Πέτρος Δημάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Jm (συζήτηση | συνεισφορές) |
Jm (συζήτηση | συνεισφορές) |
||
Γραμμή 74:
*6.Οι εκτελεστές και επίτροποι παρακαλώ να παίρνουν τα ενοίκια και να τα αποστέλλουν στον '''Άγιο Μεσσηνίας''' και να φροντίζουν για την ενοικίαση και την επισκευή, όταν χρειάζεται και αν περισσεύουν χρήματα να κατασκευάζουν τον δρόμο από [[Καλαμάτα]] προς [[Αλαγονία]] και από Αλαγονία προς '''Λαγκάδα'''.
==
Τον Ιούλιο του έτους [[1864]], ο μεγάλος ευεργέτης της περιοχής [[Αλαγονία]]ς, '''Πέτρος Δημάκης''', πέθανε. Σύμφωνα με τα '''«Αλαγονιακά» του Αντώνη Μασουρίδη''', πέθανε στο μοναστήρι της '''Σιδερόπορτας'''.
Μετά από τον θάνατο του '''Πέτρου Δημάκη''', το Δημόσιο συνέχισε να καταβάλλει στους εκτελεστές, το ετήσιο επίδομα (ενοίκιο) των 5.000 δραχμών. Επειδή όμως δεν υπήρχε η φροντίδα για την συντήρηση των σχολείων, πήρε πίσω τα μοναστήρια με τα κτήματά τους και εισέπραττε τα εισοδήματα. Παράλληλα, έκαμε αγωγή κατά των εκτελεστών της Διαθήκης και των κληρονόμων και ζητούσε να καταβάλλουν αυτοί από την περιουσία του διαθέτη στην Εθνική Τράπεζα, 90.000 δραχμές, έτσι ώστε από τους τόκους τους να εισπράττεται ποσό 3.650 δραχμών, το οποίο μαζί με τις 5.000 δραχμές που έδινε το δημόσιο σαν ενοίκιο, να κάλυπτε τα ετήσια έξοδα λειτουργίας και συντήρησης των δύο σχολείων. Ταυτόχρονα το Δημόσιο έκανε κατάσχεση των 30.000 δραχμών που βρισκόντουσαν στην Εθνική Τράπεζα από την κληρονομιά του διαθέτη.
Μετά από διαδοχικές αγωγές των εκτελεστών της Διαθήκης κατά του Δημοσίου και ύστερα από πολλές δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες άλλες ήταν υπέρ των εκτελεστών και άλλες υπέρ του Δημοσίου, έγινε συμβιβασμός μεταξύ του Δημοσίου και των κληρονόμων '''Δημάκη'''. Για τον συμβιβασμό αυτό συντάχθηκε στις [[11 Νοεμβρίου]] [[1889]] το με αριθμό 3234 Συμβόλαιο του Συμβολαιογράφου Αθηνών '''Παν. Γεννοβέλη'''. Με το συμβόλαιο αυτό, οι κληρονόμοι ανέλαβαν την κατοχή των κτημάτων των μοναστηριών, με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την '''Διαθήκη του Δημάκη''' και τις Συμβάσεις του με το Δημόσιο.
Παρά το γεγονός του συμβιβασμού και ενώ το Δημόσιο συνέχισε να καταβάλλει το επίδομα των 5.000 δραχμών, όπως είχε οριστεί, οι κληρονόμοι δεν διέθεταν από τα εισοδήματα των κτημάτων τίποτε, ούτε για την επισκευή των σχολείων και των μοναστηριών, ούτε για την μισθοδοσία των ιερέων και γενικά δεν ανεγνώριζαν καμία υποχρέωση. Σε πρόσκληση του Υπουργού Οικονομικών προς τους κληρονόμους να επισκευάσουν τα Σχολεία, απάντησαν με έγγραφό τους ότι τα κτήματα των μοναστηριών είναι δικά τους και απείλησαν το Δημόσιο ότι σε περίπτωση πιέσεως θα ενεργήσουν να ακυρώσουν την '''Διαθήκη του Δημάκη''', έτσι ώστε αυτοί να πάρουν την οικία του Δημάκη στην Αθήνα και το Δημόσιο τα κτήματα των μοναστηριών.
Το [[1902]], κάτω από περίεργες συνθήκες, ξέσπασε πυρκαγιά στο χώρο του μοναστηριού και τα '''Δημάκεια Εκπαιδευτήρια''' καταστράφηκαν εντελώς. Το έτος [[1911]] ο αρχιεπίσκοπος Μεσσηνίας με την αναφορά του με αριθμό 1189, γνωρίζει στο Υπουργείο Εκκλησιαστικών, ότι από το έτος [[1902]] σταμάτησε η λειτουργία των '''Δημάκειων Εκπαιδευτηρίων στο Μελέ''' λόγω εμπρησμού και οι '''κληρονόμοι του Πέτρου Δημάκη''', αφού μοίρασαν τα κτήματα που κατείχαν πούλησαν ορισμένα σε τρίτους.
Η πληροφορία του Αρχιεπισκόπου ήταν μερικώς αληθής, διότι τα εκπαιδευτήρια λειτουργούσαν σε άλλα οικήματα στο συνοικισμό '''Σίτσοβα''' της '''Τσερνίτσας''', όπως βεβαίωνε το '''υπουργείο των Εκκλησιαστικών''', αφού με ενέργειες παραγόντων μετά τον εμπρησμό είχε επιτευχθεί η έγκριση λειτουργίας του τότε ελληνικού σχολείου στη '''Σίτσοβα''', σημερινή [[Αλαγονία Καλαμάτας|Αλαγονία]].
== Διευθέτηση διαφορών ==
| |||