καταδίωξης, και πως η αρπακτική συμπεριφορά του ήταν πιο κοντά σε αυτή των [[Αιλουροειδή|αιλουροειδών]], παρά σε αυτήν των μεγάλων [[κυνίδες|κυνιδών]]. Επομένως, τουλάχιστον υπό το πρίσμα των δομικών και φυσιολογικών στοιχείων του σώματος πλην του κρανίου, το παρατσούκλι ''Τίγρη της Τασμανίας'' ίσως είναι πιο ακριβές από το αντίστοιχο ''Λύκος της Τασμανίας''.<ref>{{cite doi|10.1098/rsbl.2011.0364}}</ref>
== Εξαφάνιση ==
[[File:Bagged thylacine.jpg|thumb|upright|Θηρευμένος θυλακίνος, 1869]]
=== Εξαφάνιση από την ηπειρωτική Αυστραλία ===
Είναι πιθανό πως ο θυλακίνος έφτασε κοντά στην εξαφάνιση στην [[Αυστραλία]] πριν από 2.000 χρόνια, και πιθανώς νωρίτερα όσον αφορά στην [[Νέα Γουινέα]].<ref name="P2324">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 23–24.</ref> Η ολοκληρωτική εξαφάνιση αποδίδεται στον ανταγωνισμό με τους ιθαγενείς και την εξάπλωση των [[ντίνγκο]].
Παρόλα αυτά, υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσο τα ντίνγκο επηρέασαν τον θυλακίνο, μια και τα ντίνγκο κυνηγούν κυρίως την ημέρα σε αντίθεση με τον θυλακίνο που κυνηγούσε κατά τη νύκτα. Επιπρόσθετα, ο θυλακίνος ήταν πιο δυνατός σωματικά, κάτι που θα τού έδινε πλεονέκτημα σε αναμετρήσεις έναντι των ντίνγκο.<ref>{{cite web|url=http://www.naturalworlds.org/thylacine/introducing/whatis/what_is_a_thylacine_1.htm|title=Introducing the Thylacine|publisher=The Thylacine Museum| accessdate =23 May 2007}}</ref> Πρόσφατες μορφολογικές εξετάσεις του ντίνγκο και του θυλακίνου δείχνουν πως αν και το δάγκωμα του ντίνγκο ήταν πιο αδύναμο, το κρανίο του μπορούσε να αντέξει μεγαλύτερες πιέσεις, επιτρέποντας του να δαγκώσει και να σύρει μεγαλύτερη λεία από ότι θα μπορούσε ο θυλακίνος. Ο τελευταίος ήταν, επίσης, πολύ λιγότερο ευέλικτος ως προς τις διατροφικές συνήθειές του, σε σχέση με το παμφάγο ντίνκγο.<ref>{{cite news|url=http://www.smh.com.au/news/national/tigers-demise-dingo-did-do-it/2007/09/05/1188783320057.html |title=Tiger's demise: dingo did do it – National – smh.com.au |work=Sydney Morning Herald |accessdate=3 November 2008 | date=6 September 2007}}</ref> Το περιβάλλον δράσης τους ήταν σίγουρα κοινό, μια και απολιθώματα θυλακίνου έχουν ανακαλυφθεί κοντά σε αντίστοιχα των ντίνγκο. Η υιοθέτηση του ντίνγκο από τους ανθρώπους ως συντρόφου κατά το κυνήγι, ενδέχεται να αύξησε την δυσκολία επιβίωσης του θυλακίνου.<ref name="Dingo" />
Μια μελέτη του 2010, σχετικά με τις περιβαλλοντικές συνθήκες της ύστερης Τεταρτογενούς περιόδου, αναφέρει πως στην Αυστραλία εξαφανίστηκε το 90% ή περισσότερο των [[Σπονδυλωτό|σπονδυλωτών]] ζώων της εποχής εκείνης, με χαρακτηριστικές εξαιρέσεις τα [[καγκουρό]] και τους θυλακίνους. Τα αποτελέσματα της μελέτης, επίσης, δείχνουν πως η μετέπειτα παρουσία των ανθρώπων ήταν ένας από τους κύριους λόγους της εξαφάνισης πολλών ειδών στην Αυστραλία, και πως δεν ήταν παρά μόνο με την άφιξη των ανθρώπων όταν και δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την οριστική εξαφάνισή τους .<ref>{{cite journal
|title=Timing and dynamics of Late Pleistocene mammal extinctions in southwestern Australia
|first1=Gavin J.|last1=Prideaux
|first2=Grant A.|last2=Gully
|first3=Aidan M. C.|last3=Couzens
|first4=Linda K.|last4=Ayliffe
|first5=Nathan R.|last5=Jankowski
|first6=Zenobia|last6=Jacobs,
|first7=Richard G.|last7=Roberts
|first8=John C.|last8=Hellstrom
|first9=Michael K.|last9=Gagan
|first10=Lindsay M.|last10=Hatcher
|journal=Proceedings of the National Academy of Science (US)
|date=December 2010
|doi=10.1073/pnas.1011073107
}}</ref>
Μια άλλη μελέτη του 2012, εξέτασε τις συσχετίσεις των γενετικών ποικιλομορφιών του θυλακίνου πριν από την εξαφάνισή του. Τα αποτελέσματα της έρευνας υποδηλώνουν πως οι τελευταίοι θυλακίνοι της Αυστραλίας, πέρα από τις απειλές που αντιμετωπίζαν από τα ντίνγκο, είχε γενικά περιορισμένη ''γενετική ποικιλομορφία'' λόγω της ολοκληρωτικής γεωγραφικής απομόνωσης τους από την ηπειρωτική Αυστραλία.<ref>
{{cite journal
|last1=Menzies|first1=Brandon R.
|first2=Marilyn B.|last2=Renfree
|first3=Thomas|last3=Heider
|first4=Frieder|last4=Mayer
|first5=Thomas B.|last5=Hildebrandt
|first6=Andrew J.|last6=Pask
|title=Limited Genetic Diversity Preceded Extinction of the Tasmanian Tiger
|journal=PLoS ONE
|date=18 April 2012
|volume=7|number=4
|doi=10.1371/journal.pone.0035433
|url=http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0035433
}}</ref>
Μια επιπλέον εργασία (paper) του 2003, παρατήρησε την σχέση ανάμεσα στο ντίνγκο και την εξαφάνιση του [[Διάβολος της Τασμανίας|διαβόλου της Τασμανίας]], του θυλακίνου και της ιθαγενούς όρνιθας της Τασμανίας από τη μία και, την άφιξη των ανθρώπων από την άλλη. Η μελέτη έδειξε την προφανή ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα σε ντίνγκο, θυλακίνο, και διάβολο της Τασμανίας, και αναφέρει πως το ντίνγκο πιθανότατα τρεφόταν με την όρνιθα της Τασμανίας. Συνεχίζει, υποστηρίζοντας πως ενώ το ντίνγκο υπήρξε σημαντικός (ενν. παράγοντας), ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας αυτός ο οποίος χειροτέρευσε την κατάσταση για τον θυλακίνο.<ref>
{{cite journal
|last1=Johnson|first1=CN
|first2=S.|last2=Wroe
|title=Causes of Extinction of Vertebrates during the Holocene of Mainland Australia: Arrival of the Dingo, or Human Impact?
|journal=The Holocene
|date=September 2003
|doi=10.1191/0959683603hl682fa
|url=http://hol.sagepub.com/content/13/6/941.abstract
}}</ref>
Έχει επίσης προταθεί από άλλη μελέτη πως, κάποια/κάποιες νόσοι ενδέχεται να διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην εξαφάνιση του θυλακίνου.<ref name="autogenerated2">{{cite journal|url=http://search.informit.com.au/documentSummary;dn=201212562;res=IELAPA|author=Paddle, R. |year=2012|title=The thylacine's last straw: Epidemic disease in a recent mammalian extinction|journal= Australian Zoologist|volume= 36|issue=1|pages=75–92}}</ref> Η ίδια μελέτη συμπληρώνει πως αν δεν υπήρχε η επιδημιολογική επιρροή, η εξαφάνιση του θυλακίνου θα είχε αποφευχθεί στη καλύτερη περίπτωση, ή αναβληθεί στη χειρότερη, αναφέροντας πως η ασθένεια των μαρσιποφόρων-σαρκοφάγων ήλθε ''υπερβολικά απότομα'' και διαδόθηκε ''υπερβολικά γρήγορα'', έχοντας καταστρεπτική επίδραση στο προσδόκιμο ζωής των θυλακίνων, όπως και στο ποσοστό θνητότητας των κουταβιών τους."<ref name="autogenerated2"/>
Οι [[Ζωγραφική σπηλαίου|τοιχογραφίες σπηλαίου]] στο [[Εθνικό Πάρκο Κακαντού]], αναπαριστούν ξεκάθαρα πως ο θυλακίνος κυνηγιόταν από τους πρώτους ανθρώπους.<ref name="P19">[[#Paddle|Paddle (2000)]], Plate 2.1, p. 19.</ref>
=== Εξαφάνιση στην Τασμανία ===
Αν και ο θυλακίνος είχε εξαφανιστεί στην ηπειρωτική Αυστραλία, επέζησε μέχρι και τη δεκαετία του 1930 στην [[Τασμανία]]. Κατά τον καιρό του πρώτου επικισμού, οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί του βρίσκονταν στη βόρεια περιοχή του νησιού.<ref name="AML" /> Η εμφάνιση τους κατά την ημέρα ήταν σπάνια, όμως όλο και συχνότερα άρχισαν να τους αποδίδονται πολυάριθμες επιθέσεις σε πρόβατα. Αυτό οδήγησε στην καθιέρωση επικυρήξεων για τη θανάτωση του ζώου ώστε να ελεγχθεί ο πληθυσμός τους.
[[File:Thylacine-chicken.png|thumb|left|Η φωτογραφία αυτή του 1921 που απεικονίζει έναν θυλακίνο με ένα κοτόπουλο στο στόμα, διαδόθηκε ευρέως και επιβάρυνε τη φήμη του ζώου ως κλέφτη πουλερικών. Στην πραγματικότητα όμως η φωτογραφία είναι επεξεργασμένη ώστε να μη δείχνει την ξύλινη κατασκευή του κοτετσιού και τον φράχτη γύρω του, και περαιτέρω ανάλυση έχει δείξει πως ο απεικονιζόμενος θυλακίνος είναι ένα ταριχευμένο ζώο το οποίο στήθηκε για τους σκοπούς της φωτογράφησης.<ref name="CF">{{cite journal|journal=Australian Zoologist|volume=33|issue=1|author=Freeman, Carol |date=June 2005|url=https://web.archive.org/web/20120905080540/http://www.carnivoreconservation.org/files/issues/thylacine_picture_worth.pdf |title=Is this picture worth a thousand words? An analysis of Henry Burrell's photograph of a thylacine with a chicken|format=PDF}}</ref>]][[File:Wilf Batty last wild Thylacine.jpg|thumb|Κυνηγός με το βαλσαμωμένο σώμα του τελευταίου θυλακίνου που σκοτώθηκε στη φύση]]Οι πρώτες επικυρήξεις ξεκίνησαν από το 1830, και μεταξύ του 1888 και 1909 η τοπική κυβέρνηση της Τασμανίας πλήρωνε 1 λίρα για κάθε νεκρό ενήλικο θυλακίνο και 10 σελίνια για τα κουτάβια τους. Τα αρχεία δείχνουν, πως εξαργυρώθηκαν συνολικά 2.184 επικυρήξεις, αλλά πιστεύεται πως σκοτώθηκαν πολλοί περισσότεροι θυλακίνοι πέρα από τις επικυρήξεις που πληρώθηκαν.<ref name="tasparks" /> Η εξαφάνιση τους, αποδίδεται συχνά σε αυτές τις αμείωτης έντασης προσπάθειες των γεωργών, κτηνοτρόφων και κυνηγών επικυρήξεων.<ref name="tasparks" />
Παρόλα αυτά, είναι πιθανό πως πολλαπλοί παράγοντες οδήγησαν στην παρακμή του ζώου μέχρι την τελική εξαφάνιση του, όπως η εμφάνιση των [[Σκύλος|σκύλων]] που εισήγαγαν οι Ευρωπαίοι άποικοι,<ref name="Boyce">{{cite journal|journal=Environmental History|volume=11|issue=1|author=Boyce, James |title=Canine Revolution: The Social and Environmental Impact of the Introduction of the Dog to Tasmania|doi=10.1093/envhis/11.1.102|year=2006|url=https://web.archive.org/web/20090918111654/http://www.historycooperative.org/journals/eh/11.1/boyce.html}}</ref> η παρακμή του περιβάλλοντος του, η παράλληλη εξαφάνιση των ζώων με τα οποία τρεφόταν, και ο [[αφθώδης πυρετός]] -ή, η [[Μόρβα|νόσος του Καρέ]]- που πιθανώς να μεταδόθηκε σε πολλά είδη σε αιχμαλωσία την εποχή εκείνη.<ref name="UTAS" /><ref name="P202203">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 202–203.</ref>
Όποιος και να ήταν ο λόγος, το ζώο πλέον είχε γίνει εξαιρετικά δυσεύρετο στη φύση τη δεκαετία του 1920. Παρά την γενική πεποίθηση πως ο θυλακίνος ευθυνόταν για τις επιθέσεις στα πρόβατα, το 1928 η Τασμανική επιτροπή για το περιβάλλον πρότεινε τη δημιουργία ενός καταφυγίου για την προστασία του είδους, με πιθανές κατάλληλες τοποθεσίες αυτές του [[Ποταμός Άρθουρ (Τασμανία)|ποταμού Άρθουρ]], και ποταμού [[Ποταμός Πάιμαν (Τασμανία)|Πάιμαν]] (''Pieman'') στη δυτική Τασμανία.<ref name="CM2">{{cite web|url=http://www.nma.gov.au/collections/highlights/thylacine|title=Pelt of a thylacine shot in the Pieman River-Zeehan area of Tasmania in 1930: Charles Selby Wilson collection|publisher=National Museum of Australia, Canberra| accessdate =9 January 2012}}</ref>
Το 1930 σκοτώθηκε ο τελευταίος γνωστός άγριος θυλακίνος, στα βορειονατολικά του νησιού, όπου το ζώο, το οποίο αναφέρεται πως ήταν αρσενικό, είχε θεαθεί να κυκλοφορεί κοντά στο σπίτι του ανθρώπου που το σκότωσε για αρκετές εβδομάδες.<ref name="NW">{{cite web|url=http://www.naturalworlds.org/thylacine/history/persecution/persecution_10.htm|title=HISTORY – PERSECUTION – (page 10)|publisher=The Thylacine Museum|year=2006| accessdate =27 November 2006}}</ref> [[File:"Benjamin".jpg|thumb|Ο τελευταίος γνωστός θυλακίνος -ο ''Μπέντζαμιν''- φωτογραφημένος το 1933.]]
Ο τελευταίος αιχμαλωτισμένος θυλακίνος, αργότερα γνωστός με το όνομα Μπέντζαμιν<ref name="P198">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 198–201.</ref>, είχε αιχμαλωτιστεί το 1933 και στάλθηκε στον [[Ζωολογικός κήπος του Χόμπαρτ|ζωολογικό κήπο του Χόμπαρτ]] όπου και έζησε εκεί για τρία έτη. Το φύλο του ζώου υπήρξε σημείο συζήτησης από τον καιρό που πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Πρόσφατες λεπτομερείς εξετάσεις ενός στιγμιότυπου από την ασπρόμαυρη ταινία που κινηματογραφήθηκε το 1933, επιβεβαιώνουν πως το ζώο ήταν αρσενικό, όπου μεγεθύνοντας την εικόνα και αυξομειώνοντας την αντίθεση και φωτεινότητα στο στιγμιότυπο όπου κάθεται στα δύο πίσω του πόδια, φαίνονται ευκρινώς τα αρσενικά γενετικά όργανα.<ref>{{cite journal|last1=Sleightholme|first1=Stephen|title=Confirmation of the gender of the last captive Thylacine|journal=Royal Zoological Society of NSW|date=29 January 2012|issue=4 |year= 2011|volume =35|pages=953–956|doi=10.7882/AZ.2011.047}}</ref>
Ο τελευταίος θυλακίνος πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1936. Πιστεύεται πως πέθανε ως αποτέλεσμα παραμέλησης, καθώς είχε κλειδωθεί εκτός του περιφραγμένου και σκεσπαστού οικήματός του, σε περίοδο όπου επικρατούσαν άσχημες καιρικές συνθήκες, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες κατά την ημέρα, και πολύ χαμηλές κατά τη νύκτα.<ref name="P195">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 195.</ref><ref name="NS">{{cite web|url= http://www.newscientist.com/article/mg17022915.100 |title=Rough Justice |publisher=New Scientist |date=19 May 2001 |author=Dayton, Leigh |accessdate=15 February 2010}}</ref>
Αν και είχε ήδη οργανωθεί ένα κίνημα προστασίας του θυλακίνου από το 1901, εν μέρει από την ανάγκη προμήθειας δειγμάτων του προς συλλέκτες του εξωτερικού, οι πολιτικές δυσκολίες εμπόδισαν την κάθε μορφή προστασίας μέχρι και το 1936, στις 10 Ιουλίου του 1936, μόλις 59 ημέρες πριν τον θάνατο του τελευταίου ζώου.<ref name="P184">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 184.</ref>
Στην Αυστραλία, ξεκινώντας απο τις 7 Σεπτεμβρίου του 1996, η ημερομηνία έχει αφιερωθεί επίσημα στην επέτειο του θανάτου του τελευταίας καταγεγραμμένου θυλακίνου.<ref name="TSD">{{cite web|url=http://www.environment.gov.au/biodiversity/threatened/ts-day/index.html|archiveurl=https://web.archive.org/web/20090709141827/http://www.environment.gov.au/biodiversity/threatened/ts-day/index.html|archivedate=2009-07-09|title=National Threatened Species Day|publisher=Department of the Environment and Heritage, Australian Government|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref>
=== Έκτοτε αναζητήσεις ===
Τα αποτελέσματα των μεταγενέστερων αναζητήσεων, έδειξαν πως υπήρχε μια ισχυρή πιθανότητα πως το είδος επιζούσε στη [[Τασμανία]] κατά τη δεκαετία του 1960, μια και ανακαλύφθηκαν αποτυπώματα στο έδαφος τα οποία έμοιαζαν να ανήκουν στο ζώο, μακρινοί ήχοι που ήταν παρόμοιοι με το κάλεσμα του θυλακίνου, και πολλές ανέκδοτες μαρτυρίες από ανθρώπους που ισχυρίζονταν πως είχαν δει το ζώο.
Παρά τα δεδομένα αυτά όμως, δε βρέθηκαν ποτέ αδιαμφισβήτητα στοιχεία που να υποστηρίζουν πως συνέχιζε να επιβιώνει στη φύση.<ref name="PWS2" /> Μεταξύ του 1967 και 1973 διενεργήθηκε και η πιο έντονη και λεπτομερής αναζήτηση που έχει γίνει ποτέ, με τη συμμετοχή ζωολόγων και κατοίκων της περιοχής, σε όλη την δυτική ακτή της Τασμανίας. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυτόματες κάμερες καταγραφής, άμεσοι έλεγχοι σε περίπτωση ισχυρισμού πως θεάθηκε το ζώο, και το 1972 δημιουργήθηκε μια επιπλέον εξερευνητική ομάδα η οποία ολοκλήρωσε το έργο της χωρίς να βρει κανένα στοιχείο για την ύπαρξή του.<ref>{{Cite journal| author= Park, Andy |title= Tasmanian tiger – extinct or merely elusive?|journal=Australian Geographic |volume= 1|issue=3 |pages= 66–83|date=July 1986}}</ref>
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του ζώου συνεχίζονται, και πρόκειται κυρίως για ιδιωτικές πρωτοβουλίες από λάτρεις του θυλακίνου, με την κάθε πρωτοβουλία να ποικίλει ως προς τον τρόπο διενέργειας της έρευνας, γενικές γνώσεις, και γενικό τρόπο διεξαγωγής. Μερικοί εξερευνητές θέλουν να πιστεύουν πως ακόμα επιζεί και βασίζουν την έρευνα τους στην πίστη τους αυτή, ενώ άλλοι θέλουν να υπολογίσουν τις πιθανότητες να έχει εξαφανιστεί και να ανακαλύψουν περισσότερα στοιχεία για το πώς εξαφανίστηκε. Υπάρχει επίσης και ένας ιστότοπος τον οποίο μπορεί κάποιος να επισκεφτεί και να δηλώσει την θέαση θυλακίνου και τις λεπτομέρειες του περιστατικού.<ref name="Thylacine Research Unit">{{cite web|url=http://thylacineresearchunit.org/ |title=Home – Thylacine . Research . Unit |publisher=Thylacine . Research . Unit . |date=7 September 1936 |accessdate=4 October 2013}}</ref> [[File:Thylacine-sightings-western-australia.PNG|thumb|upright|left|Χάρτης των θεάσεων στα νοτιοδυτικά της [[δυτική Αυστραλία|δυτικής Αυστραλίας]]]]
[[File:Thylacine sightings Tasmania.png|thumb|Χάρτης με τις τοποθεσίες του συνόλου των θεάσεων μεταξύ του 1936 και του 1980 στην [[Τασμανία]]. ''Μαύρο'' = μια θέαση, ''Κόκκινο'' = πολλαπλές θεάσεις]]Ο θυλακίνος είχε κατηγοριοποιηθεί ως απειλούμενο είδος μέχρι το 1982, μια και οι κανονισμοί της [[Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN)|Διεθνής Ένωσης Προστασίας της Φύσης]] δηλώνουν πως ένα ζώο δε μπορεί να θεωρηθεί εξαφανισμένο παρά μόνο μετά την πάροδο 50 ετών χωρίς επιβεβαιωμένη θέαση στη φύση, και ακολούθησε η κυβέρνηση της Τασμανίας το 1986. Το είδος επίσης αφαιρέθηκε από το Παράρτημα Α της Συνθήκης του Διεθνούς Εμπορίου Απειλούμενων Ειδών (CITES) το 2013.<ref name="CITES2013">{{cite web|url=http://www.cites.org/sites/default/files/eng/notif/2013/E-Notif-2013-012.pdf |title=Amendments to appendices I and II of the Convention |date=19 April 2013 |publisher=Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora |accessdate=16 December 2014}}</ref>
Οι αρχές της Αυστραλίας διαθέτουν 3.800 αναφορές θέασης του ζώου από το 1936, έτος τελικής εξαφάνισης του θυλακίνου στην Τασμανία,<ref name="ARFRA">{{cite web|url=http://arfra.webs.com/informationfaq.htm|title=ARFRA Information/FAQ|publisher=Australian Rare Fauna Research Association|year=2003| accessdate =22 November 2006}}</ref> ενώ διάφοροι άλλοι οργανισμοί αναφέρουν τα δικά τους χαμηλότερα σύνολα.<ref name="sight" /><ref name="TT">{{cite web|url=http://www.tasmanian-tiger.com/sightings.htm|title=Thylacine Sightings Map|author=Emburg, Buck and Emburg, Joan |publisher=Tasmanian-tiger.com| accessdate =22 November 2006}}</ref>
Οι θεάσεις επικεντρώνονται πιο συχνά στην περιοχή της νότιας Βικτώριας,<ref name="smhcbd">{{cite news|url= http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/Thyla-seen-near-CBD/2003/08/18/1061059765660.html |title= Thyla seen near CBD? |publisher=The Sydney Morning Herald |date=18 August 2003 |accessdate=15 February 2010}}</ref> με μερικές από αυτές να έχουν δημιουργήσει αρκετή δημοσιότητα με την ύπαρξη μεγάλου πλήθους βιντεοσκοπήσεων, φωτογραφιών, αποτυπωμάτων και ηχητικών ντοκουμέντων<ref>{{cite news | author=Hall, Phil | title =The Bootleg Files: "Footage of the Last Thylacine" | publisher=Film Threat | date =16 February 2007 | url =http://www.freerepublic.com/focus/f-news/1788641/posts | accessdate=14 February 2009}}</ref><ref name="smhburn">{{cite news|url= http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/Mystery-that-burns-so-bright/2002/09/25/1032734210053.html |title=Mystery that burns so bright |publisher=The Sydney Morning Herald|date=9 May 2000|accessdate=15 February 2010}}</ref><ref>{{cite journal | url = http://books.google.com/?id=_7sirll_RDUC&lpg=PA44&dq=Thylacine%201985%20Kevin%20Cameron&pg=PA44 |last= Douglas |first= Athol |year= 1985 |title= Tigers in Western Australia |journal= New Scientist |volume= 110 |issue= 1505 |pages= 44–47 |publisher= Reed International Limited |accessdate=16 October 2012}}</ref><ref name="smhbush">{{cite news|url=http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/New-bush-sighting-puts-tiger-hunter-back-in-business/2002/09/25/1032734216943.html |title=New bush sighting puts tiger hunter back in business |author=Woodford, James |publisher=The Sydney Morning Herald|date=30 January 1995| accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="smhij">{{cite news |url=http://www.smh.com.au/news/tassie-tiger/tassie-tiger-sighting-claim-in-irian-jaya/2002/09/25/1032734218360.html |title=Tassie tiger sighting claim in Irian Jaya |author=Williams, Louise |publisher=The Sydney Morning Herald|date=15 April 1997|accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="smhclaim">{{cite news|url=http://www.smh.com.au/news/National/Tourist-claims-to-have-snapped-Tasmanian-tiger/2005/03/01/1109546854027.html?oneclick=true |title=Tourist claims to have snapped Tasmanian tiger |publisher=The Sydney Morning Herald|date=1 March 2005| accessdate =21 November 2006}}</ref><ref name="smhclone">{{cite news | url = http://www.smh.com.au/news/Science/Clone-again/2005/05/14/1116024405941.html| title = Researchers revive plan to clone the Tassie tiger|author=Dasey, Daniel |publisher=Sydney Morning Herald|date=15 May 2005| accessdate =22 November 2006}}</ref> τα οποία όμως δεν έχουν επαληθευθεί αδιαμφισβήτητα ή έχουν αποδειχθεί ως μη γνήσια.
Λόγω της έντονης ενασχόλησης σχετικά με την επανανακάλυψη του θυλακίνου, το είδος θεωρείται συχνά ως [[κρυπτοειδές]].<ref>{{Cite book|last1=Eberhart|first1=George M.|url=https://docs.google.com/viewer?url=http://www.beastofbala.com/files/25.pdf|title=Mysterious Creatures: A Guide to Cryptozoology|year=2002|publisher=Abc-Clio Incorporated|location=Santa Barbara, California|isbn=979-1-576-07283-6|pages=547–550 (section regarding Thylacine)}}</ref><ref>{{Cite book|last1=Coleman|first1=Loren|authorlink1=|last2=Clark|first2=Jerome|authorlink2=|asin=0684856026|title=Cryptozoology A To Z: The Encyclopedia of Loch Monsters, Sasquatch, Chupacabras, and Other Authentic Mysteries of Nature|year=1999|publisher=Touchstone (original edition), Simon & Schuster|isbn=978-0-684-85602-5|pages=238–239 (section regarding Thylacine)}}</ref>
=== Προσφορά αμοιβών ===
Το 1983, ο Αμερικάνος μεγιστάνας των [[ΜΜΕ]], [[Τεντ Τέρνερ]] (''Ted Turner''), πρόσφερε αμοιβή 100.000 δολαρίων Αμερικής για την απόδειξη της συνέχισης της ύπαρξης του θυλακίνου,<ref name="theage">{{cite news|url=http://www.theage.com.au/news/Science/Extinct-or-not-the-story-wont-die/2005/03/25/1111692630378.html
|title=Extinct or not, the story won't die|author=Steger, Jason |work=The Age | location=Melbourne|date=26 March 2005| accessdate =22 November 2006}}</ref> όμως το 2000 η προσφορά αυτή φαίνεται πως είχε αποσυρθεί.<ref name="MM">{{cite web|url=http://net.pembrokesc.vic.edu.au/home/tiger/expd5.html|title=Reward Monies Withdrawn|author=McAllister, Murray |year=2000| accessdate =22 November 2006 |archiveurl=http://web.archive.org/web/20071213055235/http://net.pembrokesc.vic.edu.au/home/tiger/expd5.html |archivedate=13 December 2007}}</ref>
Τον Μάρτιο του 2005, το αυστραλιανό περιοδικό Δε Μπούλετιν (''The Bulletin)'', ως μέρος της 125ης επετείου του, πρόσφερε 1.25 εκατομμύρια σε δολάρια Αυστραλίας για την ασφαλή αιχμαλώτιση ενός ζωντανού θυλακίνου. Η προσφορά διήρκησε μέχρι και τον Ιούνιο του ίδιου έτους και κατόπιν αποσύρθηκε, χωρίς αποτελέσματα.
Ακολούθησαν και άλλες προσφορές αμοιβών, κυρίως από τουριστικούς πράκτορες,<ref name="smhclone" /><ref name="theage" /> και ο αριθμός και ύψος των ανταμοιβών προκάλεσε την μεγάλη αύξηση του αριθμού των εξερευνητών, επιστημόνων, και απλών ερασιτεχνών, οι οποίοι εξακολουθούν να αναζητούν τον θυλακίνο ως σήμερα.<ref>{{cite journal
|last=Barrow|first=Mark V.
|title=Framing The Thylacine
|journal=Society & Animals
|volume=20|number=1|year=2012
|pages=109–110
|doi=10.1163/156853012X614396
}}</ref>
== Σύγχρονη έρευνα και κλωνοποίηση ==
[[File:TilacinoMadrid.jpg|thumb|Ταριχευμένο δείγμα στη Μαδρίτη]]
Τα στοιχεία καταγραφής από όλα τα δείγματα, πολλά από τα οποία σήμερα βρίσκονται σε συλλογές στην Ευρώπη, διατηρούνται στη ''Διεθνή Βάση Δεδομένων Δειγμάτων Θυλακίνου'' (International Thylacine Specimen Database). Η βάση αυτή είναι το αποτέλεσμα μια τετραετούς έρευνας για την καταγραφή και ψηφιοποίηση όλων των διαθέσιμων πληροφοριών σχετικά με τον θυλακίνο, όπου και αν βρίσκονται, όπως μουσεία, πανεπιστήμια, ή και ιδιωτικές συλλογές<ref name="CM2" />. Τα στοιχεία αυτά, φυλάσσονται στον [[Ζωολογικός Σύλλογος του Λονδίνου|Ζωολογικό Σύλλογο του Λονδίνου]] (Zoological Society of London).
Το [[Μουσείο Αυστραλίας]] στο [[Σίδνεϊ]], ξεκίνησε ένα πρόγραμμα [[κλωνοποίηση]]ς το 1999.<ref name="GU">{{cite news |url=http://www.guardian.co.uk/Archive/Article/0,4273,4424142,00.html |title=Back from the dead |author=Leigh, Julia |work=The Guardian| location=London |date=30 May 2002 |accessdate =22 November 2006}}</ref> Ο στόχος ήταν να γίνει χρήση γενετικού υλικού από τα δείγματα που είχαν διατηρηθεί μετά το θάνατο τους στις αρχές του 20ου αιώνα, και έτσι να [[αποεξαφάνιση|αντιστραφεί η εξαφάνιση]] του είδους. Αρκετοί μικροβιολόγοι κατέκριναν το πρόγραμμα αυτό ως μη επιστημονικά έγκυρο, και το θεώρησαν ως ένα τέχνασμα δημοσίων σχέσεων.<ref name="AGE">{{cite news |url=http://www.theage.com.au/articles/2002/08/21/1029114134051.html |title=Tasmanian tiger clone a fantasy: scientist |publisher=Melbourne Age |date=22 August 2002 |accessdate =28 December 2006}}</ref>
[[File:Thylacinus cynocephalus.jpg|thumb|left|Σκελετός θυλακίνου, στο [[Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Παρισιού]]]]
Στα τέλη του 2002 οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα, σημείωσαν μια αρχική επιτυχία καθώς κατάφεραν να εξάγουν τις [[DNA|γενετικές πληροφορίες]] (DNA) από τα δείγματα.<ref name="AMC">{{cite web |url=http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine |archiveurl=http://web.archive.org/web/20100414003805/http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine |archivedate=14 April 2010 |title=Attempting to make a genomic library of an extinct animal |publisher=Australian Museum |year=1999 |accessdate =22 November 2006}}</ref>
Στις 15 Φεβρουαρίου του 2005, το μουσείο ανακοίνωσε πως σταματάει το πρόγραμμα αυτό, καθώς η περαιτέρω ανάλυση του γενετικού υλικού που συλλέχθηκε, έδειξε πως βρισκόταν σε κακή κατάσταση και δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.<ref name="abc1">{{cite web |url=http://www.abc.net.au/news/newsitems/200502/s1303501.htm |title=Museum ditches thylacine cloning project |publisher=ABC News Online |date=15 February 2005 |accessdate =22 November 2006 |archiveurl=http://web.archive.org/web/20081015173047/http://www.abc.net.au/news/newsitems/200502/s1303501.htm |archivedate=15 October 2008}}</ref><ref name="smhclone2">{{cite news |url=http://www.smh.com.au/news/science/tassie-tiger-cloning-pieinthesky-science/2005/02/16/1108500157295.html |title=Tassie tiger cloning 'pie-in-the-sky science' |author=Smith, Deborah |publisher=Sydney Morning Herald |date=17 February 2005 |accessdate =22 November 2006}}</ref>
Τον Μάιο του 2005, το [[Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας]], μέσω του κοσμήτωρα του -πρώην διευθυντή του Μουσείου Αυστραλίας και έχοντα ειδικότητα εξελικτικού βιολόγου-, ανακοίνωσε πως το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με την κοινοπραξία μια ομάδας ενδιαφερόμενων πανεπιστημίων και ερευνητικών ινστιτούτων.<ref name="smhclone" /><ref name="abcs">{{cite web |url=http://www.abc.net.au/science/news/stories/s1302459.htm |title=Thylacine cloning project dumped |author=Skatssoon, Judy |publisher=ABC Science Online |date=15 February 2005 |accessdate =22 November 2006}}</ref>
To 2008 ερευνητές του [[Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης|πανεπιστημίου της Μελβούρνης]] και του [[Πανεπιστήμιο του Τέξας|πανεπιστημίου του Τέξας]] στο [[Ώστιν (Τέξας)|Ώστιν]], ανέφεραν πως κατάφερουν να επανασυστήσουν τη λειτουργία του γονιδίου ''[[Col2A1]] ''το απέκτησαν από ένα δείγμα 100 ετών το οποίο ήταν διατηρημένο σε [[αιθανόλη]] και βρισκόταν σε συλλογή μουσείου. Το γενετικό αυτό υλικό φέρεται να είχε αποτελέσματα σε δοκιμές σε ποντίκια, και η έρευνα ελπίζει πως με την πάροδο του χρόνου θα καταφέρει να αναστρέψει την εξαφάνιση του θυλακίνου.<ref>{{cite journal |title=Resurrection of DNA function ''in vivo'' from an extinct genome |journal=PLoS ONE |volume=3 |issue=5 |pages=e2240 |year=2008 |pmid=18493600 |pmc=2375112 |doi=10.1371/journal.pone.0002240|author1=Pask |first1=A. J. |last2=Behringer |first2=R. R. |last3=Renfree |first3=M. B. |bibcode=2008PLoSO...3.2240P }}</ref><ref>{{cite journal|author=Sanderson, Katharine |title=Tasmanian tiger gene lives again|journal= Nature News |date=20 May 2008|doi=10.1038/news.2008.841}}</ref> Το ίδιο έτος, μια άλλη ομάδα ερευνητών κατάφεραν να διαβάσουν με επιτυχία την αλληλουχία του μιτοχονδριακού γονιδιώματος από δύο δείγματα θυλακίνου σε μουσεία, κάτι που τους κάνει να θεωρούν πως είναι εφικτή η πλήρης ανάγνωση του γονιδιώματος, και τα αποτελέσματα τους δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό [[Τζίνομ Ρισέρτς]] (''Genome Research'') το 2009.<ref name="GR1" />
Η συζήτηση σχετικά με τα ηθικά ερωτήματα και δυνατότητες της αποεξαφάνισης, συνεχίζεται έως σήμερα, με τη θυλακίνη να αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς.<ref>Brand, Stewart (February 2013). [http://www.ted.com/talks/stewart_brand_the_dawn_of_de_extinction_are_you_ready.html "Stewart Brand: The dawn of de-extinction. Are you ready?"]. ''ted.com''.</ref>
== Αφιερώσεις και αναφορές ==
[[File:Thylacinus cynocephalus 2 Gould.jpg|thumb|Απεικονίσεις θυλακίνων σε λιθογραφική πλάκα|150x150px]]
[[File:Coat of arms of Tasmania.png|thumb|left|Ο θυρεός της Τασμανίας διακοσμείται από θυλακίνους ως υποστηρικτές.|150x150px]]
Οι περισσότερο γνωστές αναπαραστάσεις του θυλακίνου είναι αυτές του έργου ''Τα θηλαστικά της Αυστραλίας'' (''The Mammals of Australia)'' του [[Τζον Γκούλντ]] (''John Gould'', 1845–63), οι οποίες συχνά αναπαράγωνται στις πιο σύγχρονες δημοσιεύσεις και γενικότερες χρήσεις του υλικού.<ref name="UT">{{cite web|url=http://www.utas.edu.au/library/exhibitions/thylacine/exotic.html|title=The Exotic Thylacine |last=University Librarian |date=24 September 2007|work=Imaging the Thylacine|publisher=University of Tasmania |accessdate=30 April 2009}}</ref><ref name="Ockham's Razor">{{cite web|url=http://www.abc.net.au/rn/ockhamsrazor/stories/2004/1130006.htm|title=John Gould's place in Australian culture|last= Stephens|first=Matthew|author2=Williams, Robyn |date=13 June 2004|work=Ockham's Razor |publisher=Australian Broadcasting Corporation|accessdate=28 April 2009|authorlink2=}}</ref><ref>Government Tourist Bureau, Tasmania. Tasmania: The Wonderland. Hobart: Government Printer, Tasmania, 1934</ref>
Ο θυλακίνος έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως ως σύμβολο της [[Τασμανία]]ς, με το ζώο να αναπαριστάται στον επίσημο θυρεό του νησιού,<ref name="logo">{{cite web|url=http://www.utas.edu.au/library/exhibitions/thylacine/official.html |title=Imaging the Thylacine |accessdate=13 April 2010 |publisher=University of Tasmania |date=24 September 2007}}</ref> καθώς και στα λογότυπα των δημοτικών, τουριστικών και άλλων αρχών της, καθώς και σε αθλητικές ομάδες, ταινίες, παιδικά παραμύθια, και γραμματόσημα.<ref name="stamp">{{cite web|url=http://www.pibburns.com/cryptost/thylacin.htm|title=Thylacine Stamps|date=6 July 2003|author=Burns, Philip R. | accessdate =21 November 2006}}</ref><ref>{{cite web|title=The Hunter|url=http://www.penguin.com.au/products/9780143565215/hunter|work=The Hunter|publisher=Penguin Books Australia. 19 October 2011|accessdate=5 February 2012}}</ref><ref name="rileydeadthings">{{cite web|url=http://www.prlog.org/11898964-halo-hunter-corona-sky-production-breaks-records.html|title=Thylacine Anttagonist in Hit Novel|date=13 June 2012|author=Riley, Reese | accessdate =6 June 2012}}</ref> Από το 1998 μάλιστα, ο θυλακίνος απεικονίζεται και σε όλες τις πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων της Τασμανίας.
== Σημειώσεις ==
'''i.''' {{Note_label|I|i|none}} Ο όρος ''σύγχρονη εποχή'' χρησιμοποιείται υπό την ευρεία έννοια για να δηλώσει την [[Ολόκαινος εποχή|Ολόκαινο]] γεωλογική εποχή, που ξεκίνησε πριν 12.000 έτη, περίπου.
== Παραπομπές ==
{{Reflist|30em}}
== Σχετική βιβλιογραφία ==
===Ξενόγλωσση===
* {{cite book |author=Paddle, Robert |year=2000 |title=The Last Tasmanian Tiger: the History and Extinction of the Thylacine |publisher=Cambridge University Press |isbn=978-0-521-53154-2 |ref=Paddle}}
* Bailey, C. (2013) ''Shadow of the Thylacine''. Five mile press. ISBN 9781743464854
* Guiler, E. (1985) ''Thylacine: The Tragedy of the Tasmanian Tiger''. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-554603-3
* Guiler, E. & Godard, P. (1998) ''Tasmanian Tiger: A lesson to be learnt''. Abrolhos Publishing. ISBN 978-0-9585791-0-0
* {{cite journal |author=Guiler, E. R. |year=1961a |title=Breeding season of the thylacine |journal=Journal of Mammalogy |volume=42 |issue=3 |pages=396–397 |jstor=1377040}}
* Guiler, E. R. (1961b) "The former distribution and decline of the Thylacine". ''Australian Journal of Science'' '''23'''(7): 207–210.
* {{cite journal |author=Lord, C. |year=1927 |title=Existing Tasmanian marsupials |journal=Papers and Proceedings of the Royal Society of Tasmania |volume=61 |pages=17–24 |url=http://eprints.utas.edu.au/13062/}}
* Lowry, D. C. (1967) "Discovery of a Thylacine (Tasmanian Tiger) Carcase in a Cave near Eucla, Western Australia". Helictite.
* {{cite book|last=Owen|first=David|title=Thylacine: the Tragic Tale of the Tasmanian Tiger|year=2003|publisher=Allen & Unwin|isbn=978-1-86508-758-0|url=http://www.allenandunwin.com/default.aspx?page=94&book=9781865087580|accessdate=28 August 2010}}
* Pearce, R (1976) "Thylacines in Tasmania". ''Australian Mammal Society Bulletin'' '''3''': 58.
* Sleightholme, S. & Ayliffe, N. (2005) International Thylacine Specimen Database. CD-Rom. Master Copy: Zoological Society, London
* Smith, S. J. (1980) "The Tasmanian Tiger – 1980. A report on an investigation of the current status of thylacine ''Thylacinus cynocephalus'', funded by the World Wildlife Fund Australia". Hobart: National Parks and Wildlife Service, Tasmania.
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
{{commons|Thylacinus cynocephalus}}
{{wikispecies|Thylacinus}}
* [http://www.naturalworlds.org/thylacine/index.htm Μουσείο Θυλακίνου]
* [http://thylacineresearchunit.org/ Εξερευνετική Μονάδα Αναζήτης του Θυλακίνου – με βάση την Τασμανία]
* [http://www.abc.net.au/science/ozfossil/megafauna/fauna/default.htm ABC.net.au: Australian Megafauna]
* [http://www.mnh.si.edu/onehundredyears/featured_objects/Thylacine.html Αφιέρωμα στον Θυλακίνο από το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Σμιθσόνιαν - Η.Π.Α.]
* [http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/7825011.stm Ειδησεογραφία σχετικά με το γονιδίωμα του Θυλακίνου]
* [http://www.nma.gov.au/collections/thylacine Διατηρημένο σώμα Θυλακίνου στο Εθνικό Μουσείο Αυστραλίας, Κανμπέρα]
* [http://wherelightmeetsdark.com/index.php?module=wiki&page=PostExtinctionThylacineSightingGoogleEarthTour Διαδραστικός χάρτης των δηλωθέντων εμφανίσεων του Θυλακίνου μετά την εξαφάνιση του]
{{authority control}}
[[Κατηγορία:Μαρσιποφόρα]]
[[Κατηγορία:Δασυουρομόρφια]]
[[Κατηγορία:Τασμανία]]
[[Κατηγορία:Πανίδα της Αυστραλίας]]
| |||