Πάντοβα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ clean up, αντικατέστησε: Περιφέρεια → Περιοχή με τη χρήση AWB |
Αναίρεση έκδοσης 5451922 από τον Glorious 93 (Συζήτηση) |
||
Γραμμή 5:
| Τύπος = Comune
| ΕπίσημηΟνομασία = Comune di Padova
|
| Επαρχία=[[Πάντοβα (επαρχία)|Πάντοβα]]
| Φωτογραφία=
Γραμμή 36:
[[Αρχείο:Padova-Palazzo della ragione nachts.jpg|thumb|right|Πλατεία της Πάδοβα τη νύχτα]]
Η '''Πάντοβα''' (ιταλ. ''Padova'', παλαιότερα αναφερόμενη στα ελληνικά ως Πάδοβα ή Παδούη) είναι μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της βόρειας [[Ιταλία|Ιταλίας]]
==Ιστορία==
Γραμμή 49:
===Δημιουργία του δήμου===
Kάτω από την επιφάνεια λάβαιναν χώρα αρκετές σημαντικές κινήσεις, που επρόκειτο να διαμορφώσουν την κατοπινή εξέλιξη της Πάντοβας. Στις αρχές του 11ου αιώνα οι πολίτες θέσπισαν ένα σύνταγμα, αποτελούμενο από ένα γενικό συμβούλιο ή νομοθετική συνέλευση, και ένα ''credenza'' ή εκτελεστικό σώμα. Τον επόμενο αιώνα ενεπλάκησαν σε πολέμους με τη [[Βενετία]] και τη Βιτσέντζα για το δικαίωμα ναυσιπλοΐας στον Μπατσιλιόνε και στον [[Ποταμός Μπρέντα|Μπρέντα]]. Αυτό σήμαινε ότι η πόλη αύξανε την ισχύ και την αυτοδυναμία της. Άρχισαν να αναδύονται οι μεγάλες οικογένειες Καμποσαμπιέρο, Έστε και Ντα Ρομάνο και να μοιράζονται μεταξύ τους την περιοχή της Πάντοβας. Οι πολίτες, για να προστατεύσουν τις ελευθερίες τους, αναγκάστηκαν να εκλέξουν ένα ποντεστά. Η πρώτη τους επιλογή ήταν ένας από την οικογένεια Έστε. Mια φωτιά κατέστρεψε την Πάντοβα το 1174, πράγμα που έκανε αναγκαία την πραγματική ανοικοδόμηση της πόλης. Η προσωρινή επιτυχία της Λομβαρδικής Συμμαχίας συνέβαλε στην ενίσχυση των πόλεων. Εντούτοις ο ανταγωνισμός τους τις έκανε πάλι να αδυνατίσουν. Το αποτέλεσμα ήταν το 1236 ο [[Φρειδερίκος Β΄Χοενστάουφεν|Φρειδερίκος Β΄]] να μπορέσει εύκολα να επιβάλει τον εφημέριό του Ετσελίνο Γ΄ντα Ρομάνο στην Πάντοβα και τις γειτονικές πόλεις, όπου συμπεριφέρθηκε με τρομερή βαναυσότητα στους κατοίκους. Ο Ετσελίνο εκθρονίστηκε το 1256 χωρίς αιματοχυσία αμάχων, χάρις στον [[Πάπας Αλέξανδρος Δ΄|Πάπα Αλέξανδρο Δ΄]]. Tότε η Πάντοβα γνώρισε περίοδο ηρεμίας και ευημερίας. Άρχισε η ανέγερση της βασιλικής του Αγίου και οι Παντοβάνοι έγιναν κύριοι της Βιτσέντζας. Το 1222 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας (το δεύτερο πανεπιστήμιο στην Ιταλία, μετά της [[Μπολόνια]]ς) και, καθώς άκμασε το 13ο αιώνα, η Πάντοβα ξεπέρασε τη Μπολόνια, όπου δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια να επεκταθεί η αναβίωση των αρχαίων κλασικών πέραν από το πεδίο της νομολογίας, για να γίνει κέντρο των πρώτων [[Αναγεννησιακός ουμανισμός|ανθρωπιστικών ερευνών]], με μια από πρώτο χέρι γνώση των Ρωμαίων ποιητών, που ήταν ασυναγώνιστη στην Ιταλία ή πέρα από τις Άλπεις.
Όμως η άνοδος της Πάντοβας το 13ο αιώνα έφερε τελικά την πόλη σε σύγκρουση με τον Καν Γκράντε ντέλα Σκάλα, άρχοντα της [[Βερόνα]]ς. Το 1311 η Πάντοβα έγινε φόρου υποτελής στη Βερόνα. Ο Τζάκοπο ντα Καρράρα εξελέγη άρχοντας της Πάντοβας το 1318. Από τότε μέχρι το 1405 εννέα μέλη της σχετικά φωτισμένης οικογένειας Καρραρέζι έγιναν ο ένας μετά τον άλλο άρχοντες της πόλης, με την εξαίρεση μιας σύντομης περιόδου επικυριαρχίας των Σκαλιτζέρι μεταξύ 1328 και 1337 και δύο ετών (1338 - 1390) οπότε την πόλη κατείχε ο Τζιανγκαλεάτσο Βισκόντι. Η περίοδος των Καρραρέζι ήταν ένα μακρό διάστημα ανησυχίας, γιατί οι Καρραρέζι ήταν διαρκώς σε πόλεμο. Υπό τους Καρραρέζι οι πρώτοι ουμανιστικοί κύκλοι στο πανεπιστήμιο ουσιαστικά απολύθηκαν. Ο Αλμπερτίνο Μουσάτο, ο πρώτος σύγχρονος ποιητής πτυχιούχος, πέθανε εξόριστος στην Κιόγκα το 1329 και ενδεχόμενος κληρονόμος της παράδοσης της Πάντοβας ήταν ο Τοσκανέζος [[Πετράρχης]]. Το 1387 ο Τζον Χόουκγουντ κέρδισε, για την Πάντοβα, τη Μάχη του Καστανιάρο, κατά του Τζιοβάνι Ορντελάφι, για τη Βερόνα. Η περίοδος των Καρραρέζι έφτασε τελικά στο τέλος της, καθώς μεγάλωνε η δύναμη των Βισκόντι και της Βενετίας.
Γραμμή 63:
===Ο 20ός αιώνας===
Όταν η Ιταλία μπήκε στον [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο]] στις 24 Μαΐου 1915, η Πάντοβα επελέγη ως η ανώτερη διοίκηση του Ιταλικού Στρατού. Ο βασιλιάς, Βίκτωρ Ενμμανουήλ Γ΄, και ο αρχιστράτηγος Καντόρνα πήγαν να ζήσουν στην Πάντοβα για την περίοδο του πολέμου. Μετά την ήττα της Ιταλίας στη μάχη του Καπορέττο το φθινόπωρο του 1917, η γραμμή του μετώπου μετατοπίστηκε στον ποταμό Πιάβε, μόνο 50-60 χλμ. από την Πάντοβα και η πόλη ήταν τώρα στο βεληνεκές του Αυστριακού πυροβολικού. Εντούτοις η Ιταλική στρατιωτική διοίκηση δεν υποχώρησε. Η πόλη βομβαρδίστηκε πολλές φορές (περίπου 100 άμαχοι νεκροί). Αξιομνημόνευτο κατόρθωμα ήταν η πτήση του [[Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο]] στη [[Βιέννη]] από το γειτονικό αεροδρόμιο του Κάστρου Σαν Πελάτζιο. Ένα χρόνο αργότερα ο κίνδυνος για την Πάντοβα απομακρύνθηκε. Στα τέλη του Οκτωβρίου του 1918 ο Ιταλικός Στρατός κέρδισε την αποφασιστική μάχη του Βιττόριο Βένετο (ακριβώς ένα χρόνο μετά το Καπορέττο) και οι Αυστριακές δυνάμεις κατέρρευσαν. Η ανακωχή υπογράφηκε στην Πάντοβα, στη Βίλλα Τζιούστι, στις 3 Νοεμβρίου 1918, με την [[Αυστροουγγαρία]] να παραδίδεται στην Ιταλία.
Κατά τον πόλεμο η βιομηχανία προόδευσε έντονα και αυτό πρόσφερε στην Πάντοβα μια βάση για περαιτέρω ανάπτυξη μεταπολεμικά. Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν το Μεγάλο Πόλεμο, η Πάντοβα αναπτύχθηκε έξω από το ιστορικό κέντρο, αυξάνοντας τον πληθυσμό της, παρά τις ανεξέλεγκτες εργατικές και κοινωνικές συγκρούσεις της εποχής. Όπως πολλές άλλες περιοχές της Ιταλίας και εκτός αυτής, η Πάντοβα βίωσε μεγάλο κοινωνικό αναβρασμό τα χρόνια αμέσως μετά το Μεγάλο Πόλεμο. Η πόλη σαρωνόταν από απεργίες και συγκρούσεις, εργοστάσια και αγροκτήματα τελούσαν υπό κατάληψη και βετεράνοι του πολέμου αγωνίζονταν να επανενταχθούν στην πολιτική ζωή. Πολλοί υποστήριζαν ένα νέο πολιτικό μέσο, το [[Φασισμός|Φασισμό]]. Όπως σε άλλα μέρη της Ιταλίας, το φασιστικό κόμμα στην Πάντοβα, γρήγορα κατέληξε να θεωρείται υπερασπιστής της ιδιοκτησίας και της τάξης ενάντια στην επανάσταση. H πόλη υπήρξε επίσης ο τόπος μιας από τις μεγαλύτερες μαζικές φασιστικές συγκεντρώσεις, όπου φέρεται να έχουν παρακολουθήσει μια ομιλία του [[Μουσολίνι]] πάνω από 300.000 άνθρωποι. Στην πόλη ξεφύτρωσαν νέα κτίρια, της χαρακτηριστικής φασιστικής αρχιτεκτονικής. Παραδείγματα σωζόμενα σήμερα υπάρχουν στα κτίρια που πλαισιώνουν την Πιάτσα Σπαλάτο (σήμερα Πιάτσα Ινσουρετσιόνε), ο σιδηροδρομικός σταθμός, η νέα πτέρυγα του Δημαρχείο και τμήμα του Παλατιού Μπο, που στεγάζει το Πανεπιστήμιο.
Mετά την ήττα της Ιταλίας το [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]] στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, η Πάντοβα αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας του Σαλό, του κράτους-μαριονέτα των Ναζί κατακτητών. Η πόλη φιλοξενούσε το Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης του νέου κράτους, καθώς και διοικήσεις στρατού και πολιτοφυλακής και ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο. Η Ρεζιστέντσα, οι Ιταλοί παρτιζάνοι, είχε έντονη δράση κατά τόσο της νέας φασιστικής διοίκησης όσο και των Ναζί. Ένας από τους κύριους ηγέτες ήταν ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κοντσέτο Μαρκέζι. Η πόλη βομβαρδίσθηκε πολλές φορές από Συμμαχικά αεροπλάνα. Χειρότερο πληγείσες περιοχές ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός και η βόρεια συνοικία Αρτσέλα. Σε ένα από αυτούς τους βομβαρδισμούς καταστράφηκε η όμορφη εκκλησία Ερεμιτάνι, με τοιχογραφίες του [[Αντρέα Μαντένια]], (που θεωρείται από αρκετούς ιστορικούς της τέχνης η μεγαλύτερη πολιτιστική απώλεια του πολέμου για την Ιταλία).
Η πόλη απελευθερώθηκε τελικά από παρτιζάνους και στρατεύματα της [[Νέα Ζηλανδία|Νέας Ζηλανδίας]] στις 28 Απριλίου 1945. Ένα μικρό Πολεμικό Νεκροταφείο της [[Κοινοπολιτεία των Εθνών|Κοινοπολιτείας]] βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της πόλης, για να θυμίζει τη θυσία τους. Μετά τον πόλεμο η πόλη αναπτύχθηκε γρήγορα, εκφράζοντας την άνοδο του Βένετο από φτωχότερη περιοχή της βόρειας Ιταλίας σε μια από τις πλουσιότερες και πιο δραστήριες περιοχές της σύγχρονης Ιταλίας.
==Αξιοθέατα==
* Το Παρεκκλήσι των Σκροβένι (Ιταλικά Cappella degli Scrovegni) είναι το πιο ονομαστό αξιοθέατο της Πάντοβας. Στεγάζει ένα αξιόλογο κύκλο τοιχογραφιών που ολοκληρώθηκαν το 1305 από τον [[Τζιότο]]. Παραγγέλθηκε από τον Ενρίκο ντέλι Σκοροβένι, πλούσιο τραπεζίτη, ως ιδιωτικό παρεκκλήσι, που κάποτε προσκολλήθηκε στο παλάτι της οικογένειάς του. Λέγεται επίσης ΄΄Παρεκκλήσι της Αρένας΄΄, γιατί βρίσκεται στη θέση αρένας της Ρωμαϊκής εποχής. Ο κύκλος των τοιχογραφιών διηγείται τη ζωή της [[Παναγία|Παναγίας]]
* Το Palazzo della Ragione, με τη μεγάλη του αίθουσα στον επάνω όροφο, φημίζεται ότι έχει τη μεγαλύτερη οροφή που δεν υποστηρίζεται από κίονες στην Ευρώπη. Η αίθουσα είναι σχεδόν ορθογώνια, με μήκος 81,5 μ., πλάτος 27 μ. και ύψος 24 μ. και οι τοίχοι καλύπτονται με [[αλληγορία|αλληγορικές]] [[νωπογραφία|τοιχογραφίες]]. To κτίριο στέκεται πάνω σε αψίδες και o πάνω όροφος περιβάλλεται από μια ανοικτή περίστυλη στοά, όμοια με εκείνη που περιβάλλει τον καθεδρικό της Βιτσέντζας. Το Παλάτσο άρχισε να κτιζεται το 1172 και τελείωσε το 1219. Το 1306 ο Φρα Τζιοβάννι, Aυγουστίνος μοναχός, κάλυψε το σύνολο με μια στέγη. Αρχικά υπήρχαν τρεις στέγες, που κάλυπταν τους τρεις θαλάμους, στους οποίους η αίθουσα διαιρείτο αρχικά. Οι τοίχοι της εσωτερικής διαίρεσης παρέμειναν μέχρι την πυρκαγιά του 1420, οπότε οι Βενετσιάνοι αρχιτέκτονες που ανέλαβαν την ανακαίνιση τους αφαίρεσαν, μετατρέποντας τους τρεις χώρους σε ένα και σχηματίζοντας τη σημερινή μεγάλη αίθουσα, το Salone. Ο νέος χώρος ξανατοιχογραφήθηκε από το Νικολό Μιρέττο και το Στέφανο ντα Φερράρα, από το 1425 ως το 1440. Κάτω από τη μεγάλη αίθουσα υπάρχει μια αιωνόβια αγορά.
* Στην Πιάτσα ντέι Σινιόρι είναι η ωραία περίστυλη στοά ονόματι Gran Guardia (1493 - 1526) και σε κοντινή απόσταση το Palazzo del Capitanato, κατοικία των Βενετσιάνων κυβερνητών, με τη μεγάλη του πόρτα, έργο του Τζιοβάννι Μαρία Φαλκονέττο, του Βερονέζου αρχιτέκτονα-γλύπτη, που εισήγαγε στην Πάντοβα την Αναγεννησιακή αρχιτεκτονική και ολοκλήρωσε την πόρτα το 1532. O Φαλκονέττο ήταν ο αρχιτέκτονας του περίστυλου κήπου του Αλβίζε Κορνάρο (Loggia Cornaro), του πρώτου απολύτως Αναγεννησιακού κτιρίου στην Πάντοβα. Εκεί κοντά ο Καθεδρικός ανακαινίστηκε το 1552 σύφωνα με σχέδιο του [[Μιχαήλ Άγγελος|Μιχαήλ Αγγελου]]. Περιέχει έργα των Νικολό Σεμιτέκολο, Φραντσέσκο Μπασάνο και Τζιόρτζιο Σιαβόνε. To κοντινό Βαπτιστήριο, που καθαγιάστηκε το 1281, στεγάζει το σημαντικότερο κύκλο τοιχογραφιών του Τζιούστο ντε Μεναμπουόι.
* Η διασημότερη από τις εκκλησίες της Πάντοβας είναι η Basilica di Sant’ Antonio da Padova, τοπικά απλώς γνωστή ως Il Santo (Ο Αγιος). Τα οστά του αγίου βρίσκονται σε ένα παρεκκλήσι πλούσια διακοσμημένο με σκαλιστά μάρμαρα, έργο διαφόρων καλλιτεχνών, ανάμεσά τους οι Σανσοβίνο και Φαλκονέττο. Η βασιλική ξεκίνησε το 1230 περίπου και ολοκληρώθηκε τον επόμενο αιώνα. Η παράδοση λέει ότι το κτίριο σχεδιάσθηκε από τον [[Νικόλα Πιζάνο]]. Επιστεγάζεται από επτά τρούλους, οι δύο πυραμιδοειδείς. Υπάρχουν επίσης προς επίσκεψη τέσσερις ωραίες σκήτες.
* Ο μεγαλόπρεπος [[έφιππος ανδριάντας]], έργο του [[Ντονατέλλο]], του Βενετσιάνου στρατηγού Γκαταμελάτα (Εράσμο ντα Νάρνι). Βρίσκεται στην πλατεία μπροστά από τη Basilica di Sant’ Antonio da Padova. Εγινε το 1453 και ήταν ο πρώτος σε φυσικό μέγεθος ορειχάλκινος έφιππος ανδριάντας μετά την αρχαιότητα. Τον εμπνεύσθηκε από τον έφιππο ανδριάντα του [[Μάρκος Αυρήλιος|Μάρκου Αυρήλιου]] στον Καπιτολίνο Λόφο της Ρώμης.
* Κοντά στο άγαλμα του Γκαταμελάτα είναι το Προσευχητήριο του Αγίου Γεωργίου (13ος αιώνας), με τοιχογραφίες του Αλτικιέρο, και η Scuola di S. Antonio (16oς αιώνας), με τοιχογραφίες του [[Τιτσιάνο]].▼
▲* Κοντά στο άγαλμα του Γκαταμελάτα είναι το Προσευχητήριο του Αγίου Γεωργίου (13ος αιώνας), με τοιχογραφίες του Αλτικιέρο, και η Scuola di S. Antonio (16oς αιώνας), με τοιχογραφίες του [[Τιτσιάνο]].
* Εν από τα γνωστότερα σύμβολα της Πάντοβας είναι το Prato della Valle, μία ελλειπτική πλατεία 90 στρεμμάτων. Θεωρείται η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, μετά την Πλας ντε Κενκόνς στο [[Μπορντό]]. Στο κέντρο είναι ένας μεγάλος κήπος, περιβαλλόμενος από μία μεγάλη τάφρο, που πλαισιώνεται από 78 αγάλματα, που απεικονίζουν επιφανείς πολίτες. Δημιουργήθηκε από τον Αντρέα Μέμμο στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο Μέμμο κάποτε κατοικούσε στο μνημειακό Palazzo Angeli του 15ου αιώνα, που τώρα στεγάζει το Μουσείο των Προδρόμων του Κινηματογράφου.
* Μονή της Αγίας Ιουστίνης και η παρακείμενη βασιλική. Το 15ο αιώνα έγινε ένα από τα σπουδαιότερα μοναστήρια της περιοχής, μέχρι που κλείστηκε από το [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]] το 1810. Άνοιξε εκ νέου το 1919. Στο εσωτερικό στεγάζονται οι τάφοι αρκετών αγίων, όπως της Ιουστίνης, του Αγίου Προσδόκιμου, του [[Μάξιμος ο Ομολογητής|Αγίου Μάξιμου]], του Αγιου Ούριου, της Σάντα Φελιτσιτά, του Αγίου Ιουλιανού, καθώς και λείψανα του [[Απόστολος Ματθίας|Απόστολου Ματθία]] και του [[Ευαγγελιστής Λουκάς|Ευαγγελιστή Λουκά]]. Μεταξύ άλλων έργων τέχνης φιλοξενεί το "Μαρτύριο της Αγίας Ιουστίνης" του [[Πάολο Βερονέζε]]. Το συγκρότημα ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα πάνω στον τάφο της ομώνυμης αγίας, Ιουστίνης της Πάντοβας.
* Η Εκκλησία των Ερεμιτάνι είναι εκκλησία Αυγουστίνων του 13ου αιώνα, που περιέχει τους τάφους των Γιάκοπο (1324) και Ουμπερτινέλλο (1345) ντα Καρράρα, αρχόντων της Πάντοβας και το παρεκκλήσι των Αγίων Ιάκωβου και [[Άγιος Χριστόφορος|Χριστόφορου]], πρώην διακοσμημένο με τοιχογραφίες του [[Αντρέα Μαντένια|Μαντένια]], που καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Συμμάχους κατά τον [[ΒΠΠ|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]], επειδή ήταν δίπλα στο αρχηγείο των [[Ναζί]]. Το παλιό μοναστήρι της εκκλησίας στεγάζει σήμερα τη δημοτική πινακοθήκη.▼
* Η Santa Sofia είναι πιθανότατα η αρχαιότερη εκκλησία της Πάντοβας. Η κρύπτη άρχισε να κατασκευάζεται στα τέλη του 10ου αιώνα από Βενετσιάνους τεχνίτες. Έχει σχέδιο βασιλικής με Ρομανικό-Γοτθικό εσωτερικό και Βυζαντινά στοιχεία. Το κοίλωμα κατασκευάσθηκε το 12ο αιώνα. Το κτίσμα εμφανίζει ελαφρά κλίση λόγω του μαλακού εδάφους.▼
▲* Η Εκκλησία των Ερεμιτάνι είναι εκκλησία Αυγουστίνων του 13ου αιώνα, που περιέχει τους τάφους των Γιάκοπο (1324) και Ουμπερτινέλλο (1345) ντα Καρράρα, αρχόντων της Πάντοβας και το παρεκκλήσι των Αγίων Ιάκωβου και [[Άγιος Χριστόφορος|Χριστόφορου]], πρώην διακοσμημένο με τοιχογραφίες του [[Αντρέα Μαντένια|Μαντένια]], που καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Συμμάχους κατά τον [[ΒΠΠ|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]], επειδή ήταν δίπλα στο αρχηγείο των [[Ναζί]]. Το παλιό μοναστήρι της εκκλησίας στεγάζει σήμερα τη δημοτική πινακοθήκη.
▲* Η Santa Sofia είναι πιθανότατα η αρχαιότερη εκκλησία της Πάντοβας. Η κρύπτη άρχισε να κατασκευάζεται στα τέλη του 10ου αιώνα από Βενετσιάνους τεχνίτες. Έχει σχέδιο βασιλικής με Ρομανικό-Γοτθικό εσωτερικό και Βυζαντινά στοιχεία. Το κοίλωμα κατασκευάσθηκε το 12ο αιώνα. Το κτίσμα εμφανίζει ελαφρά κλίση λόγω του μαλακού εδάφους.
* Η Εκκλησία του San Gaetano (1574 - 1586) σχεδιάστηκε από το [[Βιτσέντζο Σκαμότσι]], σε ασυνήθιστο οκταγωνικό σχέδιο. Το εσωτερικό, διακοσμημένο με πολύχρωμα μάρμαρα, στεγάζει μια εξεζητημένη "Παναγία με το Χριστό" του [[Αντρέα Μπριόσκο]].
* H 16ου αιώνα μπαρόκ Συναγωγή της Πάντοβας.
* Στο κέντρο του ιστορικού κέντρο, τα κτίρια του Παλάτσο ντελ Μπο, κέντρου του Πανεπιστημίου.
* Το Δημαρχείο, ονόματι Παλάτσο Μορόνι, ο τοίχος του οποίου καλύπτεται από τα ονόματα των Παντοβάνων, που πέθαναν στους διάφορους πολέμους της Ιταλίας και που εφάπτεται στο Παλάτσο ντελά Ρατζιόνε.
* Το [[Καφέ Πεντρόκι]], χτισμένο το 1831 από τον αρχιτέκτονα Γκιουζέπε Γιαπέλλι σε νεοκλασικό ρυθμό με Αιγυπτιακές επιρροές. Είναι ένα μικρό διαμάντι ιστορίας και τέχνης, ως ένα καφέ ανοιχτό για δύο σχεδόν αιώνες. Φιλοξενεί το μουσείο του [[Ιταλική ενοποίηση|Ριζορτζιμέντο]] και το κοντινό κτίριο του Pedrocchino (μικρό Πεντρόκι) σε νεογοτθικό ρυθμό.
* Το κέντρο της πόλης περιβάλλεται από τα τείχη μήκους 11 χλμ., που χτίστηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα, από αρχιτέκτονες, μεταξύ άλλων το Μικέλε Σανμικέλι. Εχουν απομείνει μόνο μερικά ερείπια, μαζί με δύο πύλες, των μικρότερων και εσωτερικών τειχών του 13ου αιώνα. Υπάρχει επίσης ένα κάστρο, του Καστέλο. Ο κύριος πύργος του μετατράπηκε μεταξύ 1767 και 1777 σε [[αστεροσκοπείο]], γνωστό ως Specola, ενώ τα άλλα κτίρια χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές το 19ο και τον 20ό αιώνα και τώρα ανακαινίζονται.
* Η Πόντε Σαν Λορέντζο, ρωμαϊκή γέφυρα, υπόγεια σε μεγάλο βαθμό, μαζί με τις αρχαίες Πόντε Μολίνο, Πόντε Αλτινάτε, Πόντε Κόρβο και Πόντε Σ. Ματτέο.
Γραμμή 95 ⟶ 111 :
Η θέση της Πάντοβας στην ιστορία της τέχνης είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με τη θέση της στην ιστορία της εκπαίδευσης. Η παρουσία του πανεπιστημίου προσέλκυσε πολλούς διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως ο [[Τζιότο]], ο Φρα Φίλλιπο Λίππι και [[Ντονατέλλο]]. Και για τη ναίφ τέχνη υπήρχε η σχολή του Φραντσέσκο Σκουαρτσιόνε, από όπου προήλθε ο μεγάλος [[Αντρέα Μαντένια|Μαντένια]]. Η Πάντοβα είναι επίσης γενέτειρα του περίφημου αρχιτέκτονα Αντρέα Παλλάντιο, του οποίου οι βίλες (εξοχικές κατοικίες) στην περιοχή της Πάντοβας, της Βενετίας, της Βιτσέντζας και του Τρεβίζο είναι από τις ωραιότερες της Ιταλίας και αντιγράφηκαν πολλές φορές το 18ο και 190 αιώνα, και του [[Τζιοβάννι Μπατίστα Μπελτσόνι]], τυχοδιώκτη, μηχανικού και αιγυπτιολόγου. Ο διάσημος γλύπτης [[Αντόνιο Κανόβα]] παρήγαγε τα πρώτα του έργα στην Πάντοβα, ένα από τα οποία είναι μεταξύ των αγαλμάτων του Πράτο ντέλα Βαλλε (σήμερα στο ύπαιθρο εκτίθεται αντίγραφο, ενώ το πρωτότυπο είναι στα Μουζέι Τσίβιτσι, Μουσεία της Πόλης).
Ενα από τα σχετικότερα με τη ζωή της πόλης μέρη σίγουρα υπήρξε το Αντονιάνουμ. Εγκαταστημένο ανάμεσα στο Πράτο ντέλα βάλλε, την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και το Βοτανικό Κήπο, χτίστηκε το 1897 από τους Ιησουίτες πατέρες και διατηρήθηκε ζωντανό μέχρι το 2002. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την ηγεσία του Π. Μεσόρι Ρονκάλια, έγινε το κέντρο του αντιστασιακού κινήματος κατά των Ναζί. Τελικά επιβίωσε για λίγο μετά το θάνατο του Π. Μεσόρι και πουλήθηκε από τους Ιησουίτες το 2004.
Τέλος η πόλη φιλοξενεί το μεγαλύτερο μέρος του έργου "Το ημέρωμα της στρίγγλας" του [[Ουίλιαμ Σαίξπηρ]] και στο "Πολύ κακό για το τίποτα" ο Μπένεντικ ονομάζεται "Σινιόρ Μπένεντικτ της Πάντοβας".
== Δείτε επίσης ==
Γραμμή 106 ⟶ 122 :
{{Βικιλεξικό|Πάντοβα|Πάντοβα}}
{{commonscat}}
{{Authority control}}
| |||