Ελεύθερο εμπόριο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
συλλογική μετάφραση από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών |
συλλογική μετάφραση από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών |
||
Γραμμή 8:
*Αδυναμία των επιχειρήσεων να στρεβλώσουν τις αγορές μέσω κρατικά επιβαλλόμενων [[Μονοπώλιο|μονοπωλίων]] και ολιγοπωλίων.
*Ενθάρρυνση της σύναψης συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου.
==Oικονομικά του ελεύθερου εμπορίου==▼
===Οικονομικά μοντέλα===▼
Δύο απλοί τρόποι για να κατανοηθούν τα προτεινόμενα οφέλη του ελεύθερου εμπορίου είναι μέσα από τη θεωρία του [[Ντέηβιντ Ρικάρντο]] περί του συγκριτικού πλεονεκτήματος, και μέσω της ανάλυσης του αντίκτυπου της δασμολόγησης ή της ποσόστωσης των εισαγωγών. Μια οικονομική ανάλυση με βάση το [[Νόμος της προσφοράς και της ζήτησης|νόμο της προσφοράς και της ζήτησης]] και τις οικονομικές επιπτώσεις της φορολογίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δείξει τα θεωρητικά οφέλη και τα μειονεκτήματα του ελεύθερου εμπορίου<ref name="landsburg">Steven E. Landsburg. ''Price Theory and Applications'', Έκτη Έκδοση, Κεφ. 8</ref><ref name="hartmann">Thom Hartmann, ''Unequal Protection'', Δεύτερη Έκδοση, Κεφ. 20. σελ. 255</ref>.▼
Επί του παρόντος, η [[Παγκόσμια Τράπεζα]] εκτιμά ότι, κατά μέγιστη τιμή, ποσοστά δασμολόγησης της τάξης του 20% μπορεί να επιτραπούν στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά ο κορεάτης οικονομολόγος Ha-Joon Chang υποστηρίζει ότι μπορεί να δικαιολογηθούν και ακόμη υψηλότερα ποσοστά, επειδή το χάσμα της παραγωγικότητας μεταξύ των αναπτυσσόμενων και των ανεπτυγμένων χωρών είναι πολύ υψηλότερο από ό,τι το χάσμα παραγωγικότητας που αντιμετωπίζουν οι βιομηχανικές χώρες. (Ένα γενικό χαρακτηριστικό είναι ότι οι υπανάπτυκτες χώρες σήμερα δεν βρίσκονται στην ίδια θέση με τις ανεπτυγμένες χώρες όταν αυτές είχαν ένα παρόμοιο επίπεδο της τεχνολογίας, επειδή είναι οι αδύναμοι παίκτες σε ένα ανταγωνιστικό σύστημα. Οι αναπτυγμένες χώρες ήταν πάντοτε οι ισχυροί παίκτες, αν και στο παρελθόν είχαν συνολικά χαμηλότερο επίπεδο<ref name="autogenerated311">Pugel (2007), ''International Economics'', σελ. 311–312</ref>).▼
Αντεπιχειρήματα σε αυτή την άποψη είναι ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι σε θέση να υιοθετήσουν τεχνολογίες από το εξωτερικό, ενώ τα ανεπτυγμένα έθνη έπρεπε να δημιουργήσουν τα ίδια τις νέες τεχνολογίες, και ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν πολύ πλουσιότερες αγορές στις οποίες μπορούν να εξάγουν τα προϊόντα τους από ό,τι στην περίπτωση του 19ου αιώνα. Αν τα κυρίως αμυντικά δασμολόγια έχουν σαν σκοπό την τόνωση των νεοσύστατων βιομηχανιών, τότε η δασμολόγηση, για να είναι επιτυχής, θα πρέπει να είναι αρκετά υψηλή, ώστε να επιτρέψει στα εγχώρια βιομηχανικά προϊόντα να είναι ανταγωνιστικά. Η θεωρία αυτή, που είναι γνωστή ως η εκβιομηχάνιση μέσω της υποκατάστασης των εισαγωγών, θεωρείται σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική για τα σύγχρονα αναπτυσσόμενα έθνη<ref name="autogenerated311"/>.▼
===Μειονεκτήματα των δασμών===▼
[[Αρχείο:EffectOfTariff.svg|thumb|right|400px|Οι ροζ περιοχές είναι η κοινωνικές απώλειες που οφείλονται στην ύπαρξη δασμών.]]▼
Το διάγραμμα στα δεξιά αναλύει την επίδραση της επιβολής του δασμού εισαγωγής σε κάποιο φανταστικό αγαθό. Προ δασμού, η τιμή του αγαθού στην παγκόσμια αγορά (και ως εκ τούτου στην εγχώρια αγορά) είναι P<sub>world</sub>. Ο δασμός αυξάνει την εγχώρια τιμή σε P<sub>tariff</sub>. Η υψηλότερη τιμή προκαλεί την εγχώρια παραγωγή να αυξηθεί από Q<sub>S1</sub> σε Q<sub>S2</sub> και προκαλεί μείωση στην εγχώρια κατανάλωση από Q<sub>C1</sub> σε Q<sub>C2</sub><ref name="stockman">Alan C. Stockman, ''Introduction to Economics'', Δεύτερη Έκδοση, Κεφ.9</ref><ref name="Mankiw">N. Gregory Mankiw, ''Macroeconomics'', Πέμπτη Έκδοση, Κεφ.7</ref>.▼
Αυτό έχει τρεις κύριες επιδράσεις στη κοινωνική ευημερία. Οι καταναλωτές περνούν σε δυσμενέστερη θέση, διότι το πλεόνασμα του καταναλωτή (πράσινη περιοχή) μικραίνει. Οι παραγωγοί είναι σε καλύτερη κατάσταση, διότι το πλεόνασμα του παραγωγού (κίτρινη περιοχή) γίνεται μεγαλύτερο. Η κυβέρνηση έχει επίσης πρόσθετα φορολογικά έσοδα (μπλε περιοχή). Ωστόσο, η απώλεια για τους καταναλωτές είναι μεγαλύτερη από τα κέρδη από τους παραγωγούς και την κυβέρνηση. Το μέγεθος αυτής της κοινωνικής απώλειας φαίνεται από τα δύο ροζ τρίγωνα. Αφαιρώντας τον δασμό και αφήνοντας το ελεύθερο εμπόριο θα είναι ένα καθαρό κέρδος για την κοινωνία<ref name="stockman" /><ref name="Mankiw" />.▼
Μια σχεδόν πανομοιότυπη ανάλυση των εν λόγω δασμών από την προοπτική της χώρας καθαρής παραγωγής δίνει παράλληλα αποτελέσματα. Από την πλευρά της χώρας αυτής, ο δασμός φέρνει τους παραγωγούς σε δυσμενέστερη θέση και τους καταναλωτές σε καλύτερη θέση, αλλά η καθαρή ζημία στους παραγωγούς της είναι μεγαλύτερη από το όφελος για τους καταναλωτές (δεν υπάρχουν φορολογικά έσοδα στην περίπτωση αυτή, επειδή η εν λόγω χώρα δεν εισπράττει τον δασμό). Υπό μια παρόμοια ανάλυση, δασμοί εξαγωγής, ποσοστώσεις εισαγωγής, και ποσοστώσεις εξαγωγής αποδίδουν όλες σχεδόν κοινά αποτελέσματα<ref name = "landsburg"/>.▼
Μερικές φορές οι καταναλωτές βρίσκονται σε καλύτερη θέση και οι παραγωγοί σε δυσμενέστερη θέση, και μερικές φορές οι καταναλωτές βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση και οι παραγωγοί σε καλύτερη κατάσταση, αλλά η επιβολή εμπορικών περιορισμών προκαλεί μια καθαρή απώλεια για την κοινωνία στο σύνολό της, επειδή οι απώλειες από τους εμπορικούς περιορισμούς είναι μεγαλύτερες από τα κέρδη των εμπορικών περιορισμών. Το ελεύθερο εμπόριο δημιουργεί κερδισμένους και χαμένους, αλλά η θεωρία και τα εμπειρικά στοιχεία δείχνουν ότι το μέγεθος των κερδών από το ελεύθερο εμπόριο είναι μεγαλύτερο από τις απώλειες<ref name = "landsburg"/>.▼
==Η ιστορία του ελεύθερου εμπορίου==
Γραμμή 28 ⟶ 47 :
Ο πρώτος υπουργός Οικονομικών των Η.Π.Α, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, ευνοούσε τους δασμούς για να βοηθηθούν οι νεαρές βιομηχανίες, όπως φαίνεται στο πόνημά του «Αναφορά για τα Εργοστάσια» (''Report on Manufactures''). Οι οπαδοί του Τζέφερσον, κατά κύριο λόγο, διαφωνούσαν έντονα. Κατά τον 19ο αιώνα, πολιτικοί όπως ο γερουσιαστής [[Χένρι Κλέι]] διατήρησαν το πνεύμα των πρακτικών του Χάμιλτον, εντός του κόμματος των Ουίγων, υπό τον τίτλο «Αμερικανικό Σύστημα». Το αντιπολιτευόμενο [[Δημοκρατικό Κόμμα (ΗΠΑ)|Δημοκρατικό Κόμμα]] αγωνίστηκε σε αρκετές εκλογές στις δεκαετίες του 1830, του 1840 και του 1850, εν μέρει για τα ζητήματα των τελών και της προστασίας της βιομηχανίας<ref>Larry Schweikart, ''What Would the Founders Say?'' (New York: Sentinel, 2011), σελ. 106–124.</ref>.
[[Αρχείο:British ships in Canton.jpg|thumb|250px|Η Βρετανία διεξήγαγε δύο Πολέμους του Οπίου προκειμένου να πιέσει την Κίνα να νομιμοποιήσει το εμπόριο του οπίου και να ανοίξει τα λιμάνια της στους Βρετανούς εμπόρους]]
▲==Oικονομικά του ελεύθερου εμπορίου==
Στην Βρετανία, η ελεύθερη αγορά επικράτησε σαν κεντρική αρχή από την δεκαετία του 1840. Με βάση την Συνθήκη του Νανκίν, η [[Κίνα]] άνοιξε το [[1843]] πέντε λιμάνια στο παγκόσμιο εμπόριο. Η Συνθήκη Κόμπντεν-Σεβαλιέ, η πρώτη συμφωνία ελεύθερης αγοράς, τέθηκε σε εφαρμογή το [[1860]] μεταξύ [[Ηνωμένο Βασίλειο|Ηνωμένου Βασιλείου]] και [[Γαλλία|Γαλλίας]] και απετέλεσε το έναυσμα για επόμενες συμφωνίες μεταξύ άλλων κρατών της Ευρώπης.
Στις ΗΠΑ, το Δημοκρατικό Κόμμα υποστήριζε μέτριους δασμούς αποκλειστικά για κρατικά έσοδα, ενώ οι Ουίγοι προτιμούσαν υψηλότερους προστατευτικούς δασμούς ώστε να προστατευθούν ευνοούμενες βιομηχανίες. Ο οικονομολόγος Χένρι Τσαρλς Κέρι ηγήθηκε του «Αμερικανικού Συστήματος» οικονομικών. Με το [[Μερκαντιλισμός|μερκαντιλιστικό]] αυτό «Αμερικανικό Σύστημα» διαφωνούσαν οι Δημοκρατικοί [[Άντριου Τζάκσον]], [[Μάρτιν Βαν Μπιούρεν]], [[Τζέιμς Νοξ Πολκ|Τζέιμς Πολκ]], [[Φράνκλιν Πιρς]] και [[Τζέιμς Μπιουκάναν]].
▲===Οικονομικά μοντέλα===
▲Δύο απλοί τρόποι για να κατανοηθούν τα προτεινόμενα οφέλη του ελεύθερου εμπορίου είναι μέσα από τη θεωρία του [[Ντέηβιντ Ρικάρντο]] περί του συγκριτικού πλεονεκτήματος, και μέσω της ανάλυσης του αντίκτυπου της δασμολόγησης ή της ποσόστωσης των εισαγωγών. Μια οικονομική ανάλυση με βάση το [[Νόμος της προσφοράς και της ζήτησης|νόμο της προσφοράς και της ζήτησης]] και τις οικονομικές επιπτώσεις της φορολογίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δείξει τα θεωρητικά οφέλη και τα μειονεκτήματα του ελεύθερου εμπορίου<ref name="landsburg">Steven E. Landsburg. ''Price Theory and Applications'', Έκτη Έκδοση, Κεφ. 8</ref><ref name="hartmann">Thom Hartmann, ''Unequal Protection'', Δεύτερη Έκδοση, Κεφ. 20. σελ. 255</ref>.
▲Επί του παρόντος, η [[Παγκόσμια Τράπεζα]] εκτιμά ότι, κατά μέγιστη τιμή, ποσοστά δασμολόγησης της τάξης του 20% μπορεί να επιτραπούν στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά ο κορεάτης οικονομολόγος Ha-Joon Chang υποστηρίζει ότι μπορεί να δικαιολογηθούν και ακόμη υψηλότερα ποσοστά, επειδή το χάσμα της παραγωγικότητας μεταξύ των αναπτυσσόμενων και των ανεπτυγμένων χωρών είναι πολύ υψηλότερο από ό,τι το χάσμα παραγωγικότητας που αντιμετωπίζουν οι βιομηχανικές χώρες. (Ένα γενικό χαρακτηριστικό είναι ότι οι υπανάπτυκτες χώρες σήμερα δεν βρίσκονται στην ίδια θέση με τις ανεπτυγμένες χώρες όταν αυτές είχαν ένα παρόμοιο επίπεδο της τεχνολογίας, επειδή είναι οι αδύναμοι παίκτες σε ένα ανταγωνιστικό σύστημα. Οι αναπτυγμένες χώρες ήταν πάντοτε οι ισχυροί παίκτες, αν και στο παρελθόν είχαν συνολικά χαμηλότερο επίπεδο<ref name="autogenerated311">Pugel (2007), ''International Economics'', σελ. 311–312</ref>).
▲Αντεπιχειρήματα σε αυτή την άποψη είναι ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι σε θέση να υιοθετήσουν τεχνολογίες από το εξωτερικό, ενώ τα ανεπτυγμένα έθνη έπρεπε να δημιουργήσουν τα ίδια τις νέες τεχνολογίες, και ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν πολύ πλουσιότερες αγορές στις οποίες μπορούν να εξάγουν τα προϊόντα τους από ό,τι στην περίπτωση του 19ου αιώνα. Αν τα κυρίως αμυντικά δασμολόγια έχουν σαν σκοπό την τόνωση των νεοσύστατων βιομηχανιών, τότε η δασμολόγηση, για να είναι επιτυχής, θα πρέπει να είναι αρκετά υψηλή, ώστε να επιτρέψει στα εγχώρια βιομηχανικά προϊόντα να είναι ανταγωνιστικά. Η θεωρία αυτή, που είναι γνωστή ως η εκβιομηχάνιση μέσω της υποκατάστασης των εισαγωγών, θεωρείται σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική για τα σύγχρονα αναπτυσσόμενα έθνη<ref name="autogenerated311"/>.
Το ανερχόμενο [[Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (ΗΠΑ)|ρεπουμπλικανικό κόμμα]] του [[Αβραάμ Λίνκολν]], ο οποίος αυτοαποκαλείτο «φιλοδασμικός Ουίγος τύπου Χένρι Κλέι» διαφωνούσε εντελώς με την ελεύθερη αγορά και εισήγαγε δασμούς 44% κατά την διάρκεια του [[Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος|Εμφυλίου]] - εν μέρει για να καλυφθούν τα έξοδα του πολέμου, να πληρωθούν οι επιδοτήσεις των σιδηροδρόμων και για να προστατευθούν ευνοούμενες βιομηχανίες<ref>{{cite web|last=Lind|first=Matthew|title=Free Trade Fallacy|url=http://www.newamerica.net/index.cfm?pg=article&DocID=1080 |publisher=Prospect|accessdate=3 Ιανουαρίου 2011 |archiveurl = https://web.archive.org/web/20060106154801/http://www.newamerica.net/index.cfm?pg=article&DocID=1080 |archivedate = 6 Ιανουαρίου 2006}}</ref>. Ο μετέπειτα πρόεδρος [[Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ]] ανέφερε την στάση των Ρεπουμπλικανών (που κέρδισαν κάθε προεδρική εκλογική αναμέτρηση από το [[1868]] ως το [[1912]], με εξαίρεση τις δύο μη συνεχόμενες προεδρίες του [[Γκρόβερ Κλίβελαντ]]) ως εξής:
▲===Μειονεκτήματα των δασμών===
▲[[Αρχείο:EffectOfTariff.svg|thumb|right|400px|Οι ροζ περιοχές είναι η κοινωνικές απώλειες που οφείλονται στην ύπαρξη δασμών.]]
▲Το διάγραμμα στα δεξιά αναλύει την επίδραση της επιβολής του δασμού εισαγωγής σε κάποιο φανταστικό αγαθό. Προ δασμού, η τιμή του αγαθού στην παγκόσμια αγορά (και ως εκ τούτου στην εγχώρια αγορά) είναι P<sub>world</sub>. Ο δασμός αυξάνει την εγχώρια τιμή σε P<sub>tariff</sub>. Η υψηλότερη τιμή προκαλεί την εγχώρια παραγωγή να αυξηθεί από Q<sub>S1</sub> σε Q<sub>S2</sub> και προκαλεί μείωση στην εγχώρια κατανάλωση από Q<sub>C1</sub> σε Q<sub>C2</sub><ref name="stockman">Alan C. Stockman, ''Introduction to Economics'', Δεύτερη Έκδοση, Κεφ.9</ref><ref name="Mankiw">N. Gregory Mankiw, ''Macroeconomics'', Πέμπτη Έκδοση, Κεφ.7</ref>.
{{απόσπασμα|Με την ελεύθερη αγορά ο έμπορος είναι αφέντης και ο παραγωγός δούλος. Η προστασία δεν είναι παρά ο νόμος της φύσης, ο νόμος της αυτοσυντήρησης, της αυτοανάπτυξης, της εξασφάλισης της ανώτατης και βέλτιστης μοίρας της ανθρωπότητας. [Λέγεται] ότι η προστασία είναι ανήθικη... Μα αν στην προστασία αυτή χτίζονται και ανυψώνονται 63 εκατομμύρια [ο πληθυσμός των ΗΠΑ] άνθρωποι, η επιρροή αυτών των 63 εκατομμυρίων ανθρώπων θα ανυψώσει τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν γίνεται να προχωράμε στο μονοπάτι της προόδου δίχως να ωφεληθεί η απανταχού ανθρωπότητα. Λένε, λοιπόν, «αγόρασε όπου μπορείς φθηνότερα»... Αυτό ισχύει ασφαλώς και στην εργασία όπως οπουδήποτε αλλού. Να σας πω ένα ρητό χίλιες φορές καλύτερο από αυτό, «αγόρασε όπου μπορείς να πληρώσεις πιο εύκολα». Και σε αυτή τη γωνιά της γης αμείβεται καλύτερα η εργασία<ref>William McKinley speech, 4 Οκτωβρίου 1892, Βοστώνη, MA William McKinley Papers (Library of Congress)</ref>.}}
▲Αυτό έχει τρεις κύριες επιδράσεις στη κοινωνική ευημερία. Οι καταναλωτές περνούν σε δυσμενέστερη θέση, διότι το πλεόνασμα του καταναλωτή (πράσινη περιοχή) μικραίνει. Οι παραγωγοί είναι σε καλύτερη κατάσταση, διότι το πλεόνασμα του παραγωγού (κίτρινη περιοχή) γίνεται μεγαλύτερο. Η κυβέρνηση έχει επίσης πρόσθετα φορολογικά έσοδα (μπλε περιοχή). Ωστόσο, η απώλεια για τους καταναλωτές είναι μεγαλύτερη από τα κέρδη από τους παραγωγούς και την κυβέρνηση. Το μέγεθος αυτής της κοινωνικής απώλειας φαίνεται από τα δύο ροζ τρίγωνα. Αφαιρώντας τον δασμό και αφήνοντας το ελεύθερο εμπόριο θα είναι ένα καθαρό κέρδος για την κοινωνία<ref name="stockman" /><ref name="Mankiw" />.
Πολλοί [[Κλασικός φιλελευθερισμός|κλασικοί φιλελεύθεροι]], ιδιαίτερα στην Βρετανία του 19ου και 20ού αιώνα (π.χ. [[Τζον Στιούαρτ Μιλ]]) και στην Αμερική του μεγαλύτερου μέρους του 20ού αιώνα (π.χ. Κορντέλ Χαλ) πίστευαν πως η ελεύθερη αγορά προωθεί την ειρήνη. Το [[1918]] ο [[Γούντροου Ουίλσον]] συμπεριέλαβε στην ομιλία του για τα [[Διάγγελμα δεκατεσσάρων σημείων|Δεκατέσσερα Σημεία]] ρητορεία υπέρ της ελεύθερης αγοράς:
▲Μια σχεδόν πανομοιότυπη ανάλυση των εν λόγω δασμών από την προοπτική της χώρας καθαρής παραγωγής δίνει παράλληλα αποτελέσματα. Από την πλευρά της χώρας αυτής, ο δασμός φέρνει τους παραγωγούς σε δυσμενέστερη θέση και τους καταναλωτές σε καλύτερη θέση, αλλά η καθαρή ζημία στους παραγωγούς της είναι μεγαλύτερη από το όφελος για τους καταναλωτές (δεν υπάρχουν φορολογικά έσοδα στην περίπτωση αυτή, επειδή η εν λόγω χώρα δεν εισπράττει τον δασμό). Υπό μια παρόμοια ανάλυση, δασμοί εξαγωγής, ποσοστώσεις εισαγωγής, και ποσοστώσεις εξαγωγής αποδίδουν όλες σχεδόν κοινά αποτελέσματα<ref name = "landsburg"/>.
{{απόσπασμα|Το πρόγραμμα για την παγκόσμια ειρήνη, επομένως, το μόνο δυνατό πρόγραμμα όπως το βλέπουμε, είναι το εξής:
▲Μερικές φορές οι καταναλωτές βρίσκονται σε καλύτερη θέση και οι παραγωγοί σε δυσμενέστερη θέση, και μερικές φορές οι καταναλωτές βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση και οι παραγωγοί σε καλύτερη κατάσταση, αλλά η επιβολή εμπορικών περιορισμών προκαλεί μια καθαρή απώλεια για την κοινωνία στο σύνολό της, επειδή οι απώλειες από τους εμπορικούς περιορισμούς είναι μεγαλύτερες από τα κέρδη των εμπορικών περιορισμών. Το ελεύθερο εμπόριο δημιουργεί κερδισμένους και χαμένους, αλλά η θεωρία και τα εμπειρικά στοιχεία δείχνουν ότι το μέγεθος των κερδών από το ελεύθερο εμπόριο είναι μεγαλύτερο από τις απώλειες<ref name = "landsburg"/>.
3. Απόσυρση, όσο το δυνατόν περισσότερο, όλων των οικονομικών εμποδίων, και εγκαθίδρυση όρων για την ισότητα στο εμπόριο μεταξύ των εθνών που συναινούν στην τήρηση της ειρήνης και που συντάσσονται στην συντήρησή της<ref>[[s:Fourteen Points Speech|Fourteen Points]]</ref>.}}
==Βαθμός ελευθερίας εμπορικών πολιτικών==
Γραμμή 72 ⟶ 87 :
# {{AUS}} 5.2
}}
==Παραπομπές==
{{Παραπομπές}}
| |||