Συντηρητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
'''Συντηρητισμός''' ή κονσερβατισμός ([[γαλλική γλώσσα|γαλλ.]]''conservatisme'') ονομάζεται η επιφυλακτική και συντηρητική αντιμετώπιση νέων θεσμών, αρχών και αξιών της κοινωνίας, σε ατομική και ομαδική βάση. Γενικά, σημαίνει την επιφυλακτική έως αρνητική στάση απέναντι σε οποιοδήποτε [[νεωτερισμός|νεωτερισμό]]. Ο συντηρητισμός είναι υπέρμαχος της προάσπισης αυτών που είναι ήδη δεδομένα, αφομοιωμένα και δεν δημιουργούν κινδύνους και κραδασμούς στο [[κατεστημένο]], και κυρίως δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές. Ο συντηρητισμός λειτουργεί ως προσωπική στάση ζωής, παρόμοια με τον [[πουριτανισμός|πουριτανισμό]], σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Ο ξενικός όρος προέρχεται από τη γαλλική λέξη ''conservation'' (κονσερβασιόν) = διατήρηση, συντήρηση.
 
Ο συντηρητισμός ως [[πολιτική φιλοσοφία|φιλοσοφική]] στάση, και με βάση τους σημαντικότερους εκφραστές του, όπως ήταν για παράδειγμα ο Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke, 1729-1797) συνδέεται με [[ρομαντισμός|ρομαντικές]] και μη [[ντετερμινισμός|ντετερμινιστικές]] αντιλήψεις για την κοινωνία και την πολιτική. Δεν αντιτίθεται κατ΄ ανάγκη στις αλλαγές στον τρόπο διακυβέρνησης και στους θεσμούς, αλλά πάντως υπερασπίζεται τη σταδιακή και ομαλή αλλαγή. Σέβεται τις πολιτικές συνήθειες, τα πολιτικά ήθη, και την [[παράδοση]] ως συσσωρευμένη γνώση και «σύνεση» περισσότερων γενεών. Δέχεται ότι οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι αιτιακές και προβλέψιμες και ότι η «πολιτική σοφία» είναι στην πραγματικότητα συλλογική και όχι «απόρροια του στοχασμού ενός καθήμενου σε κουνιστή πολυθρόνα»<ref>Α. Quinton, ''Political Philosophy'', p.357</ref> φιλοσόφου. Σε αυτή τη βάση σκέψης, ο συντηρητισμός υποστηρίζει τη διατήρηση του υφιστάμενου κοινωνικού και πολιτικού κατεστημένου (π.χ. θεσμούς, αξίες κλπ.), ως λειτουργικού και αποτελεσματικού, όσο αυτό είναι δυνατό.
 
Από την περίοδο της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] ώς περίπου τον [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], οι συντηρητικοί στην [[Ευρώπη]] αντιτέθηκαν στον [[φιλελευθερισμός|φιλελευθερισμό]] και στη συνέχεια, στον [[σοσιαλισμός|σοσιαλισμό]]. Οι πιο ριζικά συντηρητικοί επιθυμούσαν τη διατήρηση του [[αριστοκρατία|αριστοκρατικού]] [[φεουδαρχία|φεουδαρχικού]] κατεστημένου και της πολιτικής ισχύος της [[χριστιανισμός|χριστιανικής]] [[Εκκλησία|Εκκλησίας]]. Μετά τα μέσα του 20ου αιώνα ωστόσο οι περισσότεροι συντηρητικοί αποδέχθηκαν τη [[φιλελεύθερη δημοκρατία]] και ενσωματώθηκαν σε αυτή.
 
== Σύνδεση με την ανατομία του εγκεφάλου ==
Η τάση για την πολιτική τοποθέτηση του συντηρητισμού φαίνεται να συνδέεται με την ανατομία του [[εγκέφαλος|εγκεφάλου]]. Σε δείγμα νέων με συντηρητικές πεποιθήσεις παρατηρείται υπερτροφία στην [[αμυγδαλή (ΚΝΣ)|αμυγδαλή]] που ερμηνεύεται ως αυξημένη ευαισθησία στην ανίχνευση [[κίνδυνος|κινδύνου]]. Αντίθετα, σε εκείνους που τοποθετούνται πολιτικά με ανοικτές απόψεις, η αμυγδαλή δεν είναι διογκωμένη και τείνουν να έχουν μεγαλύτερη [[εγκεφαλική έλικα|πρόσθια έλικα του προσαγωγίου]], η οποία συνεπάγεται μεγαλύτερη ικανότητα διαχείρισης αντικρουόμενης [[πληροφορία]]ς.
<ref>{{cite journal
|author=Ryota Kanai, Tom Feilden, Colin Firth, Geraint Rees