Laissez-faire: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
συλλογική μετάφραση από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών |
|||
Γραμμή 10:
(Μετάφραση: "Αφήστε τα ελεύθερα, αυτό θα έπρεπε να είναι το motto όλων των πολιτικών δυνάμεων, από τότε που ο κόσμος ήταν πολιτισμένος ... Το ότι δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε παρά μόνο αν μειώνουμε τους γείτονές μας είναι ένας σιχαμερός τρόπος σκέψης! Μόνο η κακία και κακοήθεια της καρδιάς ικανοποιούνται δια τέτοιων αρχών και τα (εθνικά) συμφέροντά μας είναι αντίθετα προς αυτό. Αφήστε τα ελεύθερα, για όνομα του θεού! Αφήστε τα ελεύθερα!)}}
Το σύνθημα laissez faire διαδόθηκε και απέκτησε δημοφιλία από τον Βενσάν ντε Γκουρναί (''Vincent de Gournay''), έναν Γάλλο [[Φυσιοκράτες|φυσιοκράτη]] και βασιλικό επίτροπο για το εμπόριο την δεκαετία του [[1750]], που λέγεται πως υιοθέτησε τον όρο από τα γραπτά του [[Φρανσουά Κενέ]] σχετικά με την Κίνα<ref>{{cite book|last=Baghdiantz McCabe|first=Ina|title=Orientalism in Early Modern France: Eurasian Trade Exoticism and the Ancien Regime|year=2008|publisher=Berg Publishers|isbn=978-1-84520-374-0|pages=271–272}}</ref>. Ήταν ο Κενέ αυτός που εισήγαγε τον όρο ''laissez-faire, laissez-passer''<ref>{{cite web|title=Library of Economics and Liberty|url=http://www.econlib.org/library/Enc/bios/Quesnay.html|publisher=Liberty Fund, Inc.|accessdate=22 Σεπτεμβρίου 2013}}</ref><ref>{{cite web|title=Encyclopedia Britannica|url=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/487095/Francois-Quesnay|publisher=Encyclopedia Britannica, Inc.}}</ref>, με το laissez faire να αποτελεί μετάφραση της κινέζικης έννοιας
Πριν τον ντ'Αρτζενσόν ή τον Γκουρναί, την φράση «''on laisse faire la nature''» (αφήστε την φύση να ακολουθήσει την πορεία της) την είχε εκφέρει ο Μπουαζιλμπέρ<ref>"Tant, encore une fois, qu'on laisse faire la nature, on ne doit rien craindre de pareil", P.S. de Boisguilbert, 1707, ''Dissertation de la nature des richesses, de l'argent et des tributs''.</ref>. Ο ίδιος ο ντ'Αρτζενσόν ήταν περισσότερο γνωστός κατά την διάρκεια της ζωής του για το παρόμοιο αλλά λιγότερο επιδραστικό σύνθημα "''Pas trop gouverner''" (μην κυβερνάτε υπερβολικά/ μην ασκείτε υπερβολική διακυβέρνηση)<ref>DuPont de Nemours, ''op cit'', σελ.258. Οι Oncken (''op.cit'') και Keynes (''op.cit''.) επίσης αποδίδουν στον ντ'Αρτζενσόν την φράση "''Pour gouverner mieux, il faudrait gouverner moins''" («Για να κυβερνάς καλύτερα, πρέπει να κυβερνάς λιγότερο»), ενδεχομένως την πηγή του φημισμένου "That government is best which governs least" (Η καλύτερη Κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνά λιγότερο), δημοφιλές στους αμερικανικούς κύκλους, που συχνά αποδίδεται στον [[Τόμας Πέιν]], στον [[Τόμας Τζέφερσον]] και στον [[Χένρι Ντέιβιντ Θόρω]].</ref>. Ήταν ωστόσο η χρήση του συνθήματος ''laissez faire'' από τον Γκουρναί, και η διάδοσή του από τους Φυσιοκράτες, που του προσέδωσε το κύρος που απολαμβάνει.
Γραμμή 33:
Αυτά τα αξιώματα αποτελούν τα βασικά στοιχεία της σύλληψης του laissez-faire, αν και μια άλλη βασική αρχή που συχνά αγνοείται είναι ότι οι αγορές πρέπει να είναι ανταγωνιστικές, μια αρχή στην οποία οι πρώιμοι υποστηρικτές του laissez-faire είχαν δώσει αρκετή έμφαση<ref name="Gaspard, Toufick 2004"/>. Για μεγιστοποίηση της ελευθερίας και για να αφεθούν οι αγορές να αυτο-ρυθμιστούν, οι πρώιμοι υποστηρικτές του ''laissez-faire'' πρότειναν έναν «ενιαίο φόρο» (''Impôt unique''), έναν φόρο επί της ιδιοκτησίας που θα αντικαθιστούσε όλους τους φόρους που πλήττουν τον πλούτο τιμωρώντας την παραγωγή<ref>{{cite web|last1=Gaffney|first1=Mason|title=The Taxable Surplus of Land: Measuring, Guarding and Gathering It|url=http://schalkenbach.org/on-line-library/works-by-m-mason-gaffney-2/the-taxable-surplus-of-land-measuring-guarding-and-gathering-it/|accessdate=9 Δεκεμβρίου 2014}}</ref>.
==Ιστορία του laissez-faire==
===Κίνα===
Κατά τις δυναστείες των [[Δυναστεία Χαν|Χαν]], [[Δυναστεία Τανγκ|Τανγκ]], [[Δυναστεία Σονγκ|Σονγκ]] και [[Δυναστεία Μινγκ|Μινγκ]] οι κινέζοι φιλόσοφοι – υπάλληλοι πολλές φορές εξέτασαν το βαθμό, στον οποίον το κράτος πρέπει να επεμβαίνει στην οικονομία, όπως με το να καθορίζει μονοπώλια σε επικερδείς βιομηχανίες και να καθορίζει ελέγχους τιμών. Οι συζητήσεις αυτές πολλές φορές ήσαν φορτισμένες, καθώς οι διάφορες ομάδες των [[Κομφουκιανισμός|οπαδών του Κομφούκιου]] έτειναν να αντιτίθενται σε εκτεταμένες κρατικές παρεμβάσεις, τις οποίες όμως υποστήριζαν οι «μεταρρυθμιστικές» ομάδες. Κατά τις δυναστείες των Χαν και Τενγκ, μερικές φορές οι αυτοκράτορες καθιέρωναν κυβερνητικά μονοπώλια σε καιρό πολέμου, τα οποία και καταργούσαν μετά, όταν είχε περάσει η οικονομική κρίση. Εν τέλει, στις μεταγενέστερες δυναστείες των Σονγκ και Μινγκ, τα κρατικά μονοπώλια καταργήθηκαν σε κάθε τομέα της οικονομίας και ποτέ δεν καθιερώθηκαν εκ νέου κατά τη διάρκεια των δυναστειών αυτών. Κατά τη δυναστεία [[Δυναστεία Τσινγκ|Μαντσού Τσινγκ]], τα κρατικά μονοπώλια καθιερώθηκαν ξανά και το κράτος επενέβαινε πολύ έντονα στην οικονομία. Πολλοί θεωρητικοί πιστεύουν ότι αυτό εμπόδισε την Κίνα να αναπτύξει τον καπιταλισμό<ref>Li Bo and Zheng Yin, ''5000 years of Chinese History'', Inner Mongolian People's publishing corp, ISBN 7-204-04420-7, 1017</ref>.
===Ευρώπη===
Στην Ευρώπη το κίνημα laissez-faire διαδόθηκε αρχικά πολύ κυρίως από τους [[Φυσιοκράτες]], ένα κίνημα που ξεκίνησε με τον Υποκόμη ντε Γκουρναί, ένα επιτυχημένο έμπορο. Ο Γκουρναί υιοθέτησε την έννοια, που είναι μετάφραση της κινεζικής φιλοσοφίας γου γουέι, έχοντας διαβάσει τα όσα είχε γράψει για την Κίνα ο [[Φρανσουά Κενέ]]. Ο Γκουρναί θεωρούσε ότι το κράτος πρέπει να επιτρέψει στους φυσικούς νόμους να ρυθμίζουν την οικονομική δραστηριότητα, με το κράτος να επεμβαίνει μόνο για να προστατεύει τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία. Οι ιδέες του υιοθετήθηκαν από τον Φρανσουά Κενέ και τον Τυργκώ, Βαρόνο του Ωλν. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας [[Λουδοβίκος ΙΕ΄]] άκουγε τον Κενέ και ο τελευταίος τον έπεισε, το [[1754]], να δοκιμάσει το laissez-faire. Στις [[17 Σεπτεμβρίου]] ο Βασιλιάς κατήργησε όλους τους δασμούς και περιορισμούς στην πώληση και μεταφορά σιτηρών και, για περισσότερο από μια δεκαετία, το πείραμα λειτουργούσε επιτυχώς. Μετά, όμως, το [[1768]] η σοδειά ήταν κακή και η τιμή του ψωμιού ανέβηκε τόσο ψηλά, ώστε επήλθε εκτεταμένη πείνα, ενώ οι έμποροι εξήγαν το σιτάρι, προκειμένου να επιτύχουν μεγαλύτερο κέρδος. Το [[1770]] το διάταγμα που επέτρεπε το ελεύθερο εμπόριο ανακλήθηκε.
==Κριτικές==
| |||